Είναι σύνηθες κάθε που ζορίζουν τα πράγματα για την αστική τάξη, η κυβέρνησή της να απευθύνεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων. Σ' αυτόν απευθύνεται και η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για να δικαιολογήσει το γεγονός ότι βάζει χέρι στα διαθέσιμα μιας σειράς οργανισμών του Δημοσίου, από τους δήμους έως τα νοσοκομεία. Ισχυρίζεται ότι στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης με την τρόικα - θεσμούς για το νέο μνημόνιο, με την αρπαγή των διαθέσιμων δίνεται «ένα επιπλέον όπλο στη δύσκολη διαπραγμάτευση, απέναντι στα προβλήματα ρευστότητας». Ομολογεί πως αυτό είναι «πράξη εσωτερικού δανεισμού», την οποία υπερασπίζει κάνοντας λόγο για πατριωτικό καθήκον. Ζητά επί της ουσίας από το λαό να αναγνωρίσει ότι επειδή, καταπώς λέει, «η διαπραγμάτευση γίνεται με διαφορετικό στιλ», να στηρίξει τη συγκυβέρνηση που κάνει τα πάντα προκειμένου να υπάρξει συμβιβασμός, για να αποφύγει η χώρα το «ατύχημα», την «πτώχευση», το «Grexit», να μην «πέσει στην παγίδα που της έχουν στήσει οι δανειστές», αναπαράγοντας έτσι τα γνωστά τρομοκρατικά διλήμματα που καλλιεργούσαν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

Ομως, ο εσωτερικός δανεισμός στον οποίο καταφεύγει η κυβέρνηση είναι από την αρχή μέχρι το τέλος ταξικός. Αποτελεί μια άλλη μορφή λιτότητας. Αρπάζει από το λαό και όχι μόνο αφήνει στο απυρόβλητο το κεφάλαιο αλλά επιδιώκει να εξασφαλίσει χρήμα αρπαγμένο από το λαό για να έχει διαθέσιμα το κεφάλαιο. Τα χρήματα που αρπάζει είναι αναγκαίοι και κρίσιμοι πόροι που τους έχει πληρώσει ο λαός από το υστέρημά του μέσω της φοροεπιδρομής και αντί να κατευθυνθούν στην κάλυψη των άμεσων αναγκών του, καταλήγουν στους δανειστές. Στους δήμους, για παράδειγμα, είναι χρήματα που προορίζονται για τη θέρμανση και τη σίτιση στους παιδικούς σταθμούς, τις σχολικές επιτροπές, τις κοινωνικές δομές, τα έργα και τις υπηρεσίες που εξυπηρετούν οξυμένες λαϊκές ανάγκες. Ας αφήσουν, λοιπόν, στην άκρη τα περί πατριωτισμού. Η αρπαγή των διαθέσιμων γίνεται στη βάση της συμφωνίας που υπέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για την πληρωμή του χρέους «στο διηνεκές, εγκαίρως και προς όλους». Γι' αυτό το χρέος που δεν το δημιούργησε ο λαός έφερε και την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου. Πρόκειται για πράξη που γίνεται για να εξυπηρετηθεί το κεφάλαιο και δεν είναι η πρώτη φορά. Με την προηγούμενη ΠΝΠ ευνόησε προκλητικά ισχυρούς επιχειρηματικούς ομίλους, οι οποίοι, εκτός από τις απαλλαγές των προσαυξήσεων για το χρόνο της καθυστέρησης στην απόδοση των φόρων (εισοδήματος, ΦΠΑ, τέλη κ.ά.), απαλλάχτηκαν μέχρι και στο 100% για τα πρόστιμα που τους επιβλήθηκαν μετά από φορολογικούς ελέγχους, όπως για λαθρεμπόριο, έκδοση πλαστών και εικονικών τιμολογίων, απόκρυψη φορολογητέας ύλης, μη απόδοση ΦΠΑ, Ειδικών Φόρων κ.ά.

Η πρώτη ΠΝΠ χαρίζει εκατομμύρια στο κεφάλαιο, η δεύτερη βάζει πιο βαθιά «χέρι» στα ταμειακά διαθέσιμα των δημόσιων οργανισμών, για να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των δανειστών και άλλες λειτουργικές ανάγκες του κράτους, χωρίς να θίξει στο ελάχιστο τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Για το λαό δίκαιο και πατριωτικό είναι να μη συναινέσει στη μεταφορά των διαθέσιμων στο παιχνίδι του εσωτερικού δανεισμού, στην κάλυψη των πιστωτών, να μη συμβιβαστεί, δηλαδή, στο να ξαναπληρώσει ο ίδιος για λογαριασμό του κεφαλαίου.