Το έγκλημα δεν έχει σταματήσει. Ισα - ίσα η τάση είναι να το χωνέψουμε σαν να είναι δεδομένο, να ξεπατώνονται καθημερινά πόλεις ή χωριά των Παλαιστινίων, να σκοτώνονται για ψύλλου πήδημα άνθρωποι, να συλλαμβάνονται σαν τα κοπάδια από τον ισραηλινό στρατό, να τρομοκρατείται κάθε φωνή αντίστασης.

Ολα αυτά, γιατί είτε με τη μορφή της πρότασης Φίσερ, είτε με τη μορφή της καθαρόαιμης αμερικάνικης εκδοχής, είτε με οποιαδήποτε άλλη εκδοχή με ανάλογο περιεχόμενο ρίξουν στο τραπέζι, το σχέδιο ήταν από την αρχή, αφού στριμώξουν τους Παλαιστινίους τόσο πολύ, που να μην μπορούν να αναπνεύσουν, να τους σύρουν σε ταπεινωτική συμφωνία «βοσνιοποίησης», που τυπικά, θα τους δίνουν «ανεξαρτησία», αλλά δε θα εξασφαλίζεται ούτε στοιχειωδώς η επιβίωσή τους.

Χώρια ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μεθοδεύουν την ιμπεριαλιστική στρατιωτική παρουσία με τη μορφή της «ειρηνευτικής δύναμης», όχι για να «συγκρατεί» τα ισραηλινά εγκλήματα, όπως ίσως είχε ζητήσει και ο Γ. Αραφάτ από τον ΟΗΕ λίγο καιρό πριν, αλλά για να κηδεμονεύει άμεσα ολόκληρη την περιοχή. Ετσι ερμηνεύεται και το γεγονός, που φαίνεται από την πρώτη στιγμή της τελευταίας ισραηλινής εισβολής, πως από τις κυριότερες αποστολές του ισραηλινού στρατού, είναι η αποδυνάμωση της Παλαιστινιακής Αρχής σαν οντότητας.

Σχέδιο, που σε χοντρές γραμμές και με κάποιες επιμέρους προσαρμογές, που δεν αλλοιώνουν τους προσανατολισμούς, προχωρά καθημερινά με εκτελεστικά όργανα τις κινήσεις του ισραηλινού στρατού αλλά μόνιμο ηθικό αυτουργό τον ιμπεριαλισμό σε κάθε του απόχρωση (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ κ.ά.) που θέλει να τελειώνει το γρηγορότερο με την υποταγή των Παλαιστινίων, για να προχωρήσει στους μελλοντικούς του στόχους (π.χ. Ιράκ). Οι επιμέρους εσωτερικές ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, μπορεί, να αναπροσαρμόζουν διαρκώς τους τρόπους προσέγγισης του τελικού στόχου αλλά δεν τον αλλάζουν. Αλλωστε, όταν μιλάμε για «σχέδιο», δε σημαίνει πως το έχουμε δει και διατυπωμένο αλλά προκύπτει αντικειμενικά από τους ιμπεριαλιστικούς στόχους στην περιοχή.

Αρα, όσοι ελπίζουν ή προσανατολίζουν ελπίδες άλλων, είτε στις «πρωτοβουλίες» - προτάσεις των ΗΠΑ, είτε της ΕΕ, είτε όποιου άλλου που κινείται σ' αυτά τα πλαίσια, «κουβαλάνε νερό για τον ίδιο μύλο...». Ας λείπουν λοιπόν οι αναλύσεις για τα αμερικάνικα «περιστέρια» ή για την ανάγκη «ευρωπαϊκών πρωτοβουλιών» και άλλων ανάλογων καλοθελητών.

Ο αγώνας των Παλαιστινίων είναι αντικειμενικά αντιιμπεριαλιστικός. Δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο. Ακόμα και να περνούσαν με «το πιστόλι στον κρόταφο» τα σημερινά ιμπεριαλιστικά μπαλώματα, πάλι αργά ή γρήγορα, θα γεννούν την ανάγκη επιβίωσης και άρα αντιιμπεριαλιστικής αντίστασης οποιασδήποτε μορφής. Αρα δεν είναι σε καμιά περίπτωση μόνο δική τους η πάλη. Είναι οποιουδήποτε ανθρώπου κατανοεί το «ένας είναι ο εχθρός...» και είναι διατεθειμένος να αγωνιστεί, για να τον αντιμετωπίσει, μέχρι να τον εξαφανίσει από προσώπου γης.