Στην επικοινωνιακή ταχτική της κυβέρνησης εντάσσονται οι συναντήσεις του πρωθυπουργού με τους εκπροσώπους των «κοινωνικών εταίρων», ενόψει της ομιλίας του στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης και της εξαγγελίας της οικονομικής πολιτικής για το 2007. Η κυβέρνηση επιχειρεί να δημιουργήσει την εντύπωση ότι προωθεί την αντιλαϊκή πολιτική της με «διάλογο» αλλά και να περάσει και στις λαϊκές συνειδήσεις ότι αφουγκράζεται τις ανάγκες, ακούει τα αιτήματα των εργαζομένων και τα λαμβάνει υπόψη στη χάραξη της πολιτικής της. Και ταυτόχρονα, να πείσει ότι η ταχτική του «διαλόγου» με τους «εταίρους», όπως και η δική της πολιτική είναι κοινωνικά δίκαιη και γι' αυτό μονόδρομος.
Η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης είναι γνωστή και δεδομένη, αφού η ίδια δηλώνει ότι δεν πρόκειται να εγκαταλείψει τις «μεταρρυθμίσεις», τις «αναδιαρθρώσεις» και τη «δημοσιονομική προσαρμογή». Εξάλλου, η ίδια φρόντισε να δώσει όλες τις εγγυήσεις για τη συνέχιση αυτής της πολιτικής τόσο στους μεγαλοβιομηχάνους και τους μεγαλεμπόρους όσο και στην Ευρωπαϊκή Ενωση, στον ΟΟΣΑ και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Στην προσπάθεια παραπλάνησης των εργαζομένων σημαντική είναι και η συμβολή του ΠΑΣΟΚ, το οποίο επιχειρεί να εμφανιστεί αντιπολιτευόμενο ενάντια σε μια πολιτική την οποία όχι μόνο υποστηρίζει, αλλά διεκδικεί και την πατρότητά της. Αλλωστε, μόλις προχτές ο πρόεδρός του προσπάθησε να πείσει ότι θα αντιμετωπίσει το πρόβλημα της ανεργίας μειώνοντας τη φορολογία των κερδών που επενδύονται γιατί τάχα δημιουργούν θέσεις εργασίας. Αλλά δεν μπήκε στον κόπο να εξηγήσει πώς ενώ έχει μειωθεί η φορολογία των επιχειρήσεων και γίνονται επενδύσεις η ανεργία δε μειώνεται. Και σε τελευταία ανάλυση, για τους επιχειρηματίες νοιάζεται.
Ομως, συνιστά πρόκληση η δήλωση του προέδρου του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών, μετά τη συνάντηση του με τον πρωθυπουργό, ότι η παροχή κινήτρων, απαλλαγών, ζεστού χρήματος στους βιομηχάνους είναι «κοινωνική πολιτική»...
Προκαλεί κατ' αυτό τον τρόπο εκατομμύρια εργαζόμενους που βλέπουν τα επιχειρηματικά κέρδη να αυξάνονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, ενώ με τους ίδιους ρυθμούς μειώνεται η αγοραστική τους δύναμη και καταργούνται τα στοιχειώδη δικαιώματά τους.
Προφανώς, ο πρόεδρος του ΣΕΒ αισθάνεται τόσο άνετα με μια κυβέρνηση που θέτει υπεράνω όλων την «επιχειρηματικότητα» και την «ανταγωνιστικότητα», δηλαδή την ανεμπόδιστη αύξηση των επιχειρηματικών κερδών σε βάρος των εργαζομένων. Ομως το ίδιο άνετα πρέπει να αισθάνεται όταν έχει απέναντί του την πλειοψηφία της σημερινής διοίκησης της ΓΣΕΕ, η οποία συμμεριζόμενη τις «ανάγκες» των βιομηχάνων συνυπέγραψε τη συλλογική σύμβαση των 77 λεπτών αύξησης την ημέρα.
Οι εργαζόμενοι έχουν αποκτήσει πλέον τις απαραίτητες εμπειρίες και τη γνώση ότι αυτή η πολιτική δεν αλλάζει, μόνον ανατρέπεται. Και έχουν την ευκαιρία να δείξουν ότι είναι διατεθειμένοι να την ανατρέψουν. Να την καταδικάσουν με τη μαζική συμμετοχή τους στο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΥ και των επαγγελματοβιοτεχνών στις 9 Σεπτέμβρη στη Θεσσαλονίκη. Να κάνουν ένα μεγάλο βήμα ορθώνοντας εμπόδια με την καταψήφιση στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές των υποψηφίων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και των ΣΥΝδιαχειριστών στην Αυτοδιοίκηση. Να υπερψηφίσουν τους συνδυασμούς συνεργασίας που υποστηρίζονται από το ΚΚΕ και άλλες ριζοσπαστικές δυνάμεις.
Feeds
