«Η ελπίδα λένε πως πεθαίνει τελευταία. Μα η ελπίδα πως θα βρουν κάποτε το δίκιο τους στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αυτοί που τους καθίζουν στο σκαμνί επειδή έκαναν απεργία ή αυτοί που κινδυνεύουν να βρεθούν στον δρόμο εξαιτίας των μαζικών ιδιωτικοποιήσεων είναι από καιρό πεθαμένη (...) Τρία σημαντικά πράγματα συνέβησαν τον περασμένο Δεκέμβριο. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έκρινε πως η απεργία δεν είναι θεμελιώδες δικαίωμα (υπόθεση Viking και Vaxholm). Το Ευρωσύνταγμα, το οποίο πριν από τρία χρόνια αποδοκιμάστηκε από τους ευρωπαϊκούς λαούς, αναβαπτίστηκε με πολλές φανφάρες σε "Συνθήκη της Λισαβόνας" και περιφέρεται στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες για επικύρωση. Και οι Ευρωπαίοι ηγέτες υιοθέτησαν τη "flexicurity". Αυτή η παράξενη λέξη δίνει μια απατηλή υπόσχεση: πως αν οι εργαζόμενοι αποδεχτούν την ευελιξία (flexibility) στην αγορά εργασίας, δηλαδή το δικαίωμα του εργοδότη να προσλαμβάνει ή να απολύει όσους και όπως θέλει, τότε θα έχουν ασφάλεια (security) στη δουλειά τους. Σήμερα πια είναι φανερό πως η πρόθεση των αρχιτεκτόνων αυτής της παράδοξης και αντιφατικής ιδέας είναι να υπονομεύσουν τις συλλογικές συμβάσεις».

«Υπάρχει σήμερα πια νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου σύμφωνα με την οποία οι ευρωπαϊκοί κανόνες για την ελεύθερη κυκλοφορία αγαθών, υπηρεσιών, κεφαλαίου και εργασίας παρέχουν στις ιδιωτικές επιχειρήσεις προστασία από τις απεργίες των συνδικάτων: "Περιορισμοί μπορούν να τεθούν στην άσκηση θεμελιωδών δικαιωμάτων, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά στην οργάνωση της αγοράς"».

«Mea culpa... Η στήλη είχε αρχικά αντιμετωπίσει ευμενώς την ιδέα του Ευρωσυντάγματος, με το σκεπτικό πως μπορεί κανείς να αποσπάσει περισσότερα συμμετέχοντας σε μια διαδικασία παρά μένοντας μακριά της. Οι εξελίξεις όμως απέδειξαν πως αντί να είναι ένας χάρτης δικαιωμάτων, αυτό το "συνταγματικό" κείμενο δεν είναι παρά το καταστατικό σε ένα νεοφιλελεύθερο μαγαζί, που κρατάει τις πόρτες του ορθάνοιχτες για τους εργοδότες, ενώ για τους εργαζομένους έχει κρεμάσει την επιγραφή "Κλειστό"».

(τα αποσπάσματα από άρθρο του Ρούσσου Βρανά στα ΝΕΑ).