Στο σημερινό 4σέλιδο «Εργαζόμενοι και Κοινωνική Συμμαχία» μπορείτε να διαβάσετε τα εξής:

-- Αρθρο: Με αφορμή μια ύπουλη προπαγάνδα για τους μισθούς

-- Εργαζόμενοι στην καθαριότητα: Οργάνωση και ενιαίος αγώνας η απάντηση στις άθλιες συνθήκες δουλειάς σε όλο τον κλάδο

-- Πανελλαδική Επιτροπή των Μπλόκων: Αγωνιστικό κάλεσμα για την πανελλαδική σύσκεψη που οργανώνει την Κυριακή 9/12, στη Νίκαια της Λάρισας

-- Συνδικάτο Κλωστοϋφαντουργίας - Ιματισμού - Δέρματος Αττικής: Εφόδιο για τη συνέχεια η σημαντική ενίσχυση στις πρόσφατες αρχαιρεσίες

Eurokinissi

Η θωράκιση της «ανταγωνιστικότητας», στην οποία ορκίζονται ΣΕΒ, κυβέρνηση και πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, σημαίνει μόνιμη καθήλωση των μισθών και νέα προνόμια για το κεφάλαιο

Ενοχοποιεί την αύξηση των μισθών ως αιτία δεινών για τους εργαζόμενους και την ανάπτυξη, την οποία - όπως λένε - υπονομεύει η αύξηση των μισθών. Αντιπαραθέτουν τη λεγόμενη αύξηση των εργατικών εισοδημάτων με μείωση ασφαλιστικών εισφορών και της φορολογίας.

Λένε χαρακτηριστικά: «Καίτοι ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα αυξανόταν συνεχώς και σε υψηλά ποσοστά από το 2008 έως και το 2011, την ίδια περίοδο και το ΑΕΠ και το εισόδημα μειώνονταν, η ανεργία απογειωνόταν (...) Είναι κρίσιμη προτεραιότητα η αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματος των εργαζομένων, εν προκειμένω των χαμηλόμισθων. Με μείωση ασφαλιστικών εισφορών και φόρων»(naftemporiki.gr, 2/10/2018).

Ο ΣΕΒ σε εβδομαδιαίο δελτίο του (27/9/2018) αναφέρει: «Η κανονικότητα στη σχέση μισθών και παραγωγικότητας απειλείται σήμερα, στο βαθμό που παγιωθούν εκ νέου βλαπτικές πρακτικές του παρελθόντος στην αγορά εργασίας, όπως η διαμόρφωση μισθών χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι δυνατότητες της οικονομίας, οι αλόγιστες επεκτάσεις συλλογικών συμβάσεων (...) Να αποφευχθούν υπέρογκες και μη βιώσιμες αυξήσεις μισθών πέραν των ορίων που θέτει η αύξηση της παραγωγικότητας της οικονομίας».

Η πάλη για τους μισθούς και τις εργατικές ανάγκες είναι ασυμβίβαστη με την πολιτική και τις «προτάσεις» που υπηρετούν τα κέρδη του κεφαλαίου

Η μισθολογική πολιτική που διατυπώνεται εδώ απαντά στην πάγια επιδίωξη των καπιταλιστών να αυξάνουν το ποσοστό κέρδους τους, άλλωστε γι' αυτό παράγουν.

Βεβαίως η αστική πολιτική μιλά για σχέση μισθού - διαθέσιμου εισοδήματος, πασχίζοντας να περάσει στις συνειδήσεις της εργατικής τάξης ότι το πραγματικό εισόδημα συνδέεται με το μέρος του μισθού που οι εργαζόμενοι λαμβάνουν με χρηματική μορφή. Αφαιρώντας απ' αυτό τους φόρους και τις ασφαλιστικές εισφορές, εργατικές και εργοδοτικές, τα οποία συμπεριλαμβάνονται στο μισθό, αλλά αποδίδονται στο κράτος και στα ασφαλιστικά ταμεία από την εργοδοσία.

Προβάλλουν δε δύο ονομασίες για το μισθό, τον μεικτό και τον καθαρό. Το μέρος λοιπόν του μισθού που δεν το παίρνουν οι εργαζόμενοι σε χρήμα, λένε οι αστοί ότι δεν είναι εισόδημα. Αν και πρέπει να καλύπτει μέσω του κρατικού προϋπολογισμού πάγιες ανάγκες των εργαζομένων, όπως την Εκπαίδευση, υπηρεσίες Υγείας - Πρόνοιας (οι φόροι) και μέσω των ασφαλιστικών ταμείων τις συντάξεις, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη (οι ασφαλιστικές εισφορές) κ.λπ. Ο μισθός όμως είναι ένας, και εκτός από το χρηματικό του μέρος περιλαμβάνει όλες τις ασφαλιστικές εισφορές και το φόρο των εργαζομένων.

Είναι σκόπιμος ο διαχωρισμός μεικτού - καθαρού, ή μισθού - εισοδήματος, γιατί επιδρά στις συνειδήσεις με τρόπο που να γίνεται ευκολοχώνευτη αυτή η πολιτική του ΣΕΒ, άλλων επιτελείων των εργοδοτών, που αντιπαραθέτει στις αυξήσεις στους μισθούς τη μείωση φορολογίας και ασφαλιστικών εισφορών, στη λογική ότι έτσι θα αυξηθεί το εισόδημα. Ετσι όμως δεν αυξάνονται οι μισθοί, ενώ μπορεί και να μειώνεται το εισόδημα αν μειωθεί το αφορολόγητο όριο.

Με τη μείωση των εισφορών, εργοδοτικών και εργατικών (και οι δύο αποτελούν μέρος του μισθού), θα αυξηθεί το μέρος του μισθού που παίρνει σε χρήμα ο εργαζόμενος αλλά ουσιαστικά μειώνεται ο μισθός των εργαζομένων. Και ταυτόχρονα θα μειωθούν οι ασφαλιστικές εισφορές, με αντανάκλαση στη μείωση των αποθεματικών των Ταμείων, άρα και των συντάξεων.

Με την πρόταση για μείωση της φορολογίας, επιδιώκουν βασικά τη μείωση της φορολογίας του κεφαλαίου, αυτό αυξάνει το κέρδος τους.

Προσθέτουν δε και τη μείωση της φορολογίας και των εργαζομένων, γιατί και αυτό αυξάνει το κέρδος, αφού είναι μέρος του μισθού που πληρώνεται από την επιχείρηση, όπως και οι ασφαλιστικές εισφορές, ενώ πασχίζουν να εμφανίσουν ότι στηρίζουν μια διεκδίκηση των εργαζομένων.

Βεβαίως, οι εργαζόμενοι πρέπει να διεκδικούν μείωση της δικής τους φορολογίας, γιατί όντως αυξάνει το εισόδημά τους. Αυτή η διεκδίκηση πρέπει να συνδυάζεται με τη διεκδίκηση για αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου. Γιατί η μείωση της φορολογίας του κεφαλαίου θα συνοδεύεται από περικοπές στον κρατικό προϋπολογισμό σε «κοινωνικές παροχές» αν δεν συνοδευτεί με αύξηση της φορολογίας του λαού, άρα θα επιβαρύνει το εργατικό - λαϊκό εισόδημα.

Να συνδυάζεται επίσης με τις διεκδικήσεις για αποκλειστικά δημόσια δωρεάν Εκπαίδευση, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες και τις κατακτήσεις της επιστήμης και της τεχνολογίας, για αποκλειστικά δημόσιο δωρεάν σύστημα Υγείας - Πρόνοιας, για το Περιβάλλον, κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας σ' αυτούς τους τομείς, για δημόσιες υποδομές που θα πληρούν τους όρους για ασφαλή ζωή των εργαζομένων στους τόπους κατοικίας και δουλειάς, όπως πυροπροστασία, αντιπλημμυρική - αντισεισμική θωράκιση, ασφαλείς δρόμους κ.λπ.

Οι φόροι αποτελούν το βασικό κρατικό έσοδο και μέσω του κρατικού προϋπολογισμού πρέπει να κατευθύνονται σε αυτούς τους τομείς και όχι στις δημόσιες καπιταλιστικές επενδύσεις, στην ενίσχυση του κεφαλαίου, στους ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς κ.α.

Διεκδικούμε μείωση της φορολογίας των εργαζομένων και αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου, γιατί το φορολογικό σύστημα είναι μοχλός αναδιανομής εισοδημάτων υπέρ του κεφαλαίου.

Να μην ξεχνάμε δε ότι όλος ο πλούτος παράγεται από την εργατική τάξη. Αρα πρέπει να διεκδικούμε και με βάση αυτό.

Η πρόταση επομένως του ΣΕΒ, γενικά της εργοδοσίας, για αύξηση του εργατικού εισοδήματος μέσω μείωσης των ασφαλιστικών εισφορών και της φορολογίας, σημαίνει αύξηση των κερδών, μείωση μισθών, μείωση των δυνατοτήτων κάλυψης αναγκών της εργατικής οικογένειας, οδηγεί σε μείωση των συντάξεων, μείωση των όποιων παροχών από το κράτος προς την εργατική οικογένεια οι οποίες καλύπτουν κάποιες ανάγκες.

Βεβαίως ο ΣΕΒ ελίσσεται προπαγανδιστικά ως προς το ζήτημα «αύξηση των μισθών», με δεδομένο ότι έχουν αρχίσει οι διαβουλεύσεις με βάση τον νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου για τον κατώτατο μισθό, που επίσης συσχετίζει την αύξηση μισθού με την ανταγωνιστικότητα της καπιταλιστικής οικονομίας.

Στο εβδομαδιαίο δελτίο του στις 15/11/2018, ο ΣΕΒ αναφέρει:

«Το βέλτιστο συνεπώς θα ήταν μια αύξηση του κατώτατου μισθού σε επίπεδα συμβατά με την αύξηση της μέσης παραγωγικότητας της οικονομίας, αν αυτή επιβεβαιωθεί για το 2018, να συνδυασθεί με άμεση μείωση των ασφαλιστικών εισφορών ώστε να έχουμε μια αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματος για τους χαμηλόμισθους εργαζόμενους, χωρίς να υπονομευθεί η εύθραυστη κατάσταση της οικονομίας (...) Καθίσταται, συνεπώς, επιτακτική η ανάγκη, ειδικά στην παρούσα συγκυρία της αναιμικής ανάκαμψης, η αύξηση του εισοδήματος των εργαζομένων μέσω αύξησης του κατώτατου μισθού να μην οδηγήσει σε αύξηση του κόστους για τις επιχειρήσεις. Η οποιαδήποτε μείωση των ασφαλιστικών εισφορών θα μπορούσε να προχωρήσει όχι μόνο με αναστροφή της αύξησης που είχε γίνει το 2016, αλλά και με μια πρόσθετη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, που μπορεί να χρηματοδοτηθεί μέσω της μείωσης του "αφορολόγητου" (...) η ήδη νομοθετημένη μείωση του "αφορολόγητου" δεν θα τραυματίσει τους αδυνάμους. Αντίθετα, θα θωρακίσει το διαθέσιμο εισόδημα από μισθούς και συντάξεις, και θα ενισχύσει το κοινωνικό κράτος».

Ουσιαστικά η θέση του ΣΕΒ δεν έχει αλλάξει, είναι για «μη αύξηση μισθών» αλλά για «αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματος», με δραστική μείωση ασφαλιστικών εισφορών και φόρων. Προκειμένου να μην φαίνεται άκαμπτος στις όποιες διαβουλεύσεις, βάζει τον παράγοντα «συσχέτιση των μισθών με τη μέση παραγωγικότητα», αναφορά του εδράζεται στον νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου. Ταυτόχρονα βάζει έναν ακόμη παράγοντα, την «εύθραυστη κατάσταση της οικονομίας», την «αναιμική ανάκαμψη». Το ότι ο ΣΕΒ αρνείται αύξηση μισθών φαίνεται και από το ότι βάζει όρο τη «μη αύξηση του κόστους για τις επιχειρήσεις».

Και επειδή μιλά για μείωση φορολογίας και για τους εργαζόμενους, όπως δείξαμε παραπάνω, υπερασπίζεται το αντιλαϊκό μέτρο της μείωσης του αφορολόγητου που έχει νομοθετηθεί, επειδή αυξάνει τα φορολογικά έσοδα του κράτους. Το εμφανίζει ως μέτρο που θωρακίζει τους φτωχούς (εδώ πάει να ρίξει στάχτη στα μάτια), ενισχύοντας το λεγόμενο «κοινωνικό κράτος», δηλαδή «μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα». Παίρνει φόρους από τους φτωχούς για να δώσει στους εξαθλιωμένους. Και με παροχές ψίχουλα μπροστά στις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, αφού το μεγαλύτερο μέρος της φορολογίας το καρπώνονται οι επιχειρηματικοί όμιλοι, οι μηχανισμοί του αστικού κράτους, ενώ τα κονδύλια για Εκπαίδευση και Υγεία μειώνονται συνεχώς, η δε κρατική Πρόνοια έχει αποδιαρθρωθεί.

Προκειμένου όμως να πετύχει ο ΣΕΒ τη μείωση φόρων και ασφαλιστικών εισφορών στο επίπεδο που διεκδικεί (κάτι που η κυβέρνηση ήδη προχωράει), προβάλλει κι άλλα αβάσιμα επιχειρήματα για το χτύπημα των μισθών.

Στο μηνιαίο οικονομικό δελτίο που εξέδωσε στις 21/11/2018, αναφέρει τα εξής:

«Μια αύξηση του κατώτατου μισθού, ειδικά αν είναι μεγάλη, θα επηρεάσει σημαντικό μέρος της αγοράς εργασίας, και μάλιστα σε επιχειρήσεις που λόγω της εντατικής προσφυγής σε θέσεις εργασίας μερικής και εκ περιτροπής απασχόλησης βρίσκονται σε θέση να προχωρήσουν σε εύκολη υποκατάσταση πλήρους με μερική ή εκ περιτροπής απασχόληση ή και ημιδηλωμένη απασχόληση. Οπως επανειλημμένα έχουμε τονίσει, σε αυτό το εργασιακό και μισθολογικό περιβάλλον αποτελεί μείζονα προτεραιότητα η αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματος των εργαζομένων (...) με μείωση εισφορών και των μισθωτών».

Το επιχείρημα ότι η αύξηση των μισθών οδηγεί σε θέσεις μερικής απασχόλησης ή εκ περιτροπής εργασίας, που επίσης μειώνει το εργατικό εισόδημα, είναι κάλπικο. Οταν υπήρχε δυναμική καπιταλιστική ανάπτυξη, αυτό ελάχιστα συνέβαινε. Τώρα όμως που η καπιταλιστική ανάπτυξη δεν έχει δυναμική, αυξάνονται ραγδαία αυτές οι «ευέλικτες» εργασιακές σχέσεις, με ιδιαίτερη έμφαση σε ορισμένους κλάδους (εμπόριο - υπηρεσίες, αλλά σε κάποιες βιομηχανίες που λειτουργούν με νέες τεχνολογίες ή σε κάποιες επιμέρους και συμπληρωματικές ειδικότητες σε βιομηχανίες), με δεδομένο ότι αυτές οι εργασιακές σχέσεις αυξάνουν την εκμετάλλευση, εντατικοποιούν τη δουλειά.

Επειδή δε στη βιομηχανία δεν μπορούν να εφαρμοστούν γενικευμένα τέτοιες εργασιακές σχέσεις, ο ΣΕΒ το προσδιορίζει ιδιαίτερα σε εμπόριο και εστίαση, τον «καίει» από τη σκοπιά του διατομεακού ανταγωνισμού, μεταξύ βιομηχανίας και εμπορίου - υπηρεσιών.

Αυτές οι προσεγγίσεις του ΣΕΒ είναι επίσης επικίνδυνες για καθήλωση, αν όχι μείωση μισθών.

Τη γραμμή «αυξήσεις μισθών σύμφωνα με την αντοχή των επιχειρήσεων και ταυτόχρονη μεγάλη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών εργοδοτών και εργαζομένων» προβάλλει και ο ΣΒΒΕ (Σύνδεσμος Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος), όπως αυτή αποτυπώθηκε και στις θέσεις του στη «διαβούλευση» για τον καθορισμό του κατώτατου μισθού.

Τι είναι ο μισθός της εργασίας; Είναι η τιμή του εμπορεύματος «εργατική δύναμη», που είναι παραλλαγή της αξίας της, συναπαρτίζεται δε από ένα σύνολο στοιχείων. Να πώς το δίνει ο Κ. Μαρξ, που το 2018 κλείνουν 200 χρόνια από τη γέννησή του, στο έργο του «Το Κεφάλαιο».

«Το ποσό των μέσων συντήρησης πρέπει επομένως να επαρκεί για να συντηρεί το εργαζόμενο άτομο σαν εργαζόμενο άτομο στη φυσιολογική κατάσταση της ζωής του. Οι ίδιες φυσικές ανάγκες, όπως η τροφή, ο ιματισμός, η θέρμανση, η κατοικία κ.λπ., διαφέρουν ανάλογα με τις κλιματικές και άλλες φυσικές ιδιομορφίες μιας χώρας. Από την άλλη, η ίδια η έκταση των λεγόμενων απαραίτητων αναγκών, όπως και ο τρόπος της ικανοποίησής τους, είναι ιστορικό προϊόν και γι' αυτό εξαρτιέται κατά ένα μεγάλο μέρος από τη βαθμίδα του πολιτισμού μιας χώρας, και ανάμεσα στ' άλλα ουσιαστικά από το μέσα σε ποιες συνθήκες και επομένως με τι συνήθειες και απαιτήσεις της ζωής σχηματίστηκε η τάξη των ελεύθερων εργατών. Ετσι, αντίθετα από τ' άλλα εμπορεύματα, ο καθορισμός της αξίας της εργατικής δύναμης περιέχει ένα ιστορικό και ηθικό στοιχείο. Ωστόσο, για μια ορισμένη χώρα και μια ορισμένη περίοδο, είναι δοσμένο το μέσο σύνολο των αναγκαίων μέσων συντήρησης (...)

Για να μεταβληθεί η γενική ανθρώπινη φύση έτσι που ν' αποκτήσει δεξιότητα και επιτηδειότητα σ' έναν καθορισμένο κλάδο εργασίας και να γίνει αναπτυγμένη και ειδική εργατική δύναμη, χρειάζεται μια καθορισμένη μόρφωση και εκπαίδευση, πράγμα που με τη σειρά του κοστίζει ένα μεγαλύτερο ή μικρότερο ποσό ισοδύναμων του εμπορεύματος. Τα έξοδα αυτά της μόρφωσης ποικίλλουν ανάλογα με τη μεγαλύτερη ή μικρότερη ειδίκευση της εργατικής δύναμης. Αυτά λοιπόν τα έξοδα μάθησης, μηδαμινά για τη συνηθισμένη εργατική δύναμη, προστίθενται στο σύνολο των αξιών που ξοδεύονται για την παραγωγή της» (τ. 1, σελ. 184).

Επομένως ο μισθός εργασίας πρέπει να καλύπτει τις ανάγκες για τροφή, ένδυση, υπόδηση, κατοικία, Κοινωνική Ασφάλιση, με τη σύνταξη, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, την Εκπαίδευση, την ανάπαυση και την ψυχαγωγία, την άθληση, τις προνοιακές υπηρεσίες, τις διαφόρων μορφών άδειες κ.λπ.

Αυτά τα στοιχεία δεν συνδέονται μόνο με την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, αλλά και με την αναπαραγωγή του ανθρώπου.

Να πώς το δίνει ο Μαρξ στο «Κεφάλαιο»:

«Ο ιδιοκτήτης της εργατικής δύναμης είναι θνητός. Αν πρόκειται λοιπόν η παρουσία του στην αγορά να είναι συνεχής, όπως προϋποθέτει η συνεχής μετατροπή του χρήματος σε κεφάλαιο, πρέπει να διαιωνίζεται ο πουλητής της εργατικής δύναμης "όπως διαιωνίζεται με την αναπαραγωγή του είδους κάθε ζωντανό άτομο". Οι εργατικές δυνάμεις που αφαιρούνται από την αγορά με τη φθορά και το θάνατο, πρέπει διαρκώς να αντικατασταίνονται τουλάχιστον με έναν ίσο αριθμό νέων εργατικών δυνάμεων. Γι' αυτό, το ποσό των μέσων συντήρησης που είναι αναγκαίο για την παραγωγή της εργατικής δύναμης περιλαβαίνει και τα μέσα συντήρησης των αντικαταστατών, δηλ. των παιδιών των εργατών, έτσι που να διαιωνίζεται στην αγορά η φυλή αυτή των ιδιόμορφων κατόχων εμπορευμάτων» (τ. 1, σελ. 184).

Ολα αυτά μπορεί να γίνονται αντιληπτά ως ξεχωριστές ανάγκες για τη ζωή της εργατικής τάξης, η ικανοποίηση των οποίων εμποδίζεται από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, γιατί η παραγωγή υπηρετεί το κέρδος και όχι τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες. Αποτελούν όμως ένα ενιαίο σύνολο και συναπαρτίζουν την αξία της εργατικής δύναμης, άρα και την τιμή της, είναι αναγκαία και απαραίτητα για την αναπαραγωγή της.

Οι σύγχρονες ανάγκες, άρα η αξία της εργατικής δύναμης, βρίσκονται στο πεδίο των αντιθέσεων ανάμεσα στην εργατική τάξη και τους κεφαλαιοκράτες.

Η πάλη για αυξήσεις στους μισθούς δεν παζαρεύεται, ούτε μπορεί να ικανοποιηθεί με τις προτάσεις της εργοδοσίας με πλασματική αύξηση του εισοδήματος επειδή θα αυξηθεί λίγο το μέρος του μισθού που λαμβάνουν με χρηματική μορφή. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα συμφέρον να «τσιμπήσουν» σε τέτοιες προτάσεις.

Σήμερα διεκδικούμε: Κανένας κάτω από 751 ευρώ, Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας με αυξήσεις στους μισθούς, κατάργηση κάθε «ευέλικτης» μορφής εργασίας, άρα σταθερό ημερήσιο εργάσιμο χρόνο, 8ωρο, με τάση μείωσής του στο 7ωρο - 5ήμερο, συνθήκες υγείας και ασφάλειας, επιδόματα ωρίμανσης, οικογενειακά κ.λπ.

Σε συνδυασμό με διεκδικήσεις για: Μείωση της φορολογίας της εργατικής τάξης, αύξησης της φορολογίας του κεφαλαίου. Κανένας πλειστηριασμός πρώτης κατοικίας. Υποδομές για την ασφάλεια της ζωής της εργατικής τάξης. Κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων.

Οργανώνουμε την πάλη με το διεκδικητικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ, που απαντά στις άμεσες ανάγκες των εργαζομένων στις σημερινές συνθήκες, καλύπτοντας απώλειες της περιόδου της κρίσης.

Αυτός ο αγώνας κατευθύνεται ενάντια σε εργοδοσία, κυβερνήσεις, στην εξουσία τους, στην ΕΕ, αποτελεί αγώνα των όρων πώλησης της εργατικής δύναμης στον καπιταλισμό, επομένως πρέπει να συνοδεύεται με τη διαφωτιστική δουλειά στους εργαζόμενους ότι αφορά μικρό μέρος μόνο του παραγόμενου από τους ίδιους πλούτου, ότι η ικανοποίηση όλων των αναγκών εμποδίζεται από την παραγωγή για το κέρδος και όχι για τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, άρα εμποδίζεται από την καπιταλιστική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής.

Επομένως, η εργατική τάξη παλεύοντας για τις παραπάνω διεκδικήσεις πρέπει να συνειδητοποιεί την ανάγκη κατάργησης της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και αντικατάστασής της με την κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, και να παλεύει γι' αυτήν. Δηλαδή η πάλη της εργατικής τάξης για αύξηση των μισθών, μείωση του εργάσιμου χρόνου, αύξηση του ελεύθερου, πρέπει να συνδέεται με τον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού.

Αλλωστε ο Μαρξ, στο έργο του «Μισθός - Τιμή - Κέρδος» το 1889, το έδωσε ως εξής: Η εργατική τάξη «αντί για το συντηρητικό σύνθημα "Ενα δίκαιο μεροκάματο για μια δίκαιη εργάσιμη μέρα", θα πρέπει να γράψει στη σημαία της το επαναστατικό σύνθημα "Κατάργηση του συστήματος της μισθωτής εργασίας"».

Το Συνδικάτο Καθαριστριών - Καθαριστών Αττικής και Περιχώρων προχωρά σε αρχαιρεσίες από αύριο Παρασκευή μέχρι τις 9 Δεκέμβρη.

Οι εργαζόμενοι μπορούν να ψηφίζουν στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας (3ης Σεπτεμβρίου 48Β, 3ος όροφος) αύριο Παρασκευή (2.30 μ.μ. - 5 μ.μ.), το Σάββατο 8/12 (9 π.μ. - 5 μ.μ.) και την Κυριακή 9/12 (9 π.μ. - 3 μ.μ.).

Από τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στην καθαριότητα του Πολυτεχνείου

Ολα τα παραπάνω αποτελούν κοινό τόπο για τους χιλιάδες εργαζόμενους στον κλάδο της καθαριότητας, είτε οι εργοδότες τους είναι ιδιωτικές εταιρείες, είτε δουλεύουν με συμβάσεις που συνάπτουν απευθείας με δημόσιους οργανισμούς.

Το προηγούμενο διάστημα, τα φώτα της δημοσιότητας εστίασαν στον κλάδο με αφορμή την αδιανόητη ποινή 10ετούς φυλάκισης σε βάρος εργαζόμενης καθαρίστριας σε παιδικό σταθμό στον Βόλο, η οποία προκειμένου να βρει μεροκάματο «παρανόμησε», βάζοντας στα προσόντα της μια τάξη Δημοτικού παραπάνω...

«Η άδικη τιμωρία της συναδέλφισσας στον Βόλο έφερε στο προσκήνιο όχι μόνο τη δική της απόγνωση, αλλά την κατάσταση που αντιμετωπίζουν καθημερινά χιλιάδες εργαζόμενοι στην καθαριότητα, όπου κι αν εργάζονται», επισήμανε σε ανακοίνωσή της η Πανελλαδική Γραμματεία Εμπορίου - Υπηρεσιών του ΠΑΜΕ.

Παράλληλα με τη διαβεβαίωση πως τα σωματεία θα συνεχίσουν τις παρεμβάσεις τους και μετά την αποφυλάκιση της εργαζόμενης, μέχρι να αρθεί συνολικά η άδικη τιμωρία της συναδέλφισσάς τους και να επιστρέψει στη δουλειά, η Πανελλαδική Γραμματεία θέτει στο επίκεντρο συνολικά την κατάσταση που επικρατεί στον κλάδο.

Σταθερή δουλειά το πάγιο αίτημα των σχολικών καθαριστριών

«Κόντρα στον κάλπικο διαχωρισμό, η πραγματικότητα είναι πως όλοι οι εργαζόμενοι στον κλάδο της καθαριότητας βράζουν στο ίδιο καζάνι», ξεκαθαρίζει η Χριστίνα Καραμαλίκη, πρόεδρος του Σωματείου Καθαριστριών - Καθαριστών Πειραιά.

Στο έδαφος αυτό, εξηγεί πως κομβική θέση στην παρέμβαση των σωματείων έχει το αίτημα για υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας με αυξήσεις σε μισθούς και δικαιώματα, καθώς πρόκειται για ένα αίτημα που απαντά στην εργασιακή ζούγκλα την οποία αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι σε νοσοκομεία, σε πανεπιστήμια, στις μεταφορές και αλλού.

Στο αμαξοστάσιο της ΟΣΥ στου Ρέντη, όπου το Σωματείο έκανε πρόσφατα περιοδεία, 19 εργαζόμενες από εργολαβικό συνεργείο καθαρίζουν κάθε βράδυ 800 οχήματα. Η βάρδιά τους «στα χαρτιά» είναι 5ωρη, ενώ οι μισθοί τους καταβάλλονται με καθυστερήσεις μηνών.

Στα νοσοκομεία, οι εργαζόμενοι τσακίζονται από την εντατικοποίηση, είτε δουλεύουν μέσα από εργολαβικά συνεργεία είτε έχουν συνάψει ατομικές συμβάσεις απευθείας με τις διοικήσεις των δομών. «Δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που ολόκληρα τμήματα μένουν ακάλυπτα, που δεν επαρκούν οι εργαζόμενοι για να καλύψουν την καθαριότητα στην εντατική ή στα χειρουργεία, με ανάλογες συνέπειες στη λειτουργία τους», σχολιάζει.

Δίπλα στις γνωστές εργολαβικές εταιρείες, επισημαίνει η Χρ. Καραμαλίκη, ξεφυτρώνουν πολλές εταιρείες που δημιουργούνται με τη μορφή των «Μονοπρόσωπων Ιδιωτικών Κεφαλαιουχικών Εταιρειών» (ΙΚΕ). Οι εν λόγω εταιρείες γίνονται εύκολα «φαντάσματα» και «εξαφανίζονται» προκειμένου να ξεφορτωθούν συσσωρευμένες οφειλές προς τους εργαζόμενους, ενώ οι ίδιοι ιδιοκτήτες συνεχίζουν τη δραστηριότητά τους κάτω από μια νέα επωνυμία.

Παράλληλα, οι εργαζόμενοι βλέπουν τους όρους δουλειάς τους να γίνονται λάστιχο ανάλογα με τις απαιτήσεις του εργοδότη. Σε εργατική διαφορά που είχε το Σωματείο τις προηγούμενες μέρες, διαπίστωσε πως εταιρεία τροποποιούσε τη σύμβαση εργαζόμενης κάθε μήνα, με αποτέλεσμα να αλλάζουν οι μέρες και οι ώρες δουλειάς, τα ένσημα, να μεταβάλλεται ο τόπος εργασίας της εργαζόμενης, ενώ η ίδια ενημερωνόταν για το πότε, πού και πόσο θα δουλέψει με μηνύματα που λάμβανε ακόμα και την προηγούμενη μέρα.

Αντιμέτωπες με την αυθαιρεσία της εργολαβικής εταιρείας έχουν βρεθεί και οι εργαζόμενες στην καθαριότητα του Πολυτεχνείου της Αθήνας. Στις αρχές του 2017 είχαν δώσει πολυήμερο απεργιακό αγώνα, καταφέρνοντας να βάλουν φρένο στις μειώσεις μισθών και στην περικοπή επιδομάτων.

Σήμερα, εξακολουθούν να συσπειρώνονται στο κλαδικό Σωματείο της Αθήνας. Μάλιστα, στις αρχαιρεσίες του που ξεκινούν αύριο Παρασκευή, μια σειρά εργαζόμενες από τον συγκεκριμένο χώρο παίρνουν μέρος ως υποψήφιες, ενώ την πρώτη μέρα των εκλογών κάλπη προγραμματίζεται να στηθεί στο χώρο δουλειάς τους, ώστε περισσότερες εργαζόμενες να στηρίξουν και με την ψήφο τους το Σωματείο.

Οπως εξηγούν οι εργαζόμενες, η μάχη που έδωσαν τις έχει διδάξει με τον καλύτερο τρόπο πώς να διεκδικούν συλλογικά το δίκιο τους. Ετσι, πρόσφατα αντέδρασαν με ανάλογο τρόπο στην αξίωση της εργοδοσίας να παραχωρήσουν προσωπικά δεδομένα, ακόμα και ιατρικό φάκελο, αποκρούοντας εκβιασμούς και απειλές.

«Φαρμάκι» για τους εργαζόμενους αποδεικνύονται και οι συμβάσεις με δημόσιους οργανισμούς, τις οποίες η κυβέρνηση παρουσιάζει ως «φάρμακο» και «αντίδοτο» στους εργολάβους.

Πάνω από 450 συμβασιούχοι στην καθαριότητα των κτιρίων του ΟΑΕΔ σε όλη τη χώρα έπιασαν δουλειά το Μάη, αλλά έμειναν απλήρωτοι για μήνες. Επειτα από νομικές ενέργειες κατάφεραν να πληρωθούν τα δεδουλευμένα μέχρι Αύγουστο - Σεπτέμβρη. Σήμερα βρίσκονται και πάλι στην ίδια κατάσταση, διανύοντας τον τρίτο μήνα της απληρωσιάς...

«Για μια σύμβαση 8 μηνών και έναν μισθό 300 ευρώ μάς έχουν βγάλει το λάδι», τονίζει η Βούλα Γαλάνη, συμβασιούχος από τη Θεσσαλονίκη και μέλος της Επιτροπής Αγώνα που έχουν δημιουργήσει οι εργαζόμενοι. «Για πολλές οικογένειες τα μόνα λεφτά που περιμένουν να μπουν στο σπίτι είναι αυτά τα 300 ευρώ», προσθέτει και υπενθυμίζει πως το «διαβατήριο» για την υπογραφή των συμβάσεων ήταν οι μήνες της ανεργίας που είχαν στις πλάτες τους. Στις 31 Δεκέμβρη οι συμβάσεις τους λήγουν και, όπως εξηγεί, θα βρεθούν ξανά στην ανεργία χωρίς να δικαιούνται επίδομα, αφού τα ένσημα δεν φτάνουν. Αξίζει να σημειωθεί πως οι εργαζόμενοι βρέθηκαν τους προηγούμενους μήνες και ανασφάλιστοι, καθώς εκτός από τους μισθούς τους μέχρι πρότινος δεν είχαν καταβληθεί ούτε τα ένσημά τους.

Οι συμβάσεις προβλέπουν 4ωρη δουλειά και μισθό 330 ευρώ, ενώ οι συμβασιούχοι δεν παίρνουν το ανθυγιεινό επίδομα. Οπως καταγγέλλει η Β. Γαλάνη, η τελευταία απάντηση που έδωσε μόλις προχτές το οικονομικό τμήμα του ΟΑΕΔ στα ερωτήματά τους σχετικά με την καταβολή του επιδόματος ήταν πως «το έχει απορρίψει το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους».

Παράλληλα, με νέα 24μηνη σύμβαση, το ΔΣ του ΟΑΕΔ ετοιμάζεται τις επόμενες μέρες να ζητήσει εκ νέου 500 εργαζόμενους στην καθαριότητα. Κλείνοντας την πόρτα στο δικαίωμα των εργαζομένων στη μόνιμη και σταθερή δουλειά, η κυβέρνηση εξασφαλίζει τη διαρκή εναλλαγή τους στο μύλο της ανακύκλωσης της ανεργίας...

Περίπου 8.500 σχολικές καθαρίστριες εξακολουθούν να δουλεύουν με το καθεστώς ομηρίας των δεκάμηνων συμβάσεων έργου.

«Κάθε χρόνο παλεύουμε για τη δουλειά μας», σημειώνει η Κική Μητσάκου, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του κλαδικού Σωματείου στον Πειραιά, εργαζόμενη σε σχολείο του δήμου Κορυδαλλού. Και ενώ η εκάστοτε κυβέρνηση τους πετά «το ψίχουλο του ενός ή των δύο χρόνων» ανανέωσης των συμβάσεων, το αίτημα των εργαζομένων και του Σωματείου είναι η εξασφάλιση μόνιμης και σταθερής δουλειάς για όλες τις εργαζόμενες.

Η εργασιακή σχέση της σύμβασης έργου τις αφήνει χωρίς ωράριο, ενώ τους στερεί το δικαίωμα σε άδειες, όπως άδειες ασθενείας και μητρότητας. Οι μισθοί των σχολικών καθαριστριών διαμορφώνονται με βάση τις σχολικές αίθουσες που καθαρίζουν, με ανώτατο όριο τις 18 αίθουσες. Οι κοινόχρηστοι χώροι (προαύλια, σκάλες, τουαλέτες, γραφεία) δεν προσμετρώνται, παρότι μπορεί να αναλογούν στη μισή δουλειά που κάνουν. Ετσι, το «ταβάνι» στους μισθούς μπαίνει γύρω στα 550 ευρώ, ενώ αν οι αίθουσες είναι λίγες, οι μηνιαίες αποδοχές υποδιπλασιάζονται. Ακόμα κι αυτά τα ψίχουλα καταβάλλονται με καθυστέρηση. «Με μεγάλο αγώνα οι εργαζόμενες στον Κορυδαλλό έχουμε καταφέρει να πληρωνόμαστε στο δίμηνο», αναφέρει η Κ. Μητσάκου, προσθέτοντας πως σε άλλες περιπτώσεις η κατάσταση είναι χειρότερη.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι εργαζόμενες στο δήμο της Αθήνας, οι οποίες δεν έχουν πληρωθεί ούτε ευρώ παρότι καθαρίζουν τα σχολεία καθημερινά από την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Χτες, η Επιτροπή Αγώνα Σχολικών Καθαριστριών Δήμου Αθήνας έκανε παρέμβαση στο Ιδρυμα Νεολαίας και Διά Βίου Μάθησης (ΙΝΕΔΙΒΙΜ), με αίτημα να πληρωθούν άμεσα τα δεδουλευμένα και να διασφαλιστεί η καταβολή της μισθοδοσίας κάθε μήνα. Η απάντηση που πήραν ήταν ότι οι εργαζόμενες θα πληρωθούν μέχρι τις 14 Δεκέμβρη, ενώ η επόμενη πληρωμή παραμένει «στον αέρα» και θα εξαρτηθεί από τις εκταμιεύσεις των χρημάτων...

Οπως εξηγεί η Ελένη Καμπουρούδη, μέλος της Επιτροπής Αγώνα και εκλεγμένη με τη ΔΑΣ στο Σωματείο Σχολικών Καθαριστριών Αθήνας, οι 147 εργαζόμενες που αμείβονται κατά μέσο όρο με 300 - 400 ευρώ μισθό πληρώνονται τρεις φορές το χρόνο!

«Μοναδικό όπλο των εργαζομένων είναι ο συλλογικός αγώνας, η αλληλεγγύη, η οργάνωση στα σωματεία τους σε κάθε χώρο και κλάδο. Μακριά από τις κυβερνητικές υποσχέσεις που τάζουν ψίχουλα και λόγια του αέρα, τους εργοδοτικούς συνδικαλιστές που βαδίζουν στην ίδια ρότα με τις κυβερνητικές προτάσεις, τα αρπαχτικά - δικηγόρους που βρίσκουν πελατεία εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη των εργαζομένων», τονίζει η Πανελλαδική Γραμματεία Εμπορίου - Υπηρεσιών του ΠΑΜΕ και καλεί τους εργαζόμενους να έρθουν σε επαφή με τα σωματεία τους, να δυναμώσουν τον αγώνα και να διεκδικήσουν:

• Μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους.
• Κανένας εργαζόμενος στον κλάδο να μη χάνει τη δουλειά του.
• Κανένας κάτω από τα 751 ευρώ, κανένας να μην στερείται το ανθυγιεινό επίδομα σε έναν κλάδο όπου θα έπρεπε να είναι αυτονόητο.
• Να σταματήσει το αίσχος των εργολαβιών αλλά και των κριτηρίων, των τετραγωνικών μέτρων, των αιθουσών, των ελαστικών μορφών εργασίας.
• Σταθερή πληρωμή ανά μήνα.
• Συλλογικές Συμβάσεις με αυξήσεις και συγκροτημένα ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα.

Την οργάνωση και τον συντονισμό μαζικών αγωνιστικών δράσεων το επόμενο διάστημα θα συζητήσει η πανελλαδική σύσκεψη (φωτ. από πρόσφατο αγροτικό συλλαλητήριο στη Λέσβο)

Στην ανακοίνωση - κάλεσμα σημειώνει:

«Σε μια περίοδο που τα προβλήματα επιβίωσης που αντιμετωπίζουν δεκάδες χιλιάδες μικρομεσαίοι αγρότες και κτηνοτρόφοι οξύνονται από την πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και η αναθεώρηση της ΚΑΠ της ΕΕ θα κινείται σε ακόμη χειρότερη κατεύθυνση, με μείωση των ενισχύσεων, είναι απαραίτητο το οργανωμένο αγροτικό κίνημα να δώσει τη δική του αγωνιστική απάντηση.

Να συζητήσουμε και να οργανώσουμε την πάλη μας για τις σύγχρονες ανάγκες μας, που δεν χωράνε στις πολιτικές που μειώνουν το εισόδημά μας, που παίρνουν από την τσέπη μας πάνω από το 50% του εισοδήματός μας.

Να συζητήσουμε για την άγρια φοροληστεία, τις υπέρογκες ασφαλιστικές εισφορές στον ΕΦΚΑ χωρίς αντίκρισμα στις εξευτελιστικές συντάξεις των 320 ευρώ, στην ποιότητα της Υγείας και Πρόνοιας, την εγκατάλειψη Νοσοκομείων και Κέντρων Υγείας, για τον ΕΛΓΑ, με ελάχιστες ή καθόλου αποζημιώσεις για τις καταστροφές στην παραγωγή, για τον ΕΝΦΙΑ και τα κάθε είδους χαράτσια που επιβάλλουν συνεχώς.

Για το συνεχώς αυξανόμενο κόστος παραγωγής στα μέσα και εφόδια, τις ανοιχτές και χαμηλές τιμές στα προϊόντα μας που φτάνουν πανάκριβα στη λαϊκή κατανάλωση για να κερδοσκοπούν βιομηχανίες και έμποροι σε βάρος παραγωγών και καταναλωτών.

Να οργανώσουμε τον αγώνα μας με το δυνάμωμα των Αγροτικών και Κτηνοτροφικών Συλλόγων, ώστε να αποτελέσουν πραγματικά εργαλεία συσπείρωσης και κινητοποίησης των αγροτών. Να συγκροτήσουμε νέους Αγροτικούς Συλλόγους σε όλη τη χώρα ώστε να γίνεται πιο αποτελεσματική η δράση μας.

Να συντονίσουμε πανελλαδικά τη δράση και τους αγώνες μας με μαζική, δυναμική συμμετοχή το επόμενο διάστημα, αξιοποιώντας όλες τις μορφές πάλης. Σε όσους λένε ότι ο αγώνας μας δεν έχει αποτέλεσμα, στους θιασώτες της απογοήτευσης, της ηττοπάθειας και της μοιρολατρίας, απαντάμε πως ό,τι κερδίσαμε ήταν αποτέλεσμα σκληρών αγώνων, πολυήμερων μπλόκων, μαζικών κινητοποιήσεων. Καμία κυβέρνηση και ποτέ δεν μας χάρισε τίποτα χωρίς αγώνα. Πάλι με τους αγώνες θα έχουμε νέες κατακτήσεις και θα ανακόψουμε τη μεγαλύτερη επίθεση στην τσέπη μας, θα ακυρώσουμε τα μέτρα που έχουν στα σκαριά.

Να βρεθούμε και να παλέψουμε μαζί με τους εργαζόμενους και τους αυτοαπασχολούμενους των πόλεων, με τους οποίους έχουμε κοινά συμφέροντα και κοινό αντίπαλο. Αυτή η συμμαχία μπορεί να δώσει μεγαλύτερη δύναμη, αποτελεσματικότητα και προοπτική στους αγώνες μας.

Να διεκδικήσουμε άμεση υλοποίηση των δεσμεύσεων της κυβέρνησης από τα περυσινά μπλόκα, όπως το ακατάσχετο των τραπεζικών λογαριασμών, την επιστροφή του φόρου κατανάλωσης στα καύσιμα από το 2016, την κατάργηση του φόρου στο κρασί.

Να επικαιροποιήσουμε το αγωνιστικό πλαίσιο διεκδίκησης των δίκαιων αιτημάτων επιβίωσης που έχουμε.

Σε αυτήν τη σύσκεψη θέση έχει ο κάθε συνάδελφος που αγωνιά για το σήμερα και το αύριο της παραγωγής του, που μοχθεί αλλά δεν πληρώνεται τον ιδρώτα του, που έχει τη διάθεση να κρατήσει ψηλά το κεφάλι και πιστεύει στη δύναμη του οργανωμένου κινήματος και των αγώνων του. Να συμβάλει με τις προτάσεις του και τους προβληματισμούς του».

Συγκεκριμένα, το 2015 είχαν ψηφίσει 1.117 εργαζόμενοι, ενώ τώρα ψήφισαν 1.691 εργαζόμενοι, 574 περισσότεροι από πριν, ενισχύοντας τον συνδυασμό των ταξικών δυνάμεων που βρίσκεται στη διοίκηση του σωματείου.

Για τη μάχη των αρχαιρεσιών, την κατάσταση στον κλάδο και τις προτεραιότητες του κλαδικού Συνδικάτου συζητήσαμε με τον πρόεδρό του, Γιάννη Καρανικόλα, εργαζόμενο στην υποδηματοποιία «ΦΕΙΔΑΣ».

Η μάχη για τις αρχαιρεσίες και την παραπέρα ενίσχυση του συνδικάτου, σημειώνει, ξεκίνησε από νωρίς, από το περασμένο Πάσχα.

«Προσπαθήσαμε να φθάσουμε σε όσο περισσότερους χώρους δουλειάς μπορούμε, ενώ ήρθαμε σε επαφή και με χώρους δουλειάς που μέχρι τώρα δεν γνωρίζαμε, ιδιαίτερα στο χώρο του ιματισμού». Εξηγώντας ότι δεν φθάνει μόνο μια απλή επαφή, ο Γ. Καρανικόλας τονίζει ότι το Συνδικάτο επιδιώκει να έχει συστηματική παρουσία στους χώρους δουλειάς, για να ενημερώνει και να συζητά με τους εργαζόμενους για τις εξελίξεις στον κλάδο και γενικότερα, για να παρεμβαίνει για μια σειρά από προβλήματα που αντιμετωπίζουν.

«Κάναμε παρεμβάσεις για απλήρωτες υπερωρίες, εντατικοποίηση της δουλειάς. Βάλαμε εμπόδια σε σχέδια καταπάτησης δικαιωμάτων κ.ά.», σημειώνει.

Κατά τη διάρκεια των αρχαιρεσιών, υπήρξαν περιπτώσεις όπου εργοδότες προσπάθησαν να εμποδίσουν να μπει η κάλπη στο χώρο δουλειάς για να ψηφίσουν οι εργαζόμενοι. Ομως, η ανυποχώρητη στάση και η επιμονή του Συνδικάτου έκαμψαν την αδιαλλαξία τους.

Τα παραπάνω είχαν ως αποτέλεσμα τη σημαντική αύξηση της συμμετοχής στις αρχαιρεσίες. Η αύξηση της συμμετοχής δείχνει ότι οι εργαζόμενοι αναγνωρίζουν τη δράση του Συνδικάτου, τη σταθερή παρουσία του στους χώρους δουλειάς, την αταλάντευτη στάση του απέναντι στην εργοδοσία για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους.

Είναι ένα πολύ θετικό βήμα, σημειώνει ο πρόεδρος του Συνδικάτου, αλλά η μάχη συνεχίζεται και απαιτείται έντασή της, ώστε οι εργαζόμενοι να συμμετέχουν πιο ενεργά στη δράση του Συνδικάτου, να αναλάβουν οι ίδιοι δράση για την παραπέρα ενίσχυσή του, για την οργάνωση στους χώρους δουλειάς, όπου η κατάσταση είναι δραματική.

Οι συνθήκες δουλειάς που έχουν επιβάλει οι εργοδότες σε πολλούς χώρους είναι εφιαλτικές, θυμίζουν Μεσαίωνα. Η εντατικοποίηση της εργασίας με 10ωρη και 12ωρη δουλειά χωρίς καθόλου διάλειμμα, τα άθλια μεροκάματα, οι απλήρωτες υπερωρίες, η ανασφάλιστη εργασία και η έλλειψη μέτρων για την Υγεία και την Ασφάλεια, η οποία προκαλεί δεκάδες εργατικά «ατυχήματα», πολλές φορές θανατηφόρα, έχουν πάρει διαστάσεις επιδημίας. Βάση της επίθεσης της εργοδοσίας στα δικαιώματα των εργατών είναι το πλούσιο αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο που έχουν διαμορφώσει και εμπλουτίζουν η σημερινή κυβέρνηση και οι προκάτοχοί της.

Χαρακτηριστικά, στον κλάδο του ιματισμού, φασονατζίδικα αναλαμβάνουν την παραγωγή ρούχων για λογαριασμό μεγάλων εταιρειών. Πρόκειται για εργολαβίες που απασχολούν από 10, 15 μέχρι και 50 εργάτες. Στην πλειοψηφία τους οι εργάτες είναι μετανάστες, κυρίως από το Μπαγκλαντές - γνωρίζουν τη δουλειά από τη χώρα καταγωγής τους - που δουλεύουν 12 ώρες τη μέρα και αμείβονται από 2,5 έως 4 ευρώ την ώρα. Δεν λογαριάζουν με βάση το μεροκάματο ή το μήνα αλλά με την ώρα. Οι εργοδότες τούς ασφαλίζουν για 4ωρη απασχόληση και κρατούν τις ασφαλιστικές εισφορές από τα λεφτά που τους δίνουν. Πρακτικά το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς τους είναι «μαύρη», ανασφάλιστη εργασία.

Ακόμα, επικρατεί μεγάλη εντατικοποίηση στο χώρο των βιομηχανικών πλυντηρίων, ενώ στην υποδηματοποιία επικρατούν οι ελαστικές σχέσεις εργασίας με διαθεσιμότητες, εκ περιτροπής εργασία και πάει λέγοντας.

Την ίδια στιγμή οι εργοδότες ζητάνε παραπέρα συρρίκνωση των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Οπως, για παράδειγμα, οι βιομήχανοι κλωστοϋφαντουργοί (ΣΕΒΚ), που απαιτούν, μεταξύ άλλων, κατάργηση του νυχτερινού επιδόματος, των προσαυξήσεων στους μισθούς τις αργίες και τα Σαββατοκύριακα κ.ά.

Από τα πράγματα αναδεικνύεται η σημασία της μάχης που δίνει το Συνδικάτο για την οργάνωση της πάλης βάζοντας στόχο τη διεκδίκηση κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας με αυξήσεις στους μισθούς και βελτίωση των όρων εργασίας. Η αυξημένη συμμετοχή στις αρχαιρεσίες δημιουργεί καλύτερες προϋποθέσεις για το δυνάμωμα αυτού του διεκδικητικού αγώνα, στον κλάδο και σε κάθε χώρο δουλειάς.