«Διαδηλώσεις στην Τουρκία, στη Βραζιλία, στην Αίγυπτο οργανώνονται κάτω από τα συνθήματα της "δημοκρατίας", "διαφάνειας", "πάταξης της διαφθοράς" (...) Το σύνθημα της "δημοκρατίας" και της υπεράσπισής της έχει σηκωθεί πολλές φορές στο παρελθόν από τμήμα της αστικής τάξης σε συνθήκες όξυνσης της αντιπαράθεσης με άλλο τμήμα (...) αξιοποιήθηκε με σκοπό να εγκλωβιστούν εργατικά λαϊκά στρώματα σε ένα ψεύτικο δίπολο ανάμεσα σε αστικές πολιτικές δυνάμεις. Σε τέτοιες συγχύσεις συνέβαλε βεβαίως και η λανθασμένη στρατηγική που επικρατούσε στο Κομμουνιστικό Κίνημα, η ανάδειξη του στόχου εκδημοκρατισμού του αστικού κράτους μέσα από διάφορες πατριωτικές, αντιμονοπωλιακές αστικές κυβερνήσεις, ως ένα στάδιο πριν το σοσιαλισμό. Είναι χαρακτηριστική η στάση της ΕΔΑ τη δεκαετία του 1960 που έβαλε ανοιχτά πλάτη στην ενίσχυση της Ενωσης Κέντρου, την καθιέρωσή της ως η "δημοκρατική παράταξη", όρος που σήμερα χρησιμοποιείται τόσο από το ΠΑΣΟΚ όσο και από τον ΣΥΡΙΖΑ.

(...) Υπάρχει σήμερα ζήτημα δημοκρατίας; Υπάρχει! Ποια όμως είναι η ουσία του; Η ένταση της καταστολής και του αυταρχισμού δεν αποτελεί ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της μιας ή της άλλης κυβέρνησης, ορισμένων αστικών δυνάμεων είναι φυσικό επακόλουθο των επιπτώσεων της κρίσης, της εφαρμογής των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, της διογκούμενης ανεργίας κ.λπ. Δεν αποτελεί χαρακτηριστικό μόνο του λεγόμενου "νεοφιλελευθερισμού", ούτε είναι αποτέλεσμα των μνημονίων. Αποτελεί απάντηση στην εργατική - λαϊκή αντίδραση απέναντι στις εξελίξεις, απέναντι στο ενδεχόμενο ριζοσπαστικοποίησης εργατικών - λαϊκών δυνάμεων (...) Υπάρχει λοιπόν ζήτημα δημοκρατίας όχι όμως έτσι όπως εννοείται από τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλους. Το ερώτημα που τίθεται είναι: "Δημοκρατία για ποια τάξη;", δηλαδή "ποια τάξη θα έχει την εξουσία;"... Αυτό δηλαδή που πρέπει να αποτελέσει σύνθημα - στόχο της εργατικής τάξης και των συμμάχων είναι: "Αλλαγή της τάξης στην εξουσία"!

(...) Για όσο καιρό αυτός ο στόχος δε θα μπαίνει στην ημερήσια διάταξη ως άμεσος, οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα είναι υποχρεωμένοι να μη γίνονται ουρά οποιασδήποτε "δημοκρατικής" αστικής σημαίας αλλά να ακολουθούν με όρους οργανωμένης δράσης μέσα στο κίνημα, το δρόμο της απειθαρχίας στην αστική νομιμότητα, τη σύγκρουση με την καταστολή και τον αυταρχισμό, τη μαχητική αντιμετώπιση της προσπάθειας περιορισμού των απεργιών και των εργατικών κινητοποιήσεων, τη μη υποταγή στην έμμεση ή άμεση ποινικοποίηση της αντικαπιταλιστικής προπαγάνδας και δράσης. Οι κομμουνιστές οφείλουν να ξεσκεπάζουν τον ταξικό χαρακτήρα της αστικής εξουσίας και πρώτα απ' όλα των πιο "δημοκρατικών" της θεσμών» (από άρθρο του Κ. Παπασταύρου στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).