Hπρώτη δυναμική απάντηση του ταξικού εργατικού κινήματος στην αντεργατική επίθεση, που επιχειρεί η κυβέρνηση και η πλουτοκρατία του τόπου, δόθηκε μαχητικά με τα συλλαλητήρια που διοργάνωσε το ΠΑΜΕ και τα αγωνιστικά συνδικάτα και σωματεία σε όλη την Ελλάδα. Ηταν ένα αποφασιστικό πρώτο «όχι» στο μπαράζ μέτρων, που ανακοινώθηκαν για τις εργασιακές σχέσεις, την απορύθμιση του σταθερού εργάσιμου χρόνου και, κατ' επέκταση, των κοινωνικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Ταυτόχρονα, οι κινητοποιήσεις αυτές είναι ένα πρώτο ράπισμα στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, στις πλειοψηφίες του φιλοευρωενωσιακού μπλοκ (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - «Αυτόνομης Παρέμβασης»), που δε δέχτηκαν τις αγωνιστικές προτάσεις αντιμετώπισης των μέτρων.

Αποδεικνύεται, έτσι, ότι «έχουσι γνώσιν οι φύλακες», ότι δε μένει αναπάντητη η προσπάθεια της κυβέρνησης, που, κατά την προσφιλή της τακτική, φέρνει ό,τι πιο αντιδραστικό έχει στα συρτάρια της, κατακαλόκαιρο, με τους εργαζόμενους σε άδεια και τους τόπους δουλιάς να υπολειτουργούν. Η ανατροπή των κατακτημένων εργασιακών σχέσεων και η επέκταση τα τελευταία χρόνια της μερικής απασχόλησης, η καταστρατήγηση του οχτάωρου στους χώρους δουλιάς, η ασυδοσία της εργοδοσίας είναι πράγματα που τα βιώνουν καθημερινά οι εργαζόμενοι. Τα μέτρα που ανακοινώθηκαν είναι σχέδια σε ακόμα πιο αντιδραστική κατεύθυνση.

Ακόμη και σ' αυτές τις δύσκολες συνθήκες, μπορούν να αναληφθούν πρωτοβουλίες από τους ίδιους τους εργάτες. Με πρωτοβουλίες από τα κάτω, όπου η ηγεσία των συνδικάτων και των σωματείων αδρανεί ή δεν κοντράρεται με εργοδότες και κυβέρνηση, να αναγκαστεί, από την ίδια τη δράση των εργατών, να συμβάλει στη συντονισμένη προσπάθεια αντίκρουσης αυτής της πολιτικής. Διαφορετικά, οι ίδιοι οι εργάτες, με διάφορες μορφές, όπως η συγκρότηση επιτροπών αγώνα να επιδιώξουν, εργάτη τον εργάτη, εργάτρια την εργάτρια, σ' όλα τα τμήματα κάθε τόπου δουλιάς, σ' όλους τους κλάδους, να συντονίζουν τα αγωνιστικά τους βήματα στο δρόμο της αντίστασης και της ματαίωσης των μέτρων. Και όλοι αυτοί οι αγώνες να συνενώνουν σε ενιαία δράση ενάντια σ' αυτήν την πολιτική.

Οκάθε κομμουνιστής και κομμουνίστρια, ο κάθε συνειδητοποιημένος εργαζόμενος, πρέπει να φτάσει τη φωνή του ταξικού πόλου στο εργατικό κίνημα παντού. Για να κατανοήσουν τα πλατιά λαϊκά στρώματα ότι σήμερα δε χρειάζεται μόνο άμυνα, για να μην παρθούν πίσω εργατικές κατακτήσεις, αλλά και διεύρυνσή τους, σύμφωνα με τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Η συνειδητοποίηση ότι μόνο μέσα από το δρόμο της ταξικής πάλης και της σύγκρουσης με την αντιλαϊκή πολιτική, μπορεί να αλλάξει η ζωή των εργαζόμενων, είναι η μόνη ελπίδα ότι θα δυναμώσουν οι λαϊκοί αγώνες, που απαιτούν οι καιροί.