Θα ανοίξει ή όχι το Ασφαλιστικό; Θα υπάρξουν νέα μέτρα ή η κυβέρνηση της ΝΔ θα εφαρμόσει τη νομοθεσία του ΠΑΣΟΚ; Αυτά και άλλα παρεμφερή ερωτήματα, που σαν ριπές όπλου ρίχνονται τις τελευταίες μέρες, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να συσκοτίζουν την πραγματικότητα.

Ας εξηγηθούμε: Το Ασφαλιστικό, τουλάχιστον την τελευταία δεκαπενταετία, ήταν όχι μόνο ανοιχτό, αλλά με ορθάνοιχτες τις θύρες. Πάνω του ασέλγησαν κατ' εξακολούθηση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Για 15 χρόνια έβαζαν τα ασφαλιστικά δικαιώματα στην κλίνη του Προκρούστη και τα έκοβαν κομμάτι κομμάτι, ενώ την ίδια ώρα στο μεγάλο κεφάλαιο χάριζαν τις εισφορές, τους εξασφάλιζαν επιδοτήσεις και τεράστιους πόρους από τα αποθεματικά των Ταμείων.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη την περίοδο 1990-1993 έδωσε ισχυρό χτύπημα στις κατακτήσεις των εργαζομένων, ενώ, ταυτόχρονα, διαμόρφωσε το Ασφαλιστικό για τους μετά το 1993 πρωτοασφαλιζόμενους, με τους όρους που απαιτούσε η αντεργατική επέλαση του μεγάλου κεφαλαίου. Το ΠΑΣΟΚ, που παρέλαβε την κυβερνητική σκυτάλη, όχι μόνο δεν κατάργησε τους αντιασφαλιστικούς νόμους, αλλά τους έβαλε σε πλήρη εφαρμογή. Στη συνέχεια, με μια σειρά από νομοθετήματα, το μόνο που έκανε ήταν να αφαιρεί δικαιώματα. Και μετά την προσωρινή υπαναχώρηση με το σχέδιο Γιαννίτση, έχοντας εξασφαλίσει τη στήριξη της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, ψήφισε το 2002 τον αντιασφαλιστικό νόμο 3029, γνωστό και ως νόμο Ρέππα. Σήμερα η νέα κυβέρνηση φροντίζει ακριβώς για την εφαρμογή του. Θέλει να κάνει πράξη τις «εκκρεμότητες» αυτού του νόμου. Να ολοκληρώσει, δηλαδή, το έργο του ΠΑΣΟΚ.

Η σύντομη αυτή αναδρομή αποδεικνύει ότι οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ είχαν ανοιχτό το Ασφαλιστικό και πάντα στην ίδια κατεύθυνση. Στην κατεύθυνση που με τον έναν ή άλλον τρόπο εξυπηρετούσε το μεγάλο κεφάλαιο. Και είναι σίγουρο ότι στα συρτάρια τους, στα κεφάλια των ιθυνόντων υπάρχουν σχέδια με την ίδια αποστολή. Αυτό αποδεικνύουν περίτρανα τα προγράμματα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Αυτό επιβεβαιώνουν οι αποφάσεις της ΕΕ. Αυτή την αποστολή εξυπηρετούν οι πάσης φύσεως εκθέσεις του ΔΝΤ, του ΟΟΣΑ κλπ.

Αν για όλους αυτούς - και ανεξάρτητα από τη χρονική στιγμή που θα επιλεχτεί μια νέα επίθεση - το ζήτημα είναι πάντα ανοιχτό, το ίδιο ανοιχτό είναι και για τους εργαζόμενους. Αλλά στην αντίθετη κατεύθυνση. Η Κοινωνική Ασφάλιση ήταν και είναι πεδίο αντιπαράθεσης με το κεφάλαιο. Ηταν και είναι πεδίο αγώνα για την υπεράσπιση αλλά και διεύρυνση δικαιωμάτων που σχετίζονται με τη σύνταξη, την Υγεία, την Πρόνοια. Η πάλη για διεκδικήσεις στην Ασφάλιση και στην Υγεία, που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, είναι ο δρόμος που πρέπει να κρατάνε ανοιχτό οι εργαζόμενοι.