H απόσχιση της επαρχίας του Κοσσυφοπεδίου από τη Σερβία, που έγινε με ιμπεριαλιστικές πλάτες (των ΗΠΑ και των κύριων χωρών της ΕΕ) ήδη ανοίγει το γαϊτανάκι για παραπέρα αλλαγή συνόρων στα Βαλκάνια υπέρ των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Στο ίδιο πλαίσιο πρέπει να δει ενταγμένο κανείς και το ζήτημα της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, που αναθερμαίνεται αυτές τις μέρες με τη διαμεσολάβηση του υπαλλήλου των ιμπεριαλιστών, Μάθιου Νίμιτς.

Η σκέψη κάθε καλοπροαίρετου ανθρώπου με αφορμή αυτές τις εξελίξεις και ιδιαίτερα την «ανεξαρτητοποίηση» του Κοσσυφοπεδίου, πρέπει να κινηθεί όχι στην επιφάνεια και τις αναλύσεις μόνο περί συνεπειών. Αλλά να «ξύσει» την επιφάνεια και να δει το κύριο. Οτι όλα αυτά είναι προϊόντα της εγκληματικής δράσης του ιμπεριαλισμού. Εκεί να μετρήσει τη στάση όλων των πολιτικών δυνάμεων. Δεν μπορεί να μη θυμηθεί τη συνενοχή των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ πριν, και της ΝΔ σήμερα, που έβαλαν και βάζουν πλάτη για το σμπαράλιασμα των Βαλκανίων. Ολοι αυτοί, που έδιναν τη Σούδα, εγκαταστάσεις, λιμάνια της χώρας, κυριολεκτικά «γην και ύδωρ» στους ευρωΝΑΤΟικούς φονιάδες, πάει πολύ σήμερα να μιλάνε ότι θέλουν «ειρήνη και ασφάλεια στα Βαλκάνια».

Αλλά και οι οπορτουνιστικές δυνάμεις του Συνασπισμού - που είτε διαδήλωναν στα εθνικιστικά συλλαλητήρια για τη «Μακεδονία» είτε αργότερα διαδήλωναν μαζί με το ΠΑΣΟΚ... ενάντια στους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, προβάλλοντας ως αιτία πολέμου την «εθνοκάθαρση» και εξισώνοντας το θύτη ιμπεριαλιστή με το θύμα, τους Γιουγκοσλάβους - δεν μπορεί να μένουν στο απυρόβλητο. Συνέβαλαν στη «νομιμοποίηση» των επεμβάσεων με την αφερέγγυα στάση τους απέναντι στον ιμπεριαλισμό, το διαχωρισμό δήθεν του αντίπαλου δέους στις ΗΠΑ από την πλευρά της ΕΕ, με τα περί «χασάπη Μιλόσεβιτς». Αυτά έχουν καταγραφεί και δεν μπορεί παρά να αποτελούν και κριτήριο για τη σημερινή στάση των οπορτουνιστών, που εμφανίζονται όψιμοι ενάντια στον «ατλαντισμό».

Στον αντίποδα ήταν το ΚΚΕ και το 1992 είναι και σήμερα. Περήφανο για τη συνεπή στάση του, που το κατέτασσε στους «Λακεδαιμονίους». Απ' αρχής επισήμανε και προειδοποίησε για τους κινδύνους, χωρίς να διαλέγει ιμπεριαλιστικό «στρατόπεδο». Και στο θέμα του Κοσσυφοπεδίου και της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας κράτησε ξεκάθαρη στάση και εξέφρασε την αλληλεγγύη στο γιουγκοσλάβικο λαό, έχοντας στο στόχαστρό του τους πραγματικούς ενόχους. Στο ζήτημα της ΠΓΔΜ, τόνιζε ότι το κυριότερο δεν είναι το θέμα της ονομασίας, αλλά η διασφάλιση των σχέσεων ειρηνικής συνεργασίας και καλής γειτονίας, το να μην αλλάξουν τα σύνορα, το να μην υπάρξει καμία αλυτρωτική διεκδίκηση ή ενέργειες που δυσκολεύουν τη συνεργασία. Ετσι κατέληγε, ότι η κοινά αποδεκτή λύση που μπορούσε να περιέχει τη λέξη Μακεδονία ή παράγωγά της πρέπει να είναι γεωγραφικός προσδιορισμός και όχι εθνοτικός.

Αυτές οι ξεκάθαρες θέσεις και δικαιώθηκαν στο πέρασμα του χρόνου, αλλά και αποτελούν τη μόνη απάντηση για τους λαούς της περιοχής σε ρήξη και αντίθεση με τον ιμπεριαλισμό. Και εδώ είναι το «κλειδί», ο λαϊκός παράγοντας σε κάθε χώρα και σε συντονισμό να δυναμώσει την αντιιμπεριαλιστική πάλη. Ετσι θα υπάρξει ειρήνη και ασφάλεια στα Βαλκάνια, με τα λαϊκά κινήματα αφέντες στον τόπο τους.