Το 1966 το 54ο Σμήνος Αναγνώρισης Καιρού της πολεμικής αεροπορίας των ΗΠΑ προχώρησε σε σπορά των νεφών πάνω από το βόρειο Βιετνάμ, το Λάος και την Καμπότζη για τακτικούς επιθετικούς σκοπούς. Σκοπός ήταν να επεκταθεί η περίοδος των μουσώνων και να αυξηθεί η ποσότητα λάσπης στο Μονοπάτι Χο Τσι Μινχ που χρησιμοποιούσαν οι Βιετκόνγκ, για να δυσκολευτούν στις μετακινήσεις τους. Η αρχική επιχείρηση θεωρήθηκε επιτυχής και συνεχίστηκε από το 1967 ως το 1972 υπό το κωδικό όνομα «Επιχείρηση Μότορπουλ».
Στη δεκαετία του 1960 η πετρελαϊκή εταιρεία Esso (που σήμερα ανήκει στην Exxon Mobil) πρότεινε την κάλυψη μεγάλων επιφανειών της Γης με μαύρα υλικά, όπως η άσφαλτος, ώστε να αυξηθεί η θερμοκρασία αρκετά για να σχηματιστούν σωρείτες (είδος νεφών) και να αυξηθεί η πιθανότητα βροχόπτωσης. Για να δοκιμάσει την ιδέα, η εταιρεία σκόπευε να ψεκάσει άσφαλτο σε μια έκταση 50 τετραγωνικών χιλιομέτρων στη χερσόνησο Παραγκουανά της Βενεζουέλας. Η πρόταση «κοινωνικής ευθύνης» της Esso αποδείχτηκε απάτη. Οι αρχές της Βενεζουέλας αμφισβήτησαν τα κίνητρα της εταιρείας, καθώς αποδείχτηκε ότι η άσφαλτος ήταν παραπροϊόν του διυλιστηρίου της Esso στη Βενεζουέλα και αν με κάποιο τρόπο απέφευγε την εξαγωγή της θα γλίτωνε αρκετά χρήματα από φόρους.
Ο εμπλουτισμός του υδροφόρου ορίζοντα και των βουνών με χιόνι, εξασφαλίζει ότι θα υπάρχει περισσότερο νερό διαθέσιμο τις πιο ξηρές εποχές και ιδιαίτερα το καλοκαίρι. Κι αν στη δοκιμαζόμενη από την ξηρασία υποσαχάρια Αφρική τέτοιες τεχνικές είτε δεν εφαρμόζονται, είτε δεν μπορούν να προσφέρουν πλήρως ικανοποιητικό αποτέλεσμα, σε χώρες όπως οι ΗΠΑ υπάρχουν ακόμα και εταιρείες τροποποίησης του καιρού που αναλαμβάνουν το έργο της τακτικής σποράς των νεφών.
Η τεχνική που χρησιμοποιούν είναι παλιά και απλή: Ενα φλόγιστρο θερμαίνει τον αέρα πάνω από ένα δοχείο με ιωδιούχο άργυρο, που περιβάλλεται από ένα διάτρητο αντιανεμικό αναστολέα. Το κατασκεύασμα αυτό τοποθετείται πάνω από μια φιάλη προπανίου, που παρέχει το καύσιμο αέριο. Η όλη συσκευή προσαρμόζεται στην άτρακτο ενός αεροπλάνου, που πετάει λίγο πάνω από τα σύννεφα. Οι ατμοί ιωδιούχου αργύρου καθώς παρασύρονται από τον αέρα ψύχονται και σχηματίζουν μικροκρυστάλλους, που μπολιάζουν τα νέφη με πυρήνες συμπύκνωσης. Σε άλλες περιπτώσεις, συστοιχίες από τέτοιες συσκευές τοποθετούνται σε κατάλληλα σημεία στο έδαφος, ώστε ο άνεμος να παρασύρει τους μικροκρυστάλλους ψηλά στην ατμόσφαιρα. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες θερμοκρασίας, υγρασίας και ανέμου.
Αν και η εξασφάλιση περισσότερων βροχοπτώσεων και χιονοπτώσεων, η μείωση του μεγέθους του χαλαζιού ή η πλήρης αποφυγή του δεν είναι ασήμαντα επιτεύγματα, ερευνητές και κυβερνήσεις διερευνούν τις δυνατότητες μεγαλύτερης κλίμακας τροποποίησης του καιρού. Για το σκοπό αυτό αξιοποιούνται όλα τα σύγχρονα επιστημονικά και τεχνολογικά μέσα: υπερυπολογιστές με πολύπλοκα κλιματικά μοντέλα, δορυφόροι παρακολούθησης των συνθηκών στην ατμόσφαιρα της Γης, νέες θεωρίες από την επιστήμη της φυσικής και νέα εργαλεία από τον κλάδο των μαθηματικών.
Τα κίνητρα είναι μεγάλα. Μόνο το 2007, οι καλοκαιρινές πλημμύρες στο Ηνωμένο Βασίλειο είχαν ως αποτέλεσμα καταστροφές ύψους 6 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Καταρρακτώδεις βροχές στην Κίνα άφησαν άστεγους 500.000 ανθρώπους και προκάλεσαν ζημιές 1 δισεκατομμυρίου δολαρίων σε περιουσίες και σοδειές. Οι κυκλώνες των τελευταίων χρόνων στοίχισαν στις ΗΠΑ χιλιάδες ζωές και 140 δισ. δολάρια σε ζημιές. Απ' την άλλη μεριά, είναι προφανές ότι στις κυβερνήσεις των ιμπεριαλιστικών χωρών η δυνατότητα τροποποίησης του καιρού φαντάζει ως ένα σημαντικό όπλο που μπορεί να γονατίσει τον αντίπαλο.
Η τροποποίηση του καιρού μπήκε στο στόχαστρο της σύγχρονης επιστήμης από τα γεννοφάσκια της, το 16ο αιώνα, όταν ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι πρότεινε στους άρχοντες της Βερόνα να ρίξουν κανονιοβολισμούς στον ουρανό για να σταματήσει η χαλαζόπτωση! Ομως, μόλις μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο δοκιμάστηκε ένα πιο μελετημένο σχέδιο από μια ομάδα στην οποία συμμετείχε ο Μπέρναρντ Βόνεγκατ (αδελφός του νομπελίστα Κουρτ Βόνεγκατ). Η ομάδα του Βόνεγκατ διέσπειρε ξηρό πάγο (στερεό διοξείδιο του άνθρακα) μέσα στα σύννεφα πάνω από το Σενεκτάντι της Νέας Υόρκης. Τυχαία ή μη, την τελευταία μέρα της «σποράς» έπεσε η πιο βαριά χιονόπτωση του χειμώνα στην περιοχή του Σενεκτάντι.
Ο Βόνεγκατ, που εργαζόταν για την «Τζένεραλ Ελέκτρικ», συνέχισε τους πειραματισμούς του, εφευρίσκοντας μια μηχανή σχηματισμού πυρήνων συμπύκνωσης: Διέλυσε ιωδιούχο άργυρο σε ακετόνη, ψέκασε το διάλυμα μέσα από ένα ακροφύσιο για να σχηματιστούν σταγονίδια και πυροδότησε το νέφος σταγονιδίων καίγοντας την ακετόνη και δημιουργώντας τρισεκατομμύρια μικροκρυστάλλους ιωδιούχου αργύρου. Ωστόσο, λίγο καιρό αργότερα η «Τζένεραλ Ελέκτρικ» διέκοψε τα σχετικά πειράματα φοβούμενη δικαστικές διώξεις, από ανθρώπους και φορείς που θεωρούσαν ότι έχουν πληγεί από τις τροποποιήσεις του καιρού. Οι δικαστικές διώξεις παραμένουν και σήμερα σημαντικό εμπόδιο στην επιστημονική έρευνα στις ΗΠΑ και πολλά καπιταλιστικά κράτη.
Τα σκήπτρα της έρευνας στον τομέα της τροποποίησης του καιρού ανέλαβε τη δεκαετία του 1960 ο στρατός των ΗΠΑ... Επίσημα στόχος ήταν η εξασθένιση των κυκλώνων με κατάλληλες παρεμβάσεις στη διαδικασία σχηματισμού και ενίσχυσής τους. Ωστόσο, μετά από δύο δεκαετίες προσπαθειών δε βγήκε τίποτα συγκεκριμένο. Οι πειραματικές πτήσεις δεν έδωσαν αδιαμφισβήτητα στοιχεία ότι η τέτοια ή άλλη εξέλιξη των κυκλώνων ήταν αποτέλεσμα της παρέμβασης που είχε γίνει. Σύμφωνα με ορισμένους επιστήμονες οι μετρήσεις που χρειάζεται να γίνουν σε ένα τόσο εκτεταμένο και πολύπλοκο μετεωρολογικό φαινόμενο όπως ο κυκλώνας δεν μπορούσαν να πραγματοποιηθούν με την τεχνολογία της εποχής. Το 1983 η κυβέρνηση των ΗΠΑ αποτραβήχτηκε (επίσημα) από τις σχετικές έρευνες και η τροποποίηση του καιρού έγινε αντικείμενο μικρών ιδιωτικών εταιρειών και των τοπικών αρχών.
Οι σημερινές επιστημονικές έρευνες γύρω από την τροποποίηση του καιρού εστιάζονται περισσότερο γύρω από τα ζητήματα που σχετίζονται με τη διαφαινόμενη υπερθέρμανση του πλανήτη. Φυσικά, προϋπόθεση για την επιτυχή παρέμβαση σε οποιοδήποτε πολύπλοκο σύστημα είναι η πλήρης κατανόηση των φυσικών νόμων που εκδηλώνονται σ' αυτό και η δημιουργία ενός μαθηματικού μοντέλου που θα προσομοιώνει με επάρκεια το φυσικό σύστημα.