Το πόσο έγκυρες και αντικειμενικές (δεν) είναι οι δημοσκοπήσεις, φαίνεται συχνά πυκνά από τις κραυγαλέες διαφοροποιήσεις τους, τις κατευθυνόμενες απαντήσεις κ.ά. Ενα ακόμα περιστατικό έρχεται να επιβεβαιώσει ότι ούτε έγκυρες είναι ούτε αντικειμενικές ούτε βέβαια αποτυπώνουν την πραγματική διάθεση του κόσμου. Στο δήμο της Χαλκίδας, εταιρεία δημοσκοπήσεων απευθυνόμενη σε δημότη τον ρώτησε ποιον υποψήφιο δήμαρχο και ποιον υποψήφιο περιφερειάρχη θα στηρίξει στις επερχόμενες εκλογές. Εντελώς... συμπτωματικά, του ανέφεραν ως επιλογές τόσο για το δήμο Χαλκίδας όσο και για την Περιφέρεια Στερεάς όλους τους άλλους υποψηφίους, εκτός από αυτούς της «Λαϊκής Συσπείρωσης»! Οταν ο άνθρωπος τους είπε ότι θα ψηφίσει τους υποψηφίους της «Λαϊκής Συσπείρωσης», δηλαδή τον Γιάννη Τζαβάρα για το δήμο της Χαλκίδας και τον Κώστα Μπασδέκη για την Περιφέρεια, εκείνοι του απάντησαν ούτε λίγο ούτε πολύ ότι ...δεν μπορεί (!) και πως πρέπει να επιλέξει από τις επιλογές που του δίνονται! Τελικά, και αφού επέμεινε ότι αυτούς θέλει να ψηφίσει, τον κατέταξαν στους... «αναποφάσιστους»! Να υποθέσουμε ότι μετά απ' αυτό το περιστατικό τον διέγραψαν και από τη λίστα των τηλεφώνων, ώστε στην επόμενη δημοσκόπηση να μην πέσουν ξανά σε ...προβληματικούς ψηφοφόρους.

Μια ενδεικτική εικόνα για τα βάσανα που φορτώνει η αντιλαϊκή πολιτική στα εργατικά - λαϊκά στρώματα δίνουν τα στοιχεία που δημοσίευσε η ΕΛΣΤΑΤ την περασμένη Παρασκευή. Το 2017, μετά από δυο χρόνια της «αριστερής» διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και ενώ «όλοι οι στόχοι» του κεφαλαίου πιάνονταν, 175.000 παιδιά έμεναν σε σπίτι χωρίς κανέναν εργαζόμενο, όπως και σχεδόν 1 εκατομμύριο ενήλικοι, η χρήση καλοριφέρ πετρελαίου είχε μειωθεί από το 68% στο 41% μέσα σε μια δεκαετία και το 20% του πληθυσμού βρισκόταν κάτω ή στο «επίσημο» όριο της φτώχειας, όπως αυτό ορίζεται από την αστική στατιστική, που μάλιστα έριξε το όριο αυτό από τα 7.200 ευρώ το 2010, στα 4.500 ευρώ το χρόνο το 2017.

Μάλιστα, τα στοιχεία αυτά, που δείχνουν ότι ένας στους πέντε καλείται να βγάλει το μήνα με λιγότερο από 400 ευρώ, αποτυπώνουν (όσο την αποτυπώνουν) την πραγματικότητα «μετά τις κοινωνικές μεταβιβάσεις», όπως λέγονται τα επιδόματα και οι υπόλοιπες παροχές πτωχοκομείου, που η κυβέρνηση παρουσιάζει ως τάχα «πολιτική με επίκεντρο την κοινωνία». Δείχνουν δηλαδή ότι τα μέτρα διαχείρισης της φτώχειας αποτελούν πραγματικά σταγόνα στον ωκεανό της αντιλαϊκής πολιτικής. Αν σε όλα αυτά προσθέσει κανείς τα εκατομμύρια όσων ζουν με «κατιτίς» παραπάνω και δεν καταγράφονται καν, και αν πάρει υπόψη ότι όλα συμβαίνουν χωρίς να έχουν «ξεδιπλωθεί» σε όλη τους τη «δόξα» τα μέτρα του τρίτου μνημονίου και όσα ψηφίζονται αυτές τις μέρες, εύκολα καταλαβαίνει ότι δεν μιλάμε για κάτι που ο λαός άφησε πίσω του, όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για αυτά που έχει να βρει μπροστά του. Γι' αυτό χρειάζεται ισχυρό ΚΚΕ παντού, για να δυναμώσει η σύγκρουση με την πολιτική κυβέρνησης και κεφαλαίου, διεκδικώντας όσα έχασε όλα τα προηγούμενα χρόνια και όσα καλύπτουν τις δικές του σύγχρονες ανάγκες.