Του χρόνου. Ετσι δε λέμε σε κάθε καταστροφή;

Η τηλεόραση κάτι έλεγε, θα μπει, δε θα μπει στην ΕΕ η Τουρκία; Σκοτίστηκα, είπε κάποιος. Βρε δώσε αυτί. Χαλάζια αλλιώτικα φοβάμαι μην έχουμε. Ολα εσύ τα ξέρεις, τον αποπήρε, τρίτος.

Χωρίς να το καταλάβουμε, απ'το χαλάζι περάσαμε στην πολιτική. Είναι και οι εφημερίδες που φέρνει ο καφετζής κι όλο κάτι διαβάζουμε. Αλλιώτικα τα γράφει ο «Ρ» κι αλλιώτικα οι άλλες εφημερίδες. Το καταλαβαίνουμε, αλλά δεν έχουμε χρόνο να το σκεφτούμε.

Παλιό συνήθειο. Σα δε νογάμε, τρίβουμε με το δάχτυλο το κεφάλι, εκεί που μας είπαν ότι είναι ο νους. Το παράξενο είναι, παίρνει μπρος. Αυτό έγινε και εκείνη τη μέρα.

Να σας πω, μίλησε κάποιος. Κεκτημένο είναι η Εθνική ν' αγοράζει τουρκική τράπεζα. Και τι με νοιάζει εμένα; Σε νοιάζει, του απάντησε. Η αγορά αυτή, και δεν ξέρω πόσες άλλες, απ' εδώ κι από εκεί, επιβάλλει να τελειώνουμε με όλα. Κατάλαβες; Βρε κατάλαβα, αλλά τι σχέση έχουν αυτά με το ευρωπαϊκό κεκτημένο; Ζεβζέκης είσαι. Λες καταλαβαίνω και συνεχίζεις να ρωτάς.

Σιωπήσαμε. To χαλάζι το καταλαβαίνουμε. Την πολιτική όχι. Ακούς τους δικούς μας και σου 'ρχεται να πανηγυρίσεις για τη νίκη. Μόνο γιατί έχεις πικρή πείρα, κρατάς πισινή. Το ευρωπαϊκό κεκτημένο δεν τακτοποίησε το Κυπριακό. Δεν επέβαλε τη λήξη της κατοχής. Διαπραγματεύεται με κατοχική δύναμη. Διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία. Πετσόκοψε τη Σερβία. Ιδιωτικοποιεί τα πάντα. Αυξάνει την ανεργία. Ου να χαθούν αυτοί και το κεκτημένο τους, είπε ένας με οργή.

Οχι, όχι τέτοια λόγια. Πώς να χαθούν, αφού ανεμίζουν την ψήφο σου; Ποιος να χαθεί τελικά;

Παράξενο που είναι. Σα μιλάει κάποιος έτσι, ο νους ξαστερώνει κι όλα καθαρίζουν. Το άσχημο είναι που ξαναθολώνει, αφού χωρίσουμε. Είχε δίκιο εκείνο το καλόπαιδο, ο φοιτητής, που μια μέρα, εδώ στο καφενείο, είπε εκείνο το στίχο του Σολωμού - πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε. Για το λαό το έγραψε.