«Η ελληνική κρίση αποδεικνύεται πλέον περίτρανα ότι είναι άμεσα δεμένη και με τη Γερμανία και την κρίση του ευρώ. Στη Γερμανία - τον γίγαντα της Ευρωζώνης - την τελευταία 10ετία έγινε μια άγρια οικονομική αναδιοργάνωση που συμπίεσε το κόστος των μισθών και αύξησε, με αυτόν τον τρόπο, την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων. Ο Πάτρικ Αρτις, διευθυντής μελετών του γαλλικού τραπεζικού ομίλου Νατίξις, σημειώνει ότι η Γερμανία αντλεί τα δύο τρίτα των πλεονασμάτων της από την ευρωζώνη, διευρύνοντας τα μερίδιά της στις αγορές εις βάρος των εταίρων της. Αλλά η παρούσα κατάσταση αποσταθεροποιεί τη συνοχή της ζώνης και θα έπρεπε να αντισταθμίζεται από επενδύσεις της πλεονασματικής χώρας στις ελλειμματικές (...)

Η Ελλάδα αποδείχθηκε ιδιαίτερα χρήσιμη στη Γερμανία, σημειώνει ο Μάρτιν Γουλφ στους "Financial Times": Δέχθηκε γερμανικές πιστώσεις και τοποθετήσεις, τις οποίες μετέτρεψε σε διαρκή ζήτηση γερμανικών προϊόντων και εξοπλιστικών προγραμμάτων, που τροφοδότησαν γερμανικά πλεονάσματα. Οι μικρότερες ευρωπαϊκές οικονομίες είναι δεμένες μέσα από την συμμετοχή τους στην Ευρωζώνη με μια οικονομία όπου οι επιχειρήσεις τους δεν έχουν καμιά ελπίδα να είναι ανταγωνιστικές. Και ταυτόχρονα, λόγω της συμμετοχής τους στο ευρώ, δεν μπορούν ούτε να υποτιμήσουν τα νομίσματά τους έτσι ώστε να γίνουν πιο φθηνές οι εξαγωγές τους (...)

Ο πόλεμος των νομισμάτων, ο πόλεμος των εξαγωγών, σε μια οικονομία που δεν μπορεί ακόμα να σηκώσει κεφάλι από τις πιέσεις της συρρίκνωσης διεθνώς, δεν είναι παρά σύμπτωμα ενός μεγαλύτερου προβλήματος που αντιμετωπίζει ο παγκόσμιος καπιταλισμός. Ολες οι μεγάλες οικονομίες ελπίζουν να γλιτώσουν από την κρίση μέσω των εξαγωγών. Οπως το πάσχιζαν με την αύξηση των χρεών ή με την επέκταση των εξοπλιστικών δαπανών. Αυτές οι τρεις επιλογές έχουν δοκιμαστεί μεταπολεμικά μπας και "κρατήσουν" τα ποσοστά κέρδους μακριά από τις πιέσεις του νόμου της βαρύτητας (...)

Η παγκόσμια οικονομία δεν θα αναπτυχθεί όπως συνέβαινε τα χρόνια της ευημερίας, καθώς οι πηγές ζήτησης που την στήριξαν στο παρελθόν έχουν εξασθενήσει... Τα νοικοκυριά και οι κυβερνήσεις των μεγάλων ελλειμματικών χωρών, όπως της Βρετανίας και των ΗΠΑ, βρίσκονται στα όριά τους. Πρέπει να κάνουν ένα διάλειμμα από την κατανάλωση. Αλλά ποιος θα στηρίξει την "αναμενόμενη ανάκαμψη"; (...) Ποιος θα αγοράσει αυτά που παράγονται κι εξάγονται;» (η ανάλυση στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).