Συμπληρώνονται 50 χρόνια από την ιστορική απόβαση της πρώτης ομάδας επαναστατών στην Κούβα, με το πλοιάριο «Γκράνμα». Ενα γεγονός, που σηματοδότησε την έναρξη του παλικαρίσιου τρίχρονου αγώνα ενός λαού, που τον έκανε αφέντη στον τόπο του και που συνεχίζει με την ίδια επαναστατική ορμή να πορεύεται ακόμα στον ίδιο, αγκαθωτό μα όμορφο δρόμο, όχι μόνον υπερασπίζοντας το δικό του δίκιο, αλλά και παλεύοντας «για όλου του κόσμου το ψωμί, το φως και το τραγούδι». Μάλιστα, βρίσκονται ήδη στη χώρα, για να πάρουν μέρος στις πολύμορφες γιορταστικές εκδηλώσεις, πλήθος προσωπικοτήτων και εκπροσώπων κομμάτων, μαζικών φορέων κτλ., μεταξύ των οποίων και αντιπροσωπεία του ΚΚΕ, με επικεφαλής την ΓΓ της ΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα.

Η Επανάσταση του εργαζόμενου λαού της Κούβας απέδειξε από την πρώτη στιγμή που επικράτησε, όπως και συνεχίζει κάθε ώρα που αντιπαλεύει τη λυσσαλέα επίθεση των αντιπάλων της, πως, όταν ο λαός θέλει, μπορεί. Πως έχει κρίσιμη αξία η ενότητά του, όχι όμως ως αυτοσκοπός. Αλλά ως καταλυτικός παράγοντας στην πάλη για την υπεράσπιση των δικών του δικαιωμάτων, την ικανοποίηση των δικών του αναγκών, στον ανυποχώρητο αγώνα ενάντια στις δυνάμεις, που δεν παύουν στιγμή να επιδιώκουν την επιστροφή στην προεπαναστατική εποχή, όταν η Κούβα ήταν τσιφλίκι των Αμερικάνων και όχι περιουσία του λαού της. Η Κουβανική Επανάσταση αναδεικνύει καθημερινά πόσο επίκαιρος είναι ο σοσιαλισμός, πόσο επιτακτική είναι η ανάγκη, κάθε εργαζόμενος λαός να παλέψει με προοπτική την οικοδόμηση ενός κόσμου χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Γιατί μέσοι δρόμοι δεν υπάρχουν. Τα ίδια τα διδάγματα από την επαναστατική πορεία του κουβανικού λαού μπορούν να εμπλουτίσουν ουσιαστικά και γόνιμα τη συζήτηση, που πρέπει να πλαταίνει και να βαθαίνει, όταν μάλιστα η επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στους εργαζόμενους γίνεται όλο και πιο βάρβαρη, σ' όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης.

Η Κούβα δεν έπαψε στιγμή να «ενοχλεί» τους ιμπεριαλιστές, όχι μόνο γιατί δε συμμορφώνεται στις υποδείξεις και τις εκμεταλλευτικές επιδιώξεις τους. «Ενοχλεί», κυρίως, επειδή επιβεβαιώνει την αναντικατάστατο ρόλο που παίζουν στην περιφρούρηση και την αποτελεσματικότητα κάθε λαϊκού αγώνα οι δυνάμεις της πρωτοπορίας, δηλαδή το Κομμουνιστικό Κόμμα, η άρρηκτη ενότητα κόμματος - λαού. Διότι, με καθοδηγητή το ΚΚ και την επαναστατική κυβέρνηση της χώρας, οι Κουβανοί αντιπάλεψαν σα «γροθιά» τις ανοιχτές στρατιωτικές επεμβάσεις, τις αμέτρητες προβοκάτσιες, τις δολοφονικές ενέργειες, τις πολύμορφες άλλες επιθέσεις (π.χ. βιολογικός πόλεμος), που αναπτύσσουν μέχρι σήμερα οι ιμπεριαλιστές, με στόχο την ανατροπή της Επανάστασης. Αλλά και να σημειώσουν κατακτήσεις, που είναι άγνωστες ακόμα και σε λαούς των πιο αναπτυγμένων κρατών.

Πρέπει να γίνει καθαρό. Η αλληλεγγύη δεν περιορίζεται απλά στη συμπαράσταση προς το λαό της Κούβας. Σηματοδοτεί τη συσπείρωση όλων όσοι υπερασπίζονται το δικαίωμα κάθε λαού να αποφασίζει ελεύθερα για την τύχη του. Είναι πρώτα απ' όλα έκφραση ενίσχυσης του αντιιμπεριαλιστικού λαϊκού κινήματος σε κάθε χώρα. Δυναμώνει την κοινή πάλη ενάντια στον κοινό εχθρό. Αποτελεί υπεράσπιση της ελπιδοφόρας προοπτικής, που ανοίγεται μπροστά στην παγκόσμια εργατική τάξη και του λαούς όλου του κόσμου. Γιατί ο λαός της σοσιαλιστικής Κούβας φωνάζει πως «οι λαοί με πάλη θα νικήσουν». Πως «το μέλλον μας είναι ο νέος κόσμος, ο σοσιαλισμός».