Λόγια τ' ανέμου είναι και μην ακούτε για πεθαμένες ιδεολογίες και το τέλος της Ιστορίας. Ο τροχός παίρνει να γυρίζει προς τα μπρος. Το θεμέλιο είναι γερά στερεωμένο, με ρίζες βαθιές ζυμωμένες με το αίμα, με βόγκους κι αγκομαχητά, με τριγμούς κι οδύνες, με αγώνες, ξερονήσια, μπουντρούμια κι εκτελεστικά αποσπάσματα, όσο κι αν προσπάθησαν να ροκανίσουν τα τοιχώματά του, να το αμαυρώσουν και να το αποψιλώσουν βάρβαροι και λιποτάκτες, αλλά και οπορτουνιστές, στάθηκε βράχος ακλόνητος και φρούριο απόρθητο, σ' ανέμους και καταιγίδες.

Τώρα σιγά σιγά τ' ανάγλυφο μαστορεύεται, παίρνει το σχήμα της Λαϊκής Εξουσίας. Θαρρείς και ξεχωρίζει κανείς τα γερά χαλύβδινά του μπράτσα, τον ατσαλένιο θώρακά του, το αετίσιο βλέμμα του, την αυστηρή μορφή του. Ενα μωρό στο βυζί μιας μαυροφορεμένης μάνας, με τη μαύρη τσεμπέρα και τη σκιά στο μέτωπο, σε μαρμαρένιο αλώνι στους ώμους του Ατλαντα, να δείχνει τις κακουχίες του παρελθόντος, αλλά και τη χαρά του μέλλοντος. Το ανάγλυφο της Λαϊκής Εξουσίας, αρχίζει να παίρνει σχήμα, γαντζωμένα χέρια με φουσκωτές φλέβες, χιλιάδες εργάτες κι αγρότες, σπουδαστές, γυναίκες και νεολαίοι, βάλανε ένα χεράκι.

Η ανάταση είναι αισθητή κι ελπιδοφόρα. Στις γειτονιές ανάψανε τα φώτα, στα γιαπιά ξεστήθωτοι εργάτες, πήρανε τ' απάνω τους, στα βιομηχανικά κάτεργα, εκεί που η Δημοκρατία σταματά στην ξώπορτα, παίρνουν βαθιά ανάσα, γνωρίζοντας πως ακόμα είναι η αρχή. Οι αγρότες με τις αξίνες και τα δρεπάνια, ποτίζουνε, σκαλίζουνε, σπέρνουνε, αχολογούνε και θερίζουνε τα χωράφια τους τραγουδώντας. Ενα κίνημα ζωντανό, μαζικό, ενωμένο και δυνατό αρχίζει να θεριεύει.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι το μεγάλο όραμα, ο στυλοβάτης, ο μπροστάρης, ο καθοδηγητής. Είναι η προοπτική, η ευθύνη, η ιστορία, ο ανοιχτός ορίζοντας, το φως, το αύριο, το μέλλον! Τώρα οι υποχρεώσεις μεγάλωσαν. Οι γενιές που διαδέχονται η μια την άλλη, πατάνε σ' αχνάρια αγωνιστικά και ματωμένα. Το να μείνουμε στάσιμοι, το να κάνουμε πίσω, είναι μια ουτοπία. Δάδες και βεγγαλικά ανοίγουνε το δρόμο... Η σπορά... εκείνη η αθάνατη σπορά, τίναξε μίσχους και φυλλαράκια, χρειάζεται φροντίδα και στοργή το στάχυ να θεριέψει, να δώσει καρπό, να γίνει αλεύρι, να γίνει ψωμί να χορτάσει ο κόσμος. Αφετηρία ανόδου προς το μέτωπο για τη λαϊή εξουσία. Το έναυσμα δόθηκε, το μπόι αψήλωσε, υψώνουμε το κεφάλι... και προχωράμε!