θαυμάστε τη λογική της κυβέρνησης, θα έπρεπε οι διαδηλωτές να μη συλλάβουν το μυστικό πράκτορα που αλώνιζε στο κέντρο της συγκέντρωσης και οπλοφορούσε. Κι αν ερχόταν και κάποιος με αυτόματο όπλο, να τον αφήσουν κι αυτόν. Και τι θα λέγατε αν βλέπαμε, στη συνέχεια, και ομάδες ενόπλων σκόρπιες μέσα στις διαδηλώσεις;

Κάτι σχεδιάζουν, είναι σίγουρο. Βρισκόμαστε πάλι στις πρόβες ενός έργου του οποίου το σενάριο έχει ανέβει κι έχει παιχτεί πολλές φορές. Ψάχνουν να βρουν πώς θα συνδέσουν την τρομοκρατία με το μαζικό κίνημα - και μ' αυτό που έγινε είμαστε στην πρώτη πράξη. Αυτά παράλληλα με κάποιες εικόνες απερίγραπτης γελοιότητας, άνευ όρων και ορίων: όπως, για παράδειγμα, ο Γιωργάκης, ο υπουργός Εξωτερικών, να ποζάρει για πρωτοσέλιδα σηκώνοντας βαράκια για να κάνει μπράτσα.

Ξέρετε γιατί τους έχει πιάσει η έγνοια για την εικόνα τους; Γιατί είναι αντίγραφα. Κι όπως κάθε αντίγραφο, εκτός του ότι είναι θλιβερό, με το χρόνο ξεθωριάζει μπροστά στο πρωτότυπο, που ανανεώνεται με άλλα αντίγραφα ό,τι ώρα θέλει. Γι' αυτό τα έχουν όλα εκποιήσει στους Αμερικανούς. Είναι μια στιγμή ακριβώς πριν τους διώξει ο λαός, και είναι επικίνδυνοι πιο πολύ από κάθε άλλη φορά.

Ο σύντροφος Δήμος Κουμπούρης είναι από τις πιο ευγενικές φυσιογνωμίες στο χώρο του κινήματος. Αυτόν διώκουν. Δεν πρόκειται όμως να πάθει το παραμικρό, γιατί εμείς δε θα το επιτρέψουμε. Οπως εμείς θα προστατεύουμε, όπως νομίζουμε, κάθε μας διαδήλωση, γιατί την έχουμε συνδέσει με τη μοίρα μας. Από την άλλη, όσοι πλησιάζουν τους κομμουνιστές, όπως ο κ. Καραμανλής, λέγοντας ότι δε μας χωρίζει τίποτα επειδή οι γονείς μας ήταν σε διαφορετικά στρατόπεδα στα Πέτρινα Χρόνια, του απαντώ ότι η Αριστερά του παρελθόντος και η σημερινή δεν έχουν καμία απολύτως διαφορά. Το ερώτημα προς όλους που πλησιάζουν την Αριστερά είναι ένα: είναι στο χέρι σας να μας δώσετε το χέρι σας;