Με αφορμή την 25η Μαρτίου περίσσεψαν οι αναλύσεις για τον «σύγχρονο πατριωτισμό», που στα γραπτά και στα λόγια ορισμένων προσωποποιείται στους ανθρώπους της «πρώτης γραμμής», τους υγειονομικούς και τους άλλους εργαζόμενους που δίνουν με αυταπάρνηση τη μάχη της πανδημίας. Ολους αυτούς, τους χαρακτηρίζουν «σύγχρονους ήρωες» που «μας ενώνουν όλους» και προτείνουν συμβολικά να συμμετάσχουν σε κάποια επετειακή παρέλαση. Μετά τα χειροκροτήματα από τα μπαλκόνια προς τους υγειονομικούς, στα οποία καλούσαν κυβερνητικά στελέχη κατά το πρώτο κύμα της πανδημίας, όταν οι χιλιάδες γιατροί και νοσηλευτές έδειχναν ότι χωρίς τη δύναμη των χεριών και του μυαλού των εργαζομένων τίποτα δεν μπορεί να κινηθεί, το σκηνικό επαναλαμβάνεται με προτάσεις για «ταρατατζούμ», για να τιμήσουν τάχα τους «ήρωες της πανδημίας». Αν είχαν όμως τέτοια πρόθεση, θα μπορούσαν να αρχίσουν από τα επείγοντα, ουσιαστικά και αναγκαία, πριν φτάσουν στις φιέστες και στα «ζήτω». Θα μπορούσε, για παράδειγμα, η κυβέρνηση να ικανοποιήσει τα δίκαια αιτήματά τους για ενίσχυση του δημόσιου συστήματος Υγείας και άμεση επίταξη ιδιωτικών θεραπευτηρίων και διαγνωστικών κέντρων, για να μη ζουν αυτοί και οι ασθενείς τον καθημερινό εφιάλτη στα νοσοκομεία. Θα μπορούσε να σταματήσει τις ΕΔΕ και τις διώξεις ενάντια σε όποιον υγειονομικό αποκαλύπτει την άθλια κατάσταση στα νοσοκομεία, δείχνει με το δάχτυλο τους πραγματικούς υπεύθυνους και διεκδικεί λύσεις. Θα μπορούσε να είχε πάρει έγκαιρα μέτρα ουσιαστικής προστασίας του λαού ώστε να μη χρειάζονται σήμερα ήρωες για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Και μετά απ' αυτά, ας τους οργάνωνε και μια παρέλαση...

«Μια επίταξη από πέρσι τον Μάρτη θα ήταν αχρείαστο κόστος, είναι εμμονή με ιδεολογικοπολιτικά κίνητρα...». Κυνικά επιχειρήματα, όπως το παραπάνω, επιστρατεύει η κυβέρνηση για να απαντήσει στο δίκαιο αίτημα να μπει ο ιδιωτικός τομέας χωρίς αποζημιώσεις στη μάχη της πανδημίας. Ενα αίτημα που αγκαλιάζεται από ολοένα και περισσότερους, όμως η «ασυλία» που απολαμβάνουν οι κλινικάρχες από την κυβέρνηση «βγάζει μάτι». Η προσήλωση μάλιστα στην εξυπηρέτηση των ομίλων της Υγείας, την ίδια στιγμή που η αναμονή για μια κλίνη σε ΜΕΘ ξεπερνάει τα 100 άτομα, με τα ιδιωτικά μεγαθήρια να μένουν αναξιοποίητα, περνάει σε άλλο επίπεδο. Στη μάχη ρίχτηκαν, για παράδειγμα, και γνωστοί ραδιοφωνικοί σαλτιμπάγκοι της κυβέρνησης, για να πουν ωμά όσα δεν μπορούν να πουν οι κλινικάρχες, λες και θα πάθουν τίποτα άμα τους λείψει κανένα ευρώ: «Η επίταξη στις δημοκρατίες κοστίζει, σκεφτείτε το καλά... Δεν υπάρχει τζάμπα στα ιατρικά»! Αυτό λοιπόν που σε «ομαλές περιόδους» οι πιο πολλοί το υποψιάζονται, σε έκτακτες καταστάσεις, όπως η σημερινή, γίνεται βεβαιότητα: Η άλλη όψη της κερδοφορίας και των «ιερών αγελάδων» του καπιταλισμού είναι η απανθρωπιά και η χυδαιότητα απέναντι στους χιλιάδες που υποφέρουν. Η με κάθε κόστος, ακόμα και σε ανθρώπινες ζωές, περιφρούρηση των κερδών μιας χούφτας παρασίτων είναι που βγάζει στην επιφάνεια όλο τον παραλογισμό και τη σαπίλα του συστήματός τους.

«Θετικό» χαρακτηρίζει το υπουργείο Εργασίας σε επίσημη ανακοίνωση το ισοζύγιο ροών μισθωτής απασχόλησης του συστήματος «Εργάνη» για τον μήνα Φλεβάρη, ενώ σε διθυραμβικό τόνο είναι και η έκθεση που για το πρώτο δίμηνο του έτους παρουσιάζει θετικό ισοζύγιο και μάλιστα το υψηλότερο «από το 2001 μέχρι σήμερα»! Ρίχνοντας όμως μια ματιά στα στοιχεία του ΟΑΕΔ για τον μήνα Φλεβάρη, διαπιστώνει κανείς ότι οι εγγεγραμμένοι άνεργοι φτάνουν τους 1.147.791 και απ' αυτούς οι 569.961 πάνω από 12 μήνες. Η συντριπτική πλειοψηφία όλων αυτών των ανέργων (8 στους 10) επιβιώνει χωρίς ούτε ένα ευρώ οικονομική στήριξη από το κράτος, γεγονός που κάνει τη ζωή τους αφόρητη στις συνθήκες της πανδημίας. Οσο λοιπόν κι αν προσπαθεί η κυβέρνηση να παρουσιάσει «μαγική εικόνα» για την «αποτελεσματικότητα» της πολιτικής της στη διαχείριση της πανδημίας, η πραγματικότητα τη διαψεύδει και την εκθέτει. Και αυτό θα γίνει ακόμα πιο φανερό, όταν εκλείψουν και τα τελευταία μέτρα με τα οποία η κυβέρνηση προσπαθεί για λογαριασμό του κεφαλαίου να συγκρατήσει μια απότομη αύξηση της ανεργίας και μια κάθετη πτώση των εισοδημάτων, άρα και της κατανάλωσης, μέσα στη δίνη της νέας οικονομικής κρίσης.