(Του συνεργάτη μας ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ).--

από το Θεατρικό Οργανισμό «ΜΑΓΙΚΗ ΑΥΛΑΙΑ»

στο θέατρο «ΤΡΙΑΝΟΝ»

Μια υπέροχη ιστορία αγάπης ζωντανεύει μέσα από το λιμπρέτο (κείμενο μουσικού έργου) των Βασίλι Γκέλτσερ και Βλαντιμίρ Μπεγκίτσεφ, που έγραψαν για το υπέροχο μουσικό έργο «Η λίμνη των κύκνων» του Πιοτρ Ιλιτς Τσαϊκόφσκι (1840 - 1893), Ρώσου συνθέτη της ρομαντικής εποχής. Από ηλικίας 10 χρόνων ο Πιοτρ έγραψε την πρώτη του μουσική σύνθεση. Στα 1877, ένα μέρος του συγκεκριμένου έργου του ανεβάστηκε στη Μόσχα από το μπαλέτο Μπολσόι, χωρίς επιτυχία. Μάλιστα, η κριτική της εποχής χαρακτήρισε τη μουσική του έργου ακατάλληλη για χορευτική απόδοση.

Ο πρίγκιπας Ζίγκφριντ ερωτεύεται την όμορφη πριγκίπισσα Οντέτ, την οποία έχει μεταμορφώσει σε κύκνο ο μάγος Ρόθμπαντ. Τα μάγια θα λυθούν όταν κάποιος αγαπήσει την πριγκίπισσα αληθινά, προσφέροντας και τη ζωή του γι' αυτήν, αν ποτέ χρειαστεί. Ενα κλασικό μοτίβο των λαϊκών παραμυθιών (η επιλογή συζύγου από μέρους του βασιλιά) κάνει κι εδώ την παρουσία του. Μεταξύ των υποψηφίων βασιλισσών, στα γενέθλια του Ζίγκφριντ, είναι: η πριγκίπισσα Τίντε, από τη χώρα των Μαγιάρων, η πριγκίπισσα Ναχάρ, από τη Βασόρα, η πριγκίπισσα Βεατρίκη, από τη Νάπολη, η πριγκίπισσα Ντούνα Ζατ κ.ά. και, ξαφνικά, κάνει την εμφάνισή της η Οντίλ (κόρη του μάγου Ρόθμπαντ), μεταμορφωμένη σε Οντέτ, γεγονός που παραπλανά τον Ζίγκφριντ. Η αυτοκτονία της δυστυχισμένης Οντέτ, στα νερά της λίμνης, δεν πραγματώνεται τελικά, μια και στη λίμνη πέφτει να πνιγεί για χάρη της ο Ζίγκφριντ. Ετσι, το καλό θριαμβεύει και η αληθινή αγάπη δικαιώνεται...

Ρόλο έχουν και δυο ξωτικά, υποχείρια του μάγου, που τελικά επαναστατούν και συμβάλλουν στον αφανισμό του. Ο αδυσώπητος πόλεμος του καλού ενάντια στο κακό, κυρίαρχο στοιχείο του έργου. Τα μαγικά στοιχεία, επίσης. Η εξουσία και το θησαυροφυλάκιό της, που πάνε αντάμα, ταυτίζονται στη λαϊκή συνείδηση με το πνεύμα του κακού. Η επικράτηση του καλού βάλσαμο στις ψυχές των παιδιών, που ικανοποιούνται με την εξέλιξη του μύθου. Οι ρούσικες λαϊκές παραδόσεις και εικονοποιημένες / δραματοποιημένες κοινωνικές καταστάσεις διαθέτουν και αισθητικό και ιδεολογικό υπόβαθρο. Ευτράπελες εικόνες προσφέρει ο γελωτοποιός Τριβελίνο σε όλη την παράσταση, αλλά και κατά τη μεταμόρφωσή του.

Η σκηνική ερμηνεία είναι αρκετά ικανοποιητική. Ξεχωρίζουν, για το υποκριτικό ταλέντο τους, οι ηθοποιοί: Κων/νος Τζαφέρης (Τριβελίνο), Γιώργος Παπαευσταθίου (Φον Ρόθμπαντ, Γκούντερ) και Σεβασμία Κοντοσάκου (Χέλγκα, Βάγια). Ο ρόλος του Ζίγκφριντ δεν έτυχε της απαιτούμενης ερμηνείας. Ο Θεόδωρος Μανταζέλης (και Ζίγκμουντ), που τον υποδύεται, παρά τα προσόντα του, χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμη. Οι άλλοι ρόλοι είναι ικανοποιητικοί: Βασιλική Αγγέλη (Οντέτ), Κων/να Λάττα (Οντίλ, Μιμίλ), Μαρία Ροβάκη (Ατζελίνα) και Ειρήνη Μελά (βασίλισσα, ξωτικό). Οι χορεύτριες κλασικού μπαλέτου: Σοφία Γιαννοπούλου, Ευαγγελία Τσότσου, Κατερίνα Αλεξανδράκη, Αμαλία Δήμου αποδίδουν ικανοποιητικά τους δραματικούς ρόλους τους (ως ξωτικά), αλλά και εντυπωσιάζουν, ως κύκνοι, με τις χορευτικές τους ικανότητες, κάτω από την καλλιτεχνική καθοδήγηση των χορογράφων Τζένης Τοψίδου (Βέρθα) και Κατερίνας Αλεξανδράκη.

Η θεατρική απόδοση του λιμπρέτου από τον Μάνο Βενιέρη θεωρείται πολύ καλή, καθώς και η σκηνοθεσία του Θεόδωρου Κυριακού. Ο Γεννάδιος Πάτσης έχει την ευθύνη της διδασκαλίας των ξιφομαχιών, που λαμβάνουν χώρα στην παράσταση.

από την Παιδική Σκηνή της Πολιτιστικής Εταιρείας Θεάτρου «Η ΠΡΟΒΑ»

στο θέατρο «ΠΡΟΒΑ»

Τα τετράδυμα αδέρφια μιας οικογένειας, κάποτε, στη γειτονική μας Βουλγαρία, αγαπούσαν την ίδια κοπέλα, την όμορφη Μπόνκα. Η θεία Ελένη, η μάνα της, καθώς και ο πατέρας των τετράδυμων δεν μπορούν να αποφασίσουν ποιος είναι ο πιο κατάλληλος για γαμπρός, αλλά ούτε και η ίδια η υποψήφια νύφη. Οι γονείς αποφασίζουν να στείλουν τα αγόρια στην ξενιτιά, για να δουλέψουν, να κερδίσουν τίμια χρήματα και να φέρουν για δώρο στην Μπόνκα, το ακριβότερο (βαρύτερο) βραχιόλι. Ενώ, η αγάπη των τριών για την κοπέλα ξεθυμαίνει (ο ένας μάλιστα γίνεται ληστής), ο τέταρτος συνεχίζει να την αγαπάει αληθινά, κερδίζοντας και τη δική της αγάπη.

Σπονδυλωτό παραμύθι, που στηρίζεται σε λαϊκές παραδόσεις, επιφυλάσσει μια αξιόλογη πλοκή, με περιπέτειες και απρόοπτα, που εξάρουν τη φαντασία των παιδιών και μέσα από το θεατρικό παιχνίδι, καθώς ανεβαίνουν - κατά σημεία - στη σκηνή (διαδραστικό - συμμετοχικό θέατρο, παριστάνουν το ποτάμι, τα δέντρα και τα λουλούδια), τα γαλουχούν αισθητικά και ιδεολογικά, σε αξίες όπως: η ανθρωπιά, η εργατικότητα, η τιμιότητα, η εξυπνάδα, η αφοσίωση κ.ά.

Η διασκευή - μετάφραση της Ανδρης Θεοδότου (έγραψε και τους στίχους) είναι αρκετά ικανοποιητική, μια αξιόλογη και δημιουργική λογοτεχνική μετάπλαση. Η σκηνοθεσία διαθέτει θετικά στοιχεία, έργο του ταλαντούχου Δημήτρη Δεγαΐτη, τα σκηνικά/ κοστούμια αρκετά καλά υπέδειξε η Κατερίνα Καμπανέλλη (και οι παραδοσιακές ενδυμασίες έχουν μελετηθεί από την Ερη Κονδαρά), ενώ για τους φωτισμούς ευθύνεται ο Αχιλλέας Κουτσούρης.

Τους ρόλους ερμηνεύουν αρκετά καλά οι ηθοποιοί: Πηνελόπη Ανδρεαδάκη (γιαγιά, με εμφανείς ελλείψεις στην ερμηνεία, που θα αναπληρωθούν με σκληρή δουλειά), Πολυτίμη Γιώτα (Θεία Ελένη), Μαρία Ειρήνη Μεταξά (Μπόνκα - Πόντσιο, υπερβολική στην ερμηνεία του πρώτου ρόλου και πολύ καλύτερη, με φυσιολογική συμπεριφορά, στο δεύτερο), Βασίλης Οικονόμου (Θείος Πέτρος) και σαφώς υπερέχει, καθώς φαίνονται τα υποκριτικά/ ερμηνευτικά του προσόντα ο Νίκος Ευσταθιάδης, ο οποίος διακρίνεται για την ευχέρεια να αποδίδει τους χαρακτήρες τεσσάρων ρόλων των τετράδυμων: Ασπρή, Μαυρή, Καφετή και Ξανθούλη.

Η Μαίρη Ραζή, ιδρύτρια της Παιδικής Σκηνής στο «ΠΡΟΒΑ», συνεχίζει να επιλέγει νέους και καταξιωμένους καλλιτέχνες στο χώρο της, και αυτό είναι προς τιμή της.

από το Θέατρο Μαριονέτας «ΓΚΟΤΣΗ»

Πενήντα χρόνια ασχολείται με τις μαριονέτες ο Νίκος Γκότσης. Δεξιοτέχνης του είδους χειρίζεται με υπέροχο τρόπο και ύφος τις κρεμαστές κούκλες, οι οποίες εκφράζουν συναισθήματα και σκέψεις μέσα από την κατάλληλη κίνηση του σώματός τους. Βοηθός του είναι η Ειρήνη Γκότση και σε ορισμένες παραστάσεις ο Θανάσης Ν. Γκότσης, ο οποίος παίζει μαριονέτες στα σχολεία, συνεχίζοντας την οικογενειακή παράδοση. Στις δραστηριότητες του θεάτρου συμπεριλαμβάνονται η συμμετοχή του σε διεθνή και εγχώρια φεστιβάλ, η διεξαγωγή σεμιναρίων κ.ά.

Ολα ο μαριονετίστας Γκότσης τα κάνει μόνος του. Είναι θεατρικός συγγραφέας, σκηνογράφος, σκηνοθέτης, επιμελητής μουσικής και βέβαια κατασκευάζει τις μαριονέτες του και τα κοστούμια τους. Το συνειδητοποιεί κι ο ίδιος ότι για μια υψηλού επιπέδου θεατρική παράσταση με μαριονέτες απαιτούνται διάφοροι συντελεστές. Ομως, το κόστος θα ανεβεί και θα είναι ασύμφορο... Και έχει, φυσικά, δίκαιο. Χρειάζεται ενθάρρυνση, ηθική και οικονομική στήριξη από την πολιτεία. Ομως, η κρατική μέριμνα είναι ανύπαρκτη, αφού η πολιτεία δε σέβεται ούτε τους καλλιτέχνες ούτε τις μαριονέτες.

Το συγκεκριμένο έργο υπολείπεται από λογοτεχνική άποψη, διαθέτει δε ισχνή δραματική ένταση και ανολοκλήρωτους χαρακτήρες. Είναι, ωστόσο, απλογραμμένο, στη ρέουσα δημοτική γλώσσα, κατανοητό και από νήπια. Διακρίνεται για το χιούμορ του, τις οικολογικές ιδέες του και προβάλλει ως αξίες ζωής: τη φιλία, τη συνεργασία, την αγάπη στα ζώα και στη φύση. Ο δραματουργός προσπαθεί, μέσα από τους διαλόγους και τη δράση των ηρώων (δύο φίλων: του Νεροκολοκύθα και του Αγριοαγκινάρα) να βοηθήσει τους μικρούς θεατές της παράστασης, ώστε να αποβάλλουν κάποιες, ενδεχομένως, φοβίες τους για τα ζώα του δάσους. Βέβαια, η αντίληψη που προβάλλει το έργο για τα φίδια, δεν έχει σχέση με τις σημερινές οικολογικές αντιλήψεις. Επίσης, στη υπόθεση παρεισφρέουν λαϊκίστικες εκφράσεις και μεταφυσικές αντιλήψεις, που δε συνάδουν με επιστημονικές απόψεις. Γι' αυτό θα πρότεινα αλλαγή και εκσυγχρονισμό του ρεπερτορίου του θεάτρου.

Στον πρόλογο, και πριν από την έναρξη της καθεαυτής παράστασης, όπως συμβαίνει άλλωστε και στις παραστάσεις του λαϊκού θεάτρου σκιών, ο μαριονετίστας παρουσιάζει τον Αστροπελεκητή, έναν παρουσιαστή (κομφερασιέ - μέσω του οποίου καταφέρεται εναντίον του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού), την Τίνα τη Μαριονετίνα (διά της οποίας προβάλλει τα δημοτικά μας τραγούδια και τη λαϊκή μας παράδοση), τον παππού που συζητά με τα εγγόνια του, κάνοντάς τους ερωτήσεις εγκυκλοπαιδικού χαρακτήρα (επικρίνοντας, έμμεσα τους μεγάλους, όταν εκφράζονται ανάρμοστα στα παιδιά).

(Ι. Ταμπά 43 - Ηλιούπολη).