Σε βαρέθηκα, τον ακούσαμε να λέει. Ολο τα ίδια. Πάει η ζωή σου κι εσύ ευκολόπιστος και πάντα προδομένος. Ακου, που σου λέω, του αντέτεινε, θα δεις, είναι αλλιώτικο ΠΑΣΟΚ. Νέα, άφθαρτα πρόσωπα στην κυβέρνηση. Γυναίκες με ευαισθησία. Δε γίνεται να μας δουλεύουν. Ναι, ρε, σε δουλεύουν, θύμα, ψώνιο, σύμβολο αιώνιο. Αχ μωρέ, πότε θα ξυπνήσετε, να 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς.

Περίεργοι δεν είμαστε. Στήσαμε, όμως, αυτί. Ενδιαφέρουσα η συζήτησή τους. Ο θυμός και οι φωνές τους.

Ωραία, να το δεχτώ, απάντησε. Σήμερα, όμως, είμαστε σε κρίση. Κινδυνεύει η χώρα να πτωχεύσει. Ολοι πρέπει να βάλουμε χέρι. Είναι ζήτημα σωτηρίας. Γι' αυτό σου λέω, στον κίνδυνο πάνε οι διαχωρισμοί. Ολοι ένα είμαστε. Κι ο καθένας θα συνεισφέρει μ' ό,τι έχει.

Ντιπ για ντιπ χαϊβάνι. Αδιόρθωτο χαϊβάνι είσαι. Αν είναι, όπως τα λες, εξήγησέ μου, πώς δικαιολογούνται τα τρελά κέρδη των τραπεζιτών, πετρελαιάδων, εφοπλιστών, βιομηχάνων; Ποιος μπορεί να συνεισφέρει πιότερα; Εσύ που δεν έχεις ή εκείνος που έχει, για να μην έχεις εσύ;

Πώς να τα υπηρετήσουν; ακούστηκε να ρωτά κάποιος. Κοιταχτήκαμε. Εμείς οι ίδιοι, συνέχισε, δεν τα υπηρετούμε. Απλά πράγματα. Ψηφίζουμε ό,τι και οι εκμεταλλευτές μας. Είναι τραγικό. Κρίμα, είπε και σηκώθηκε να φύγει. Στα όρθια άδειασε το ποτήρι του και χωρίς να χαιρετήσει έφυγε.