Παραμονή Πρωτοχρονιάς οι εργολάβοι της κρατικής καπιταλιστικής ΛΑΡΚΟ ανακοίνωσαν 120 απολύσεις από τους «μαύρους» που έχουν στη δούλεψή τους. Μάλιστα, η ανακοίνωση των απολύσεων, που θα φτάσουν τις 150, έγινε διά στόματος εκπροσώπου της ίδιας της ΛΑΡΚΟ. Παραμονές Χριστουγέννων η καθαρίστρια μετανάστης και συνδικαλίστρια Κ. Κούνεβα δέχεται δολοφονική επίθεση. Μια λεπτομέρεια: Η καθαρίστρια δούλευε σε εργολάβο, αντικείμενο της εργασίας ο καθαρισμός των συρμών του ΗΣΑΠ. Ορισμένοι πέφτουν από τα σύννεφα. Αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν να μη γίνονται σεβαστά τα στοιχειώδη δικαιώματα σε μια εταιρεία του δημοσίου. Πώς συμβαίνει οι εργολάβοι, παίρνοντας δουλειά από μια κρατική επιχείρηση, να είναι ασύδοτοι.

Ολοι τους υποκρίνονται. Είναι οι ίδιοι που χρόνια τώρα μαζί με τους κυβερνώντες έχουν γανώσει τα αυτιά της κοινωνίας ότι ο δημόσιος κρατικός τομέας είναι άκαμπτος εργασιακά. Οτι χρειάζεται ευελιξία. Απαιτούνται νέες εργασιακές σχέσεις... Μόνο που όλα αυτά οδηγούν αναπόφευκτα στους εργολάβους, στη μερική απασχόληση, στους ενοικιαζόμενους εργάτες. Σε εργάτες σαν τους απολυμένους της ΛΑΡΚΟ, σαν την Κ. Κούνεβα, σαν τους εκατοντάδες χιλιάδες απασχολήσιμους που διαφήμιζε το ΠΑΣΟΚ, καθαγίασε η Ευρωπαϊκή Ενωση και σήμερα με ζέση επιδιώκει να πολλαπλασιάσει η ΝΔ.

Από τον ιδρώτα αυτών των εργατών, από σώματα που λιώνουν στα καμίνια της ΛΑΡΚΟ, βγαίνουν τα υπερκέρδη των κρατικών και ιδιωτικών επιχειρήσεων και τα όχι ευκαταφρόνητα κέρδη των εργολάβων. Οι σκλάβοι στους εργολάβους της ΛΑΡΚΟ ήταν «καλοί» όταν το νικέλιο έπιανε τιμή στις διεθνείς αγορές. Τώρα έγιναν περιττοί. Τώρα οι εργολάβοι δεν τους χρειάζονται και η κρατική επιχείρηση «νίπτει τας χείρας της». Δεν ανήκουν στο προσωπικό της, άρα για τη ΛΑΡΚΟ δεν υπάρχουν. Ηταν χρήσιμοι την περίοδο της «ανάπτυξης», γίνονται βαρίδια όταν η αγορά παρουσιάζει δυσκολίες. Υποζύγια των 800 και 900 ευρώ, όταν με τη δουλειά τους και αξιοποιώντας τον εθνικό πλούτο (νικέλιο) έβγαζε κέρδη η ΛΑΡΚΟ. Αχρείαστα υποζύγια σήμερα. Πάντα όμως υποζύγια.

Σε αυτό τον ατέλειωτο φαύλο κύκλο, όπου πάντα οι εργάτες είναι τα αναλώσιμα υλικά, μπορεί να δοθεί τέλος. Μπορεί να τεθεί τέρμα μόνο με μια άλλη πολιτική, με έναν άλλο δρόμο, με εργατική λαϊκή εξουσία και μια άλλη ανάπτυξη. Μια ανάπτυξη που ως κύριο πλεονέκτημα, δίπλα στον ορυκτό πλούτο της χώρας (όπως και στην περίπτωση της ΛΑΡΚΟ), θα είναι η εργατική δύναμη. Θα είναι ο εργάτης - παραγωγός με πλήρη δικαιώματα, με σταθερή ασφαλή εργασία, με σεβασμό στην ανεκτίμητη προσφορά του. Αλλά μια τέτοια προοπτική δε χωράει ούτε τους εργολάβους, ούτε τις καπιταλιστικές κρατικές ή ιδιωτικές επιχειρήσεις. Δε χωράει ούτε μονοπώλια, ούτε την πλουτοκρατία.

Η ανάπτυξη για τους εργάτες και από τους εργάτες σημαίνει να μετατραπούν σε κοινωνική ιδιοκτησία τα βασικά συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής και ιδιαίτερα τομείς όπως ο ορυκτός πλούτος και η βιομηχανία του. Σημαίνει κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας με βάση τα συμφέροντα και τις ανάγκες της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού, του λαού παραγωγού. Και εργατικός έλεγχος. Μόνο μια τέτοια σχεδιασμένη ανάπτυξη, που θα οδηγείται από το στιβαρό χέρι της λαϊκής εξουσίας, χωρίς καπιταλιστές και εργολάβους που λυμαίνονται την εργατιά και το δημόσιο πλούτο, μπορεί να μετατρέψει τους εργαζόμενους από υποζύγια σε ελεύθερους ανθρώπους. Σε ανθρώπους με πραγματικά δικαιώματα.