Είναι σύνηθες κάθε που ζορίζουν τα πράγματα για την αστική τάξη, η κυβέρνησή της να απευθύνεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων. Σ' αυτόν απευθύνεται και η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για να δικαιολογήσει το γεγονός ότι βάζει χέρι στα διαθέσιμα μιας σειράς οργανισμών του Δημοσίου, από τους δήμους έως τα νοσοκομεία. Ισχυρίζεται ότι στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης με την τρόικα - θεσμούς για το νέο μνημόνιο, με την αρπαγή των διαθέσιμων δίνεται «ένα επιπλέον όπλο στη δύσκολη διαπραγμάτευση, απέναντι στα προβλήματα ρευστότητας». Ομολογεί πως αυτό είναι «πράξη εσωτερικού δανεισμού», την οποία υπερασπίζει κάνοντας λόγο για πατριωτικό καθήκον. Ζητά επί της ουσίας από το λαό να αναγνωρίσει ότι επειδή, καταπώς λέει, «η διαπραγμάτευση γίνεται με διαφορετικό στιλ», να στηρίξει τη συγκυβέρνηση που κάνει τα πάντα προκειμένου να υπάρξει συμβιβασμός, για να αποφύγει η χώρα το «ατύχημα», την «πτώχευση», το «Grexit», να μην «πέσει στην παγίδα που της έχουν στήσει οι δανειστές», αναπαράγοντας έτσι τα γνωστά τρομοκρατικά διλήμματα που καλλιεργούσαν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

Ομως, ο εσωτερικός δανεισμός στον οποίο καταφεύγει η κυβέρνηση είναι από την αρχή μέχρι το τέλος ταξικός. Αποτελεί μια άλλη μορφή λιτότητας. Αρπάζει από το λαό και όχι μόνο αφήνει στο απυρόβλητο το κεφάλαιο αλλά επιδιώκει να εξασφαλίσει χρήμα αρπαγμένο από το λαό για να έχει διαθέσιμα το κεφάλαιο. Τα χρήματα που αρπάζει είναι αναγκαίοι και κρίσιμοι πόροι που τους έχει πληρώσει ο λαός από το υστέρημά του μέσω της φοροεπιδρομής και αντί να κατευθυνθούν στην κάλυψη των άμεσων αναγκών του, καταλήγουν στους δανειστές. Στους δήμους, για παράδειγμα, είναι χρήματα που προορίζονται για τη θέρμανση και τη σίτιση στους παιδικούς σταθμούς, τις σχολικές επιτροπές, τις κοινωνικές δομές, τα έργα και τις υπηρεσίες που εξυπηρετούν οξυμένες λαϊκές ανάγκες. Ας αφήσουν, λοιπόν, στην άκρη τα περί πατριωτισμού. Η αρπαγή των διαθέσιμων γίνεται στη βάση της συμφωνίας που υπέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για την πληρωμή του χρέους «στο διηνεκές, εγκαίρως και προς όλους». Γι' αυτό το χρέος που δεν το δημιούργησε ο λαός έφερε και την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου. Πρόκειται για πράξη που γίνεται για να εξυπηρετηθεί το κεφάλαιο και δεν είναι η πρώτη φορά. Με την προηγούμενη ΠΝΠ ευνόησε προκλητικά ισχυρούς επιχειρηματικούς ομίλους, οι οποίοι, εκτός από τις απαλλαγές των προσαυξήσεων για το χρόνο της καθυστέρησης στην απόδοση των φόρων (εισοδήματος, ΦΠΑ, τέλη κ.ά.), απαλλάχτηκαν μέχρι και στο 100% για τα πρόστιμα που τους επιβλήθηκαν μετά από φορολογικούς ελέγχους, όπως για λαθρεμπόριο, έκδοση πλαστών και εικονικών τιμολογίων, απόκρυψη φορολογητέας ύλης, μη απόδοση ΦΠΑ, Ειδικών Φόρων κ.ά.

Η πρώτη ΠΝΠ χαρίζει εκατομμύρια στο κεφάλαιο, η δεύτερη βάζει πιο βαθιά «χέρι» στα ταμειακά διαθέσιμα των δημόσιων οργανισμών, για να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των δανειστών και άλλες λειτουργικές ανάγκες του κράτους, χωρίς να θίξει στο ελάχιστο τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Για το λαό δίκαιο και πατριωτικό είναι να μη συναινέσει στη μεταφορά των διαθέσιμων στο παιχνίδι του εσωτερικού δανεισμού, στην κάλυψη των πιστωτών, να μη συμβιβαστεί, δηλαδή, στο να ξαναπληρώσει ο ίδιος για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Με βάση τα προβλεπόμενα στο πολυνομοσχέδιο, τροποποιούνται, αντικαθίστανται και καταργούνται συνολικά 26 άρθρα του ν. 4310/2014 που ψήφισε η προηγούμενη συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Επί της ουσίας, δηλαδή, ο ν. 4310/14 αντικαθίσταται με μια εκτεταμένη νομοθετική ρύθμιση που αποτελεί προφανώς προάγγελο και της συνολικότερης νομοθετικής παρέμβασης για την Ερευνα, που από καιρό έχει εξαγγείλει ο αναπληρωτής υπουργός Ερευνας και Καινοτομίας κ. Φωτάκης.

Αυτό που παραμένει είναι η προώθηση και ενίσχυση της επιχειρηματικής λειτουργίας των ερευνητικών φορέων, ο μονοσήμαντος προσανατολισμός της ανάπτυξης ερευνητικής δραστηριότητας με όρους ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας του κεφαλαίου, ενάντια στις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες και τις δυνατότητες που δίνει η ανάπτυξη της επιστήμης. Ετσι, λοιπόν, δε θίγεται ούτε κατ' ελάχιστο ο πυρήνας της πολιτικής όλων των προηγούμενων αστικών κυβερνήσεων, που έχει αποδειχτεί καταστροφική για τα συμφέροντα εργαζομένων στο χώρο και ιδιαίτερα των νέων επιστημόνων.

Μάλιστα, επί της ουσίας, διευρύνεται το πεδίο εφαρμογής των ευεργετικών για τους στόχους και τις ανάγκες του κεφαλαίου διατάξεων του ν. 4310/2014, αφού πλέον διευρύνεται τόσο η εξουσιοδότηση για έκδοση προκηρύξεων έργων ΕΤΑΚ (Ερευνας, Τεχνολογικής Ανάπτυξης και Καινοτομίας) όσο και οι ορισμοί των «επιστημονικών φορέων» και «έργων ΕΤΑΚ», αίροντας εμπόδια για τη βαθύτερη διείσδυση επιχειρήσεων. Είναι πράγματι εντυπωσιακό ότι παραμένουν ως έχουν όλα τα προβλεπόμενα στο ν. 4310/2014 για την ανάπτυξη επιχειρηματικής δραστηριότητας στο χώρο της Ερευνας και την εμπορευματική αξιοποίηση των αποτελεσμάτων και των υποδομών!

Και όλα αυτά, την ώρα που ουσιαστικά ούτε μια από τις βασικές διεκδικήσεις των εργαζομένων στο χώρο της Ερευνας (π.χ., διασφάλιση των θέσεων εργασίας όσων είναι προ των θυρών της απόλυσης με τη λήξη μεγάλου αριθμού προγραμμάτων εντός των επόμενων μηνών, απελευθέρωση των νέων εργαζομένων από το απαράδεκτο ασφυκτικό καθεστώς με τα «μπλοκάκια», προκηρύξεις νέων θέσεων ερευνητών και άλλων εργαζομένων ώστε να μπορούν να λειτουργούν ομαλά τα ΕΚ και να αναπτύσσονται απρόσκοπτα οι ερευνητικές δραστηριότητες, εξασφάλιση όλων των απαραίτητων για τη λειτουργία των ερευνητικών φορέων πόρων από την κρατική χρηματοδότηση κ.ά.) δεν αντιμετωπίζεται θετικά από τις διατάξεις του πολυνομοσχεδίου. Σημειώνουμε, δε, ότι αυτές οι διεκδικήσεις έχουν τεθεί και σε ερώτηση του ΚΚΕ (25/2/2015). Απαντώντας, ο κ. Μπαλτάς ουσιαστικά αρνήθηκε την ικανοποίηση των διεκδικήσεων των εργαζομένων, με αοριστολογίες και επίκληση στην ανάγκη για την «επίτευξη των στόχων της δημοσιονομικής πολιτικής», στο όνομα της οποίας η κυβέρνηση βάζει χέρι και στα τελευταία διαθέσιμα πανεπιστημίων και ερευνητικών κέντρων.

Είναι, δε, προκλητικό να αναφέρουν ότι «τα νέα μέτρα στοχεύουν στην άμεση αντιμετώπιση των μνημονιακών πολιτικών, που έχουν κυριολεκτικά καταρρακώσει τον ερευνητικό ιστό της χώρας και έχουν οδηγήσει μεγάλο αριθμό νέων επιστημόνων σε αναγκαστική μετανάστευση», την ώρα που αναπαράγουν την ίδια ακριβώς στρατηγική αντίληψη, που θέλει την Ερευνα χειροπόδαρα δεμένη στο άρμα της εξυπηρέτησης των σκοπών της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας, που έχει προκαλέσει ακριβώς αυτή την τραγική κατάσταση (βλ. «ο ερευνητικός ιστός προβλέπεται να έχει έναν ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στην ανάκαμψη της εθνικής οικονομίας», καθώς και ότι επαναλαμβάνεται ο, διατυπωμένος και σε όλες τις νομοθετικές πρωτοβουλίες των προηγούμενων κυβερνήσεων, στόχος για «τη σχεδίαση και υλοποίηση ενός συνεκτικού Εθνικού Στρατηγικού Σχεδίου για την Ερευνα και την Τεχνολογική Ανάπτυξη, το οποίο θα πρέπει να αντανακλά τις εθνικές προτεραιότητες, με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον και σκοπό την έξοδο από την κρίση»).

Το πολυνομοσχέδιο εν γένει, όπως και ειδικότερα οι διατάξεις του για την Ερευνα, είναι ένα καλό παράδειγμα για να συνειδητοποιηθεί από ευρύτερα τμήματα εργαζομένων ο πραγματικός χαρακτήρας και το ταξικό πρόσημο της πολιτικής της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Είναι δύναμη εχθρική για τα συμφέροντά τους, διαχειρίζεται και διαπραγματεύεται για τα συμφέροντα της αστικής τάξης, τα δικά της συμφέροντα εξυπηρετεί και αυτό ακριβώς φαίνεται σε ό,τι κάνει ως κυβέρνηση. Την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργεί αυταπάτες συνδυαστικά με το φόβο, επιδιώκοντας να υφαρπάξει την ανοχή και τη στήριξή τους, η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα χρειάζεται να συναντηθούν με το ΚΚΕ και τις ταξικά προσανατολισμένες δυνάμεις στο κίνημα, στον αγώνα για μια ζωή χωρίς μνημόνια, φτώχεια και ανεργία, στον αγώνα για τη ρήξη με την πολιτική του κεφαλαίου, για την ανατροπή της εξουσίας του.