Πέμπτη 26 Μάη 2016
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Στο σημερινό τετρασέλιδο «Εργαζόμενοι και Λαϊκή Συμμαχία» μπορείτε να διαβάσετε:

-- Αρθρο: Τα «νταηλίκια» της κυβέρνησης για τις ομαδικές απολύσεις είναι «στάχτη στα μάτια» των εργαζομένων.

-- Παιχνίδια στις πλάτες των απολυμένων, με το σχέδιο για μερική επαναλειτουργία της «Ενωμένης Κλωστοϋφαντουργίας».

-- Η διακήρυξη της «Ενωτικής Προοδευτικής Συνεργασίας» για τις εκλογές στο σωματείο των αυτοαπασχολούμενων ταξιτζήδων.

-- Ιστορικό: 70 χρόνια από την ίδρυση του ΔΣΕ. Ο νόμος υπ' αριθμόν 6 «για τη ρύθμιση των εργατικών ζητημάτων». Ενα ντοκουμέντο από το Αρχείο του ΚΚΕ για το νόμο της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης του Φλεβάρη του 1948, που, μέσα από τα 17 άρθρα του, προέβλεψε την ικανοποίηση βασικών εργατικών αιτημάτων.

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ «ΕΡΓΑΝΗ»
Το 60% των μισθωτών απολύθηκε τουλάχιστον μια φορά το 2015!

«Στάχτη στα μάτια» τα «νταηλίκια» της κυβέρνησης ότι δεν θα επιτρέψει την πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, όταν η εργοδοσία ξεσαλώνει στους χώρους δουλειάς

Από παλιότερη κινητοποίηση του ΠΑΜΕ

Eurokinissi

Από παλιότερη κινητοποίηση του ΠΑΜΕ
Καθώς με την ψήφιση του νόμου - λαιμητόμου για την Ασφάλιση η κυβέρνηση έβαλε ταφόπλακα στα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων και κυρίως της νέας γενιάς, σειρά στην κλίνη του Προκρούστη παίρνουν τα Εργασιακά, όπως έχει συμφωνηθεί με το 3ο μνημόνιο. Στο νέο αυτό αντεργατικό γύρο, η κυβέρνηση βάζει μπροστά την ίδια ακριβώς επικοινωνιακή τακτική που ακολούθησε και με το Ασφαλιστικό: Δηλώσεις επί δηλώσεων από κυβερνητικά στελέχη που καταγγέλλουν τις «υπερβολικές απαιτήσεις των δανειστών» και διαβεβαιώσεις για «κόκκινες γραμμές» που δεν πρόκειται να παραβιαστούν.

Χαρακτηριστικά, ο γγ του υπουργείου Εργασίας, Αν. Νεφελούδης, δήλωνε σε ραδιοφωνικό σταθμό: «Δεν περνάνε αυτά από εμάς, δεν υπάρχει περίπτωση. Το έχω πει, ξέρω ποια είναι η πολιτική επιλογή μας, δεν υπάρχει δυνατότητα να γίνουν ομαδικές απολύσεις και να ενεργοποιήσουμε το λοκ άουτ...». Στο ίδιο πνεύμα, πριν από λίγες μέρες, ο υπουργός Εργασίας, Γ. Κατρούγκαλος, δήλωνε σε ειδησεογραφικό πρακτορείο, πως «η απαίτηση του ΔΝΤ για ομαδικές απολύσεις είναι απολύτως ιδεοληπτική».

Ομως, οι εργαζόμενοι έχουν πλέον πείρα και δεν πρέπει να «τσιμπήσουν» στους κυβερνητικούς λεονταρισμούς. Πολύ περισσότερο, που με το 3ο μνημόνιο, η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει «να πραγματοποιήσει αυστηρή αναθεώρηση και εκσυγχρονισμό των συλλογικών διαπραγματεύσεων, της συνδικαλιστικής δράσης και, σε εναρμόνιση με τη σχετική οδηγία της ΕΕ και τη βέλτιστη πρακτική, των ομαδικών απολύσεων, σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα και την προσέγγιση που συμφωνήθηκε με τους θεσμούς» (!)

Αλλά, ταυτόχρονα, δεν πρέπει και να υποτιμήσουν τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς, καθώς οι δηλώσεις αυτές, όσο και αν ακούγονται «γραφικές», μόνο τέτοιες δεν είναι. Εντάσσονται στον επικοινωνιακό σχεδιασμό της κυβέρνησης με σκοπό να αποπροσανατολίσει τους εργαζόμενους και να καλλιεργήσει σκόπιμα τον εφησυχασμό και κλίμα αναμονής. Κυρίως, όμως, όλος αυτός ο επικοινωνιακός κουρνιαχτός θέλει να αποκρύψει τις μεγάλες ανατροπές που έχουν ήδη συντελεστεί στα Εργασιακά, μαζί και στο ζήτημα των απολύσεων, όλο το προηγούμενο διάστημα.

Λυμένα τα χέρια των εργοδοτών

Τις ανατροπές αυτές, η κυβέρνηση όχι μόνο δεν τις έθιξε στο παραμικρό, αλλά επιδιώκει να τις παγιώσει και στο διηνεκές. Απ' αυτήν την άποψη, είναι χαρακτηριστικό το τι έχει συμβεί στο ζήτημα των ομαδικών απολύσεων, όπου επί της ουσίας το κεφάλαιο έχει στην κυριολεξία «λυμένα τα χέρια». Γιατί και τίποτα να μην αλλάξει προς το χειρότερο στο ζήτημα των απολύσεων, ήδη η εργοδοσία διαθέτει στο οπλοστάσιό της σύγχρονα και ισχυρά όπλα κατά των εργαζομένων.

Αυτό μαρτυρούν όλα τα διαθέσιμα στοιχεία αλλά και η καθημερινή εμπειρία των εργαζομένων που ζουν στο πετσί τους τα όργια της εργοδοσίας.

Καταρχάς, το υπάρχον νομικό - εργασιακό πλαίσιο για τις απολύσεις είναι απαράδεκτο. Συγκεκριμένα, σε επιχειρήσεις με έως 20 εργαζόμενους δεν τίθεται κανένας περιορισμός στον αριθμό των μηνιαίων απολύσεων. Με αυτά τα δεδομένα, στην ελληνική καπιταλιστική οικονομία, όπου εννιά στις 10 επιχειρήσεις απασχολούν μέχρι 10 εργαζόμενους, πάνω από μισό εκατομμύριο μισθωτοί σε σύνολο 1,673 εκατ. (Οκτώβρης 2015, στοιχεία «Εργάνη») δεν έχουν καμία προστασία μπροστά στο ενδεχόμενο της απόλυσης.

Επιπλέον, το καθεστώς των ομαδικών απολύσεων δίνει τη δυνατότητα στους εργοδότες να απολύουν κάθε μήνα:

α) Μέχρι 6 εργαζόμενους για επιχειρήσεις ή εκμεταλλεύσεις που στην αρχή του μήνα απασχολούν από 20 έως 150 εργαζόμενους.

β) 5% του προσωπικού και μέχρι 30 εργαζόμενους για επιχειρήσεις ή εκμεταλλεύσεις που απασχολούν περισσότερους από 150 εργαζόμενους.

Πρακτικά, δηλαδή, οι ισχύοντες νόμοι δίνουν τη δυνατότητα στην εργοδοσία να ξεμπερδεύει μέσα σε λίγους μόλις μήνες με το προσωπικό που θεωρεί «πλεονάζον».

Δεν είναι, μάλιστα, τυχαίο το γεγονός ότι μαζί με την αύξηση του ορίου των απολύσεων τα προηγούμενα χρόνια, δοθηκαν και πρόσθετες διευκολύνσεις στους εργοδότες, καθιστώντας ακόμα πιο φθηνές γι' αυτούς τις απολύσεις. Συγκεκριμένα, με το νόμο 4393/2012:

  • Μειώθηκε το ποσό της αποζημίωσης απόλυσης των μισθωτών υπαλλήλων.
  • Περιορίστηκε το χρονικό διάστημα προειδοποίησης καταγγελίας της σύμβασης εργασίας από τον εργοδότη.
  • Αυξήθηκε η δυνατότητα καταγγελίας των συμβάσεων εργασίας για τους πρώτους δώδεκα (12) μήνες (από δύο που ίσχυε), χωρίς προειδοποίηση και χωρίς αποζημίωση απόλυσης για τον εργαζόμενο.
Με την απόλυση στο ...τσεπάκι!

Ολα τα παραπάνω οδήγησαν σε μία αγορά εργασίας, όπου σήμερα τα αφεντικά απολύουν «κατά ριπάς». Αποκαλυπτικά γι' αυτό είναι τα στοιχεία του πληροφοριακού συστήματος «Εργάνη», σύμφωνα με τα οποία, το 2015 φτάσαμε στο σημείο να έχουν καταγγελθεί και να έχουν αποχωρήσει από την εργασία τους τόσοι εργαζόμενοι, που σε απόλυτο αριθμό ξεπερνούν τον αριθμό των μισθωτών κατά το ίδιο έτος!

Συγκεκριμένα, το 2015 ο αριθμός των μισθωτών ανήλθε σε 1.673.732 άτομα. Το ίδιο χρονικό διάστημα, οι «αποχωρήσεις» μισθωτών από την εργασία τους - όπως η αστική καταγραφή χαρακτηρίζει τις απολύσεις, τη λήξη συμβάσεων ορισμένου χρόνου και τις "οικειοθελείς" αποχωρήσεις - ανήλθαν σε 1.709.052 άτομα! Ηταν, δηλαδή, σαν να εγκατέλειψε την εργασία του ή να την έχασε τουλάχιστον για μία φορά το σύνολο των μισθωτών της χώρας!

Ακόμα και αν εξαιρέσουμε τις λεγόμενες «οικειοθελείς» αποχωρήσεις, που βεβαίως πολλές φορές υποκρύπτουν απόλυση, και περιοριστούμε στις καταγγελίες συμβάσεων από τον εργοδότη και στη λήξη συμβάσεων ορισμένου χρόνου, ο αριθμός αυτός ξεπερνά το ένα εκατομμύριο (1.004.705 άτομα). Δηλαδή, στη διάρκεια του χρόνου, το 60% των μισθωτών βίωσε τουλάχιστον μια απόλυση.

Αυτό σημαίνει ότι στην πραγματικότητα, οι επιχειρήσεις, ακόμα και με το ισχύον καθεστώς, έχουν εξασφαλίσει την πλήρη ασυδοσία τους να απολύουν όποτε και όπως θέλουν. Αλλά, βέβαια, το κεφάλαιο δεν χορταίνει. Τα θέλει όλα δικά του. Το ενδιαφέρον τώρα επικεντρώνεται στις μεγάλες επιχειρήσεις και τους μονοπωλιακούς ομίλους, οι οποίοι, για να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητά τους, για να προχωρήσουν σε νέες εξαγορές και συγχωνεύσεις, σε μετακινήσεις και αναδιάρθρωση των δραστηριοτήτων τους, δεν θέλουν να έχουν κανένα εμπόδιο.

Ακριβώς αυτά τα τελευταία εμπόδια που έχουν απομείνει, όσον αφορά όχι απλώς την «απελευθέρωση», αλλά την «πλήρη απελευθέρωση» των απολύσεων, αναλαμβάνει να παραμερίσει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, εκτελώντας στο ακέραιο το συμβόλαιο που έχει υπογράψει με το κεφάλαιο.

ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΙΣΤΩΝ ΤΑΞΙ ΑΤΤΙΚΗΣ
Κάλεσμα για ενίσχυση της «Ενωτικής Προοδευτικής Συνεργασίας»

Από το Σάββατο 28/5 έως και τη Δευτέρα 30/5 οι αρχαιρεσίες, στο θέατρο «Περοκέ»

Από κινητοποίηση που οργανώθηκε με πρωτοβουλία των Επιτροπών Αγώνα της ΠΑΣΕΒΕ στα Ταξί
Από κινητοποίηση που οργανώθηκε με πρωτοβουλία των Επιτροπών Αγώνα της ΠΑΣΕΒΕ στα Ταξί
Να ενισχύσουν το ψηφοδέλτιο της «Ενωτικής Προοδευτικής Συνεργασίας» στις αρχαιρεσίες του Σωματείου Ιδιοκτητών ΤΑΞΙ (ΣΑΤΑ) για την ανάδειξη νέου Διοικητικού Συμβουλίου και αντιπροσώπων για την Ομοσπονδία (ΠΟΕΙΑΤΑ), καλούν τους αυτοαπασχολούμενους στα Ταξί οι δυνάμεις της ΠΑΣΕΒΕ. Οι εκλογές του ΣΑΤΑ θα γίνουν στις 28, 29 και 30 Μάη, από τις 8 π.μ. έως τις 8 μ.μ., στο θέατρο «Περοκέ» (πλατεία Καραϊσκάκη). Οι ταξιτζήδες ψηφίζουν με ταυτότητα ή άδεια ή βιβλίο μεταβολών και η συνδρομή έχει μειωθεί για όλους στα 20 ευρώ.

«Η μάχη αυτή είναι σημαντική, όσο σημαντικές ήταν και όλες οι μάχες που δώσαμε αυτά τα χρόνια μαζί, για να βελτιώσουμε τις συνθήκες της δουλειάς μας, για να αποτρέψουμε νέα μέτρα που φορτώνονται απανωτά πάνω μας, από τη συμμαχία μονοπωλίων - ΕΕ - κυβέρνησης», αναφέρει η «Ενωτική Προοδευτική Συνεργασία» και καλεί τους ταξιτζήδες να ισχυροποιήσουν τις δυνάμεις που συσπειρώνονται στην ΠΑΣΕΒΕ.

Στη διακήρυξή της μπροστά στις εκλογές, η παράταξη θυμίζει ότι «το τρίχρονο αυτό δώσαμε μικρές και μεγάλες μάχες, διεκδικώντας τα δικαιώματά μας, αντλώντας δύναμη και πείρα από την πολυήμερη απεργία το καλοκαίρι του 2011». Σημειώνει, επίσης, ότι σήμερα απαιτείται «ένα ρωμαλέο αγωνιστικό - αντιμονοπωλιακό κίνημα, ενάντια σε κάθε μέτρο που στόχο έχει τον εκτοπισμό μας, ενάντια στην ανεργία, την ανασφάλεια, τη χρεοκοπία που μας ετοιμάζουν για να μείνει ελεύθερος ο χώρος να επενδύσουν οι μεγάλες εταιρείες που γλυκοκοιτάζουν το ήδη τσακισμένο μεροκάματό μας (...)

Σήμερα, μετά από έξι χρόνια κρίσης, που οι συνέπειές τους είναι φορτωμένες στις πλάτες μας, είναι επιτακτική ανάγκη η αλλαγή των συσχετισμών στο Σωματείο και την Ομοσπονδία. Είναι ανάγκη η ισχυροποίηση των συνεπών αγωνιστικών δυνάμεων, που θα συμβάλει στην άνοδο του κινήματος, στην ενίσχυση της λαϊκής συμμαχίας με τους υπόλοιπους αυτοαπασχολούμενους και μικρούς ΕΒΕ, με τους εργαζόμενους και όσους υποφέρουν από αυτή τη βάρβαρη πολιτική (...) Μοναδική προοπτική και για τους αυτοαπασχολούμενους στα ΤΑΞΙ είναι ο κοινός και ανυποχώρητος αγώνας με τους υπόλοιπους μικρούς αυτοαπασχολούμενους, με τους εργαζόμενους, ενάντια στη στρατηγική που υπηρετεί τα κέρδη των μονοπωλίων».

Στην κατεύθυνση αυτή, οι δυνάμεις της «Ενωτικής Προοδευτικής Συνεργασίας» υπενθυμίζουν τη σφραγίδα που έβαλαν στους αγώνες των αυτοαπασχολούμενων στα Ταξί: Τη δημιουργία Επιτροπών Αγώνα που συνέβαλαν στην οργάνωση των κινητοποιήσεων κόντρα στην αδράνεια του ΣΑΤΑ. Τις δεκάδες παρεμβάσεις σε υπουργεία, στον ΟΑΕΕ, στο ΚΕΑΟ. Τη συμμετοχή στις απεργιακές κινητοποιήσεις, που τα Ταξί «τράβηξαν χειρόφρενο». Την οργάνωση της αλληλεγγύης τόσο για τους Ελληνες όσο και για τους μετανάστες.

Στον αντίποδα, οι δυνάμεις της πλειοψηφίας στο ΣΑΤΑ, που διεκδικούν και σήμερα την ψήφο των ταξιτζήδων μέσα από τις παρατάξεις ΔΑΚΜΜΕ (Λυμπερόπουλος) και «Ενιαία Κίνηση» (Δήμος), έχουν αποδειχτεί πρόθυμοι να συμβάλουν για να περνούν τα μέτρα υπέρ των μονοπωλίων: «Είναι αυτοί που πανηγυρίζουν για την "καλή απελευθέρωση" που πέτυχαν με το νόμο 4070, που ισχυρίζονται ότι έβαλαν περιορισμούς με το νόμο 4093 που ψήφισε το 2012 η τότε κυβέρνηση, που μόνιμα συζητάνε και διαβουλεύονται με το υπουργείο και το ΣΕΤΕ για να "ρυθμίσει την αγορά"», υπογραμμίζει η «Ενωτική Προοδευτική Συνεργασία» και συνεχίζει: «Είναι αυτοί που αρνούνται όλα αυτά τα χρόνια να κάνουν Γενική Συνέλευση για να ενημερώσουν τον κλάδο, που έχουν ξεχάσει τι σημαίνει συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου, αραχτοί στις ζεστές καρέκλες του ΣΑΤΑ».

Καλεί, επίσης, τους ταξιτζήδες να απομονώσουν το φασιστικό - εγκληματικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής και την παράταξη ΛΑΣΙΤΑ που έχει στήσει: «Αποδείξανε ότι στηρίζουν τα συμφέροντα των εφοπλιστών και του ΣΕΤΕ, τους πραγματικούς δηλαδή αντιπάλους των ταξιτζήδων. Από τους κόλπους τους βγάζουν δολοφόνους. Ο τσαμπουκάς τους τελειώνει στο κορμί κάθε ανυπεράσπιστου εργάτη λευκού ή άλλου. Τρία χρόνια, οι εκπρόσωποί τους στο ΔΣ του ΣΑΤΑ είναι ανύπαρκτοι, μουγκοί, θεωρούν τον Λυμπερόπουλο "το φετίχ του κλάδου". Αλήθεια, πού ήταν στις απεργίες, στις κινητοποιήσεις, στις διαμαρτυρίες για τις διώξεις και τα άλλα προβλήματα;».

Ερωτήματα που ζητούν απάντηση θέτει το σωματείο «ΚΛΩΘΩ»

Ανακοίνωση, με αφορμή το δημοσίευμα για την επαναλειτουργία της ΕΝ.ΚΛΩ.

Πληρωμένη απάντηση στα όσα γράφει η «Αυγή» δίνει το σωματείο ΚΛΩΘΩ, που συσπειρώνει τη μεγάλη πλειοψηφία των απολυμένων κλωστοϋφαντουργών. Σε ανακοίνωσή του βάζει τα εξής ερωτήματα:

  • Ποιοι εργαζόμενοι συμφώνησαν να θυσιάσουν δεδουλευμένα και ποιοι πρότειναν να πάρουν τα 14 από τα 17 εργοστάσια του ομίλου όλοι οι άλλοι πιστωτές, εκτός απ' τους εργαζόμενους;
  • Γιατί κρύβουν ότι οι πρώτοι που θα έπαιρναν από τη διαδικασία εκκαθάρισης θα ήταν οι εργαζόμενοι και το ΙΚΑ και έρχονται να το ανατρέψουν, για να πάρουν όλοι οι άλλοι πιστωτές τα 14 εργοστάσια; Αυτό, δηλαδή, που ανέτρεψαν μετά την ΕΝ.ΚΛΩ. με παρεμβάσεις τους ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ για τις πτωχευμένες, να προηγείται το Δημόσιο και οι τράπεζες, αυτό θέλουν να κάνουν αναδρομικά και για την ΕΝ.ΚΛΩ.;
  • Ποιοι εργαζόμενοι και πότε αποφάσισαν, ποιος έστειλε τέτοια πρόταση στην «Αυγή» για την κάλυψη του κόστους από το πρόστιμο;
  • Πότε ΙΚΑ - ΟΑΕΔ συμφώνησαν να είναι επενδυτές;
  • Ποιοι πληρώνουν σήμερα τα δανεικά και αγύριστα του Λαναρά και της ΕΝ.ΚΛΩ.;
  • Ποιοι είναι οι παλιοί μέτοχοι της ΕΝ.ΚΛΩ. που θα πάρουν το 24%;

Απευθυνόμενο στους απολυμένους του ομίλου, το σωματείο σημειώνει: «Παλιοί μέτοχοι είναι αυτοί που έκλεισαν τα εργοστάσια, άφησαν απλήρωτους τους εργαζόμενους και τους έστειλαν στην ανεργία. Είναι αυτοί που ξεκοκάλισαν επιδοτήσεις - χρηματοδοτήσεις και θαλασσοδάνεια. Επανέρχονται για να "φάνε" ό,τι έχει απομείνει από την περιουσία του ομίλου, να ξανακλέψουν τους εργαζόμενους - απολυμένους και να γλιτώσουν από ποινικές ευθύνες. Αυτοί μαζί με τον Λαναρά συνέταξαν το επιχειρησιακό σχέδιο πριν κλείσουν τα εργοστάσια και όχι οι εργαζόμενοι.

Οι απολυμένοι κλωστοϋφαντουργοί δεν πρέπει να περιμένουν από τις τράπεζες πότε θα τους πάρουν και τα σπίτια. Αυτοί, μαζί με όλους τους εργάτες, τους φτωχούς αγρότες και μαγαζάτορες πλήρωσαν τα χρέη των κάθε λογής Λαναράδων. Σε αυτούς θα φορτώσουν τα πρόστιμα που επιβάλλονται στη χώρα μας για την ΕΝ.ΚΛΩ. για τα δάνεια με κρατικές εγγυήσεις.

Αυτοί χρόνια τώρα πληρώνουν τα παραμύθια της ανάπτυξης υπέρ των εργαζομένων στο πλαίσιο της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων. Αυτοί θα πληρώσουν με νέα φοροληστεία, με το πολυνομοσχέδιο (που ψηφίστηκε), ακόμα και αν είναι άνεργοι χωρίς κανένα εισόδημα, την ίδια στιγμή που οι βιομήχανοι φοροαπαλλάσσονται, τους δίνονται νέα προνόμια και είναι έτοιμοι να καταβροχθίσουν νέες ενισχύσεις και επιδοτήσεις με τον νέο αναπτυξιακό νόμο.

Αυτοί που κάποτε κατηγορούσαν τις τράπεζες, γιατί δεν έδιναν "τζάμπα" χρήμα στον Λαναρά (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ, μαζί με τον Λαφαζάνη και τους εργοδοτικούς - κυβερνητικούς συνδικαλιστές), έρχονται όλοι μαζί με παλιούς μετόχους και ξεκαθαρίζουν στους απολυμένους πως τα χρήματα που τους χρωστά ο όμιλος δεν θα τα πάρουν ποτέ.

Ο Μουσουλίδης, τελευταίος πρόεδρος της ΕΝ.ΚΛΩ., που οδήγησε στην πτώχευση τον όμιλο, ανακοίνωσε πέρσι το καλοκαίρι πως Σεπτέμβρη - Οκτώβρη (2015) θα επαναλειτουργήσουν τα 3 από τα 17 εργοστάσια. Σε αυτήν την κατεύθυνση και πάλι σήμερα η κυβέρνηση, από κοινού με τον δήμαρχο Νάουσας και όλους τους βουλευτές του νομού (ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ), παρουσιάζουν το σχέδιο της εργοδοσίας ως σχέδιο των εργαζομένων».

Οπως σημειώνει, «το σωματείο έχει πάρει αταλάντευτα θέση υπέρ των συμφερόντων των απολυμένων - εργαζομένων, για αυτό και είναι εμπόδιο στα σχέδια εξαπάτησης - αποπροσανατολισμού και εγκλωβισμού των απολυμένων στις επιδιώξεις των Λαναράδων, των τραπεζιτών, των κυβερνήσεών τους και των συνδικαλιστών που τους υπηρετούν (...) Η περιουσία του ομίλου δεν ανήκει στα παράσιτα που τόσα χρόνια γέμιζαν τα σεντούκια τους, τους βιομήχανους, τους τραπεζίτες, παλιούς και νέους μετόχους. Χτίστηκαν από τη δουλειά των εργατών που παράγουν όλο τον πλούτο.

Θα συνεχίσουμε να αποκαλύπτουμε τα αντεργατικά σχέδια της κυβέρνησης και των συμμάχων της. Καλούμε όλους τους εργαζόμενους - απολυμένους - συνταξιούχους κλωστοϋφαντουργούς σε ακούραστη, οργανωμένη πάλη να διεκδικήσουν το δίκιο τους, όλο τον κόπο και τον ιδρώτα τους. Να μη χαθεί ούτε 1 ευρώ από αποζημιώσεις και δεδουλευμένα. Να πληρωθούν τώρα όλοι οι απολυμένοι. Να δοθεί μέσω του ΟΑΕΔ 1.500 ευρώ έκτακτο βοήθημα, να προστατευτούν οι άνεργοι, απολυμένοι. Να μη χαθεί ούτε ευρώ από τις οφειλές σε ΙΚΑ και ΟΑΕΔ».

Τέλος, το σωματείο καλεί την κυβέρνηση «να δώσει στη δημοσιότητα όλα τα έγγραφα που αφορούν τον όμιλο και την αλληλογραφία με Ευρωπαϊκή Ενωση, τράπεζες, κυβερνήσεις καθώς και τα πρακτικά της ομάδας εργασίας που έχει συστήσει και που αποδεικνύουν τη διαχρονική κοροϊδία εις βάρος των εργαζομένων».

ΣΧΕΔΙΟ ΕΠΑΝΑΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΗΣ «ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΚΛΩΣΤΟΫΦΑΝΤΟΥΡΓΙΑΣ»
Παιχνίδια στις πλάτες των απολυμένων από κυβέρνηση και επιχειρηματικά συμφέροντα

Τους ζητούν να ρίξουν στην πυρά τις διεκδικήσεις για δεδουλευμένα και αποζημιώσεις, για να βγάλουν τα δικά τους σπασμένα τα νέα αφεντικά

Από παλιότερη κινητοποίηση απολυμένων του ομίλου
Από παλιότερη κινητοποίηση απολυμένων του ομίλου
Με δημοσίευμά της, η «Αυγή» επανήλθε στο ζήτημα της (μερικής) επαναλειτουργίας της «Ενωμένης Κλωστοϋφαντουργίας» (ΕΝ.ΚΛΩ.), διαπιστώνοντας ότι «η προσπάθεια των εργαζομένων της ΕΝ.ΚΛΩ. να πάρουν το εργοστάσιο στα χέρια τους και να γίνουν το τρίτο αυτοοργανωμένο εγχείρημα μετά τη ΒΙΟΜΕ και τους Ρομπέν του Ξύλου που βάζει μπρος τις μηχανές (...) προσκρούει στην πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των τραπεζών, αλλά και στα συμφέροντα του εγχώριου βιομηχανικού λόμπι».

Εκτός από τις διαπιστώσεις που κάνει η «Αυγή» στο δημοσίευμά της, ξεχωριστό ενδιαφέρον έχουν τα στοιχεία που δίνει για το σχέδιο επαναλειτουργίας της επιχείρησης, η οποία «αποτελούσε το μεγαλύτερο κλωστοϋφαντουργικό όμιλο στη χώρα με 17 μονάδες και το 2005 είχε 200 εκατομμύρια ευρώ τζίρο».

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, «διοικητικοί υπάλληλοι, τεχνικοί και άλλοι εργαζόμενοι είναι μαζί και κατάρτισαν σχέδιο για να μπορέσει η εταιρεία να γίνει βιώσιμη, χωρίς να χρειάζεται δανεισμούς ξανά και ξανά». Ολοι αυτοί, ισχυρίζεται η «Αυγή», αφού πρότειναν στις τράπεζες να βρουν επενδυτή, πριν ο όμιλος κηρύξει πτώχευση το 2012, και αφού κινήθηκαν οι ίδιοι για την εξεύρεση επενδυτικού fund που θα αναλάβει την επιχείρηση, βρέθηκαν άνεργοι και ξεκρέμαστοι, με τα ανείσπρακτα δεδουλευμένα και τις άλλες οφειλές της εργοδοσίας να ξεπερνούν σήμερα τα 36 εκατ. ευρώ.

Εγκαταστάσεις της ΕΝ.ΚΛΩ. στο εργοστάσιο της «Τρικολάν» στη Νάουσα

Motion Team

Εγκαταστάσεις της ΕΝ.ΚΛΩ. στο εργοστάσιο της «Τρικολάν» στη Νάουσα
Αντίστοιχα μεγάλα είναι τα φέσια που άφησε ο όμιλος στο κράτος και στους πιστωτές του. Ενδεικτικά, χρωστάει 190 εκατ. ευρώ στις τράπεζες, 40 εκατ. ευρώ στο ΙΚΑ, άλλα τόσα στο ελληνικό Δημόσιο. Οι συνολικές οφειλές της πτωχευμένης εταιρείας φτάνουν σήμερα τα 315 εκατ. ευρώ, αν συμπεριληφθούν και τα χρέη προς τρίτους. Ολοι αυτοί περιμένουν να πληρωθούν από τους πλειστηριασμούς των περιουσιακών στοιχείων της εταιρείας, οι οποίοι, με ΠΝΠ της κυβέρνησης, πήραν αναβολή για ένα εξάμηνο, μέχρι τις 30/6/2016.

Εξόφθαλμη αβάντα από την κυβέρνηση

Σύμφωνα με την «Αυγή», η παρέμβαση της κυβέρνησης έγινε αφενός επειδή προέβλεπε ότι το τίμημα της εκποίησης θα ήταν ιδιαίτερα μικρό (10% της πραγματικής αξίας) λόγω της κρίσης και τα χρήματα δεν θα έφταναν για την αποζημίωση των εργαζομένων και αφετέρου για να δοθεί επιπλέον χρόνος σε όσους κινούν το εγχείρημα της επαναλειτουργίας, με τον τρόπο που θα περιγράψουμε πιο κάτω.

Σε κάθε περίπτωση, είναι εξόφθαλμη η στήριξη της κυβέρνησης σ' αυτή την πρωτοβουλία, την οποία άλλωστε σκοπεύει να συνδράμει και με νόμο, για το καθεστώς της επαναλειτουργίας κλειστών εργοστασίων στο πλαίσιο μιας «αλληλέγγυας» και «κοινωνικής οικονομίας».

Οπως διαβάζουμε στην «Αυγή», «η κυβέρνηση εμφανίζεται αποφασισμένη να ανοίξει την ΕΝ.ΚΛΩ. και να κάνει πράξη κάτι που δεν θα έκανε καμία άλλη κυβέρνηση. Στις 12 Απριλίου ανακοινώθηκε από τη Γραμματεία Συντονισμού της κυβέρνησης (υπουργός Αλ. Φλαμπουράρης) η δημιουργία εννεαμελούς ομάδας εφτά επιστημονικών συμβούλων πέντε συναρμοδίων υπουργείων, καθώς και δυο εμπειρογνωμόνων, με στόχο την "αξιολόγηση και την τελική διαμόρφωση του επιχειρησιακού σχεδίου για την επαναλειτουργία εγκαταστάσεων της υπό πτώχευση "ΕΝ.ΚΛΩ. ΑΕ"».

Σύμφωνα με την «Αυγή», «η πρώτη εκτίμηση της ομάδας εργασίας είναι θετική για την πρόταση των εργαζομένων και εκφράζεται η βούληση απ' όλες τις πλευρές να εξαντληθούν όλες οι δυνατότητες ώστε να δοθεί λύση». Σημειώνουμε, πάντως, ότι η παρέμβαση της κυβέρνησης προκάλεσε την ενεργοποίηση της Επιτροπής Ανταγωνισμού της ΕΕ, η οποία έχει ξεκινήσει προδικαστική διαδικασία για την ΠΝΠ που αναστέλλει τους πλειστηριασμούς.

Δανεικά κι αγύριστα τα δεδουλευμένα

Πάμε τώρα να δούμε την πρόταση αυτής της «ομάδας πρωτοβουλίας», που κινείται για την επαναλειτουργία ορισμένων (όχι όλων) από τα εργοστάσια της ΕΝ.ΚΛΩ. Σύμφωνα με την «Αυγή», «οι εργαζόμενοι προσπαθούν να βγουν μπροστά και δείχνουν διατεθειμένοι να θυσιάσουν δεδουλευμένα». Ποιοι και πόσοι εργαζόμενοι αποποιούνται τα δεδουλευμένα τους και στηρίζουν το εγχείρημα, δεν μας λέει η εφημερίδα. Ισως επειδή στην πρωτοβουλία αυτή συμμετέχουν αρκετά από τα πρώην διευθυντικά στελέχη της ΕΝ.ΚΛΩ.

Σημειώνουμε, εξάλλου, ότι το ενδιαφέρον τους για την ανεύρεση επενδυτή ξεκίνησε πριν πτωχεύσει η εταιρεία, την περίοδο που ο Λαναράς χρησιμοποιούσε την αγωνία των εργαζομένων ως μέσο πίεσης για να αποσπάσει στήριξη και δάνεια από τράπεζες και κράτος. Τώρα, σύμφωνα με την «Αυγή», «οι εργαζόμενοι προτείνουν στους πιστωτές, αντί να κυνηγούν οφειλές που δεν θα τους δοθούν ποτέ, το χρέος να γίνει κεφάλαιο. Αντί δηλαδή να εκποιούνται περιουσιακά στοιχεία κοψοχρονιά, να ξεκινήσει η υλοποίηση ολοκληρωμένου επιχειρησιακού πλάνου που έχει καταρτιστεί από τους ίδιους και το οποίο παράλληλα θα συμβάλει στη μείωση της ανεργίας».

Το επιχειρησιακό πλάνο που υποτίθεται ότι κατάρτισαν οι εργαζόμενοι, προβλέπει να μετατραπούν σε μετοχικό κεφάλαιο οι ανείσπρακτες οφειλές της πρώην εργοδοσίας και έτσι, εργαζόμενοι και πιστωτές να αποτελέσουν τους νέους μετόχους - ιδιοκτήτες της νέας επιχείρησης. Αν κάποιοι δικαιούνται να τρίβουν τα χέρια τους από μια τέτοια εξέλιξη, αυτοί είναι οι πρώην ιδιοκτήτες της επιχείρησης, οι οποίοι μονομιάς απαλλάσσονται από κάθε ευθύνη απέναντι στους εργαζόμενους.

«Προίκα» στους πιστωτές τα εργοστάσια

Το σχέδιο προβλέπει ακόμα να λειτουργήσουν τρεις από τις 17 μονάδες της πρώην ΕΝ. ΚΛΩ, δύο στην Κομοτηνή και μία στη Νάουσα, με τη φιλοδοξία να απασχολήσουν σε πρώτη φάση 350 εργαζόμενους και 700 σε βάθος πενταετίας. Οι εμπνευστές του σχεδίου έχουν λύσεις για όλα, ακόμα και για το πρόστιμο ύψους 35 εκατ. ευρώ που επέβαλε η ΕΕ στο ελληνικό Δημόσιο, για παλιότερα δάνεια και ρυθμίσεις οφειλών προς το ΙΚΑ, που κρίθηκε ότι στρεβλώνουν τον ανταγωνισμό.

Τώρα, η ομάδα πρωτοβουλίας προτείνει να παραχωρηθούν τα 14 εργοστάσια από τα 17 έναντι των ζημιών που έχουν υποστεί οι πιστωτές, τα οποία συνολικά, μαζί με τον εξοπλισμό τους, υπολογίζεται ότι αξίζουν 150 εκατ. ευρώ. Με αυτά τα λεφτά προτείνουν να καλυφθεί το πρόστιμο και μέρος των απαιτήσεων που έχουν οι άλλοι πιστωτές, στους οποίους μάλιστα προτείνεται να είναι οι πλειοψηφούντες μέτοχοι στο νέο εταιρικό σχήμα. Από την πλευρά τους, οι εργαζόμενοι δηλώνουν διατεθειμένοι να συμμετέχουν στο μετοχικό κεφάλαιο με τα 27 από τα 35 εκατ. ευρώ που τους οφείλει η παλιά τους εργοδοσία.

Επομένως, αυτό που λέει η «Αυγή», ότι οι εργαζόμενοι «προσπαθούν να πάρουν το εργοστάσιο στα χέρια τους», καμιά σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα. Αυτό που προτείνει η «ομάδα πρωτοβουλίας», είναι να κεφαλαιοποιηθούν όλες οι οφειλές της πρώην εργοδοσίας και με βάση αυτή την αναλογία να συμμετέχουν εργαζόμενοι και πιστωτές στο νέο εταιρικό σχήμα. Ετσι, οι εργαζόμενοι από τη μια απεμπολούν κάθε προσδοκία να εισπράξουν έστω και ένα μέρος από τα δεδουλευμένα τους και από την άλλη αποκτούν καινούρια αφεντικά, τις τράπεζες και τους άλλους πιστωτές του Λαναρά, που θα πλειοψηφούν συντριπτικά στο νέο μετοχικό κεφάλαιο.

Κριτήριο κάθε επένδυσης είναι το κέρδος

Είναι, επίσης, καθαρό ότι οι πιστωτές της πρώην ΕΝ.ΚΛΩ. δεν πρόκειται να αποδεχτούν μια τέτοια λύση, αν δεν τους διασφαλίζει κέρδη μεγαλύτερα από τις οφειλές που φιλοδοξούν να εισπράξουν. Ούτε αυτό, όμως, είναι αρκετό. Επιπλέον όρος για τη συμμετοχή τους είναι να διαβλέπουν υψηλή απόδοση των κεφαλαίων που θα επενδύσουν με τη μορφή της κεφαλαιοποίησης των οφειλών, δηλαδή να βλέπουν μεγάλα περιθώρια κέρδους σ' αυτή τους την επένδυση.

Αυτό είναι το βασικό κριτήριο για να επενδύσουν οι καπιταλιστές και για μια τέτοια επένδυση μιλάμε στην περίπτωση της επαναλειτουργίας της ΕΝ.ΚΛΩ. Καμιά τράπεζα και κανένας πιστωτής του Λαναρά δεν πρόκειται να απεμπολήσει τις οικονομικές απαιτήσεις του από την πρώην ΕΝ.ΚΛΩ. «για την ψυχή της μάνας του», πόσο μάλλον για να ξαναβρούν δουλειά μερικές εκατοντάδες από τους χιλιάδες απολυμένους του παλιού ομίλου.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πολλοί από τους εμπλεκόμενους και κυρίως οι τράπεζες δεν καλοβλέπουν το σχέδιο της «ομάδας πρωτοβουλίας», όσο κι αν η «Αυγή» τις εγκαλεί ότι δυσκολεύουν το εγχείρημα, παρά το γεγονός ότι ...ανακεφαλαιοποιήθηκαν με λεφτά του λαού. Αυτός, όμως, είναι και ο λόγος για τον οποίο άλλες μερίδες του κεφαλαίου θεωρούν προς το συμφέρον τους να μην ευοδώσει το σχέδιο, καθώς στο πλαίσιο του ανταγωνισμού στον κλάδο της κλωστοϋφαντουργίας και διακλαδικά, «το βιομηχανικό λόμπι δεν βλέπει θετικά την επαναλειτουργία των κλωστηρίων, με το επιχείρημα ότι θα βλάψει τον ανταγωνισμό η εκκίνηση εταιρείας όπου έχει συμφέροντα και το κράτος», όπως παρατηρεί η «Αυγή».

Από εκεί και πέρα, ακόμα κι αν πάρουν μπροστά οι μηχανές, η νέα εργοδοσία δεν θα δυσκολευτεί να επιβάλει όρους γαλέρας στα εργοστάσια, για τον επιπλέον λόγο ότι θα απευθύνεται σε εργαζόμενους έτοιμους να δεχτούν να δουλέψουν ακόμα και τζάμπα, για να «πάει καλά» η επιχείρηση στην οποία και οι ίδιοι κατέχουν μετοχές.

Η πραγματικότητα με το κεφάλι κάτω

Η «Αυγή», βέβαια, παρουσιάζει την πραγματικότητα όπως βολεύει την κυβέρνηση και φτάνει σε δυο αράδες να καταργεί ακόμα και νομοτέλειες του καπιταλισμού. Οπως μας πληροφορεί η εφημερίδα, το κέρδος για τους νέους μετόχους είναι εγγυημένο, επειδή «θα παράγονται προϊόντα με βάση τις ανάγκες της αγοράς και όχι τυχαία, όπως γινόταν στο παρελθόν, για να μπορεί η διοίκηση Λαναρά να εξασφαλίζει δανειοδοτήσεις, όπως καταγγέλλουν οι εργαζόμενοι».

Αλήθεια, όμως, ποιος καπιταλιστής δεν παίρνει υπόψη του στην παραγωγή τις «ανάγκες τις αγοράς»; Και γιατί οι ανταγωνιστές της νέας ΕΝ.ΚΛΩ. θα σταματήσουν τώρα να κάνουν το ίδιο; Στη διαδικασία της διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου, ο κάθε ξεχωριστός καπιταλιστής προσπαθεί να κυριαρχήσει έναντι των ανταγωνιστών του και να καλύψει αυτός τις «ανάγκες της αγοράς», για να αυξήσει την κερδοφορία του.

Γι' αυτό η παραγωγή στον καπιταλισμό είναι άναρχη, είτε την εξετάσει κανείς σ' ένα μεμονωμένο κλάδο, είτε στο σύνολο της οικονομίας. Από 'δω προκύπτουν και οι κρίσεις του καπιταλισμού, που είναι κρίσεις υπερπαραγωγής προϊόντων και υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου. Μόνο η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας, που θα γίνεται με κριτήριο τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και όχι το καπιταλιστικό κέρδος, μπορεί να εξαλείψει την αναρχία στην παραγωγή, να εξασφαλίσει μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους.

70 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΕΛΛΑΔΑΣ
Ο νόμος για την κατοχύρωση των εργατικών δικαιωμάτων

«Η εργασία είναι βασική κοινωνική λειτουργία και δημιουργεί δικαίωμα για την απόλαυση όλων των αγαθών της ζωής». Με αυτή τη διακήρυξη στο πρώτο άρθρο του νόμου «Για τη ρύθμιση των εργατικών ζητημάτων», προσδιόριζε η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση το Φλεβάρη του 1948 τη θέση της για τα εργατικά δικαιώματα στη συγκεκριμένη συγκυρία.

Χρειάστηκαν ποταμοί αίματος από την εργατική τάξη για να κατοχυρώσει στην πράξη ένα προς ένα μια σειρά από τα δικαιώματα που απορρέουν από την εργασία της. Χρειάστηκε η ένοπλη αντιπαράθεση με το αστικό κράτος, την εξουσία των καπιταλιστών, η αμφισβήτηση στην πράξη της ιδιοκτησίας τους στα μέσα παραγωγής. Χρειάστηκε να αναγκαστούν κάτω από την πίεση της πάλης οι καπιταλιστές να κάνουν παραχωρήσεις σε εποχές που το σύστημα είχε τέτοια δυνατότητα. Οι επόμενες φάσεις της καπιταλιστικής ανάπτυξης αλλά και η προσωρινή επικράτηση της αντεπανάστασης μάς δίδαξε πως κανένα δικαίωμα δεν μπορεί να θεωρείται κατοχυρωμένο, αν δεν έχει εξαλειφθεί η αιτία που γεννά την ταξική καταπίεση. Αν δεν αλλάξει ριζικά ο συσχετισμός ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, αν δεν φύγουν από τη μέση οι ίδιες οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.

Παρότι στα εβδομήντα χρόνια που μεσολάβησαν, η εργατική τάξη με τους αγώνες της μπόρεσε να επιβάλει στην πράξη την ικανοποίηση μιας σειράς δικαιωμάτων που το 1948 ήταν ακόμα αδιανόητα, οι αρνητικοί για την εργατική τάξη συσχετισμοί που διαμορφώθηκαν παγκόσμια μετά την επικράτηση της αντεπανάστασης το 1991, αλλά και το γεγονός ότι ο καπιταλισμός δεν μπορούσε να προχωρήσει άλλο χωρίς μια γερή αφαίρεση εργατικών δικαιωμάτων, που κάτω από άλλες συνθήκες αναγκάστηκε να παραχωρήσει, έχουν οδηγήσει ήδη σε μια μεγάλη μείωση της τιμής πώλησης του εμπορεύματος εργατική δύναμη.

Η πρώτη απόφαση της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης για τα εργατικά δικαιώματα (Αρχείο ΚΚΕ)
Η πρώτη απόφαση της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης για τα εργατικά δικαιώματα (Αρχείο ΚΚΕ)
Στην πεπατημένη των προηγούμενων αστικών κυβερνήσεων και η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, με την εφαρμοζόμενη πολιτική της δηλώνει ότι δεν υπάρχουν εργατικά δικαιώματα, το μόνο δικαίωμα που αναγνωρίζεται είναι το δικαίωμα του καπιταλιστή να ξεζουμίζει την εργατική δύναμη. Κάτι που με τη σειρά του επαναφέρει ως πρωτεύον το θέμα των συσχετισμών στη σχέση κεφαλαίου - εργασίας.

Στην εποχή που διατυπώθηκε, το 1948, χωρίς να είναι νόμος που να αφορά σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής, η υπ' αριθμόν 6 πράξη της ΠΔΚ με τα 17 άρθρα της είναι ένας πρωτοποριακός για κείνη την εποχή νόμος.

Στο άρθρο 2 αναφέρεται: «Στη Δημοκρατική Ελλάδα τα συνδικαλιστικά δικαιώματα είναι απόλυτα σεβαστά. Κάθε επέμβαση της διοίκησης ή οποιουδήποτε ξένου στα εργατικά συνδικάτα απαγορεύεται. Αναγνωρίζονται από τη Δημοκρατική Κυβέρνηση εκείνες μόνον οι διοικήσεις των εργατικών συνδικάτων που βγήκαν με την ελεύθερη θέληση των εργατών ή υπαλλήλων». Καμία σχέση με τη σημερινή πραγματικότητα, όπου ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός ρίχνουν βαριά τη σκιά τους στη δυνατότητα των εργατών να συνδικαλίζονται χωρίς «επέμβαση της διοίκησης ή οποιουδήποτε ξένου στα εργατικά συνδικάτα».

Στο άρθρο 3 τονίζεται ότι: «Το δικαίωμα της απεργίας αναγνωρίζεται χωρίς κανένα περιορισμό και προστατεύεται από τα όργανα της λαϊκής εξουσίας. Το λοκ άουτ απαγορεύεται». Καμιά σχέση με τη σημερινή πραγματικότητα της βιομηχανίας δικαστικών αποφάσεων ενάντια στο δικαίωμα στην απεργία, της αναγνώρισης στους καπιταλιστές να κηρύσσουν λοκ άουτ.

Στο άρθρο 4 σημειώνεται: «Προσωρινά και ωσότου κανονιστούν τα μεροκάματα με ελεύθερη συμφωνία ανάμεσα στους εργοδότες και τους μισθωτούς, τα μεροκάματα και οι μισθοί πρέπει να είναι τουλάχιστον ίσα με τα ισόποσα σε σημερινές δραχμές του μεροκάματου ή του μισθού του 1940 προσαυξημένο κατά 20%. Μέτρο για την μετατροπή είναι ο τιμάριθμος». Δινόταν, δηλαδή, στους εργάτες μια βάση εκκίνησης για τις μισθολογικές διεκδικήσεις υψηλότερη από αυτήν που είχαν επιβάλει οι καπιταλιστές στο όνομα της «πολεμικής κατάστασης». Καμία σχέση με τη σημερινή πραγματικότητα, όπου η κυβέρνηση στο όνομα της καπιταλιστικής κρίσης επέβαλε πάγωμα και μείωση μισθών.

Το άρθρο 5 αφορούσε θεμελιώδη δικαιώματα: «Στις γυναίκες και στους νέους για ίση δουλειά δίνεται ίσο μεροκάματο. Η παιδική εργασία απαγορεύεται». Χρειάστηκαν δεκαετίες αγώνων για να γίνουν ορισμένα βήματα σ' αυτή την κατεύθυνση.

Το άρθρο 6 ρύθμιζε το θέμα της ετήσιας ανάπαυσης των εργατών: «Οταν δεν υπάρχει άλλη συμφωνία ευνοϊκότερη για τον μισθωτό, κάθε μισθωτός έχει δικαίωμα κάθε χρόνο σε 15ήμερη άδεια με πλήρεις αποδοχές. Η άδεια δίνεται μέσα σ' ένα μήνα από τη στιγμή που θα το ζητήσει ο μισθωτός. Αν οι ανάγκες της επιχείρησης το επιβάλλουν, μπορεί το διάστημα αυτό να παραταθεί για δύο το πολύ μήνες».

Με το άρθρο 7 οριζόταν ότι: «Σε κάθε επιχείρηση εκλέγεται ελεύθερα από τους μισθωτούς εργοστασιακή επιτροπή ή επιτροπή επιχείρησης, καταστήματος κ.λπ., που φροντίζει για όλα τα ζητήματα που απασχολούν τους μισθωτούς στην επιχείρηση. Η εργοστασιακή επιτροπή ασχολείται επίσης με τα ζητήματα παραγωγής και λειτουργίας της επιχείρησης».

Το περιεχόμενο του άρθρου 8 που αφορά στις κοινωνικές ασφαλίσεις, συνιστά πρωτοποριακή ρύθμιση ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα, πόσο μάλλον που μία μετά την άλλη οι σημερινές νομοθετικές ρυθμίσεις εξαφανίζουν από το χάρτη την ίδια την έννοια της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Αναφέρει χαρακτηριστικά: «Ολοι οι μισθωτοί υπάγονται στις κοινωνικές ασφαλίσεις και ασφαλίζονται ενάντια στα γηρατειά, στην ασθένεια, στην ανικανότητα και στην ανεργία. Οι εισφορές στις κοινωνικές ασφαλίσεις γίνονται, αν δεν έχει καθιερωθεί ήδη λύση ευνοϊκώτερη για τους ασφαλισμένους, από τους εργοδότες κατά 60% τουλάχιστο και από τους ασφαλισμένους κατά 40% το πολύ. Οι άνεργοι δεν πληρώνουν, αλλά εξακολουθούν να υπάγονται στις κοινωνικές ασφαλίσεις σ' όλο το χρόνο της ανεργίας. Σε περίπτωση που ένας μισθωτός δεν έχει γραφεί στις κοινωνικές ασφαλίσεις από αμέλεια ή δόλο του εργοδότη του, γράφεται μόλις το ζητήσει ο ίδιος ή το αρμόδιο εργατικό συνδικάτο αναδρομικά και ο εργοδότης εκτός από τα νόμιμα πρόστιμα υποχρεούται να πληρώσει αναδρομικά και τις εισφορές του μισθωτού.

Τα ασφαλιστικά ταμεία που λειτουργούν για τους μισθωτούς, διοικούνται κατά πλειοψηφία από αντιπροσώπους που εκλέγουν οι ίδιοι οι ασφαλισμένοι. Η κρατική διοίκηση μπορεί να ελέγχει τα ταμεία αλλά δεν επεμβαίνει στη νόμιμη λειτουργία τους».

Με το άρθρο 9 ορίζονταν ο ημερήσιος σταθερός εργάσιμος χρόνος και η πληρωμή των υπερωριών: «Οι εργάσιμες ώρες για όλους τους μισθωτούς είναι 8 το πολύ κάθε μέρα εκτός αν έχουν καθιερωθεί λιγότερες. Κάθε υπερωρία πρέπει να γίνει δεκτή από τους ίδιους τους εργαζόμενους και πληρώνεται με ειδική συμφωνία πάντως κατά 50% τουλάχιστο πάνω από το κανονικό μεροκάματο που αναλογεί σε μια ώρα δουλειάς».

Πρωτοποριακή ήταν και η ρύθμιση με το άρθρο 10 θεμάτων που σχετίζονται με την ασθένεια: «Ημέρες δικαιολογημένες από ανώτερη βία απουσίας πληρώνουνται. Σαν ανώτερη βία θεωρείται και η αρρώστεια του εργαζόμενου. Αν η αρρώστεια παραταθεί πάνω από 15 μέρες, η επιχείρηση του πληρώνει τη διαφορά ανάμεσα στο βοήθημα που παίρνει από τις κοινωνικές ασφαλίσεις και στο μεροκάματο ή μισθό που έπαιρνε όταν εργαζότανε. Σε περίπτωση που η αρρώστεια προέρχεται από τους όρους δουλειάς συνηθισμένους ή εξαιρετικούς, ο εργοδότης πληρώνει τη διαφορά αυτή για όλο το διάστημα της θεραπείας όχι πάντως πάνω από δύο χρόνια».

Το άρθρο 11 περιέχει μια ανήκουστη και για την εποχή της και για σήμερα ρύθμιση: «Κάθε διαφορά ανάμεσα σε εργοδότη και εργαζόμενο λύνεται από το Λαϊκό Δικαστήριο της περιφέρειας του τόπου δουλειάς. Ενας απ' τους λαϊκούς δικαστές στις διαφορές αυτές πρέπει να ορίζεται από το εργατικό συνδικάτο που ανήκει ο εργαζόμενος. Ο Πρόεδρος του Λαϊκού Δικαστηρίου φροντίζει ώστε να οριστεί από το συνδικάτο ο εργατικός αυτός δικαστής».

Το άρθρο 12 αφορούσε σε μια σειρά ζητήματα σχετικά με τους όρους αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, που ακόμα και σήμερα είναι άπιαστο όνειρο: «Κάθε επιχείρηση υποχρεώνεται να εξασφαλίζει για τους μισθωτούς της τα μέσα για την εξυπηρέτησή τους στις ώρες φαγητού, ανάπαυσης, αναψυχής, ανάγνωσης, βρεφικό σταθμό, εργατική λέσχη με τα μέσα μιας εκπολιτιστικής ανάπτυξης κ.λπ.».

Απόλυτη ήταν η προστασία της μητρότητας, καθώς το άρθρο 13 όριζε: «Εγκυες γυναίκες έχουν δικαίωμα για άδεια με πλήρεις αποδοχές 4 βδομάδες πριν από τον τοκετό και 4 βδομάδες ύστερα απ' τον τοκετό».

Με το άρθρο 14 επιβάλλεται το υποχρεωτικό των συμβάσεων, που και αυτό σήμερα αμφισβητείται: «Επιτρέπονται οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας ανάμεσα στο αρμόδιο εργατικό συνδικάτο και σε έναν ή σε ομάδα εργοδοτών. Οι όροι της συλλογικής σύμβασης υποχρεώνουν και ευνοούν και τους μισθωτούς που δεν ανήκουν στα συνδικάτο όπως και τους εργοδότες που δεν ανήκουν στην ομάδα που υπόγραψε τη συλλογική σύμβαση».

Στο άρθρο 15 υπάρχει πρόβλεψη για την προστασία του εργάτη από εκβιασμούς στο χώρο εργασίας, καθώς ορίζει: «Κάθε συμφωνία αντίθετη με προστατευτικό εργατικό νόμο εφ' όσον είναι δυσμενέστερη για τον μισθωτό, είναι άκυρη. Επίσης είναι άκυρη για το μισθωτό και κάθε παραίτηση εκ των υστέρων από δικαιώματα και αξιώσεις που είχε σύμφωνα με εργατικούς νόμους».

Το άρθρο 16 κατοχυρώνει προηγούμενες κατακτήσεις: «Ολες οι προστατευτικές διατάξεις για τους μισθωτούς που έχουν καθιερωθεί και επιβληθεί ισχύουν εφ' όσον δεν είναι αντίθετες με το νόμο αυτό».

Χαρακτηριστική, τέλος, για το πνεύμα της εποχής, όπου τα «δουλικά» (όπως τους έλεγαν) τόσο στην πόλη όσο και στο χωριό δεν θεωρούνταν καν εργάτες, είναι η διάταξη του άρθρου 17: «Κάθε προστατευτικός νόμος για τους μισθωτούς περιλαβαίνει και τους οικόσιτους υπηρέτες καθώς και τους εργάτες γης».



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ