Για ...«πλαστογράφηση» κατηγορεί τον «Ριζοσπάστη» ο Γ. Βαρουφάκης, επειδή το 2019 επικαλέστηκε την επιστολή που ο ίδιος είχε στείλει στη Βουλή στις 10/7/2015, λίγες μέρες μετά το δημοψήφισμα και την παραίτησή του από υπουργός, δηλώνοντας ότι υπερψηφίζει την εξουσιοδότηση του Ευ. Τσακαλώτου να διαπραγματευθεί με τον ESM τη νέα «δανειακή σύμβαση». Ο Βαρουφάκης ζητάει και τα ρέστα, ενώ έπαιξε καθοριστικό ρόλο ως υπουργός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στο ξέπλυμα της τρόικας και των μνημονίων, συνολικά στην καλλιέργεια αυταπατών για την πολιτική που οδήγησε στο 3ο μνημόνιο και έστειλε χιλιάδες αριστερούς και προοδευτικούς ανθρώπους στο καναβάτσο της απογοήτευσης. Θυμίζουμε ότι είναι αυτός που βάφτισε την τρόικα «θεσμούς», τα μνημόνια «δανειακές συμβάσεις», ενώ με το «καλημέρα» της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ υπέγραψε την παράταση του 2ου μνημονίου, μέχρι να ετοιμαστεί το 3ο.

Αλλά τι θα διαπραγματευόταν ακριβώς ο ...εξουσιοδοτημένος Τσακαλώτος τον Ιούλη του 2015; Κάνοντας «ναι» το «όχι» του λαού στο δημοψήφισμα, όπως έγκαιρα προειδοποιούσε το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ πήγε στις Βρυξέλλες να διαπραγματευθεί την πρότασή του για μια νέα σύμβαση (μνημόνιο) με τον ESM, που ήταν μια παραλλαγή των όσων πρότειναν τότε ο Σόιμπλε και η τρόικα. Σ' αυτό έδωσε το «ΟΚ» ο Βαρουφάκης. Κι ας προσπάθησε τέσσερα χρόνια μετά (!) απαντώντας στον «Ριζοσπάστη», να φέρει την πραγματικότητα στα μέτρα του, λέγοντας ότι ήλπιζε να γυρίσει ο Τσακαλώτος χωρίς συμφωνία. Η στάση του Βαρουφάκη διευκόλυνε τον ΣΥΡΙΖΑ να πουλήσει το μνημόνιο στον λαό ως προϊόν «σκληρής διαπραγμάτευσης» και ως «μνημόνιο light», όπως το σέρβιρε στη συνέχεια. Ας αφήσει λοιπόν τις μπαγαποντιές και τις συκοφαντίες ότι τον «πλαστογραφεί» ο «Ριζοσπάστης». Τα βάρη που πρόσθεσε στην πλάτη του λαού η πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και το 3ο μνημόνιο έχουν και τη δική του υπογραφή, όσο κι αν προσπαθεί τώρα να τη «σβήσει».

Ο Αρης Σπίνος υπήρξε πολιτευτής της εγκληματικής ναζιστικής Χρυσής Αυγής και μάρτυρας υπεράσπισης του αρχηγού της κατά την πρώτη δίκη. Οπως κατέθετε τότε για τους χρυσαυγίτες και τα δολοφονικά «τάγματα εφόδου», «έχουν μια υπέρμετρη αγάπη για την πατρίδα τους. Αυτή η ιδεολογία τους μεταφράζεται στο να είναι πολύ πιο πειθαρχημένοι από τα άλλα κόμματα. Αυτή η πειθαρχία φαίνεται σε κάποιον απέξω ως στρατιωτική πειθαρχία (...) Αυτοί οι μαυροντυμένοι υπάρχουν πάντα, 25 χρόνια, γιατί σε κάθε συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής υπήρχε πάντα μια αντισυγκέντρωση και γι' αυτό έπρεπε να έχουν μια ομοιόμορφη εμφάνιση για να ξέρουν ποιος είναι ποιος». Μετά την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, ο εν λόγω ...δημοσιογράφος έμεινε πολιτικά ανέστιος μέχρι να βρεθεί στον δρόμο του το κόμμα Βελόπουλου, με το οποίο κατεβαίνει υποψήφιος στη Δυτική Αθήνα. Τα ακροδεξιά κατακάθια, που προσφέρουν άλλοθι σε ναζί και «τάγματα εφόδου», βρίσκουν φιλόξενη στέγη στο κόμμα του Βελόπουλου, το οποίο εξελίσσεται σε πρώτης τάξης πλυντήριο για πρώην στελέχη και πολιτευτές της Χρυσής Αυγής. Θυμίζουμε ότι και ο χρυσαυγίτης Μίχος είχε βρει καταφύγιο για κάποιο διάστημα στην Ελληνική Λύση, την ώρα που ο Βελόπουλος «έσκιζε τα ρούχα του» ότι «στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, τον διάλογο, δεν χωρούν ναζί». Και να σκεφτεί κανείς ότι από διάφορα κέντρα και παράκεντρα το κόμμα του Βελόπουλου διαφημίζεται ως «αντισυστημικό», για να ανακόψει μέρος της λαϊκής δυσαρέσκειας, ενώ αποδεικνύεται ότι δεν ξεπλένει μόνο το σύστημα, το αντιλαϊκό κράτος και την πολιτική του, αλλά διασφαλίζει και τη συνέχεια σε ακροδεξιές εφεδρείες ενάντια στον λαό και στους αγώνες του.