Σήμερα δε θα γράψω για τον «προβληματικό» Θανασάκη. Θα γράψω για τον Τάκη. Ενα χωριατόπαιδο απ' τη Δολίχη της Ελασσόνας που κατάφερε, στη σύντομη ζωή του, να γίνει το καμάρι των γονιών του, η περηφάνια των παιδιών του, αλλά και το καύχημα της εργατιάς της πατρίδας μας. Γεννήθηκε φτωχός. Στο πατρικό καλυβόσπιτο το πρώτο του κλάμα. Το γάλα της μάνας βύζαξε. Στη σαρμάντζα φασκιώθηκε. Το πρώτο του βήμα, στο παλαμισμένο κατώι. Η δρασκελιά, στη λασπωμένη ρούγα. Στον κουρνιαχό, το πρώτο χνάρι. Το διάβασμα, στο αχνό φως του γκαζοκάντηλου. Το πρώτο ερωτικό σκίρτημα, στο πανηγύρι του χωριού. Η αίσθηση της κοινωνικής αδικίας, σαν πήγε, για πρώτη φορά, στην πόλη. Είδε ποδήλατο, το ζήλεψε, το ζήτησε απ' τον πατέρα του κι εκείνος, λυπημένος, του είπε «δεν έχω παράδες για να στο αγοράσω». Στα δώδεκα χρόνια του, με τις πέτρες από τη σφεντόνα για τα πουλιά, κάνει όλο τρύπες τη χουντική πινακίδα που προπαγάνδιζε την «εθνοσωτήριον Επανάστασιν». Κάποιος τον «κάρφωσε» και στον έσυραν στο δικαστήριο.

Τη χωριάτικη καταγωγή του ποτέ δεν την ξέχασε. Κι όταν αξιώματα απέκτησε πολλά και υψηλά. Φυλακτά του ακριβά, η ντοπιολαλιά του χωρικού, τα ήθη και έθιμα του χωριού. Παθιασμένη η αγάπη του για τον εργάτη, που λιώνει στο μεροκάματο, παράγει όλο τον πλούτο και αμείβεται με τα τρίμματα που πέφτουν από το μεγάλο φαγοπότι. Τον ξωμάχο, που «μαραγιάζει» στον ήλιο, βγάζει το ψωμί για άλλους και πεινάει. Το φτωχό παιδί που στριμώχνεται από παντού για να σπουδάσει. Τον απόμαχο της δουλειάς, που βιώνει την οικονομική εξαθλίωση και την κοινωνική απόρριψη. Τον απλό άνθρωπο του λαού που ακουμπάει στις ρίζες του και κοιτάζει ίσα στον ορίζοντα.

Η αγάπη του για τον εργαζόμενο, τον φτωχό, έκανε μυριάδες ανθρώπους να τον αγαπήσουν. Για την μεγάλη του καρδιά. Το καθάριο του βλέμμα. Τον σταράτο λόγο του. Το απροσποίητο χαμόγελό του. Την καλή του διάθεση. Την αστείρευτη ζωντάνια του. Την ανιδιοτελή προσφορά του. Εζησε λίγο, αλλά πρόκανε να γίνει κομμουνιστής - κόσμημα. Πρόκανε να γίνει ένας ηγέτης του εργατικού κινήματος, με πλατιά αναγνώριση κι απεριόριστη εκτίμηση στην αγωνιζόμενη εργατιά. Γιατί έδινε πάντα και παντού το παράδειγμα του συνεπούς αγωνιστή, που στέκεται με θάρρος και παλεύει με αποκοτιά τον ταξικό αντίπαλο.

Στο φέρετρο του Τάκη Τσιόγκα, που τέθηκε για λαϊκό προσκύνημα στο Εργατικό Κέντρο Λάρισας, ακουμπάει, σήμερα, η Ελλάδα της δουλειάς, του μόχθου, της βιοπάλης. Των εκμεταλλευομένων, των αδικημένων, των κυνηγημένων. Των απροσκύνητων, των θαρραλέων, των αγωνιζομένων. Των ιδεολόγων, των ονειροπόλων, των οραματιστών. Αυτής της Ελλάδας παιδί ο Τάκης, έφυγε, αλλά δε χάθηκε. Θα ζει για πάντα στην καρδιά και στη σκέψη μας. Θα είναι σαν εκείνα τα μακρινά αστέρια που, αν και έχουν σβήσει εδώ και χιλιάδες χρόνια, το φέγγος τους εξακολουθεί να 'ρχεται ως τα σήμερα στη γη...