Υπήρχε και υπάρχει μια εγγενής αδυναμία της σκέψης τους, μια πελώρια άρνηση ενός οφθαλμοφανέστατου και απλού γεγονότος: Οτι ο σοσιαλισμός γινόταν προσπάθεια να οικοδομηθεί, όχι σε κάποια γυάλα, αλλά περιτριγυρισμένος από αδυσώπητους και ορκισμένους ταξικούς εχθρούς, που δε σταμάτησαν την υπονόμευσή του ούτε στιγμή. Ακόμα, ότι η πρώτη επιτυχημένη προλεταριακή επανάσταση πραγματοποιήθηκε σε μια σχετικά καθυστερημένη χώρα και είχε ν' αντιμετωπίσει χίλιες μύριες εσωτερικές δυσκολίες, που αυξάνονταν και έπαιρναν μεγαλύτερη οξύτητα, εξαιτίας της ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης και δολιοφθοράς. Και παρ' όλα αυτά μπόρεσε να κατανικήσει κάθε δυσκολία, να συντρίψει το φασισμό, να ξαναχτίσει την ΕΣΣΔ μετά τις τρομακτικές καταστροφές που είχε αφήσει πίσω του ο πόλεμος, να κάνει τη χώρα του Λένιν δεύτερη δύναμη στον κόσμο.

Η μεγάλη προσφορά, που είχαν η ΕΣΣΔ και οι άλλες σοσιαλιστικές χώρες στους λαούς όλου του κόσμου, διαγράφτηκε από τους οπορτουνιστές με μια μονοκονδυλιά. Στη θέση της έβαλαν τις λεγόμενες «λευκές σελίδες», τα ...εγκλήματα του Στάλιν, την εξομοίωσή του με τον Χίτλερ (!), τις θεωρίες περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και καθετί που σερβίριζε η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα. Η προσχώρησή τους στον αστικό ιδεολογικό χώρο τούς εμπόδισε να δουν ότι η διάνοιξη πρωτόγνωρων για την ανθρωπότητα δρόμων προς την πρόοδο που επιχειρούσαν, με μεγάλες επιτυχίες στο ενεργητικό τους, 100άδες εκατομμύρια σκαπανείς, δεν μπορούσε να γίνεται δίχως και λάθη, μικρά ή μεγαλύτερα, σ' έναν αδιάβατο δρόμο, που βεβαίως δεν ήταν όλα αναπόφευκτα.

Στις επαναστάσεις - όλες τις επαναστάσεις - που αποτελούν τις κορυφαίες και καθοριστικές στιγμές της κοινωνικοπολιτικής και πολιτιστικής προόδου της ανθρωπότητας, οι νόμοι της ταξικής πάλης λειτουργούν ανελέητα. Κάθε εμπόδιο, προς τη μια ή την άλλη πλευρά, πρέπει να πέσει. Η ζωή έτσι προχωράει.

Οι μεγάλες αστικές επαναστάσεις δεν άφησαν πέτρα πάνω στην πέτρα από το φεουδαρχικό καθεστώς. Ολοι οι εξέχοντες ηγέτες της μεγάλης των Γάλλων επανάστασης «πέρασαν» από την γκιλοτίνα. Ο πόλεμος Βορείων - Νοτίων στις ΗΠΑ ήταν επίσης από τους σκληρότερους εμφύλιους πολέμους. Αλλά μόνο κάποιος αθεράπευτα ανόητος ή αντιδραστικός, θα μπορούσε να κατακρίνει αυτές τις συγκρούσεις και την αστική τάξη, που βρισκόταν τότε στο ιστορικό προσκήνιο, τσακίζοντας τη φεουδαρχική μούχλα.

Η ταξική πάλη, λοιπόν, δε σταματάει με την επικράτηση της επανάστασης. Πολύ περισσότερο, όταν το νέο κοινωνικοοικονομικό σύστημα χωρίζεται από το παλιό με την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Οξύνεται.

Αυτή την πόλωση, από κάποιο σημείο κι έπειτα, οι αναθεωρητές την ερμήνευσαν σαν ένα μόνιμο στάτους. Περιεχόμενο αυτής της άποψής τους ήταν η γνωστή θεωρία του «μοιράσματος του κόσμου». Αντίληψη καθαρά αντιδραστική και εξωπραγματική, αφού παραγνώριζε: Πρώτο, ότι η Σοβιετική Ενωση ενίσχυε με κάθε τρόπο 10άδες κινήματα, που διεξήγαγαν νικηφόρο αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Το παράδειγμα του Βιετνάμ είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό από αυτή την άποψη. Δεύτερο, ότι οι προϋποθέσεις πραγματοποίησης της επανάστασης δημιουργούνται - ή δε δημιουργούνται - στα σπλάχνα κάθε χώρας. Η νικηφόρα ή όχι έκβασή της καθορίζεται ή επηρεάζεται και από το διεθνή συσχετισμό δυνάμεων.

Στα πολλά που γράφτηκαν και γράφονται για τη Συμφωνία της Γιάλτας, για το ...«χαρτάκι» που ο Τσόρτσιλ έδωσε δήθεν στον Στάλιν, και αυτός συμφώνησε να περάσει η Ελλάδα στην επιρροή της Δύσης και σε άλλα παρόμοια φανταστικά, «στηρίχτηκαν» και οι δικοί μας οπορτουνιστές, προκειμένου να κρατήσουν ίσες αποστάσεις από την ΕΣΣΔ και το ΚΚΣΕ από τη μια, και (;) από τον ιμπεριαλισμό από την άλλη. Στη βάση αυτή αποφάνθηκαν ότι η ΕΣΣΔ είναι, ούτε λίγο - ούτε πολύ, υπόλογη, επειδή ο Κόκκινος Στρατός δεν μπήκε και στην Ελλάδα μετά την απελευθέρωση από το φασιστικό ζυγό. Και επιπλέον χρησιμοποίησαν αυτό το γεγονός, για να ενισχύσουν την άποψή τους για το «λάθος» του Δεκέμβρη του 1944 και της ένοπλης πάλης 1946-1949. Ακόμα, προκειμένου να επηρεάσουν αρνητικά τους κομμουνιστές και στα μετά το 1974 χρόνια, ότι διεξάγουν μια ...άκαρπη αντιιμπεριαλιστική πάλη, ενισχύοντας έτσι και τη «θεωρία» της άρχουσας τάξης: «Τι τα θέλετε, οι μεγάλοι τα έχουν βρει μεταξύ τους»...

Να τι γράφει ο Λ. Κύρκος: «Το περιβόητο "χαρτί" βρέθηκε στα αρχεία του Φόρεϊν Οφις και δημοσιεύτηκε στο διεθνή Τύπο. Εξάλλου η πράξη βεβαίωνε την ύπαρξη της συμφωνίας. Ετσι ο Τολμπούχιν, επικεφαλής των σοβιετικών στρατιών, απελευθέρωσε τα Βαλκάνια, το 1944, τα στρατεύματά του "έγλειψαν" τα ελληνικά σύνορα κι ούτε ένας Σοβιετικός στρατιώτης δεν πάτησε σε ελληνικό έδαφος. Και σε όλη τη διάρκεια της τραγωδίας του Δεκέμβρη, η Μόσχα δεν αφιέρωσε κανένα σχόλιο! Τι σχεδίαζε η Μόσχα για τις μεταπολεμικές εξελίξεις, πώς εντασσόταν η Ελλάδα στην αναδιοργάνωση της Ευρώπης, γι' αυτά οι Σοβιετικοί δεν είπαν έγκαιρα τίποτε.»¹

Τον πραγματικό συσχετισμό δυνάμεων ο Λ. Κύρκος και άλλοι τον βαφτίζουν μοίρασμα... Η σκοπιμότητα αυτή και η υποκρισία τους φαίνεται και από τούτο: Ηθελαν, άραγε, να μπει ο Κόκκινος Στρατός στην Ελλάδα; Ασφαλώς όχι. Αλλωστε το ομολογούν. Ευτυχώς, λένε, που δεν ήρθαν έτσι τα πράγματα, γιατί θα είχαμε και στην Ελλάδα έναν κακό σοσιαλισμό...

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Το άρθρο περιέχεται στη συλλογή κειμένων, που εκδόθηκε από τη «Σύγχρονη Εποχή» υπό τον τίτλο «Ο σύγχρονος δεξιός οπορτουνισμός», με την επιμέλεια της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

1. Λ. Κύρκου, ό.π., σελ. 121.