«Οι ανικανοποίητες και κακόπιστες αγορές (...) έφεραν το παιχνίδι ξανά στα μέτρα τους (...) Τώρα το τροπάρι των αγορών λέει ότι η Ελλάδα δεν έχει αποτελέσματα, ότι η οικονομική πολιτική δεν είναι αποφασιστική, ότι δεν «τρέχει» τις διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, ότι τα χρέη θα μείνουν υψηλά για χρόνια, ότι στον ιδιωτικό τομέα οι μισθοί είναι υψηλοί και γι' αυτό η παραγωγή θα πέσει, ότι οι συντάξεις είναι πολυτελείς, ότι έχουμε πολλά βενζινάδικα και άπειρα φαρμακεία, ότι τα φορτηγά μας πάνε αργά, τα τρένα ξοδεύουν άπειρα και ότι οι Ελληνες αντί να δουλεύουν λιάζονται στις παραλίες, πίνοντας ούζο και παίζοντας τάβλι. Και γι' αυτό (...) πρέπει να τιμωρηθούν (...) Αν συνεχισθεί το κακό, οι τράπεζές μας θα πουλιούνται κοψοχρονιά, οι επιχειρήσεις μας θα παραδίδονται αντί πινακίου φακής στις πολυεθνικές και τα φιλέτα του Αιγαίου και του Ιονίου θα παραδίδονται σε φιλόδοξους επενδυτές σε τιμή ευκαιρίας (...) Είναι ζήτημα τιμής, ζήτημα ευθύνης, θέλει κινητοποίηση των πάντων και βεβαίως ενότητα εθνική και λαϊκή για να μην επισυμβεί το μοιραίο» (ο Α. Καρακούσης στο ΒΗΜΑ).

«Από το 1944 που ιδρύθηκε το ΔΝΤ η χώρα μας πέρασε εμφυλίους πολέμους, πολιτικές συγκρούσεις, δικτατορίες, εθνικές τραγωδίες και οικονομικές καταστροφές, αλλά δεν χρειάστηκε ποτέ να καταφύγει στην ευγενή φροντίδα της Ουάσιγκτον. Θα το κάνει άραγε τώρα; (...) μια τέτοια προσφυγή θα εκληφθεί ως η απόλυτη ομολογία χρεωκοπίας του πολιτικού μας συστήματος και θα δρομολογήσει ανεξέλεγκτες διεργασίες, εξελίξεις και ανακατατάξεις» (ο Γ. Πρετεντέρης στα ΝΕΑ).