1967 Συλλαμβάνεται στην Κύπρο ο Ραούφ Ντενκτάς, ενώ επιχειρούσε να αποβιβαστεί με άλλους συντρόφους του κρυφά σε απόμερο σημείο της Καρπασίας. Ο Ντενκτάς λείπει από την Κύπρο από τα γεγονότα του 1964.

1978 Επικυρώνεται από το ισπανικό Κοινοβούλιο το νέο Σύνταγμα της χώρας. Επίσημο πολίτευμα είναι η συνταγματική μοναρχία.

1980 Με επιτυχία στέφεται η απεργία των 200.000 δημοσίων υπαλλήλων στην Αθήνα και στην περιφέρεια. Αιτήματα των απεργών είναι η τιμαριθμική αναπροσαρμογή των μισθών τους, το πενθήμερο, ουσιαστικές φορολογικές ελαφρύνσεις, ομαλή μισθολογική εξέλιξη, καθορισμός του εφάπαξ κ.ά.

1984 Η Ινδή πρωθυπουργός Ιντιρα Γκάντι δολοφονείται από άνδρες της σωματοφυλακής της στο Προεδρικό Μέγαρο στο Νέο Δελχί. Ακολουθεί λουτρό αίματος σε ολόκληρη την Ινδία.

Το να προκαλείς τα αντανακλαστικά ενός βαθιά συντηρητικού κοινού είναι σχετικά εύκολο. Το δύσκολο, αλλά και εύστοχο, είναι να καταφέρνεις με το χιούμορ και τη σάτιρα να ρίχνεις λίγο φως εκεί που βασιλεύει ο σκοταδισμός. Δικαίωμα να απαγορεύει τέτοιες προσπάθειες (ανεξάρτητα αν είναι επιτυχείς ή όχι) ο σκοταδισμός, προφανώς, και δεν έχει.

Δεν είναι μόνο ότι διάφοροι παράγοντες της Κέρκυρας, με πρωταγωνιστές βουλευτές του δικομματισμού, μετά την τραγωδία με το θάνατο των δυο μικρών παιδιών, δίνουν γλοιώδεις εξετάσεις στο τουριστικό κεφάλαιο του νησιού, σπεύδοντες από κανάλι σε κανάλι για να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Είναι και η συντονισμένη επιχείρηση που εκπορεύεται από κρατικούς αξιωματούχους και ΜΜΕ, οι οποίοι διατείνονται με τουπέ προστάτη του «δημόσιου συμφέροντος» ότι το συγκεκριμένο περιστατικό δεν πρέπει να γίνει αφορμή για να πληγεί η «τουριστική βιομηχανία» μας...

*

Δεν πρόκειται να ασχοληθούμε με τον αμοραλισμό όσων υπονοούν ότι δεν πρέπει να μιλάμε για την τραγωδία, μη και χάσουν κάποιοι τα φράγκα και την πελατεία τους. Σημειώνουμε τούτο: Η περίφημη «τουριστική βιομηχανία», όσο κι αν η κυρίαρχη προπαγάνδα θέλει να της προσδίδει «εθνικό» πρόσημο, είναι και παραμένει «βιομηχανία». Αλλά, όπως σε κάθε βιομηχανία, έτσι και εδώ, υπάρχουν οι κεφαλαιοκράτες και οι προλετάριοι. Οι εκμεταλλευτές και οι εκμεταλλευόμενοι. Οι εργαζόμενοι στο χώρο τον ξενοδοχοϋπαλληλικό, μάλιστα, είναι από τους πλέον άγρια εκμεταλλευόμενους, οι πρώτοι που βιώνουν την ασυδοσία των αφεντικών, τις άθλιες συνθήκες δουλιάς, την έλλειψη μέτρων υγιεινής και ασφάλειας και τους μισθούς πείνας.

*

Η «τουριστική βιομηχανία» τους, λοιπόν, ούτε «εθνική» είναι, ούτε ωφέλιμη για όλους. Οπως κάθε βιομηχανία, στο πλαίσιο μιας άναρχης, καπιταλιστικής οικονομίας, χωρίς κεντρικό σχεδιασμό και χωρίς προσανατολισμό το κοινωνικό όφελος, αλλά στο κέρδος, δουλεύει για τους λίγους. Εκείνους τους 3-4 «καρχαρίες» που σε κάθε τουριστικό προορισμό τρώνε τη μερίδα του λέοντος (αφού πρώτα έχουν «φάει» τη «μαρίδα» των ανταγωνιστών τους, αφήνοντας σε 5-6 μικρομεσαίους τα «αποφάγια», ενώ για τους υπόλοιπους απομένει η «χαρά του ιθαγενή».

*

Η «τουριστική βιομηχανία» τους έχει το δικό της μερίδιο στην καπιταλιστική ανάπτυξη της χώρας, από τη μετατροπή του ήλιου και της θάλασσας σε «προσωπικό περιουσιακό στοιχείο» του κάθε μεγαλοκατασκευαστή - μεγαλοξενοδόχου - τουριστικού πράκτορα, μέχρι την υπαγωγή της Ελλάδας για δεκαετίες σε χώρα υπηρεσιών, ακόμη και σε βάρος της παραγωγικής της βάσης.

Επομένως, ανάμεσα στα άλλα «απόβλητα» της «τουριστικής βιομηχανίας» τους, τα οικονομικά, τα οικολογικά, τα περιβαλλοντικά και τα κοινωνικά, ας μην επιχειρούν να μας εξοικειώσουν και με τα άθλια «απόβλητα» μιας απάνθρωπης συμπεριφοράς που αντιλαμβάνεται το μέγεθος της απώλειας δυο παιδιών σαν ζήτημα «επικοινωνιακής διαχείρισης»!

Βιασμός μετά

τηλε-οργίων

Στο ίδιο μέρος που πριν από 20 ακριβώς χρόνια, το 1986, ένας νέος άνθρωπος, ο Χαράλαμπος Μπλιώνας, έπεφτε νεκρός, στο γήπεδο της Λάρισας στο Αλκαζάρ, προχτές την Κυριακή, έδωσε τις νέες εξετάσεις της η διοργανώτρια αρχή του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Η «πρόοδος» που έφερε η «Σούπερ Λίγκα» στα γηπεδικά δρώμενα είναι εύληπτη στον καθένα...

*

Εχουμε διανύσει το 1/4 της φετινής ποδοσφαιρικής σεζόν και σχεδόν κάθε βδομάδα το «μενού» περιλαμβάνει επεισόδια. Τα θέλουν αυτά τα έκτροπα οι ιδιοκτήτες των ομάδων; Προφανώς δεν τα θέλουν, όχι για κάποιους ιδεολογικούς λόγους, αλλά γιατί ως επιχειρηματίες που είναι οι άνθρωποι, πολύ απλά, αντιλαμβάνονται ότι το προϊόν που πουλάνε (σ.σ.: γι' αυτούς το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός εν γένει είναι «προϊόν») δε διαφημίζεται έτσι με τον καλύτερο τρόπο.

Τα θέλουν ο κ. Πολύδωρας και ο κ. Ορφανός, ή οι εκάστοτε υπουργοί Δημόσιας Τάξης και Αθλητισμού, της εκάστοτε κυβέρνησης; Προφανώς δεν τα θέλουν, όχι για κάποιους κοινωνικούς λόγους, αλλά γιατί η βία στα γήπεδα, φωταγωγημένη καθώς είναι, δεν προάγει το αίσθημα της «κοινωνικής ευταξίας» και «νοικοκυροσύνης» που επιθυμεί το σύστημα εξουσίας.

Επομένως, γιατί δε σταματούν τα επεισόδια;

*

Η απάντηση δεν είναι μονοδιάστατη. Κατ' αρχάς δε θα απαντηθεί, αν πρώτα δεν απαντηθεί το ερώτημα γιατί γίνονται τα επεισόδια. Εδώ, όποιος δε βλέπει την αλλοτρίωση που κουβαλάει στις κερκίδες εκείνος ο «χουλιγκάνος» που θεωρεί την υπόθεση της ομάδας τόσο σημαντική ώστε να θέτει σε δοκιμασία τη σωματική ακεραιότητα τη δική του όσο και του απέναντι, όποιος δε δει την αποξένωση της προσωπικότητας εκείνου που αναγνωρίζει τον «εχθρό» στον αντίστοιχο αποξενωμένο της απέναντι εξέδρας, όποιος δε βλέπει (σ.σ.: στην πραγματικότητα «δεν ομολογεί») τα κοινωνικά αίτια αυτής της βίας, στην καλύτερη περίπτωση εκείνο που μπορεί να πετύχει είναι τούτο:

Οχι να αντιμετωπίσει τη βία, όχι να την εξαλείψει, αλλά απλώς να τη μεταφέρει από τα γήπεδα λίγο πιο έξω από αυτά.

*

Το κράτος, η πολιτεία, οι αρμόδιες αρχές, αυτό επιθυμούν και ίσως το πετύχουν. Και όταν το πετύχουν, φτιάχνοντας «ιδιωτικές αστυνομίες» των ΠΑΕ, στο πλαίσιο ενός αθλητισμού που δε θεωρείται κοινωνικό αγαθό αλλά «ιδιωτικός επενδυτικός χώρος», εξοπλίζοντας τους ποδοσφαιροπαράγοντες ιδιώτες ακόμα και με την εξουσία να ασκούν καταστολή, πετώντας από το γήπεδο την «πλέμπα» μέσω του οικονομικού αποκλεισμού της λόγω των ακριβών εισιτηρίων, τότε θα μας εμφανίσουν τη δημιουργία αυτού του «υγειονομικού χώρου» - αλλά μόνο γύρω από τα γήπεδά «τους» - σαν «δώρο» προς την κοινωνία.

Εγινε στην Αγγλία, που το ξύλο μεταξύ των αλλοτριωμένων, των αποξενωμένων δεν παίζεται πλέον στα γήπεδα, αλλά στις παμπ...

*

Ξαναρχόμαστε, έτσι, στις ευθύνες εκείνων που μπορεί να μη θέλουν τα επεισόδια και αυτή τη μορφή της βίας στις κερκίδες,

(σ.σ.: Για την ακρίβεια δεν τη θέλουν «πια», γιατί, αφού πρώτα την επιδότησαν με τους «ιδιωτικούς οπαδικούς στρατούς» τους, τώρα μετατράπηκε σε μπούμερανγκ και «αντιοικονομικό» μέγεθος για τις εταιρείες τους),

εντούτοις είναι εκείνοι που - ακόμα κι αν την εκδιώξουν από τα γήπεδα ή την καταστήσουν καλύτερα ελεγχόμενη - θα εξασφαλίζουν εσαεί την ύπαρξή της απ' έξω, στις πλατείες, στους δρόμους, στα «στέκια» των φιλάθλων. Θα συνεχίσουν να την παράγουν μέσω της πολιτικής τους, δημιουργώντας αυτές τις αλλοτριωμένες συνειδήσεις και αποδομημένες προσωπικότητες. Μια πολιτική που το ενδιαφέρον της είναι όχι να μην παράγει αλλοτρίωση, αποξένωση, δυσαρέσκεια και τυφλή αγανάκτηση, αλλά αυτή η οργή να παραμένει τυφλή, αδιέξοδη και τελικά ηττημένη, καθώς τα θύματά της μπαίνουν στο λούκι μιας «ξεστρατισμένης εξέγερσης» που αλέθει τα μυαλά τους στα κάγκελα. Και κάγκελα δεν υπάρχουν μόνο στα γήπεδα...