Παπαγεωργίου Βασίλης

Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς;

Οτι ο ΣΥΡΙΖΑ τώρα ανακαλύπτει πως οι βιομήχανοι, τελικά, δε νοιάζονται αληθινά για τους μισθούς των εργαζομένων; Κι αυτή η «ανακάλυψή» του για τις αντεργατικές διαθέσεις των βιομηχάνων, κάλπικη είναι. Αφού, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί ο πρόεδρός του εκφράζει την αγωνία του, επειδή δε στηρίζονται οι επενδύσεις και η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων.

Οτι ο ΣΥΡΙΖΑ ανακαλύπτει πολιτικές «ταξικά άδικες»; Και τι σημαίνει «ταξικά δίκαιες» πολιτικές; Είναι ποτέ δυνατόν να είναι «δίκαιες» οι πολιτικές που εφαρμόζονται σε μια κοινωνία όπου τα εργοστάσια ανήκουν σε μια χούφτα καπιταλιστές και για το δικό τους όφελος λειτουργούν, ανοιγοκλείνουν, «αναδιαρθρώνονται»;

Είναι αληθινά ... καινοτόμες οι διαπιστώσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Οπως και το θράσος του να εμφανιστεί ότι συμπονά τους εργάτες. Ασε που οι δυνάμεις του στο συνδικαλιστικό κίνημα, μαζί με τους άλλους εργοδοτικούς, βάζουν πλάτες για υπογραφή συμβάσεων με μεγάλες μειώσεις μισθών...

Γράφουν οι χρυσαυγίτες στην ιστοσελίδα τους: «Το φορολογικό καθεστώς στην Ελλάδα δεν ήταν ποτέ ευνοϊκό απέναντι στις επιχειρήσεις (...) Με φορολογικές διατάξεις των οποίων η πολυπλοκότητα και οι έκτακτες εισφορές που επιβεβαιώνουν τη φράση "ουδέν μονιμότερο του προσωρινού", οι επιχειρήσεις είχαν κάθε λόγο να αισθάνονται ότι το κράτος τις πολεμά, παρεμποδίζοντας τη λειτουργία τους, μέσα από το φορολογικό νόμο (...) Η αστάθεια του φορολογικού πλαισίου αποτελεί το σημαντικότερο πρόβλημα για τις επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα». Μεγάλη η πρεμούρα τους για τη φορολόγηση των επιχειρήσεων, του μεγάλου κεφαλαίου. Γι' αυτό στη Βουλή ζητούν συνεχώς νέα κίνητρα, επιδοτήσεις και φοροαπαλλαγές για τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Χαρακτηριστικά τέλη Φλεβάρη, οι ναζί, με ερώτησή τους, στη Βουλή, βγαλμένη θαρρείς κατ' ευθείαν από τα συρτάρια της Ενωσης Εφοπλιστών, ζητούσαν «ενίσχυση των ναυτιλιακών εταιρειών υπό όρους από τη μεριά του κράτους». Να δοθούν «εγγυητικές επιστολές από το κράτος για να μπορέσουν να λύσουν το πρόβλημα (σ.σ. χρηματοδότησης) οι ναυτιλιακές εταιρείες». Επομένως, το ελληνικό Δημόσιο, ο ελληνικός λαός, να επιδοτήσουν παραπέρα τους εφοπλιστές, να αποπληρώσουν το τραπεζικό δάνειο ενός μεγαλοεπιχειρηματία, αν η πλοιοκτήτρια off shore του κηρύξει για το τυπικό μια πτώχευση, γλιτώνοντας ο ίδιος την αποπληρωμή.

Προηγούμενα, ο βουλευτής τους Παναγιώταρος ζητούσε στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής νέες επιδοτήσεις και φοροαπαλλαγές για τους εφοπλιστές: «(...) βλέπουμε στον προϋπολογισμό που λέτε ότι από φορολόγηση των πλοίων υπό ελληνική σημαία θα αποκομίσουμε 80 εκατ. ευρώ... ε το πιο εύκολο που θα κάνουν οι Ελληνες πλοιοκτήτες είναι να αλλάξουν τη σημαία για να γλιτώσουν τα λεφτά, αντί να βρεθεί μια χρυσή τομή κι από δυο τρεις Ελληνες που είναι μάξιμουμ σε κάθε πλήρωμα, ο καπετάνιος και ο πρώτος μηχανικός, να δοθούν κίνητρα για να είναι και οι υπόλοιποι ναύτες Ελληνες (...)».

...Την ίδια στιγμή, οι φασίστες δεν τολμούν να πουν κιχ για το καμποτάζ, για το οποίο χρόνια αγωνίζονται οι ναυτεργάτες και έχει να κάνει ακριβώς με τη διατήρηση ελληνικού πληρώματος στα πλοία (για την ασφάλεια τη δικιά τους και των επιβατών). Ομως, τέτοια ζητήματα η Χρυσή Αυγή δεν αγγίζει, καθώς θίγονται συμφέροντα «πλοιοκτητών». Μόνο ζητά να τους δοθούν νέα κίνητρα (βλ. νέες επιδοτήσεις, άρα χρήμα του λαού, ή νέες φοροαπαλλαγές, άρα «κενά» στα έσοδα που πάλι ο λαός θα κληθεί να καλύψει) για μια - δυο όλες κι όλες επιπλέον θέσεις πληρώματος σε Ελληνες.

Μιλώντας τότε στην ίδια επιτροπή της Βουλής, έτερος βουλευτής της οργάνωσης, ο Γερμενής έλεγε κι αυτός τον πόνο τους : «(...) ο επιχειρηματικός κόσμος στενάζει (...) λέτε ότι θα φορολογήσετε τα πλοία του ελληνικού στόλου με βάση το τονάζ (...) την ίδια μέρα που θα εφαρμοστεί το μέτρο, τα περισσότερα πλοία του εμπορικού στόλου θα υποστείλουν την ελληνική σημαία και με μεγάλη ευκολία θα επιλέξουν μια σημαία άλλη που θα εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντά τους». Συν τις τοποθετήσεις τους υπέρ νέων μέτρων ενίσχυσης άλλων μερίδων του μεγάλου κεφαλαίου, π.χ. φαρμακοβιομήχανοι και ξενοδόχοι. Τέτοιοι είναι οι νεοναζί, τσιράκια των μεγαλοκαρχαριών, όργανα του μεγάλου κεφαλαίου στην προσπάθεια του να ξεπεράσει την κρίση του, φορτώνοντας όλα τα βάρη στα λαϊκά στρώματα. Γι' αυτό να αποκαλύπτονται και να απομονώνονται παντού απ' το λαό.

Γρηγοριάδης Κώστας

Βεβαίως, το ΚΚΕ πάλευε ενάντια στη δικτατορία και καλούσε σε πανστρατιά για την ανατροπή της, δίνοντας οι κομμουνιστές το παράδειγμα. Ξεχνάει, όμως, ο Θ. Καρτερός, ότι δεν πάλευαν το ίδιο όλοι και κυρίως δεν είχαν όλοι τον ίδιο σκοπό. Εκείνο, όμως, που κυρίως δε θέλει να θυμάται είναι ότι και τότε δεν ήταν μικρότερης σημασίας οι αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις για καίριας και στρατηγικής σημασίας ζητήματα. Για παράδειγμα, δε θέλει να θυμάται τη στάση του λεγόμενου ΚΚΕ εσωτερικού, προγόνου του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, όταν έβλεπε με θετικό μάτι τη λεγόμενη φιλελευθεροποίηση της χούντας με τον Μαρκεζίνη, όπως επίσης δε θέλει να θυμάται την περιβόητη ΕΑΔΕ του ΚΚΕ εσωτερικού. Δείχνει να ξεχνάει γιατί το ίδιο ακριβώς ο ΣΥΡΙΖΑ και η εφημερίδα του η «Αυγή» και ο ίδιος υποστηρίζουν και για σήμερα. Οταν έχει τεθεί μπροστά μας το πρόβλημα της απαλλαγής του τόπου από τη δικτατορία των μονοπωλίων και την Ευρωπαϊκή Ενωση που είναι η ομπρέλα τους, ο κ. Καρτερός και ο ΣΥΡΙΖΑ μάς καλούν σε ενότητα για να κυβερνήσουμε με τους υγιείς επιχειρηματίες, να επεξεργαστούμε μια νέα στρατηγική για την ΕΕ και να εξανθρωπίσουμε το σύστημα. Για μια φιλελευθεροποίηση του συστήματος μέσω ενός νέου Μαρκεζίνη ή για μια νέα Εθνική Αντιδικτατορική Δημοκρατική Ενότητα.

Ο ίδιος μπορεί να γλείφει εκεί που έφτυνε. Ε! Δεν πάει πολύ να θέλει να του μοιάσουν όλοι; Αλλά είπαμε, η κολοβή αλεπού θέλει όλες τις αλεπούδες κολοβές.

Τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι; 'Η τι είδους τιμές μπορεί να αποτίσει στην «Επανάσταση των Γαριφάλων» ο επικεφαλής ενός κόμματος, που στόχο της ύπαρξής του έχει τη διαχείριση του καπιταλισμού και που για να τον πετύχει διαβεβαιώνει τους αστούς πως θα κάνει ό,τι περνά απ' το χέρι του για την ενσωμάτωση του λαού, τον παροπλισμό του εργατικού - λαϊκού κινήματος;

Ο Αλ. Τσίπρας βρίσκεται ήδη στην Πορτογαλία, όπως ανακοινώθηκε, με αφορμή την επέτειο της «Επανάστασης των Γαριφάλων» (25 Απρίλη 1974). Ενα κορυφαίο γεγονός που σημάδεψε τη σύγχρονη Ιστορία της χώρας αυτής και όχι μόνο. Ξέσπασε στις 25 Απρίλη 1974 από το «Κίνημα των Ενόπλων Δυνάμεων», που ανέτρεψε τη δικτατορία, η οποία διαρκούσε από το 1926. Με τη μαζική είσοδο των λαϊκών μαζών στο προσκήνιο, την πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών, πήρε χαρακτηριστικά λαϊκής επανάστασης που υπονόμευε την κυριαρχία των μονοπωλίων, ενώ σήμανε την απελευθέρωση των αποικιών. Το μεγάλο βήμα προς τα εμπρός που σηματοδότησε, δεν ολοκληρώθηκε. Ανακόπηκε απ' την αστική τάξη, με τη στήριξη του διεθνούς ιμπεριαλισμού και του ΝΑΤΟ και τη συνδρομή της σοσιαλδημοκρατίας και του ευρωκομμουνισμού.

Τι θα τιμήσει, λοιπόν, ο κ. Τσίπρας; Ο κήρυκας της «κοινωνικής συνοχής», που, όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, εγγυάται για την ικανότητα του κόμματός του να ενσωματώσει την εργατική τάξη, το λαό, έτσι που να γίνει «αρωγός στη μεγάλη εθνική προσπάθεια» για ξελάσπωμα των καπιταλιστών απ' την κρίση; `Η πιστεύει πως με τέτοια θα συγκαλύψει την πολιτική του, πολιτική εξωραϊσμού του συστήματος, της ΕΕ και του Ομπάμα;

Αλλωστε, και μόνο το γεγονός ότι κατά την παραμονή του εκεί θα συναντηθεί με τον Μάριο Σοάρες είναι αποκαλυπτικό. Σοσιαλδημοκράτης διαθέσιμος στη δικτατορία πριν ανατραπεί για συνεργασία, στη διάθεση του ιμπεριαλισμού μετά την ανατροπή της, για να ανασχεθεί το λαϊκό κίνημα και να επικρατήσει η αντεπανάσταση, αντικομμουνιστής μέχρι μυελού των οστών, καυχιόταν πως το κόμμα του είναι «η μόνη δύναμη στη χώρα ικανή να αντισταθεί στους κομμουνιστές».

Αυτόν τιμούσαν οι πολιτικοί και ιδεολογικοί πρόγονοι του κ. Τσίπρα, οι οπορτουνιστές του ευρωκομμουνισμού. Είναι, όντως, ο άνθρωπος στον οποίο αξίζει να υποβάλει τα σέβη του ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, τιμώντας το φρενάρισμα της επανάστασης και την παραμονή της Πορτογαλίας στα δεσμά του καπιταλισμού, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.