Στην εκπνοή των περίφημων πρώτων «100 ημερών», η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με σαφές στίγμα αντιλαϊκής πολιτικής και μέτρων υπέρ του κεφαλαίου, με ξεκάθαρα δείγματα γραφής αποκαλύπτει ότι η πολιτική που ακολουθεί είναι βαθύτατα ταξική: Νέα φορολογική πολιτική που προετοιμάζεται και κινείται στην κατεύθυνση έντασης της αντιλαϊκής έμμεσης φορολογίας καθώς και της σταδιακής κατάργησης του αφορολόγητου ορίου, εντείνοντας ακόμα περισσότερο το χτύπημα στο πενιχρό λαϊκό εισόδημα. Νέο χτύπημα στο Ασφαλιστικό, με τσεκούρωμα όσων δικαιωμάτων έχουν απομείνει στους εργαζόμενους, μείωση μισθών και συντάξεων κλπ.

Υποστηρίζοντας ότι τα μέτρα είναι μεν σκληρά, αλλά είναι και δίκαια, η κυβέρνηση ζητάει από τους εργατοϋπάλληλους, τους συνταξιούχους, τους μικροεπιχειρηματίες και γενικότερα τα λαϊκά στρώματα και τη νεολαία, να συναινέσουν στην υλοποίηση της πολιτικής της, να συνυπογράψουν την καρατόμηση των δικαιωμάτων τους στο όνομα της εξόδου από την κρίση. Την ίδια στιγμή, αποκρύπτει ότι τα μέτρα αυτά δεν έχουν προσωρινό, αλλά μόνιμο χαρακτήρα, γιατί αποτελούν μέτρα - κλειδί για την ενίσχυση του κεφαλαίου, για τη διασφάλιση της κερδοφορίας του. Αλλωστε, η προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής και το χτύπημα των εργατικών δικαιωμάτων δεν περιορίζονται σε περιόδους οικονομικής κρίσης. Τα θεμέλια της αντιασφαλιστικής μεταρρύθμισης τέθηκαν σε περιόδους «παχιών αγελάδων» για την «οικονομία», δηλαδή για το κεφάλαιο και την αύξηση της κερδοφορίας του, όχι βέβαια για τους μισθούς και τις συντάξεις...

Μπορεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να απαιτεί από το λαό συναίνεση και υποταγή στην αντιλαϊκή πολιτική της, με την επίκληση του «μικρότερου κακού» και της «αναγκαιότητας για το καλό του τόπου», όμως τα λαϊκά στρώματα πρέπει να αντιμετωπίσουν ωμή την ταξική πολιτική της κυβέρνησης. Γιατί, όταν η κυβέρνηση και τα αστικά κόμματα γενικότερα μιλούν για «ανάκαμψη», δεν εννοούν ανάκαμψη του λαϊκού εισοδήματος, την ικανοποίηση των αναγκών των εργατικών, των λαϊκών οικογενειών, αλλά της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Με δόλωμα κάποια ψίχουλα που παίρνει από το κεφάλαιο, η κυβέρνηση ετοιμάζει επιδρομή στο πενιχρό λαϊκό εισόδημα και κατάργηση πλήθους εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Μπορεί το κεφάλαιο να τρίβει τα χέρια του για την αύξηση των έμμεσων φόρων, αυτό όμως συνεπάγεται ακόμα μεγαλύτερη αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος.

Δεν είναι, λοιπόν, ίδια η σκοπιά από την οποία αντιμετωπίζουν την οικονομία η πλουτοκρατία και η εργατιά, όπως δεν είναι ίδια η ταξική τους θέση. Απέναντι σε μια αντιλαϊκή πολιτική, οι εργατοϋπάλληλοι και τα λαϊκά στρώματα, αντί να τηρήσουν στάση αναμονής, αντί να βάλουν στο ζύγι τις θυσίες και τις υποχωρήσεις που τους καλεί η κυβέρνηση να κάνουν, πρέπει να ορθώσουν το ανάστημά τους και να αρνηθούν να κάνουν κι άλλες εκπτώσεις από τις ανάγκες τους. Να μην κάνουν καμία θυσία για την πλουτοκρατία, καμία θυσία για την «ανάκαμψη» της κερδοφορίας του κεφαλαίου και να διεκδικήσουν ριζικές αλλαγές προς όφελος του λαού.