Ναι, το 2010 μπορεί να ξεκινά με αισιοδοξία για τους εργαζόμενους. Δε χωρά καμιά αυταπάτη, καμιά αναμονή. Το μέτωπο κεφαλαίου - κυβέρνησης - δυνάμεων ευρωμονόδρομου - εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού δυναμώνει την επίθεσή του στο λαό, όμως, ναι, οι εργαζόμενοι μπορούν να ριχτούν με νέα ορμή στη μάχη για να υπερασπιστούν αλλά και να διευρύνουν τις κατακτήσεις τους. Οπλισμένοι με την αισιοδοξία που γεννά το δίκιο και η δύναμη της τάξης τους, μπορούν και να απαντήσουν σε όσους τους επιφυλάσσουν χειρότερες μέρες αλλά και να ανοίξουν το δρόμο για να περάσουν στην αντεπίθεση.

Η ίδια η πείρα που εμπλουτίστηκε τη χρονιά που τέλειωσε εξοπλίζει τους εργαζόμενους με νέα διδάγματα. Η οικονομική κρίση αναδεικνύει ακόμα μία φορά το αδιέξοδο και το τέλμα του καπιταλιστικού συστήματος να δώσει έστω και την παραμικρή ανάσα στους ανθρώπους του μόχθου. Αναδεικνύει ότι αυτό το κοινωνικοοικονομικό σύστημα δε φτιασιδώνεται, μόνο ανατρέπεται. Η αλλαγή κυβερνητικής φρουράς με επιλογή της πλουτοκρατίας να επενδύει στη σοσιαλδημοκρατία και στην ταχτική της, με ελιγμούς να χειραγωγεί τα λαϊκά στρώματα, απέδειξε γρήγορα πως τα περιθώρια που πασχίζει να αξιοποιήσει η άρχουσα τάξη για να διαφυλάξει την εξουσία της με κάθε τρόπο είναι στενά. Γι' αυτό γίνεται γρήγορα φανερή η απάτη περί κυβέρνησης με κοινωνικές ευαισθησίες. Γι' αυτό και πολύ γρήγορα αποτυπώθηκε η έκφραση λαϊκής δυσαρέσκειας στην αντιδραστική πολιτική της. Ο ρόλος του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, που δεν ανέχεται απλά, αλλά στηρίζει τις αντεργατικές μεθοδεύσεις, αναδεικνύει πόσο απαραίτητη είναι η αλλαγή του συσχετισμού δύναμης. Η εντεινόμενη επιχείρηση χειραγώγησης και ποδηγέτησης του εργαζόμενου λαού αναδεικνύει την ανάγκη να δυναμώσει η ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση με όλους όσοι κηρύττουν το συμβιβασμό και την ηττοπάθεια. Οσο ξετυλίγεται αυτή η πείρα, τόσο γίνεται πιο φανερό πως όσο η εργατική τάξη δε χαράσσει την πορεία της με βάση τα δικά της ταξικά συμφέροντα θα μετρά κινδύνους και προβλήματα.

Τα ίδια τα μέτωπα που είναι ανοικτά αποτυπώνουν τη σφοδρότητα της επίθεσης του κεφαλαίου, επιβάλλουν κάθε εργάτης να αναλάβει περήφανα την ευθύνη που του αναλογεί και να πάρει τη δική του θέση στη συλλογική πάλη, να λάβει το κίνημα άμεσα μέτρα. Η κατεδάφιση της Κοινωνικής Ασφάλισης επιβάλλει να σημάνει παλλαϊκός ξεσηκωμός, που προϋποθέτει μαζική ενημέρωση και διαφώτιση των εργαζομένων. Η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων επιβάλλει αποφασιστική δράση και πλατύ άνοιγμα, κουβέντα σε βάθος για την ανάγκη αλλά και τις δυνατότητες που υπάρχουν να έχουν όλοι ανεξαίρετα σταθερή και μόνιμη εργασία, με πλήρη δικαιώματα. Η μάχη των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, που ξεκίνησε με την ίδια την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ να προβάλλει προτάσεις κομμένες και ραμμένες στα μέτρα της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, επιβάλλει τη συσπείρωση και ενίσχυση στο ΠΑΜΕ, με το διεκδικητικό πλαίσιο που υπηρετεί τις σύγχρονες ανάγκες. Το ίδιο και η φοροεπιδρομή.

Οι ίδιες οι μάχες που χωρίς «διακοπές» συνεχίζονται, κόντρα στις απολύσεις, κόντρα στην ποινικοποίηση των αγώνων, ασκώντας πίεση, αποσπώντας μικρές ή μεγάλες νίκες, αναδεικνύουν ότι ένας και μοναδικός είναι ο δρόμος για τους εργάτες: Ενίσχυση της οργάνωσης, αλληλεγγύης και πάλης κόντρα στα συμφέροντα και την εξουσία των εκμεταλλευτών τους. Ναι, με αυτόν τον προσανατολισμό, μπορεί να είναι καλή χρονιά το 2010, μπορεί να είναι καλύτερο το ίδιο το μέλλον μας.