Οσο πλησιάζει η στιγμή που κάποιοι από τους καπιταλιστές θα χρειαστεί να πληρώσουν και αυτοί ένα μέρος από την κρίση του συστήματός τους, τόσο πιο έντονα εμφανίζεται το φαινόμενο στην προπαγάνδα τους να μοιάζουν με το φίδι που δαγκώνει την ουρά του. Αρθρα επί άρθρων προσπαθούν να δείξουν αυτήν ή την άλλη λύση, αλλά στο τέλος μένει ό,τι και στο παιδικό παιχνίδι με το δαχτυλίδι: «Ψάξε, ψάξε, δε θα το βρεις».

Τέτοιου είδους κείμενα είναι αδιέξοδα γιατί αφήνουν απέξω την αιτία. Προσπαθούν να εμφανίσουν την όποια λύση σαν φιλολαϊκή, κρύβοντας το γεγονός ότι με δεδομένη την καπιταλιστική κρίση με αυτό το σύστημα δεν υπάρχει διέξοδος υπέρ των λαϊκών συμφερόντων.

Ας μείνουν μόνοι με την αγωνία τους ποιος καπιταλιστής θα σωθεί και ποιος θα χαθεί. Για τα λαϊκά στρώματα ισχύει ό,τι ίσχυε από την αρχή: Δε χρωστάνε, δεν πρέπει να πληρώσουν.

Κάλπικο είναι και το κλάμα για τα οικονομικά των δήμων. Η ηγεσία της ΚΕΔΚΕ έχει χειροκροτήσει όλο αυτό το σχέδιο. Είχε εξαρχής καθαρό ότι κρατικές αρμοδιότητες μεταφέρονται σε ένα χαμηλότερο επίπεδο επίσης κρατικής διοίκησης ώστε η κυβέρνηση να μένει στο απυρόβλητο και οι δημότες να καθίστανται συνυπεύθυνοι για προβλήματα που έχουν πληρώσει και θα ξαναπληρώσουν.

Στην περίπτωση των δήμων έχουμε ένα κλασικό παράδειγμα του πώς η λαϊκή ψήφος μπορεί να στραφεί ενάντια στον εαυτό της. Ομως, ποτέ δεν είναι αργά. Η λύση δε θα δοθεί από τους συνυπεύθυνους, αυτούς που στο όνομα του λαού εκλέχθηκαν για να υλοποιήσουν την κυβερνητική πολιτική, αλλά από τις λαϊκές επιτροπές που με πυρήνα τους το εργατικό κίνημα αυθεντικά θα εκφράσουν και το λαϊκό πρόβλημα και την αναγκαία πάλη ενάντια στην κεντρική διοίκηση, που κανείς δεν πρέπει να ξεχνά ότι είναι η διοίκηση ενός κράτους που υπάρχει από και για τους καπιταλιστές.

Οι εξελίξεις στο χώρο της Υγείας, επίσης, δεν είναι παιχνίδι. Αφορούν στην ίδια τη ζωή των ανθρώπων. Ομως, αφορούν και σε τρελά κέρδη. Δύο δεκαετίες πριν πρωτοεμφανίστηκαν τα σχέδια που έλεγαν πως ο τομέας της Υγείας πρέπει να λειτουργεί με όρους επιχείρησης. Τώρα, απλά ωριμάζει το σχέδιο στην πράξη. Ο,τι συμβαίνει στην Αγγλία, συμβαίνει κι εδώ. Οι επιμέρους κινήσεις διαφέρουν, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Οι έμποροι θα κερδίζουν, οι ασθενείς ή θα πληρώνουν ή θα πεθαίνουν. Αυτό το καταλαβαίνει κι ένας σκουπιδιάρης στην Αγγλία και μια δημοσιογράφος στην Αθήνα. Μπορούν να το καταλάβουν στο σύνολό τους και οι εργάτες κάνοντας τα ζητήματα της Υγείας κεντρικό μέτωπο στην πάλη τους.

Ασχετο: Οτι οι εργατοπατέρες έχουν λερωμένη τη φωλιά τους είναι γνωστό. Αυτό, όμως, σε τίποτα δεν επιτρέπει στον ΣΚΑΪ να παριστάνει τον εισαγγελέα. Κανένα κλάμα για τη διαπάλη των εργατοπατέρων της ΔΕΗ με τα επόμενα αφεντικά τους. Αντίθετα, να χρησιμοποιηθεί η εξέλιξη σαν ένα τρανό δείγμα του τι πρέπει να κάνουν οι εργάτες στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Να φύγουν όσο το δυνατόν πιο μακριά από τη σαπίλα. Να στήσουν το δικό τους αγωνιστικό μέτωπο έτσι που πράγματι η ενέργεια να λειτουργεί για το λαό.

Στην υπόθεση της ΓΕΝΟΠ το μόνο καθαρό είναι η επέλαση των μονοπωλίων, γεγονός που αποκρύπτεται. Προτάσσεται η περιπτωσιολογία έτσι που να βγαίνει λάδι η κυβέρνηση, να μένουν στο απυρόβλητο τα μονοπώλια.

Από την ένταση με την οποία παίρνουν πάνω τους την υπόθεση κραγμένοι αστοί αναλυτές (τύπου Μανδραβέλη) γίνεται καθαρό ότι μια επιχείρηση «καθαρά χέρια αλά γκρέτσια» είναι σε εξέλιξη. Προβάλλουν το «νόμο» ενάντια στο δικαίωμα, αποκρύπτοντας ποιανής τάξης είναι ο νόμος, ποια τάξη χάνει από την εφαρμογή αυτού του νόμου.

Αυτό που επιχειρείται να χτυπηθεί είναι το ίδιο το δικαίωμα των εργατών να οργανώνονται. Αξιοποιώντας τους «χρήσιμους ηλίθιους» - στην προκειμένη περίπτωση αυτούς που έχουν κάνει επάγγελμα τον εργατοπατερισμό - προσπαθούν να περάσουν το μήνυμα ότι αυτή καθαυτή η οργάνωση των εργατών είναι πρόβλημα.

Τώρα γίνεται ακόμα πιο καθαρό γιατί εξαρχής ήθελαν να βγάλουν εκτός το ΠΑΜΕ. Να μην το αφήσουν καν να υπάρξει. Γιατί με τον καθαρό ταξικό προσανατολισμό του δεν άφηνε περιθώρια για συμμετοχή σε τέτοια παιχνίδια.

Η λάσπη που φορτώνουν σε κάθε εργάτη που οργανώνεται, μπορεί να καθαριστεί μ' έναν τρόπο: Με ακόμα μεγαλύτερη συσπείρωση στο ταξικό κίνημα. Εχοντας απέναντι και τους εργατοπατέρες και τ' αφεντικά τους.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Τέρμα στις θυσίες του λαού για το χρέος και την κρίση

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Σκληροί όροι για νέα βοήθεια

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Αμεσα 10 αποκρατικοποιήσεις

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Βγήκαν στο σφυρί οι πρώτες 6 ΔΕΚΟ

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ: Επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου η μόνη λύση

ΕΘΝΟΣ: Τα ΠΑΘΗ της ΔΕΗ

ΤΑ ΝΕΑ: Η ΓΕΝΟΠ απειλεί με μπλακάουτ

Η ΑΥΓΗ: Στο «χειρουργείο» τα νοσοκομεία

ΑΥΡΙΑΝΗ: «Φύγε Γιώργο για να σωθούμε»

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: Μητσοτάκης: Δεν θα έκανα ποτέ πρωθυπουργό τον Γ. Παπανδρέου

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Και υβριστής και ψεύτης ο Θεόδωρος Πάγκαλος

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Μείωση προστίμων για τα αυθαίρετα

Ο ΛΟΓΟΣ: Προϊόντα «μαϊμού» έχουν κατακλύσει την αγορά

«Ο 22χρονος ράπερ MC NxtGen, κατά κόσμον Σων Ντόνελυ, σκουπιδιάρης στο επάγγελμα στην πόλη του, το Λέστερ, έγινε ξαφνικά διάσημος (...) χάρη σε ένα πολύ πρωτότυπο κομμάτι: επί τρία λεπτά, ο καλλιτέχνης ραπάρει καυτηριάζοντας τη Λευκή Βίβλο για τη μεταρρύθμιση του βρετανικού εθνικού συστήματος υγείας (NHS), η οποία συνδυάζει μείωση του προϋπολογισμού για την υγεία και στροφή προς τον ιδιωτικό τομέα. Αφιερώνει το τραγούδι του πολύ προσωπικά στον υπουργό Υγείας Αντριου Λάνσλυ (...) Μπορεί ο Ντόνελυ να μην είναι ευγενικός απέναντι στον υπουργό, ξέρει όμως για ποιο πράγμα μιλάει. Η ανάλυση που κάνει ραπάροντας για τη Λευκή Βίβλο είναι εύστοχη, λέει πως, εξαιτίας των μέτρων του Λάνσλυ, "θα γίνουμε όπως οι ΗΠΑ / και η περίθαλψη θα ανατεθεί σε ιδιωτικές εταιρείες / που θα πωλούν τις υπηρεσίες τους στο NHS μέσω ιδιωτών γιατρών / που θα ασχολούνται με συμβάσεις αγοράς υπηρεσιών / και όχι με το να βλέπουν τους ασθενείς τους". Το τραγούδι, εξηγεί ο MC NxtGen στην "Γκάρντιαν", το εμπνεύσθηκε από συγγενείς και φίλους του (...) "Σκέφτομαι τους ανθρώπους που νοσηλεύονται. Αν τα νοσοκομεία ιδιωτικοποιηθούν, δεν θα έχουν τα μέσα για να παραμείνουν" (...) Προτιμά να ραπάρει για την "αλήθεια", παρά για το χρήμα, τα γρήγορα αυτοκίνητα ή το σεξ. "Αυτά πουλάνε, αλλά δεν με ενδιαφέρουν", λέει» (το θέμα στα ΝΕΑ).

«Η κρίση θα οδηγήσει ένα τμήμα των μεσαίων στρωμάτων, που στράφηκαν στα ιδιωτικά κέντρα, ξανά πίσω στα δημόσια νοσοκομεία. Είναι αναπόφευκτο. Η πίεση για δημόσιες υπηρεσίες υγείας θα αυξηθεί. Δίπλα στους μετανάστες και τους πολίτες από την επαρχία που φτάνουν καθημερινά στα μεγάλα νοσοκομεία θα επανέλθουν κι αυτοί που στράφηκαν σε ιδιωτικές κλινικές. Τώρα θα φανεί πόσο άσκοπη είναι η μοδάτη σπατάλη χιλιάδων ευρώ σε ιδιωτικές κλινικές για ένα φυσιολογικό τοκετό. Η εμπορία των καισαρικών. Σε όλα αυτά που πρέπει να αλλάξουν και θα αλλάξουν εντάσσονται και οι συνήθειές μας στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη δημόσια υγεία και τις υπηρεσίες της. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να διαβάλουμε τόσο πολύ το δημόσιο νοσοκομείο. Γιατί είναι το μόνο που δεν μπορεί να εκποιηθεί από ένα κοινωνικό κράτος σε συνεχή συρρίκνωση. 'Η, μήπως μπορεί;» (η Χ. Κοψίνη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

«ΔΑΓΚΩΝΟΥΝ» ΤΗΝ ΟΥΡΑ ΤΟΥΣ: «Υπάρχει και ταυτόχρονα καλλιεργείται συστηματικά η ιδέα "να δούμε τι θα κάνουμε εμείς και αφήστε τι θα κάνουν οι Ευρωπαίοι για μας. Oλα από εμάς τους ίδιους εξαρτώνται"! Oταν μάλιστα αρχίζει η συζήτηση για ευρωπαϊκή ευθύνη, μεγαλύτερη αλληλεγγύη, ευρωπαϊκές λύσεις κ.λπ. διατυπώνονται "αυστηρές απόψεις" του τύπου ότι γίνεται προσπάθεια να αποποιηθούμε τις ευθύνες μας (αποκλειστικά δικές μας...) ή να αποφύγουμε την αναγκαία δημοσιονομική προσαρμογή και τις διαρθρωτικές αλλαγές ή ότι πρόκειται για τον συνήθη "πολιτικό λαϊκισμό", που "πετάει την ευθύνη" στους άλλους κ.ο.κ. Είναι έτσι τα πράγματα; (...) Οσον αφορά τη δική μας πλευρά και δημοσιονομική προσαρμογή, οφείλουμε να συνεχίσουμε σταθερά να κάνουμε και διαρθρωτικές αλλαγές, αναπτυξιακές και περιοριστικές της σπατάλης. Οχι όμως η προσπάθεια να εξαντλείται μόνο σε μια συρρίκνωση του εισοδήματος και των επωφελών δημόσιων επενδύσεων. Ηδη έχουμε δει ότι η "συνταγή" αυτή μειώνει τα έσοδα και διογκώνει τα χρέη. Από την άλλη μεριά πρέπει να διεκδικήσουμε τη γρήγορη "συμμετοχή" της ΕΕ στην αντιμετώπιση του χρέους μας. Χωρίς αυτή την πλευρά κανένα σχέδιο δεν είναι ρεαλιστικό. Κι αυτό "ακυρώνει" την προσπάθεια. Τη μετατρέπει σε εικόνα "εσωτερικού μαζοχισμού"...» (ο Π. Παναγιώτου στο ΕΘΝΟΣ).

ΜΑΪΜΟΥ ΤΟ ΚΛΑΜΑ: «Στην εντατική, με πολλαπλές καθυστερήσεις και υποτροπή λόγω Μνημονίου, βρίσκεται ο "Καλλικράτης", αντί να διανύει το πρώτο δημιουργικό εξάμηνο της θεμελίωσης και της ανάπτυξής του. Κενά λόγω υποχρηματοδότησης, δυσβάσταχτα χρέη, σύγχυση αρμοδιοτήτων, οικονομικά και λειτουργικά προβλήματα, αγκυλώσεις λόγω γραφειοκρατίας, βηματισμός χελώνας απειλούν το μεγαλύτερο ίσως εγχείρημα της σημερινής κυβέρνησης. Την ίδια ώρα, το χρέος-μαμούθ των δήμων, που πλησιάζει τα 2 δισ. (1.742.135.952 ευρώ ακριβέστερα), πιέζει ασφυκτικά τους ''καλλικρατικούς δήμους'', με την ίδια την ΚΕΔΚΕ να έχει αποφασίσει μετά το Πάσχα 24ωρο κλείσιμο όλων των δήμων» (το θέμα στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).