Δεν είναι θέμα αισθητικής, δεν είναι θέμα φτώχειας της γλώσσας. Είναι θέμα ουσίας, θέμα φτώχειας της σκέψης. Η τηλεόραση. Για όλα φταίει αυτή; Ενα μέσο είναι η κακομοίρα, άψυχο, χωρίς μυαλό και συνείδηση, χωρίς γνώση και κριτήριο. Αυτοί που κάνουν τηλεόραση; Ε, ναι, πια. Αυτοί. Ιδιοκτήτες, διευθυντές, αρχισυντάκτες, παρουσιαστές, αλλά δυστυχώς και καλεσμένοι. Εντάξει. Οχι όλοι, αλλά αυξάνονται και πληθύνονται πλέον, με ρυθμό επικίνδυνο για τον κόσμο που αναζητά κάποιες απαντήσεις για τα προβλήματα που μαστίζουν την καθημερινότητά του, για τις αγωνίες του, για την εμβάθυνση της σκέψης του, αλλά ακόμη και για την ψυχαγωγία του, την ενημέρωσή του. Ολο το υβρεολόγιο στην ημερήσια διάταξη.

Σεξουαλικά υπονοούμενα, βρισιές του ενός προς τον άλλο, λέξεις που κάποτε τις συναντούσες μόνο σε περιθωριακές ομάδες, παρελαύνουν από χείλη πολιτικών μέχρι δημοσιογράφων και ανθρώπων που «αυτο-πωλούνται» σε εκπομπές τύπου ριάλιτι. Και λες την κλείνω και παίρνω ένα βιβλίο, βλέπω μια ταινία ή πάω ένα θέατρο, ή ακούω μουσική. Από CD αν είναι δυνατόν, γιατί από τα περισσότερα ραδιόφωνα - όχι όλα ευτυχώς και όχι όλες τις ώρες, ακόμα τουλάχιστον - θα ακούσεις τα κάθε λογής τσιφτετελοπόπ της εποχής. Θες, όμως, να δεις και λίγη τηλεόραση, να ακούσεις κάτι, να απολαύσεις αυτό το μέσο που σου χάρισε η σύγχρονη τεχνολογία. Οχι, όμως, για να σε αποχαυνώσει, αλλά για να σε κάνει πιο ενημερωμένο, πιο κερδισμένο. Λάθος. Ρομαντική άποψη που δεν ενδιαφέρει το σύστημα που ευλογεί και ενθαρρύνει την κατινιά, τη χυδαιότητα, την αγοραία στάση στα πράγματα. Ούτε τα προσχήματα δεν κρατάνε πια.

Η ευγένεια θεωρείται συντηρητισμός, ενώ η χυδαιότητα στο λόγο, που αποδεικνύει τελικά τη χυδαιότητα της σκέψης, θεωρείται τουλάχιστον «ιν», αν όχι τόλμη και ριζοσπαστισμός. Στην αρχή, οι θιασώτες αυτής της αντίληψης ήταν ένας δυο, αλλά γίνονται συνεχώς και περισσότεροι, όλοι όσοι θεωρούν ότι αν δεν εκτοξεύσουν και μια βρισιά, ή μια πεζοδρομιακή λέξη δε θα κάνουν εντύπωση, ή ποιος ξέρει πώς σκέφτονται τελικά. Αλλά και καλλιτέχνες; Αυτοί που αγαπούν το ωραίο, που πασχίζουν μέσω της τέχνης τους να μιλήσουν για το δίκιο, να αγγίξουν την ψυχή και τη συνείδησή μας, να καλλιεργήσουν ...το κάλλος;

Το μόνο που μένει πια, αφού το τιμόνι το έχουν άλλοι στην πορεία που χαράζει σήμερα η τηλεόραση, ας κάνουμε κάτι άλλο. Ας διαβάσουμε λίγη ποίηση. Και με την ευκαιρία, σε όλους αυτούς που διαπράττουν «ύβρι» στη λογική και το συναίσθημά μας τους αφιερώνουμε κάτι από τον Μαγιακόφσκι: «Τη σκέψη σας που νείρεται πάνω στο πλαδαρό μυαλό σας σάμπως ξιγκόθρεφτος λακές σ' ένα ντιβάνι λιγδιασμένο, εγώ θα την τσιγκλάω επάνω στο ματόβρεχτο κομμάτι της καρδιάς μου. Φαρμακερός κι αγροίκος πάντα ως να χορτάσω χλευασμό».