Στο σημερινό 4σέλιδο «Κομματική Ζωή και Δράση» μπορείτε να διαβάσετε τα εξής:

-- ΤΟ Βιομηχανίας της ΚΟ Αττικής: Ρεπορτάζ από την εκδήλωση με θέμα «Κρίση - ιμπεριαλιστικός πόλεμος και η απάντηση του εργατικού κινήματος», με ομιλήτρια την Αλ. Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ

-- ΤΕ Δωδεκανήσου του ΚΚΕ: Πείρα από τη δουλειά για την αύξηση της κυκλοφορίας και την αξιοποίηση του «Ριζοσπάστη»

-- Θεσσαλία: Ανταπόκριση από τον ιστορικό περίπατο που πραγματοποίησαν στη Μιτζέλα Πηλίου οι Οργανώσεις Ζαγοράς του ΚΚΕ και της ΚΝΕ

Μαζική η συμμετοχή στην εκδήλωση της ΤΟ Βιομηχανίας

Τόσο από την εισήγηση όσο και από τις απαντήσεις που δόθηκαν σε ερωτήματα φωτίστηκαν μια σειρά από ζητήματα γύρω από τα καθήκοντα των κομμουνιστών σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και ενδεχόμενης γενίκευσης των πολεμικών συγκρούσεων.

Στόχος της εκδήλωσης, άλλωστε, ήταν να συμβάλει στην ανάπτυξη της ικανότητας των μελών και των φίλων του ΚΚΕ να συζητάνε στους τόπους δουλειάς για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, τις αιτίες του και την αναγκαία απάντηση του εργατικού κινήματος, αλλά και να δοθεί ώθηση στη μελέτη των σχετικών εκδόσεων της «Σύγχρονης Εποχής».

Οπως τονίστηκε, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος αποτελεί αντικειμενικό γεγονός στον καπιταλισμό και είναι αναγκαία η ιδεολογική και πολιτική προετοιμασία του εργατικού κινήματος για αυτό το ενδεχόμενο.

Το ΚΚΕ εδώ και πολλά χρόνια, επίσης στο 19ο Συνέδριο και σήμερα, εκτιμάμε με βάση τα γενικά γνωρίσματα του καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό στάδιο και τις τοπικές πολεμικές συγκρούσεις, ιδιαίτερα στην περιοχή μας, ότι δεν αποκλείεται η εξέλιξή τους σε γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Οταν λέμε γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, εννοούμε την αναμέτρηση ανάμεσα στα πιο ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, σε σύγκριση με αυτό που γίνεται σήμερα - πολεμική αναμέτρηση ανάμεσα σε περιφερειακές δυνάμεις, μέσω των οποίων εκφράζονται οι γενικότερες ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις, ανταγωνισμοί.

Από τις αρχές του 20ού αιώνα, αν όχι από τις τελευταίες 10ετίες του 19ου ζούμε την ανάπτυξη και δράση του μονοπωλιακού καπιταλισμού, του ιμπεριαλιστικού δηλαδή σταδίου του, όπως έλεγε ο Λένιν, την εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Δεν υπάρχει ανάμεσά τους κανένα άλλο κοινωνικοοικονομικό και πολιτικό σύστημα. Ολοι οι πόλεμοι που γίνονται, και από τις δύο πλευρές, είτε εμφανίζονται ως επιθετικοί είτε ως αμυντικοί είναι ιμπεριαλιστικοί. Τώρα πια, δηλαδή προ πολλού, δεν υπάρχουν ούτε οι αντιαποικιοκρατικοί πόλεμοι που υπήρχαν στις πρώτες 10ετίες του 20ού αιώνα, καθώς το αποικιακό σύστημα έχει πάψει να υπάρχει. Ο μόνος προοδευτικός «πόλεμος» είναι αυτός που εντάσσεται στην πάλη για την εργατική εξουσία, γιατί βάζει τέρμα στη συμμετοχή της χώρας που θα νικήσει, σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Στο βήμα η Αλ. Παπαρήγα

Η καπιταλιστική κρίση, οι δυσκολίες ανάκαμψης, πραγματοποίησης υψηλών ρυθμών ανάπτυξης και διευρυμένης αναπαραγωγής και κερδοφορίας σε συνθήκες ανισομετρίας και ανισότιμης αλληλεξάρτησης - που είναι σύμφυτο χαρακτηριστικό της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας - οξύνει τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, άρα αυξάνει τον κίνδυνο ενός γενικευμένου πολέμου, όταν οι ανταγωνιστές δεν μπορούν να μοιράσουν ή να ξαναμοιράσουν τις αγορές, τις ζώνες επιρροής με συμφωνίες μεταξύ τους. Πάρτε υπόψη επίσης ότι οι συμμαχίες έχουν γίνει πολύ προσωρινές, περισσότερο από πριν, και εύθραυστες, ανάμεσα σε διεθνείς αλλά και περιφερειακές καπιταλιστικές δυνάμεις που προκαλούν ή εμπλέκονται σε ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις π.χ. τη διαμάχη μεταξύ ΗΠΑ και Ιράν τη διαδέχθηκε συμφωνία, η Τουρκία ήλθε κοντά σε σύγκρουση με τη Ρωσία, τώρα καμώνονται ότι ελπίζουν σε συμμαχία. Οι ΗΠΑ και η Κίνα ανταγωνίζονται μεταξύ τους, ταυτόχρονα κάνουν προσπάθειες για συμφωνίες, κανείς δεν ξέρει πόσο θα κρατήσουν αυτές.

Η ιστορία των δύο ιμπεριαλιστικών παγκόσμιων πολέμων του 20ού αιώνα απέδειξε ότι σε τέτοιες συνθήκες δημιουργούνται συνθήκες επαναστατικής κατάστασης σε μία ή περισσότερες χώρες, αν όχι από την αρχή αλλά σε μια πορεία. Οπως ξέρετε είναι ένα αντικειμενικό γεγονός, δεν εξαρτάται από τη θέληση, την επιθυμία κανενός κόμματος. Εννοείται ότι δεν ευχόμαστε, δεν επιθυμούμε τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, προκειμένου να δημιουργηθεί επαναστατική κατάσταση, το ζήτημα τίθεται εξ αντικειμένου, όταν, παρά τη θέληση και τα συμφέροντα των λαών, ο πόλεμος ξεσπά και μάλιστα συμμετέχει ενεργά η χώρα σου.

Το 19ο Συνέδριο, με βάση τη θετική πείρα της κομμουνιστικής στρατηγικής του Α' Παγκοσμίου Πολέμου - που την τήρησαν μόνο οι μπολσεβίκοι και κάποιοι Γερμανοί κομμουνιστές στο κοινοβούλιο - και την αρνητική πείρα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου - όπου ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του αναγορεύθηκε σε αντιφασιστικό - συγκεκριμένα αναφέρει: «Σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας, είτε σε αμυντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο, το Κόμμα πρέπει να ηγηθεί της αυτοτελούς οργάνωσης της εργατικής - λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές, ώστε να οδηγήσει σε ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης εγχώριας και ξένης ως εισβολέα, έμπρακτα και να συνδεθεί με την κατάκτηση της εξουσίας. Με την πρωτοβουλία και την καθοδήγηση του Κόμματος να συγκροτηθεί εργατικό - λαϊκό μέτωπο με όλες τις μορφές δράσης, με σύνθημα: Ο λαός θα δώσει την ελευθερία και τη διέξοδο από το καπιταλιστικό σύστημα που, όσο κυριαρχεί, φέρνει τον πόλεμο και την "ειρήνη" με το πιστόλι στο κρόταφο».

Δεν είμαστε καθόλου αδιάφοροι όσον αφορά τα σύνορα, την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας, τα βάσανα και τις τραγικές περιπέτειες του λαού σε συνθήκες πολέμου, το πρόβλημα της επιβίωσης, της πείνας. Το υποχρεωτικό, αντικειμενικό ζήτημα που τίθεται είναι: Οτι πρέπει να οργανωθεί ενιαία η πάλη κατά της αστικής τάξης της χώρας μας, της αστικής τάξης του κράτους που εισβάλει στην Ελλάδα, κατά των αστικών τάξεων των συμμάχων της δικής μας αστικής τάξης. Δηλαδή, να παλέψεις κατά των υπαιτίων του πολέμου, γνωρίζοντας ότι ο πόλεμος ακόμα και αν λήξει - όσο υπάρχει και κυριαρχεί παγκόσμια ο καπιταλισμός - είναι θέμα χρόνου να ξεσπάσει ο επόμενος.

Βεβαίως, όλα αυτά δεν μπορεί να τα κάνει μόνο του το εργατικό, λαϊκό μέτωπο σε μια χώρα, ένα Κομμουνιστικό Κόμμα, αλλά να επιδιώξει, για το μέγιστο και μάλιστα όσο γίνεται πιο γρήγορο αποτέλεσμα, τη συνεργασία με τα ΚΚ και τα εργατικά λαϊκά μέτωπα πάλης των εμπόλεμων κρατών. Αυτό είναι και ζήτημα ιδεολογικοπολιτικής προετοιμασίας και διαπάλης με τον οπορτουνισμό, τον εθνικισμό, τον σοβινισμό, τον κοσμοπολιτισμό. Μόνο έτσι μπορεί να ελπίζεις σε γρήγορη έξοδο από τον πόλεμο, σε κατάπαυση του πολέμου, στο σταμάτημα του αιματοκυλίσματος των λαών.

Ο Λένιν έλεγε ότι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι μορφή ζωής του καπιταλισμού, όπως μορφή ζωής του καπιταλισμού είναι και η ειρηνική περίοδος, δηλαδή η περίοδος που η «ειρήνη» υπάρχει με το πιστόλι στον κρόταφο. Δεν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τον πόλεμο σαν μια ηθική αμαρτία του καπιταλισμού, την οποία μπορούμε να αποφύγουμε.

Αρχικά ο Λένιν, ο Μαρξ και ο Ενγκελς έλεγαν - και σωστά - εμείς δεν είμαστε γενικά εναντίον του πολέμου. Οσο η αστική τάξη έπαιζε προοδευτικό ρόλο κατά της φεουδαρχίας, υπήρχαν πόλεμοι, υπήρχαν νεκροί, αλλά αυτοί οι πόλεμοι επιτάχυναν την αποσύνθεση, την ήττα του φεουδαρχικού συστήματος και αντικειμενικά ήταν προοδευτικοί πόλεμοι. Από τη στιγμή όμως που η αστική τάξη μπήκε στη θέση της φεουδαρχικής και ο καπιταλισμός πέρασε στο στάδιο του ιμπεριαλισμού, δηλαδή έγινε μονοπωλιακός καπιταλισμός, όλοι οι πόλεμοι είναι ιμπεριαλιστικοί, και οι επιθετικοί και οι αμυντικοί.

Η αστική τάξη που αμύνεται θέλει να κρατήσει τα μερίδια που έχει στην αγορά σε βάρος του λαού και των άλλων λαών. Η αστική τάξη που επιτίθεται στρατιωτικά σε βάρος άλλου αστικού κράτους θέλει να αποσπάσει δικά της οφέλη σε βάρος του λαού, των άλλων λαών. Η Ιστορία έχει δείξει ότι καμιά φορά ο επιτιθέμενος κάνει την επίθεση, για να προλάβει την εισβολή γειτονικού κράτους, ούτε και αυτό το ζήτημα, όταν έχεις να κάνεις με ιμπεριαλιστικό πόλεμο, είναι καθαρό.

Ο πόλεμος καθορίζεται ως ιμπεριαλιστικός, γιατί τον οργανώνει και τον διευθύνει η αστική τάξη. Πάρτε υπόψη και τα πέντε γνωρίσματα του καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο και συγκεντρώστε την προσοχή στο ζήτημα της ανισομετρίας στην ανάπτυξη του καπιταλισμού.

Με αυτήν την έννοια, κάποιοι πόλεμοι που μπορεί να γίνονται σήμερα και που στις αρχές το 20ού αιώνα είχαν αντικειμενικά προοδευτικό χαρακτήρα, σήμερα δεν έχουν. Για παράδειγμα, ο πόλεμος που κάνουν οι Κούρδοι για ανεξάρτητο κράτος στο Ιράκ, στη Συρία δεν είναι προοδευτικός πόλεμος. Πάρτε, για παράδειγμα, τον πόλεμο που έκαναν οι Αλβανοί στο Κοσσυφοπέδιο, για να κάνουν ανεξάρτητο κράτος. Προοδευτικός πόλεμος ήταν αυτός; Τα «κινήματα» για δημιουργία νέων κρατών δεν είναι προοδευτικά. Τέτοια παραδείγματα έχουμε σήμερα πολλά, ιδιαίτερα μετά τη νίκη της αντεπανάστασης και τη διάλυση της ΕΣΣΔ.

Ο Λένιν τόνιζε, όσον αφορά τη μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε πάλη για την εξουσία: «Μια τέτοια μετατροπή (εννοούσε μετατροπή της πάλης κατά της ξενικής κατοχής, κατά της συμμετοχής στον πόλεμο, σε πάλη για την εξουσία) δεν είναι εύκολη υπόθεση και δεν μπορεί να γίνει σύμφωνα με τη θέληση του ενός ή του άλλου κόμματος (εννοεί του Κομμουνιστικού). Μα ακριβώς αυτή η μετατροπή βρίσκεται μέσα στις αντικειμενικές συνθήκες του καπιταλισμού γενικά, της εποχής του τέλους του καπιταλισμού ειδικά. Μόνο προς αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να διεξάγουν δουλειά οι σοσιαλιστές (όταν έλεγε τότε σοσιαλιστές εννοούσε τους κομμουνιστές), να μην ψηφίζουν τις πολεμικές πιστώσεις, να μην ενθαρρύνουν το σοβινισμό της χώρας τους και των συμμάχων χωρών, να καταπολεμήσουν πρώτα απ' όλα το σοβινισμό της δικής τους αστικής τάξης, να μην περιορίζονται στις νόμιμες μορφές πάλης, όταν αρχίζει η κρίση και η αστική τάξη αφαιρεί η ίδια τη νομιμότητα που δημιούργησε. Να ποια είναι η γραμμή δουλειάς που οδηγεί στον εμφύλιο πόλεμο και θα οδηγήσει σ' αυτόν σε τούτη ή σε εκείνη τη στιγμή της ευρωπαϊκής πυρκαγιάς...».

Το ερώτημα είναι: Γιατί ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος δημιουργεί επαναστατική κατάσταση, και αν όχι στο ξεκίνημα, στην πορεία; Καταρχάς, όταν διεξάγεται ιμπεριαλιστικός πόλεμος ανάμεσα σε ισχυρές καπιταλιστικές χώρες, αλλά και περιφερειακές δυνάμεις, συμβαίνει μια διάσπαση στην - όποια έστω και συγκαλυμμένη με όρους ανταγωνισμού - ενότητα ανάμεσα στις αστικές τάξεις, που περνάνε σε συγκρότηση αντίπαλων πολεμικών συνασπισμών, η οποία δημιουργεί αποδυνάμωση της αστικής πολιτικής εξουσίας, των θεσμών του αστικού κράτους, αποδιοργάνωση της οικονομίας. Αρα, η αστική τάξη δεν μπορεί να εξουσιάζει το λαό όπως πριν. Καμία αστική τάξη δεν ξέρει προκαταβολικά αν θα νικήσει σίγουρα την άλλη.

Η ζωή του λαού επιδεινώνεται απότομα, αφάνταστα, χάνονται ζωές για τα συμφέροντα των καπιταλιστών, η πείνα και η δυστυχία κορυφώνονται σε περίοδο πολέμου, απαγορεύεται κάθε μορφή λαϊκής δράσης στο όνομα της εθνικής ενότητας. Ο λαός δεν αντέχει πια να ζει όπως ζούσε. Δεν είναι τυχαίο ότι μόλις ξεσπάει πόλεμος, τα πρώτα διατάγματα που κάνουν τα αστικά κράτη είναι απαγόρευσης οποιασδήποτε συνδικαλιστικής δραστηριότητας, πολιτικής δραστηριότητας, στο όνομα της εθνικής ενότητας, γιατί πρέπει ο λαός να στοιχηθεί με τα συμφέροντα της δικής του αστικής τάξης, δηλαδή να σηκώσει ξένη σημαία ως προς τα συμφέροντά του.

Σήμερα δεν μπορεί να μιλάμε για κίνδυνο γενικευμένου πολέμου, χωρίς να παίρνουμε υπόψη, εκτός από την παρατεταμένη ως ένα βαθμό καπιταλιστική οικονομική κρίση και κυρίως τη δυσκολία ανάκαμψης στα προηγούμενα επίπεδα, ότι έχουν αναδειχθεί και νέες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, δίπλα στις παλαιότερες, που διεκδικούν μερίδια στην αγορά. Η εμβάθυνση της διεθνοποίησης δυσκολεύει ξεχωριστές κινήσεις σε εθνοκρατικό επίπεδο, όταν μάλιστα υπάρχουν διακρατικές συμφωνίες, όπως γίνεται στο πλαίσιο της ΕΕ και όχι μόνο, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Ομως, η καπιταλιστική διεθνοποίηση όχι μόνο δεν οδηγεί σε διεθνείς ρυθμίσεις, αντίθετα αναδεικνύει μέσα από τις αντιθέσεις το αντικειμενικό γεγονός, ότι η συσσώρευση κερδών πραγματοποιείται κυρίως σε εθνικό επίπεδο. Με αφετηρία το εθνικό επιχειρείται η εξαγωγή κεφαλαίων και η ενίσχυση της κερδοφορίας σε ευρύτερο πεδίο.

Να τι δείχνει και η ιστορική πείρα: Μετά το Α' Παγκόσμιο Πόλεμο συγκροτείται η Κοινωνία των Εθνών (ΚτΕ), που τάχα θα αποσοβούσε επανάληψη παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού πολέμου. Ο ίδιος ο Α' Παγκόσμιος προετοίμασε τον δεύτερο. Μετά τον Β' Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο συγκροτήθηκε ο ΟΗΕ, τι δείχνει η πείρα; Αμέσως μετά, έως σήμερα, δεν σταμάτησαν οι αιματηροί τοπικοί ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι. Κανένας διεθνής ιμπεριαλιστικός διακρατικός οργανισμός δεν καταργεί τον πόλεμο, από τη στιγμή που είναι σύμφυτος με τον καπιταλισμό.

Η Ελλάδα έχει πάρει μέρος σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους με υποδομές, λιμάνια, με στρατό. Η ελληνική αστική τάξη είχε πάντα ιμπεριαλιστικές βλέψεις, αν και δεν ήταν πάντα ενιαία σ΄αυτές. Την περίοδο των Βαλκανικών Πολέμων και μετά ένα τμήμα της διεκδικούσε νέα εδάφη, πέρα από αυτά που της ανήκαν όσο υπήρχε η οθωμανική αυτοκρατορία, προς βορρά, στη Βαλκανική Χερσόνησο, ένα άλλο τμήμα της προς ανατολάς. Θυμίζω τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ουκρανική εκστρατεία κατά του νεοσύστατου σοβιετικού εργατικού κράτους, στον πόλεμο της Κορέας, χωρίς να χρειάζεται αναλυτική αναφορά στη συμμετοχή της στον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας και σε άλλες «θερμές» περιοχές, με βάσεις και κάθε είδους διευκολύνσεις.

Τώρα, παίζει ενεργό ρόλο στα ιμπεριαλιστικά σχέδια από την Ουκρανία έως την Βόρεια Αφρική. Και μόνο το ότι έχουμε τις χρήσιμες αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις, κρίσιμης σημασίας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, είμαστε απόλυτα μπλεγμένοι, συνένοχοι στους τοπικούς ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Ζούμε σε μια περιοχή που έχει πρώτες ύλες, υδρογονάνθρακες, είναι γεωπολιτικό στρατηγικό σημείο (από τον Εύξεινο Πόντο μέχρι τη Μ. Ανατολή, Β. Αφρική κ.λπ.), με δίκτυο χερσαίων και θαλασσίων επικοινωνιών, με το παγκόσμιο εμπόριο κ.λπ. Επιπλέον, έχει δυναμώσει - παρότι μπορεί να είναι μακριά και να μην είναι στην καθημερινή επικαιρότητα - η ένταση στον Ειρηνικό Ωκεανό, με όξυνση της αντιπαράθεσης Κίνας, Ιαπωνίας, ΗΠΑ.

Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος παίρνει και νέες μορφές και γι' αυτό είναι δύσκολο σε έναν κόσμο να το κατανοήσει. Π.χ. επεμβάσεις στο όνομα της δημοκρατίας ή της αποτροπής των συνεπειών του εμφυλίου πολέμου. Εκεί μπερδεύεται ο κόσμος. Δεύτερο, εμφανίζονται πρωτεργάτες στον πόλεμο περιφερειακές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Ο «τζιχαντισμός» είναι μια νέα μορφή των αντιθέσεων και του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Ο πόλεμος στον τομέα της πληροφορικής, οι «μοναχικοί λύκοι», τα διάφορα δίκτυα τρομοκρατίας είναι καινούριες μορφές διεξαγωγής του πολέμου.

Βασικό ζήτημα είναι να ξεσκεπάζονται και τα προσχήματα του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Οταν προκαλείται εμφύλιος και μάλιστα με μισθοφορικές δυνάμεις, δικαιολογείται η ιμπεριαλιστική επέμβαση για να αντιμετωπισθεί η αδελφοκτονία, κ.λπ. ιδρύονται, στηρίζονται ή εξοπλίζονται «τρομοκρατικές ομάδες» για διευθέτηση ανταγωνισμών και μετά κηρύσσεται πόλεμος κατά της τρομοκρατίας.

Θυμάστε τον πόλεμο κατά του Ιράκ και της Λιβύης, με πρόσχημα τα πυρηνικά και χημικά όπλα, ή ζητήματα δημοκρατίας κ.λπ. Εμείς δεν υποστηρίξαμε ούτε τον Σαντάμ ούτε τον Καντάφι, αλλά δουλέψαμε για να γίνει κατανοητός ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της επέμβασης και τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν για τη νομιμοποίησή της.

Η αστική ιδεολογία, ο οπορτουνισμός, κάθε λογής υπερασπιστές του «κοσμοπολιτισμού» λένε ότι ή όλος ο κόσμος θα σωθεί ή όλος ο κόσμος θα χαθεί, ότι όλα τώρα καθορίζονται όχι σε εθνικό επίπεδο αλλά μόνο σε διακρατικό, άρα επανάσταση σε μια χώρα δεν γίνεται. Οταν λένε ότι τώρα τα πάντα καθορίζονται στο διεθνές πεδίο επιδιώκουν να πείσουν ότι δεν έχει αξία το ταξικό πεδίο πάλης σε εθνικό επίπεδο, την ίδια ώρα που η αστική τάξη προσπαθεί να κερδίσει έδαφος σε διεθνικό.

Βεβαίως και εμείς μιλάμε για διεθνές πεδίο, με άλλη έννοια, να διεθνοποιηθεί η ταξική πάλη, ώστε το εργατικό κίνημα να καταφέρνει ταυτόχρονα χτυπήματα στις αστικές τάξεις σε όλο και περισσότερες χώρες. Σε συνθήκες πολέμου, αυτό που θα είναι το πιο αποτελεσματικό είναι αν η εργατική τάξη των εμπόλεμων χωρών έχει ενιαία στάση απέναντι στην αστική τάξη της δικής της χώρας και των εμπολέμων.

Η εκδήλωση - βιβλιοπαρουσίαση στη Ρόδο σημείωσε επιτυχία τόσο από την άποψη της συμμετοχής, όσο και από τη σκοπιά του προβληματισμού και της ανταλλαγής απόψεων

Βαδίζοντας προς την ολοκλήρωση αυτής της δραστηριότητας, στα τέλη Αυγούστου οργανώθηκε στη Ρόδο εκδήλωση - βιβλιοπαρουσίαση της έκδοσης του «Οδηγητή» «Επαναστατικός - Κομματικός Τύπος», που σημείωσε επιτυχία τόσο από την άποψη της συμμετοχής, όσο από τη σκοπιά του προβληματισμού και της ανταλλαγής απόψεων.

Ανάμεσα σε άλλα, αναδείχτηκε ο ρόλος του Κομματικού Τύπου σαν συλλογικός καθοδηγητής, διαφωτιστής και οργανωτής στη δράση των κομμουνιστών, οι δυνατότητες που υπάρχουν για την αύξηση της κυκλοφορίας και την αξιοποίηση του «Ριζοσπάστη», η σημασία που έχει να ενημερώνεται η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα από την εφημερίδα του ΚΚΕ, που υπηρετεί τα πραγματικά τους συμφέροντα, σε αντίθεση με τις εφημερίδες και τα κανάλια της αστικής τάξης, ανεξάρτητα από τα ιδιαίτερα συμφέροντα που εκφράζει καθένα από αυτά.

Με αφορμή τη βιβλιοπαρουσίαση, η Οργάνωση πήρε την πρωτοβουλία να σχεδιάσει μια αποστολή του «Ριζοσπάστη» στη Ρόδο, με στόχο να αναδειχτεί η κατάσταση της εργατικής τάξης στο νησί και κυρίως στον Τουρισμό, όπου πραγματικά οι τόποι δουλειάς «βράζουν». Να αναδειχτεί, επίσης, η προσπάθεια που κάνουν οι κομμουνιστές και άλλοι πρωτοπόροι αγωνιστές, που δρουν μέσα από το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, για την οργάνωση της εργατικής τάξης στους χώρους δουλειάς, κυρίως στα μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα της περιοχής.

Ο σχεδιασμός που θέσαμε εξαρχής, ήταν να πραγματοποιήσουμε μεγάλη εξόρμηση με το δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη», δίνοντας έμφαση στον κλάδο του Τουρισμού. Οι Κομματικές Οργανώσεις ανέλαβαν έγκαιρα και με όλα τα μέσα να εξασφαλίσουν τις επαφές που αξιοποίησε στην αποστολή του ο «Ριζοσπάστης» για συνεντεύξεις και συλλογή υλικού.

Με βάση το σχεδιασμό της Οργάνωσης, δόθηκε βάρος σε χώρους που μας ενδιαφέρουν ιδιαίτερα και φροντίσαμε να εξασφαλίσουμε πηγές, υλικό και μαρτυρίες που να έχουν αντιπροσωπευτικότητα, αλλά και να αποτυπώνουν με γλαφυρότητα και παραστατικότητα την κατάσταση που ζουν οι εργαζόμενοι στο νησί.

Η πανεξόρμηση με το φύλλο του «Ριζοσπάστη» ορίστηκε για την Κυριακή 4 Σεπτέμβρη. Για το σχεδιασμό και την προετοιμασία της, συζητήθηκε το πλάνο της κάθε ΚΟΒ και το συνολικό πλάνο της Τομεακής Οργάνωσης, το οποίο καθορίστηκε σε υπερδιπλάσιο αριθμό από τις συνηθισμένες κυριακάτικες εξορμήσεις. Ηδη από την Τετάρτη, είχαν κουβεντιάσει οι Οργανώσεις τον καταμερισμό των φύλλων και ενημερωνόταν έγκαιρα ο κόσμος στον οποίο απευθύνθηκε ο «Ριζοσπάστης» για να συγκεντρώσει το υλικό, προκειμένου να προπαγανδιστεί και από τους ίδιους το φύλλο στους χώρους δουλειάς.

Για την προετοιμασία της εξόρμησης, αξιοποιήθηκε και το φύλλο του «Ριζοσπάστη» την Πέμπτη 1η του Σεπτέμβρη, όπου σε συνεννόηση με την Οργάνωση, δημοσιεύτηκε στο τετρασέλιδο «Εργαζόμενοι και Λαϊκή Συμμαχία» ένα σύντομο ιστορικό της εξαήμερης απεργίας των ξενοδοχοϋπαλλήλων της Ρόδου το 1982. Η παραγγελία, μάλιστα, του συγκεκριμένου φύλλου αποδείχτηκε πολύ μικρή και αναγκαστήκαμε να διακινήσουμε και τους «Ριζοσπάστες» από τα περίπτερα, που επίσης δεν έφτασαν.

Το συγκεκριμένο δημοσίευμα θα αξιοποιηθεί και στη συνέχεια, καθώς στις 17 Σεπτέμβρη η Οργάνωση της ΚΝΕ ετοιμάζει αφιέρωμα στην απεργία αυτή, έχοντας συγκεντρώσει υλικό που εμπλουτίστηκε με αυτό του «Ριζοσπάστη».

Μόλις έφτασε το κυριακάτικο φύλλο, έφυγε αμέσως για τους χώρους δουλειάς και τα χωριά. Η επιτυχία της εξόρμησης έδειξε ότι το δημοσίευμα, με παραδείγματα και μαρτυρίες από την καθημερινότητα των ίδιων των ξενοδοχοϋπαλλήλων, κέντρισε το ενδιαφέρον στους ντόπιους και ιδιαίτερα στους ξενοδοχοϋπαλλήλους. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Οργάνωση στο χώρο του Τουρισμού, που συνήθως διακινούσε 30 φύλλα, αυτή τη φορά διακίνησε 80, ενώ δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που οι εργαζόμενοι ζητούσαν φύλλα και αυτά δεν έφταναν.

Αντίστοιχα, η εδαφική Οργάνωση στη Δυτική Ρόδο που έχει στην ευθύνη της μια περιοχή όπου κατοικεί μεγάλος αριθμός εργαζομένων, πολλοί από αυτούς στα ξενοδοχεία, διπλασίασε τα φύλλα που διακίνησε σε 80.

Η εξόρμηση κατέγραψε διάφορα στιγμιότυπα που αξίζει να αναφερθούν: Σε μεγάλο ξενοδοχείο, την ώρα του πρωινού, καμαριέρες διάβασαν φωναχτά στο εστιατόριο του προσωπικού τη μαρτυρία συναδελφισσών τους από άλλο ξενοδοχείο, μαρτυρία τόσο ζωντανή και τόσο κοντά στη δική τους καθημερινότητα, που στο άκουσμά της μαζεύτηκαν όλες γύρω τους και άκουγαν με ενδιαφέρον. Μάλιστα, στο ίδιο ξενοδοχείο, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι ανέλαβαν τη διακίνηση του φύλλου. Αφέθηκε, επίσης, ένα φύλλο σε κοντινό καφέ - στέκι των εργαζομένων πριν και μετά τη δουλειά, το οποίο επίσης «τιμήθηκε δεόντως», ενώ το περιεχόμενο του δημοσιεύματος διαδόθηκε και από στόμα σε στόμα.

Στο ξενοδοχείο «Mira Mare», όπου συνδικαλιστές του επιχειρησιακού σωματείου έδωσαν συνέντευξη στον «Ριζοσπάστη», το φύλλο διακινήθηκε σε πολλαπλάσιο αριθμό εργαζομένων, φέρνοντας μάλιστα σε αμηχανία την εργοδοσία.

Στα χωριά της δυτικής πλευράς της Ρόδου, επίσης διακινήθηκε το φύλλο με ενθουσιασμό. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση μιας συνταξιούχου ξενοδοχοϋπαλλήλου, η οποία, χωρίς δεύτερη σκέψη, τον αγόρασε λέγοντας: «Ημουν ξενοδοχοϋπάλληλος, τώρα είναι η κόρη μου. Θα τον πάρω γιατί είναι ο μόνος που μας στηρίζει».

Το περιεχόμενο του αφιερώματος, με την ανάλογη φροντίδα της Οργάνωσης, απασχόλησε και τα τοπικά ΜΜΕ. Ανακινήθηκε το ζήτημα της κατάστασης της εργατικής τάξης στη Ρόδο και ιδιαίτερα στον Τουρισμό και στα ξενοδοχεία, η δράση του ταξικού κινήματος, η πρόταση διεξόδου που προβάλλει το ΚΚΕ. Υπήρξαν, μάλιστα, περιπτώσεις εργαζομένων που μετά το δημοσίευμα κατήγγειλαν τις συνθήκες στο δικό τους χώρο δουλειάς.

Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία που ανέλαβε η Οργάνωση για τον «Ριζοσπάστη», ολοκληρώνεται με την προγραμματισμένη εξόρμηση στο Νοσοκομείο της Ρόδου, μεθαύριο Κυριακή, για το οποίο η εφημερίδα θα έχει ξεχωριστό ρεπορτάζ, στο πλαίσιο της αποστολής της στο νησί.

Συνολικά, η όλη δραστηριότητα συνέβαλε στο να αντιληφθούν περισσότεροι εργαζόμενοι το ρόλο της εφημερίδας και την αξία που έχει να τη διαβάζουν. Τουλάχιστον σε αυτούς που έχουμε φτάσει, φανέρωσε δυνατότητες για το επόμενο διάστημα. Ο στόχος που μπαίνει τώρα από την Οργάνωση, είναι να αξιοποιηθεί παραπέρα και να βρει συνέχεια η σημαντική αυτή προσπάθεια, να εμπλουτιστεί με νέες μορφές και δραστηριότητες, να αποκτήσουν πιο σταθερά χαρακτηριστικά τα αποτελέσματα που είχε στη διακίνηση και στην αξιοποίηση του «Ριζοσπάστη».

Από την εκδήλωση της περασμένης Παρασκευής

Στην εκδήλωση παρουσιάστηκε βίντεο με μαρτυρίες αγωνιστών και αγωνιστριών, ενώ στην επιτυχία της πρωτοβουλίας συνέβαλαν με τη δημιουργικότητα και την αγωνιστικότητά τους μέλη της Οργάνωσης Πρέβεζας του Κόμματος και της ΚΝΕ, παρουσιάζοντας αφηγηματικό κομμάτι με βιογραφικά στοιχεία μαχητών και μαχητριών του ΔΣΕ με δράση στην περιοχή και συνοδεύοντάς το παράλληλα με τη μουσική εκτέλεση αντάρτικων τραγουδιών.

Η εκδήλωση, στην οποία παραβρέθηκαν παλαίμαχοι αγωνιστές από την ΕΑΜική Αντίσταση και τον ΔΣΕ, καθώς και συγγενείς και απόγονοι των αγωνιστών, άνοιξε με σύντομο χαιρετισμό από τον Βαγγέλη Τσοβίλη, μέλος της ΤΕ Πρέβεζας του ΚΚΕ, με αναφορά στους αγωνιστές από τον ένδοξο Ωρωπό (Κυρλέους, Λελοβιτέους, Ναστούληδες κ.λπ.), καθώς και στους ΕΠΟΝίτες που εκτελέστηκαν στην Παργινόσκαλα.

Την κεντρική ομιλία έκανε ο Γιώργος Μισηρλής, μέλος του ΤΓ Πρέβεζας του ΚΚΕ.

Ιδιαίτερη αναφορά έγινε στον Πολιτικό Επίτροπο στο ΔΣΕ, Ωρωπιώτη, Δημήτρη (Μήτσο) Κύρλα, ενώ η εκδήλωση, που έκλεισε με λαϊκό γλέντι από τοπικό συγκρότημα, περιελάμβανε επίσης έκθεση με βιογραφικά και φωτογραφίες των μαχητών και μαχητριών του ΔΣΕ από τον Ωρωπό και τα γειτονικά χωριά.

-- Σε συγκέντρωση του Κόμματος, στις 8 μ.μ., στην πλατεία Καθενών Εύβοιας, θα μιλήσει η Γεωργία Πύθουλα, Γραμματέας του ΣΠ Αν. Στερεάς - Εύβοιας της ΚΝΕ και δημοτική σύμβουλος Διρφύων - Μεσσαπίων.

-- Περιοδεία στο ΤΕΙ Θεσσαλονίκης θα πραγματοποιήσει στις 10 π.μ., ο βουλευτής του ΚΚΕ, Γιάννης Δελής.

-- Η ΤΕ Λέσβου του ΚΚΕ πραγματοποιεί λαϊκό γλέντι, στην ταβέρνα «Αίγειρος» στη σκάλα Μυστεγνών. Θα έχει ζωντανή μουσική, θα κληρωθούν πλούσια δώρα και θα γίνει η κλήρωση του λαχνού που έχει κυκλοφορήσει, εδώ και αρκετό καιρό, για πενθήμερο ταξίδι στη Ρώμη.

-- Η ΤΟ Κατασκευών της ΚΟ Αττικής διοργανώνει στις 7 μ.μ., στο Συνδικάτο Οικοδόμων (Βερανζέρου 1, Πλ. Κάνιγγος) εκδήλωση παρουσίασης της Διακήρυξης της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 70χρονα του ΔΣΕ. Θα μιλήσει ο Κώστας Μπορμπότης, μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ. Στο χώρο θα υπάρχει βιβλιοπωλείο της «Σύγχρονης Εποχής» και έκθεση φωτογραφίας.

-- Εκδήλωση με θέμα «Οι νέοι εργαζόμενοι στην πρώτη γραμμή της πάλης για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Ισχυρό ΚΚΕ και ΚΝΕ στους χώρους δουλειάς για την κατάργηση της εκμετάλλευσης για το σοσιαλισμό», διοργανώνει η ΤΟ Βιομηχανίας του ΚΚΕ και οι κλαδικές Οργανώσεις της ΚΝΕ, στις 7.30 μ.μ., στο πρώην στρατόπεδο «Π. Μελά» στη Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης. Θα μιλήσει ο Στράτος Κουρτζανίδης, μέλος της ΕΠ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ.

Περπατώντας στα μονοπάτια, προς το χώρο της εκδήλωσης...

Η αναχώρηση των νέων και των μεγαλύτερων που συμμετείχαν στην εκδήλωση έγινε στις 9 το πρωί από το Δημαρχείο Ζαγοράς. Με αγροτικά αυτοκίνητα κατευθύνθηκαν στην περιοχή της Μιτζέλας, βόρεια του Πουρίου. Ο δρόμος κακοτράχαλος, χωματόδρομος. Μετά από 1 ώρα και 20 λεπτά έφτασαν στην περιοχή της Παναγίας, όπου βρίσκονταν τα έμπεδα του ΔΣΕ. Αφησαν τα αυτοκίνητα και πήραν το μονοπάτι που συνδέει το Πουρί με το Βένετο και συνεχίζει στον Ολυμπο. Μετά από 50 λεπτά δύσκολης διαδρομής έφτασαν στον προορισμό τους, στην τοποθεσία «Μπασδέκη Αράδια», όπου ήταν το λημέρι του ΔΣΕ.

Κάτω από τον βαθύ ίσκιο που προσέφεραν τα αράδια, ξεκουράστηκαν, κολάτσισαν και στη συνέχεια, μετακινήθηκαν ακριβώς δίπλα, στα ερείπια καλύβας, στην εξωτερική πλευρά της οποίας είχε στηθεί το μνημείο για τον ΔΣΕ.

Για την επιλογή του χώρου του μνημείου, αντιπροσωπεία συντρόφων επισκέφτηκε την μαχήτρια του Δημοκρατικού Στρατού στην περιοχή του Πηλίου, Σμαρώ Λεφούση, στην Κάπουρνα όπου ζει, από την οποία πήρε συνέντευξη. Επίσης, ομάδα συντρόφων μελέτησε το βιβλίο του Γιώργη Τρικαλινού «292 μέρες μετά το Γράμμο - Βίτσι», όπου γίνεται εκτενής αναφορά στην περιοχή.

Η πλακέτα που τοποθετήθηκε προς τιμήν των μαχητών και των μαχητριών του ΔΣΕ

Στο χώρο του μνημείου μίλησε ο Βασίλης Τσαπράζης, μέλος της Τομεακής Επιτροπής Υπαίθρου Μαγνησίας του ΚΚΕ, σημειώνοντας ανάμεσα στα άλλα:

«Μπροστά στο γιορτασμό των 100 χρόνων του Κόμματός μας, η ανάδειξη του αγώνα του ΔΣΕ έχει τεράστια σημασία. Τιμάμε τον ΔΣΕ, την προσφορά του και εμπνεόμαστε από τον τιτάνιο αγώνα του.

Μελετάμε, διδασκόμαστε, συνεχίζουμε. Αυτή είναι η καλύτερη και μεγαλύτερη τιμή για τους χιλιάδες μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ που "έπεσαν σε άνιση μάχη κι αγώνα".

Και η σημερινή εκδήλωση προσφέρεται για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.

(...) Εδώ, αυτήν την περιοχή της Μιτζέλας, τη θέση του Μπασδέκ' τ' αράδια, που πήρε το όνομά της από τους Μπασδεκαίους, καπεταναίους, οπλαρχηγούς της Επανάστασης που οργάνωσαν το αρματολίκι του Πηλίου, χρησιμοποίησε για λημέρι ο ΔΣΕ στην περιοχή του Πηλίου.

Τιμούμε τις ανταρτοομάδες του Πηλίου. Κάθε ραχούλα, κάθε μονοπάτι, κάθε σπιθαμή γης φιλοξένησε τους μαχητές και τις μαχήτριες του ΔΣΕ. Από τη Λαγωνίκα και τα Κοκκινόγεια, του Μασδέκ' τ' Αράδια, λημέρια των μαχητών και μαχητριών, έως τις Σπηλιές που βρισκόταν το αναρρωτήριο, την Παναγίτσα που βρίσκονταν τα έμπεδα και το τηλεφωνείο, κάθε γωνιά της Μιτζέλας υπερήφανο κάστρο του αγώνα ενάντια στις δυνάμεις του κυβερνητικού στρατού, της Εθνοφυλακής, της Αστυνομίας και των ΜΑΥδων.

Τιμούμε όλους αυτούς, που, σε αφάνταστα δύσκολες συνθήκες, συνέχισαν την παράνομη δράση για την ενίσχυση του ΔΣΕ. Ολους όσοι στους τόπους εξορίας και στο εκτελεστικό απόσπασμα κράτησαν ψηλά τη σημαία του ΚΚΕ...

(...) Τιμάμε ιδιαίτερα τις νέες κοπέλες, αγωνίστριες του ΔΣΕ, όπως η συντρόφισσα Σμαρώ Λεφούση, που την επισκεφτήκαμε στο σπίτι της στην Κάπουρνα. Απλές χωριατοπούλες, που ένιωσαν στον αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο τη δικαίωση της ύπαρξής τους, το αληθινό νόημα της ζωής, αλλά και γνώρισαν στον πολιτικό αγώνα το πλαίσιο για την κατάκτηση της ισοτιμίας και της χειραφέτησης των γυναικών.

Τον Γιώργη Τρικαλινό, τον Φεραίο, τους Σταύρο και Θόδωρο Κασίδη, τον Αλέκο Μαριανό, τη Φώνη, τη Λίβαινα, τον μπαρμπα - Στεφανή και τους υπόλοιπους μαχητές και μαχήτριες του Δημοκρατικού Στρατού που έδρασαν στην περιοχή του Πηλίου το διάστημα 1946 - 1949, αλλά και κατόπιν, μετά την ήττα του ΔΣΕ, για 292 μέρες με το όπλο στο χέρι, να υπερασπιστούν αυτή τη φορά την ήττα και να αποτρέψουν διωγμούς και φυλακίσεις αγωνιστών».