«Μερικές πόλεις έχουν επιβάλει απαγόρευση κυκλοφορίας (όλα τα παιδιά στο σπίτι από τις εννέα το βράδυ), ενώ παιδονόμοι έχουν το δικαίωμα να πάρουν ένα παιδί από το δρόμο και να το οδηγήσουν στο σπίτι του, αν το θεωρήσουν απαραίτητο. Πέρυσι, πολλές βρετανικές πόλεις είχαν κινητοποιήσει το στρατό για νυχτερινές περιπολίες στους δρόμους (...) η απαγόρευση της κυκλοφορίας και τα άλλα κατασταλτικά μέτρα είναι πράγματα που θα περίμενε κανείς από μια χώρα που βρίσκεται σε κατάσταση πολιορκίας. Ομως, όχι, η Βρετανία δε διολισθαίνει προς τη δικτατορία. Απλώς οι μεγάλοι έχουν χάσει πια την επαφή με τα παιδιά τους. Δεν ξέρουν πώς να τα πάρουν με το καλό, δεν μπορούν να τα πλησιάσουν. Αν τα παιδιά τους είναι κοινωνικά απροσάρμοστα μια φορά, αυτοί είναι δέκα. Μικροαταξίες για τις οποίες άλλοτε θα έφτανε ένα μάλωμα ή ένα τράβηγμα από το αυτί, σήμερα κινητοποιούν ολόκληρα τάγματα στον αγώνα για "τάξη και ηθική". Το κουτσό απαγορεύτηκε κι αυτό από την αστυνομία του Γουέστ Μίντλαντ, μετέδωσε το BBC επειδή τα παιδιά λερώνουν τους δρόμους με κιμωλία» (το σημείωμα του Ρ. Βρανά στα ΝΕΑ).

«δεν μπορώ να πάω εκεί και να πυροβολώ μικρά παιδιά. Απλώς δεν μπορώ να πάω στο Ιράκ. Δε με νοιάζει με τίνος πλευρά είναι, δεν μπορώ να το κάνω (...) μπαμπά, μαμά, λυπάμαι ειλικρινά. Δεν είμαι αρκετά καλός για σας. Πρέπει να το τελειώσω. Είμαι ένα σκουπίδι» (γράμμα του 19χρονου Βρετανού Τζέισον Τσέλσι, που αυτοκτόνησε όταν πήρε τη διαταγή να πάει στο Ιράκ με τη συμβουλή να ανοίξει πυρ εναντίον παιδιών γιατί "παιδιά δύο ετών είναι συχνά ζωσμένα με εκρηκτικά" / ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).