«Με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου οι ανιστόρητοι πανηγύριζαν την τελική επικράτηση της δυτικού τύπου δημοκρατίας, του μοντέλου της οικονομίας της αγοράς και τη μονοπώληση της παγκόσμιας κυριαρχίας από τις ΗΠΑ. Ωστόσο, η παγκόσμια οικονομική κρίση ανατρέπει τις γεωοικονομικές ιεραρχίες και επιταχύνει τη γιγαντιαία μετατόπιση του γεωοικονομικού κέντρου βάρους από τις ΗΠΑ στην Κίνα. Τα προπύργια του αγγλοσαξονικού καπιταλισμού έχουν στην ουσία κρατικοποιήσει τις μεγαλύτερες τράπεζες. Οι καλύτεροι μαθητές του Ανταμ Σμιθ είναι στο Πεκίνο και στο Νέο Δελχί. Στις νέες αυτές δυνάμεις του καπιταλιστικού Αρχιπελάγους της Ανατολικής Ασίας προσβλέπουν πια οι δυτικές κοινωνίες για να βγουν από την κρίση (...) Με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου κλείνει η αυλαία που άνοιξε το 1917. Η Ευρώπη παύει να είναι το κέντρο του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι (...) το δίλημμα της ΕΕ δεν είναι πια "ενοποίηση ή πόλεμος", αλλά "ενοποίηση ή περιθωριοποίηση" (...) Μπορεί κάποιος με πτολεμαϊκή αντίληψη του κόσμου να συνθέσει τους γεωπολιτικούς σεισμούς που προκάλεσε το 1989 και που αρχίζουν μόλις τώρα να φαίνονται;» (ο Γ. Ζαββός, νομικός σύμβουλος της ΕΕ / ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

«Με τις ιδιωτικοποιήσεις στην ενέργεια, τις μεταφορές και αλλού, οι υπηρεσίες έγιναν χειρότερες και οι τιμές τους ακριβότερες. Από τα 30.000 ταχυδρομικά γραφεία που διέθεταν τα γερμανικά ταχυδρομεία το 1990 σε όλη τη χώρα, έχουν απομείνει σήμερα 13.000 και ο στόχος είναι να περιοριστούν στα μισά. Τα ισπανικά ταχυδρομεία δεν εξυπηρετούν πια τις αγροτικές περιοχές. Και δεν παραδίδουν ταχυδρομείο σε κατοικίες που απέχουν παραπάνω από 250 μέτρα από κεντρικό δρόμο. Τα σουηδικά ταχυδρομεία, από τότε που ανέθεσαν σχεδόν όλα τα ταχυδρομικά γραφεία τους σε εξωτερικούς συνεργάτες, θεωρούνται τα χειρότερα στην Ευρώπη. Στην ενέργεια, από τότε που οι Γάλλοι δεξιοί και σοσιαλιστές άρχισαν την απελευθέρωση της αγοράς, το 2002, η τιμή του ωριαίου μεγαβάτ αυξήθηκε από 32 ευρώ το 2004 στα 84 ευρώ το 2007 για τις επιχειρήσεις. Η κρατική ηλεκτρική εταιρεία δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει αλλιώς τον ανταγωνισμό. Και ας μην ξεχνάμε την απελευθέρωση της αγοράς των μεταφορών. Το τίμημα της ιδιωτικοποίησης των βρετανικών σιδηροδρόμων ήταν δυστυχήματα με δεκάδες νεκρούς» (ο Ρ. Βρανάς στα ΝΕΑ).