Πολλοί είναι αυτοί που σε πείσμα της πραγματικότητας που καθημερινά βιώνει ο λαός μας, αλλά και των δεδομένων που συνδέονται με την βαθιά οικονομική κρίση του συστήματος, προσπαθούν να περιορίσουν το πρόβλημα στην επιλογή που έχουν να κάνουν οι κυβερνώντες, με βάση το δίλημμα «ανάπτυξη ή ύφεση». Το δίλημμα είναι ψευδές, από την αρχή μέχρι το τέλος. Και σε κάθε περίπτωση, και στο ένα και στο άλλο σκέλος του, ισοδυναμεί με την άθλια προσπάθεια των αστών και κάθε φερέφωνού τους, να γονατίσουν τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα.

Η ανάπτυξη, που συνήθως ταυτίζεται με την ανοδική πορεία των οικονομικών δεικτών, αλλά και η ύφεση, δηλαδή η κρίση, που καταβαραθρώνει την παραγωγική δραστηριότητα, δεν αποτελούν θέματα επιλογής του ενός ή του άλλου μείγματος φιλομονοπωλιακής οικονομικής πολιτικής, ούτε, πολύ περισσότερο, εξαρτάται από τις επιθυμίες της μίας ή της άλλης αστικής διακυβέρνησης. Είναι φάσεις του οικονομικού κύκλου της καπιταλιστικής οικονομίας που εκδηλώνονται ανάλογα με τις δυνατότητες αναπαραγωγής του κοινωνικού κεφαλαίου. Φάσεις που αντικειμενικά καθορίζονται από τις δυνατότητες των εκπροσώπων του κεφαλαίου να εξασφαλίζουν κέρδη. Οσο υπάρχουν κέρδη η παραγωγή αυξάνεται και υπάρχει αυτό που οι αστοί ονομάζουν «ανάπτυξη», όταν η συσσώρευση των κεφαλαίων καθιστά δυσχερή την εξασφάλιση του καπιταλιστικού κέρδους για τους καπιταλιστές, τότε περνάμε στη φάση της κρίσης, η οποία ολοκληρώνεται μόνο μετά από την μαζική καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, πρώτα και κύρια της εργατικής δύναμης.

Το βέβαιο είναι ότι στη μία και στην άλλη περίπτωση, το μάρμαρο το πληρώνουν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Το αποδεικνύει η πολύ πρόσφατη εμπειρία. Ολα τα προηγούμενα χρόνια, τα χρόνια της ανάπτυξης, οι εργαζόμενοι πλήρωναν τα δυσθεώρητα κέρδη δεκάδων δισεκατομμυρίων των καπιταλιστών, μέσα από την γενική πολιτική της λιτότητας, με αποτέλεσμα τα πάντα, πλην των μισθών, να κινούνται ανοδικά. Τώρα που η οικονομία στούμπωσε από τα συσσωρευμένα κεφάλαια και ξέσπασε η οικονομική κρίση, για να ξεπεράσουμε την ύφεση και να εξασφαλιστεί, όπως λένε η ανάπτυξη, και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ και τα άλλα ρετάλια του πολιτικού τους συστήματος, ομόθυμα επέλεξαν και πάλι τους εργαζόμενους να βάλουν στο στόχαστρο. Με την εκτόξευση της ανεργίας στα ύψη. Με την καθήλωση των αποδοχών στα αδιανόητα μέχρι πρότινος επίπεδα των 511 ευρώ. Με την πλήρη απαξίωση των συντάξεων. Ο στόχος ένας και μοναδικός: Να μειώσουν την τιμή της εργατικής δύναμης σε τέτοια επίπεδα που να ευνοούν την κερδοφορία του κεφαλαίου, αφού στον καπιταλισμό παραγωγή υπάρχει μόνο όταν υπάρχει κέρδος.

Να υποστηρίζει κανείς ότι στις μέρες μας μπορεί να υπάρχει οικονομική ανάπτυξη με καπιταλιστικούς όρους, με κριτήριο, δηλαδή, το επιχειρηματικό κέρδος που βγαίνει από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, δεν είναι απλά μια λανθασμένη θεώρηση της πραγματικότητας. Αποτελεί σκόπιμη εξαπάτηση και προσπάθεια χειραγώγησης των εργαζομένων. Για να μη συνειδητοποιήσουν ότι ο μόνος δρόμος για την πραγματική οικονομική ανάπτυξη και μάλιστα προς όφελος του λαού, βρίσκεται στην αντίθετη κατεύθυνση. Σε εκείνη που οι εργαζόμενοι ανατρέπουν το κριτήριο του κέρδους ως κινητήρια δύναμη της κοινωνίας, ανατρέπουν, δηλαδή, την εξουσία των μονοπωλίων, παίρνουν τα μέσα παραγωγής στα χέρια τους και εκπονούν, στα πλαίσια της λαϊκής εξουσίας, προγράμματα για την κοινωνική ανάπτυξη με βάση τις ανάγκες όλου του λαού.