«Αποδεικνύεται, για άλλη μια φορά, ότι ήταν υποκριτικά και κροκοδείλια τα "περσινά δήθεν δάκρυα" του για την κατάργηση και μείωση από την κυβέρνηση και την τρόικα του κατώτερου μισθού...». Αυτά δήλωσε χτες το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Δημ. Στρατούλης, μετά τη συνάντηση της ΓΣΕΕ με τους εργοδοτικούς φορείς για την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Και το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ συμπληρώνει πως «ο ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ αγωνίζεται μαζί με τα εργατικά συνδικάτα για να ανατρέψει αυτές τις ταξικά άδικες κυβερνητικές πολιτικές κατάργησης του κατώτερου μισθού και των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας».

Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς;

Οτι ο ΣΥΡΙΖΑ τώρα ανακαλύπτει πως οι βιομήχανοι, τελικά, δε νοιάζονται αληθινά για τους μισθούς των εργαζομένων; Κι αυτή η «ανακάλυψή» του για τις αντεργατικές διαθέσεις των βιομηχάνων, κάλπικη είναι. Αφού, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί ο πρόεδρός του εκφράζει την αγωνία του, επειδή δε στηρίζονται οι επενδύσεις και η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων.

Οτι ο ΣΥΡΙΖΑ ανακαλύπτει πολιτικές «ταξικά άδικες»; Και τι σημαίνει «ταξικά δίκαιες» πολιτικές; Είναι ποτέ δυνατόν να είναι «δίκαιες» οι πολιτικές που εφαρμόζονται σε μια κοινωνία όπου τα εργοστάσια ανήκουν σε μια χούφτα καπιταλιστές και για το δικό τους όφελος λειτουργούν, ανοιγοκλείνουν, «αναδιαρθρώνονται»;

Είναι αληθινά ... καινοτόμες οι διαπιστώσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Οπως και το θράσος του να εμφανιστεί ότι συμπονά τους εργάτες. Ασε που οι δυνάμεις του στο συνδικαλιστικό κίνημα, μαζί με τους άλλους εργοδοτικούς, βάζουν πλάτες για υπογραφή συμβάσεων με μεγάλες μειώσεις μισθών...