Ο ιρλανδικός λαός, λαός βασανισμένος από την καταπίεση του Αγγλου κατακτητή και τη φτώχεια, αλλά και λαός «ποιητής», που μετέπλαθε τα πάθη και τους πόθους του, όπως και το μόχθο του στη στεριά και τη θάλασσα σε πολιτισμό - σε παραμυθίες, θρύλους, μουσικές, τραγούδια και χορούς, γέννησε και μεγάλους δημιουργούς. Ποιητές, πεζογράφους, δραματουργούς, κατά το 19ο και 20ό αιώνα, μεταξύ των οποίων και το πρόωρα πεθαμένο στα 38 χρόνια του, δραματουργό Τζων Μίλλινγκτον Συνγκ, συνιδρυτή με τον σπουδαίο ποιητή Γ. Μπ. Γέητς του «Abbey Theatre» στο Δουβλίνο. Αυτόν τον αδίκως λησμονημένο επί δεκαετίες - και από το θέατρό μας - δραματουργό, που θαύμαζε ο συμπατριώτης του Σάμουελ Μπέκετ, «ανασταίνει» το θέατρο «Σφενδόνη» της Αννας Κοκκίνου, ανεβάζοντας το μονόπρακτο δράμα του «Καβαλλάρηδες στη θάλασσα». Ενα εξαιρετικού ποιητικού ρεαλισμού οικογενειακό δράμα, που αντανακλά ένα από τα δράματα του ιρλανδικού λαού, της πολυάνθρωπης φτωχολογιάς που βιοπάλευε στη θάλασσα και χαροκαιγόταν από αυτήν. Ο Συνκγ ζώντας στα νησιά Αραν είδε και πόνεσε με τον σκληρό αγώνα των αντρών στη θάλασσα για το ψωμί της οικογένειας, την αδιάκοπη αγωνία των μανάδων, των αδελφάδων, των γυναικών και των παιδιών τους, με την αβάστακτη οδύνη και την απελπισία των χαροκαμένων οικογενειών τους. Ο Συνγκ μετέπλασε αυτόν τον άνισο και θανάσιμο αγώνα του λαού του σε ένα πυκνής οικονομίας και λιτής μυθοπλασίας σκηνικό «ποίημα» με πέντε πρόσωπα και Χορό γυναικών. Πρόσωπα του έργου είναι η Μόιρα (Μοίρα), μια μάνα τραγική, που η θάλασσα της πήρε τον άντρα της και πέντε από τους έξι γιους της, οι δυο κόρες της, ο μικρότερος γιος της, μια γειτόνισσα και ένας γέροντας. Ο θάνατος ξανακυριεύει το σπιτικό της Μόιρα, με το μαντάτο - που εκείνη το προαισθάνθηκε με το όνειρο που είδε στον ύπνο της, ότι πνίγηκε και πέμπτος γιος της. Το κορμί του, όμως δεν ξεβράστηκε. Οσο κι αν οι θυγατέρες της προσπαθούν να την παρηγορήσουν, τη μάνα παραλύει και ο φόβος μη μείνει άταφο το σπλάχνο της. Η τραγωδία της θα κορυφωθεί όταν, ο μικρότερος έκτος γιος της, παρά τις παρακλήσεις της, με το άλογό του φθάνει στη θάλασσα για να συνεχίσει τον αγώνα για το ψωμί της οικογένειας και χάνεται κι αυτός. Στη μάνα και στις κόρες της δεν απομένει τίποτε άλλο, από μια ζωή στη φτώχεια και το πένθος. Η Αννα Κοκκίνου, με «ποιητικό» αίσθημα, αλλά και ρεαλιστική απλότητα σκηνοθέτησε μια πολύ ατμοσφαιρική παράσταση, με συντελεστές τη ρέουσα μετάφραση της Ανθής Λεούση, το πανέμορφο παρά τη λιτότητά του σκηνικό χώρο που σχεδίασε η Ισμήνη Καρυωτάκη, τους σκιερούς φωτισμούς του Αλέκου Γιάνναρου, την υποβλητική μουσική του Θοδωρή Αμπατζή, τα καλαίσθητα λαϊκά κοστούμια εποχής της Ιωάννας Τσάμη, τη λαογραφική αλλά και συμβολική κινησιολογία Σία Σουρέλου, ειδικά για το Χορό των γυναικών (γήινες αλλά και ονειρικές, σαν Νηριίδες). Λιτά επιβλητική η ερμηνεία της Αννας Κοκκίνου (Μόιρα). Αισθαντικές οι ερμηνείες των Τζωρτζίνας Δαλιάνη, Φανής Παναγιωτίδου και Φώτη Λαγανόπουλου. Γόνιμη η υποκριτική και κινησιολογική κατάθεση των Εφης Βλαχογιάννη, Βιβής Πέτση, Ελέννας Τσίχλη (Χορός).

Το έργο του Νίκου Ποριώτη «33 φορές να φύγεις» είναι ένα πανέξυπνα, μυθοπλαστικά ευφάνταστο και πικρόγευστα διφορούμενο «κράμα» φαρσικής κωμωδίας και καυστικής σάτιρας - διά του «θεάτρου μέσα στο θέατρο» - με θέμα το θέατρο, γενικότερα το θέαμα. Τους «επώνυμους», αλλά συχνά ρουτινιασμένους, «κουρασμένους» και «κουσουρεμένους» καλλιτέχνες. Τους ανώνυμους νέους, που ίσως έχουν κάτι «φρέσκο» και ουσιαστικό να προσκομίσουν στο θέατρο, «αναζωογονώντας» και τους επώνυμους. Τα «ψώνια» που μετέρχονται διάφορους τρόπους για να αναδειχθούν. Την έλλειψη θεματολογικής και μορφολογικής πρωτοτυπίας στη γραφή και στο ανέβασμα ενός έργου. Την επίδραση της τηλεοπτικής θεματολογίας και αισθητικής στο θέατρο. Δυο άνθρωποι, αντίθετες όψεις του ίδιου νομίσματος. Ενας γνωστός καλλιτέχνης (συγγραφέας, σκηνοθέτης, ηθοποιός), κλεισμένος στο σπίτι του, βυθισμένος στο αλκοόλ, στην απραξία και σε μια συμβατική ερωτική σχέση. Πίνει για να ξεχνά ότι δεν μπορεί πια να γράψει, ούτε κανείς του προτείνει μια δουλειά, μια συνεργασία. Μέσα στην παραζάλη του αλκοόλ, ξαφνικά στο σπίτι του εισβάλλει μια άγνωστη, φτωχή, «απλοϊκή» κοπέλα, που του κάνει τη ζωή άνω κάτω, καθώς θέλει να γίνει και αυτή «συγγραφέας». Η επιμονή της να συγγράψει μαζί της ένα έργο «τρελαίνει» τον επώνυμο συγγραφέα. Μα εκείνη το χαβά της. Το παράλογο αυτής της φαρσικά συγκρουσιακής συνάντησης θα μπορούσε να γίνει η «πρώτη ύλη» ενός κοινού, έργου τους, που όμως δε θα γράψουν ποτέ, γιατί η πραγματικότητα είναι πραγματικότητα, η φαντασία φαντασία και η τέχνη τέχνη. Η ζωή έχει τις δικές της, συνήθως πικρές, αλήθειες, η τέχνη τις δικές της, κάθε άνθρωπος τις δικές του και ίσως δεν μπορούν όλοι οι καλλιτέχνες να νιώσουν και να εμπνευστούν από την αλήθεια της πραγματικότητας και του άλλου. Οργιαστικά «παιγνιώδης» και καταιγιστικών ρυθμών σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα, αναδεικνύει στο έπακρο όλα τα δραματουργικά και μορφολογικά χαρακτηριστικά του έργου, με συντελεστές το σκόπιμα «μεταμοντέρνο» σκηνικό του Μανώλη Παντελιδάκη, την περιπαικτική μουσική του Χρήστου Αλεξόπουλου και τους φωτισμούς του Λευτέρη Παυλόπουλου. Ο Ακης Σακελλαρίου με ερμηνευτικό κέφι παίζει τον καλλιτέχνη. Το μεγάλο προσόν όμως της παράστασης είναι η ερμηνεία της Ελένης Ράντου, με απελευθερωμένα όλα τα υποκριτικά της μέσα, με τη σκηνική ευφυία της, την αμεσότητα και φυσικότητα, το ευθύβολο, λαϊκό κωμικό της αίσθημα, αλλά και με την πηγαία συναισθηματική αλήθεια της, που προκαλεί συγκίνηση.