Προχτές, ο υπουργός Θαλασσίων Υποθέσεων έκανε γνωστή την απόφαση της κυβέρνησης να μην άρει την πολιτική επιστράτευση των ναυτεργατών που επιβλήθηκε τον περασμένο Νοέμβρη. Ακόμα όμως πιο προκλητικός ήταν ο ισχυρισμός της κυβέρνησης διά του υπουργού ότι κρατά σε ισχύ την πολιτική επιστράτευση γιατί δεν συμφωνεί με τα αιτήματα της απεργίας. Η ίδια η επιβολή της πολιτικής επιστράτευσης, αλλά και οι ισχυρισμοί με τους οποίους η κυβέρνηση την κρατά σε ισχύ δεν αφορούν μόνο τους επιστρατευμένους ναυτεργάτες. Αφορούν όλους τους εργαζόμενους. Η διατύπωση μάλιστα αυτή εγείρει γενικότερα ζητήματα. Διότι η κυβέρνηση μας λέει ότι απεργίες μπορούν να γίνονται μόνο αν εγκρίνονται από την κυβέρνηση οι διεκδικήσεις. Μόνο που καμιά διεκδίκηση δεν εγκρίνεται από κυβέρνηση - κεφάλαιο. Αλλά τότε για ποιο λόγο γίνονται απεργίες; Μόνο για αιτήματα που είναι διατεθειμένοι να συμφωνήσουν κυβέρνηση και εργοδότες ή για αιτήματα που δεν συμφωνούν και άρα οι εργάτες καταφεύγουν στο όπλο της απεργιακής κινητοποίησης; Επί της ουσίας καταστέλλει τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις των εργατών και όχι μόνο τη μορφή της κινητοποίησης.
Επιπλέον, η κυβέρνηση όχι μόνο καταστέλλει τους αγώνες, αλλά και ιδεολογικοποιεί αυτή την καταστολή. Ποινικοποιεί και τις απεργίες, αλλά και τις διεκδικήσεις που διατυπώνονται με τους απεργιακούς αγώνες. Και η εξέλιξη αυτή επιβεβαιώνει ότι η κυβέρνηση χρησιμοποιεί και θα χρησιμοποιήσει όλο το αστικό οπλοστάσιο, θα καταφύγει σε όλα τα μέσα που διαθέτει κατά των αγώνων της εργατικής τάξης. Πετάει στα σκουπίδια και τα ελάχιστα προσχήματα νομιμοφάνειας και λογικής και ρητά δηλώνει ότι οι αγώνες που βάζουν αιτήματα με τα οποία δεν συμφωνεί, δεν γίνονται ανεκτοί!
Η κλιμάκωση της καταστολής από την κυβέρνηση, η όξυνση της επιθετικότητάς της, απέναντι σε κάθε απεργία, κάθε κινητοποίηση, από οποιαδήποτε ομάδα και κλάδο εργαζομένων, αλλά και άλλων λαϊκών στρωμάτων (βλέπε, αγώνες ενάντια στα διόδια και την αύξηση εισιτηρίων) μαρτυρούν ταυτόχρονα την αποφασιστικότητά της να περάσει «διά πυρός και σιδήρου» την αντεργατική και αντιλαϊκή πολιτική της. Οσο μάλιστα θα βαθαίνει ο αντιδραστικός χαρακτήρας αυτής της πολιτικής τόσο θα γίνονται πιο σκληρές και απροκάλυπτες οι μέθοδοι επιβολής. Η κυβέρνηση θέτει εκτός νόμου τους αγώνες που αμφισβητούν την αντεργατική πολιτική της, τις διεκδικήσεις που δε χωράνε στον κορσέ του μνημονίου. Μόνο που τέτοιες δεν υπάρχουν. Γιατί τα όρια του μνημονίου, σημαίνουν αποδοχή ανεργίας, φτώχειας, εξαθλίωσης. Δείχνει όχι μόνο τα όρια, αλλά και το πραγματικό περιεχόμενο της «αστικής δημοκρατίας», της «νομιμότητας» που σκοπό έχει την περιφρούρηση των καπιταλιστικών συμφερόντων.
Αλλά από την άλλη δείχνει στους εργάτες τι πρέπει να περιμένουν από την «αστική νομιμότητα», όταν οι αγώνες τους αμφισβητούν την κερδοφορία και την εξουσία του κεφαλαίου. Γι' αυτό η εργατική τάξη με τους αγώνες της πρέπει ακόμα πιο αποφασιστικά να αμφισβητήσει την πολιτική ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, το αστικό πολιτικό σύστημα, τα θεμέλια του κοινωνικού οικοδομήματος που υπηρετεί η αστική πολιτική και μέσα σε αυτούς τους αγώνες για την ικανοποίηση όλων των αναγκών της, να τελειώνει μια και έξω, με τις αυταπάτες για τον ποιον αντίπαλο έχει απέναντί της. Και να ανεβάζει τους αγώνες ανυπακοής ως την πολιτική πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, για τη λαϊκή εξουσία.
Feeds
