Η αντίφαση, και κατ' επέκταση το δίλημμα, είναι τόσο παλιά, όσο το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Σε επίπεδο επιχείρησης, ο εργοδότης κεφαλαιοκράτης επιδιώκει να μειώσει τους μισθούς των εργατών στα κατώτατα δυνατά επίπεδα, προκειμένου να αυξηθεί η υπεραξία. Σε επίπεδο κοινωνίας, όμως, η κατάσταση αλλάζει άρδην, δεδομένου ότι το παραγόμενο στην επιχείρηση προϊόν, θα 'πρεπε να πωληθεί. Ποιοι όμως θα αγοράσουν τα εμπορεύματα που παράγονται μαζικά; Πρώτα και κύρια οι εργαζόμενοι, οι οποίοι όμως - ως καταναλωτές πλέον - φροντίζουν να υπενθυμίσουν στους πωλητές κεφαλαιοκράτες ότι αδυνατούν να απορροφήσουν το σύνολο των παραγόμενων εμπορευμάτων, λόγω της ανεπαρκούς αγοραστικής τους δύναμης.

Αυτή είναι η αντίφαση, η οποία εκδηλώνεται με την υποκατανάλωση των λαϊκών στρωμάτων. Αντίφαση, η οποία σε κοινωνικό επίπεδο αποτελεί τη βάση της αντίθεσης, ανάμεσα στην αυξημένη παραγωγή και την ανεπαρκή κατανάλωση, η οποία με τη σειρά της λύνεται - προσωρινά εννοείται - στη διάρκεια των καπιταλιστικών κρίσεων, με την καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων. Το θέμα το έθιξε για μια ακόμη φορά ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, προχτές. Ο κ. Γκαργκάνας φρόντισε να προειδοποιήσει τους κατοίκους της χώρας ότι καταναλώνουν περισσότερα απ' όσα παράγουν, ότι καταναλώνουν πέραν των δυνατοτήτων τους... Θυμήθηκε ακόμα ότι το σημερινό επίπεδο κατανάλωσης στηρίζεται στον τραπεζικό δανεισμό...

Στην περίπτωση αυτή ταιριάζει το γνωστό «εκεί που μας χρωστούσανε, μας πήραν και το βόδι». Επί δεκαετίες τώρα ακούμε τους κήρυκες της αστικής τάξης να απειλούν τους πληβείους της κοινωνίας ότι καταναλώνουν υπερβολικά και χωρίς σύνεση... Και όχι μόνον απειλούν, αλλά παίρνουν και μέτρα. Φροντίζουν να μειώσουν την αγοραστική ικανότητα των λαϊκών στρωμάτων μέσω των εφαρμοζόμενων εισοδηματικών πολιτικών. Επιπλέον, οι πολιτικές εμπορευματοποίησης της Παιδείας, της Υγείας, της Πρόνοιας, της Κοινωνικής Ασφάλισης, η ιδιωτικοποίηση των πρώην ΔΕΚΟ, των εθνικών αξόνων, εκτός των άλλων συνεπειών, οδηγούν σε πρόσθετη αφαίρεση εισοδήματος από τους εργαζόμενους.

Με άλλα λόγια, το λαϊκό εισόδημα λεηλατείται απ' όλες τις πλευρές. Ο εργαζόμενος διαπιστώνει ότι δεν μπορεί να ζήσει με το μισθό του, με τη μια δουλιά, και αναγκάζεται να κάνει και δεύτερη... Αλλά και πάλι το οικογενειακό ισοζύγιο βγαίνει ελλειμματικό. Στο σημείο αυτό, παρεμβαίνουν, σαν από μηχανής θεός, οι τράπεζες και προτρέπουν τους απηυδισμένους μισθωτούς να καλύψουν τις «τρύπες» του οικογενειακού προϋπολογισμού με δάνεια. Αποτέλεσμα; Η αύξηση του ιδιωτικού χρέους, το οποίο αισίως έφτασε στο 44% του ΑΕΠ. Και η αντίθεση παραγωγής - κατανάλωσης αντιμετωπίζεται με νέους όρους. Τον επαχθή τραπεζικό δανεισμό.

Οι εργαζόμενοι, θα πρέπει να παλέψουν και να διεκδικήσουν σταθερή εργασία, αμοιβές που να καλύπτουν όλες τις σύγχρονες ανάγκες τους, ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης. Μόνο που κάτι τέτοιο δεν μπορεί να ...εκχωρηθεί από το σημερινό κοινωνικο-οικονομικό σύστημα και τους πολιτικούς του εκφραστές. Μπορεί να διεκδικηθεί μόνο, όταν με τον αγώνα τους θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για την ανατροπή της σημερινής κατάστασης και την εξασφάλιση άλλων, ριζικά διαφορετικών, δεδομένων. Οπου τα βασικά μέσα παραγωγής και ο πλούτος θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία και όχι ατομική - καπιταλιστική όπως σήμερα. Και στο επίκεντρο θα είναι ο εργαζόμενος λαός και οι σύγχρονες ανάγκες του. Κατάργηση των πλουτοκρατών χρειάζεται.