Αν και βρισκόμαστε στις αρχές της αρδευτικής περιόδου, οι επιπτώσεις της λειψυδρίας στο θεσσαλικό κάμπο, στον κάμπο της Κωπαΐδας και αλλού, είναι ορατές. Οι καλλιέργειες «διψούν» και οι αγρότες, μπροστά στην απειλή της καταστροφής από την ξηρασία, αγωνιούν και αγωνίζονται να εξασφαλίσουν λίγο νερό. Νερό, όμως, δεν υπάρχει αρκετό για να καλύψει τις αρδευτικές ανάγκες. Κι αυτή η έλλειψη δεν καλύπτεται ούτε με τις λιτανείες στα χωριά, ούτε με τα ταξίματα των αρμοδίων. Το πρόβλημα δε λύνεται ούτε και με την ορθολογική και δίκαιη κατανομή των διαθέσιμων νερών - αυτό, βεβαίως, πρέπει να γίνεται, καθότι το νερό είναι δημόσιο αγαθό κι όλοι το δικαιούνται, αρκεί για τη διάθεσή του, όπως και για τη χρήση του, να λαμβάνονται υπόψη όχι μόνο οι ανάγκες του παρόντος, αλλά και εκείνες του μέλλοντος - αφού έτσι κι αλλιώς θα πρόκειται για «διαχείριση υδατικού ελλείμματος».

Κι ενώ οι καλλιέργειες αρχίζουν να «καίγονται» και το άγχος κι ο εκνευρισμός καταλαμβάνουν τους αγρότες, η κυβέρνηση «αγρόν ηγόραζε». Το αρμόδιο υπουργείο Γεωργίας και η Γραμματεία της Περιφέρειας Θεσσαλίας εμφανίζονται σαν «παρατηρητές» των γεγονότων και «αναλυτές» των εξελίξεων και, παρά τις εκκλήσεις για άμεση παρέμβαση, δεν παίρνουν κανένα αποτελεσματικό μέτρο για την αντιμετώπιση της κατάστασης. Και, φυσικά, ούτε τώρα που η όξυνση του προβλήματος της λειψυδρίας είναι πρωτοφανής και η απειλή ερημοποίησης της Θεσσαλίας «προ των πυλών», η κυβέρνηση δείχνει διατεθειμένη ν' αλλάξει πολιτική, προχωρώντας, με γρήγορους κι αποδοτικούς ρυθμούς, στην κατασκευή των μεγάλων έργων υποδομής - Αχελώος, Κάρλα, Σμόκοβος κ.ά. - ώστε να λυθεί το υδατικό πρόβλημα της περιοχής.

Αντί να πάρει μέτρα κατά της λειψυδρίας, η κυβέρνηση υποκινεί «εμφύλιο πόλεμο». Στόχος της να στρέψει τον έναν αγρότη εναντίον του άλλου, για να μη στραφούν όλοι μαζί εναντίον της, καταλογίζοντάς της την ευθύνη, καθώς η πολιτική της να μην προχωρεί στην κατασκευή των έργων υποδομής για την ανάπτυξη και την ορθολογική διαχείριση των υδατικών πόρων ενοχοποιείται για τη λειψυδρία. Δυστυχώς, η τακτική του «διαίρει και βασίλευε» που ακολουθεί φαίνεται να πετυχαίνει, καθώς άρχισαν να εμφανίζονται τοπικιστικές αντιθέσεις ανάμεσα σε φορείς των νομών και να εκδηλώνονται ενδοαγροτικές διαμάχες. Στην υποκίνηση του «πολέμου» για το νερό δραστηριοποιούνται υπογείως κυβερνητικοί βουλευτές, κομματικοί παράγοντες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, τοπικοί άρχοντες και άλλοι «καλοθελητές», επιδεικνύοντας «τοπικό πατριωτισμό» που «βγάζει μάτια» πως είναι ύποπτος και επικίνδυνος.

Ο Οι αγρότες - ιδιαίτερα της Θεσσαλίας - έχουν εμπειρία για ν' αντιληφθούν ποιος και γιατί ευθύνεται για τη λειψυδρία, ώστε να μην «πέσουν στο λάκκο» των τραυματικών «εμφύλιων αντιπαραθέσεων» που «σκάβει» η κυβέρνηση. Μπορούν να σκεφτούν λογικά και να πράξουν νηφάλια, αναζητώντας την ουσιαστική λύση του προβλήματος και να στραφούν εναντίον του πραγματικού «εχθρού», της αντιαγροτικής πολιτικής της κυβέρνησης, που εφαρμόζεται με τη συμφωνία της ΝΔ, υπό την εποπτεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αυτή η πολιτική «στεγνώνει» από νερό τη Θεσσαλία και άλλες περιοχές της χώρας, για να μειώσει τις καλλιέργειες και την παραγωγή, εξαναγκάζοντας τους μικρομεσαίους αγρότες να παραδώσουν τη γη τους στους μεγαλοεπιχειρηματίες - νεοτσιφλικάδες, οι οποίοι θ' αναλάβουν τον αγροτικό τομέα, στα πλαίσια των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που προωθούνται. Αυτή η αντιαγροτική πολιτική πρέπει ν' ανατραπεί και οι κάθε λογής διαχειριστές της να παραμεριστούν, για να μπει στη θέση της μια πραγματικά φιλολαϊκή, φιλοαγροτική πολιτική...