Τρίτη 31 Οχτώβρη 2006
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 27
ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ
Κάγκελα παντού...

Στο ίδιο μέρος που πριν από 20 ακριβώς χρόνια, το 1986, ένας νέος άνθρωπος, ο Χαράλαμπος Μπλιώνας, έπεφτε νεκρός, στο γήπεδο της Λάρισας στο Αλκαζάρ, προχτές την Κυριακή, έδωσε τις νέες εξετάσεις της η διοργανώτρια αρχή του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Η «πρόοδος» που έφερε η «Σούπερ Λίγκα» στα γηπεδικά δρώμενα είναι εύληπτη στον καθένα...

*

Εχουμε διανύσει το 1/4 της φετινής ποδοσφαιρικής σεζόν και σχεδόν κάθε βδομάδα το «μενού» περιλαμβάνει επεισόδια. Τα θέλουν αυτά τα έκτροπα οι ιδιοκτήτες των ομάδων; Προφανώς δεν τα θέλουν, όχι για κάποιους ιδεολογικούς λόγους, αλλά γιατί ως επιχειρηματίες που είναι οι άνθρωποι, πολύ απλά, αντιλαμβάνονται ότι το προϊόν που πουλάνε (σ.σ.: γι' αυτούς το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός εν γένει είναι «προϊόν») δε διαφημίζεται έτσι με τον καλύτερο τρόπο.

Τα θέλουν ο κ. Πολύδωρας και ο κ. Ορφανός, ή οι εκάστοτε υπουργοί Δημόσιας Τάξης και Αθλητισμού, της εκάστοτε κυβέρνησης; Προφανώς δεν τα θέλουν, όχι για κάποιους κοινωνικούς λόγους, αλλά γιατί η βία στα γήπεδα, φωταγωγημένη καθώς είναι, δεν προάγει το αίσθημα της «κοινωνικής ευταξίας» και «νοικοκυροσύνης» που επιθυμεί το σύστημα εξουσίας.

Επομένως, γιατί δε σταματούν τα επεισόδια;

*

Η απάντηση δεν είναι μονοδιάστατη. Κατ' αρχάς δε θα απαντηθεί, αν πρώτα δεν απαντηθεί το ερώτημα γιατί γίνονται τα επεισόδια. Εδώ, όποιος δε βλέπει την αλλοτρίωση που κουβαλάει στις κερκίδες εκείνος ο «χουλιγκάνος» που θεωρεί την υπόθεση της ομάδας τόσο σημαντική ώστε να θέτει σε δοκιμασία τη σωματική ακεραιότητα τη δική του όσο και του απέναντι, όποιος δε δει την αποξένωση της προσωπικότητας εκείνου που αναγνωρίζει τον «εχθρό» στον αντίστοιχο αποξενωμένο της απέναντι εξέδρας, όποιος δε βλέπει (σ.σ.: στην πραγματικότητα «δεν ομολογεί») τα κοινωνικά αίτια αυτής της βίας, στην καλύτερη περίπτωση εκείνο που μπορεί να πετύχει είναι τούτο:

Οχι να αντιμετωπίσει τη βία, όχι να την εξαλείψει, αλλά απλώς να τη μεταφέρει από τα γήπεδα λίγο πιο έξω από αυτά.

*

Το κράτος, η πολιτεία, οι αρμόδιες αρχές, αυτό επιθυμούν και ίσως το πετύχουν. Και όταν το πετύχουν, φτιάχνοντας «ιδιωτικές αστυνομίες» των ΠΑΕ, στο πλαίσιο ενός αθλητισμού που δε θεωρείται κοινωνικό αγαθό αλλά «ιδιωτικός επενδυτικός χώρος», εξοπλίζοντας τους ποδοσφαιροπαράγοντες ιδιώτες ακόμα και με την εξουσία να ασκούν καταστολή, πετώντας από το γήπεδο την «πλέμπα» μέσω του οικονομικού αποκλεισμού της λόγω των ακριβών εισιτηρίων, τότε θα μας εμφανίσουν τη δημιουργία αυτού του «υγειονομικού χώρου» - αλλά μόνο γύρω από τα γήπεδά «τους» - σαν «δώρο» προς την κοινωνία.

Εγινε στην Αγγλία, που το ξύλο μεταξύ των αλλοτριωμένων, των αποξενωμένων δεν παίζεται πλέον στα γήπεδα, αλλά στις παμπ...

*

Ξαναρχόμαστε, έτσι, στις ευθύνες εκείνων που μπορεί να μη θέλουν τα επεισόδια και αυτή τη μορφή της βίας στις κερκίδες,

(σ.σ.: Για την ακρίβεια δεν τη θέλουν «πια», γιατί, αφού πρώτα την επιδότησαν με τους «ιδιωτικούς οπαδικούς στρατούς» τους, τώρα μετατράπηκε σε μπούμερανγκ και «αντιοικονομικό» μέγεθος για τις εταιρείες τους),

εντούτοις είναι εκείνοι που - ακόμα κι αν την εκδιώξουν από τα γήπεδα ή την καταστήσουν καλύτερα ελεγχόμενη - θα εξασφαλίζουν εσαεί την ύπαρξή της απ' έξω, στις πλατείες, στους δρόμους, στα «στέκια» των φιλάθλων. Θα συνεχίσουν να την παράγουν μέσω της πολιτικής τους, δημιουργώντας αυτές τις αλλοτριωμένες συνειδήσεις και αποδομημένες προσωπικότητες. Μια πολιτική που το ενδιαφέρον της είναι όχι να μην παράγει αλλοτρίωση, αποξένωση, δυσαρέσκεια και τυφλή αγανάκτηση, αλλά αυτή η οργή να παραμένει τυφλή, αδιέξοδη και τελικά ηττημένη, καθώς τα θύματά της μπαίνουν στο λούκι μιας «ξεστρατισμένης εξέγερσης» που αλέθει τα μυαλά τους στα κάγκελα. Και κάγκελα δεν υπάρχουν μόνο στα γήπεδα...


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ