Από τις πρώτες σελίδες των Θέσεων μπαίνει το θέμα του πολέμου. Διακρίνονται δυο περιπτώσεις πολεμικής εμπλοκής της χώρας: σε μια πιο εκτεταμένη, πιο γενικευμένη ιμπεριαλιστική πολεμική αναμέτρηση, καθώς και στο Αιγαίο και τη Θράκη, χωρίς να παραβλέπεται η ενδεχόμενη εμπλοκή της Αλβανίας και της ΠΓΔΜ.

Πρώτα απ' όλα οι Θέσεις (Θ. 2) χρεώνουν το Κόμμα και το εργατικό κίνημα στη χώρα, αλλά και τα αντίστοιχα διεθνώς, με το καθήκον «να προετοιμάζονται για το ενδεχόμενο ενός πιο γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου». Εδώ νομίζω είναι ένα σημείο που αξίζει να προβληματιστούμε όλοι: στελέχη, μέλη και φίλοι του Κόμματος. Πώς δηλαδή προετοιμαζόμαστε και αν είναι αρκετή αυτή η προετοιμασία, όπως γίνεται μέχρι σήμερα, για το ενδεχόμενο ενός πιο γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου. Εμείς, ο καθένας μας έχει άραγε καθαρό τι οφείλει να κάνει σήμερα - στις παραμονές του - και αύριο όταν συμβεί;

Καθ' όμοιο τρόπο, εκτιμάται ότι θα έπρεπε να προβληματίζεται κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος και πρώτιστα οι απόστρατοι και εν ενεργεία συνάδελφοι των Ενόπλων Δυνάμεων. Ποια είναι η στάση μας απέναντι σε έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Γιατί συμβαίνει και ποιους συμφέρει ένας τέτοιος πόλεμος; Οι σύμμαχοι της χώρας (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ κ.λπ.) όλοι παραδεχόμαστε ότι κινούνται με βάση τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που εκπροσωπούν. Ας αναλογιστούμε, όμως, οι συμμαχίες αυτές τι έχουν προσφέρει στη χώρα μας και το λαό της τόσα χρόνια; Εχουν «προσφέρει» χούντες, μεγάλο τμήμα της Κύπρου υπό κατοχή, ενώ ετοιμάζουν μια νέα διχαστική λύση και γκριζαρισμένα σύνορα στο Αιγαίο. Αραγε, λοιπόν, πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι από τους δήθεν συμμάχους μας, σε σχέση με όλα αυτά; Αν η απάντηση με το χέρι στην καρδιά είναι καταφατική, τότε δεν μπορεί παρά ...ο γιαλός να είναι στραβός! Αν η απάντηση είναι αρνητική, τότε στραβά αρμενίζουμε και επομένως είναι πατριωτικό καθήκον να αλλάξουμε ρότα! Επομένως, σε έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο για ξένα συμφέροντα δεν υπάρχει κανένας λόγος να χυθεί αίμα των παιδιών του λαού, στελεχών και στρατευσίμων, να καταστραφούν υποδομές και πλούτος! Κάτι τέτοιο δεν πρέπει να συμβεί!

Συνεχίζοντας στην ίδια Θέση (Θ. 2), η ΚΕ προτείνει σε κάθε Κομμουνιστικό Κόμμα, το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, την εργατική τάξη και το κίνημά της: «Να χαράξουν γραμμή πάλης που δεν αποσπά την υπεράσπιση συνόρων και κυριαρχικών δικαιωμάτων - από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων - από την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου στην κάθε χώρα».

Η υπεράσπιση των συνόρων και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας είναι ένα αγωνιστικό καθήκον για τα μέλη και τους φίλους του Κόμματος. Οχι, όμως, προς χάριν των πλουσίων και ισχυρών που έχουν την εξουσία στη χώρα, αλλά ο αγώνας για την υπεράσπισή τους θα είναι ενιαίος με τον αγώνα «για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου...».

Στη συνέχεια (Θ. 12), οι Θέσεις προσδιορίζουν τι ακριβώς ισχύει σε σχέση με την Τουρκία. Τονίζουν ότι μια πολεμική σύγκρουση στο Αιγαίο ή και τη Θράκη θα είναι μια σύγκρουση μεταξύ των εκατέρωθεν αστικών τάξεων, που κυβερνούν τις δυο χώρες. Μια σύγκρουση την οποία θα πυροδοτήσουν οι οξυμένες αντιθέσεις ανάμεσά τους και όχι μεταξύ των δύο λαών. Οπως και στην περίπτωση του γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου και σε σχέση με το ζήτημα αυτό, μπαίνει θέμα προετοιμασίας τόσο του κομματικού μηχανισμού και των φίλων του Κόμματος, όσο και όλων μας.

Οπως και ιστορικά έχει αποδειχτεί, το Κόμμα μας αποδεικνύει και με τις Θέσεις της ΚΕ για το 20ό του Συνέδριο, ότι είναι ένα πραγματικά πατριωτικό κόμμα. Δηλώνει ξεκάθαρα ότι υπερασπιζόμαστε τα σύνορα και τα κυριαρχικά δικαιώματα, όπως και τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, των παιδιών μας. Οχι το συμφέρον της μιας ή της άλλης μερίδας του ελληνικού κεφαλαίου, αλλά του λαού!

Οι συνάδελφοι στρατιωτικοί ας έχουν υπόψη τους ότι αυτό που τα άλλα κόμματα και στον κρατικό μηχανισμό ονομάζουν ως «εθνικό συμφέρον», δεν υπάρχει στην ορολογία του ΚΚΕ. «Εθνικά» ονομάζουν τα συμφέροντα της μιας ή της άλλης ημεδαπής πλευράς - μιας μειοψηφίας - που κυριαρχεί στον τόπο και κατέχει μεγάλο μέρος πλούτου. Αυτά τα συμφέροντα υποχρεώνονται στελέχη, στρατεύσιμοι, ο λαός γενικά να ταυτίσουν με το αντικείμενο του άδολου πατριωτισμού τους. Ομοίως, εννοείται, δεν πρέπει να δεχτούμε ως εθνικά τα συμφέροντα κάποιων από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, όπως γράφεται και πιο πάνω, που «τυχαίνει» να συμβαδίζουν με κάποιο απ' όλα τα ημεδαπά μεγάλα συμφέροντα.

Τα στρατευμένα παιδιά μας και τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων στη μεγάλη πλειοψηφία τους προέρχονται από λαϊκές οικογένειες, από το λαό. Εχουν τα ίδια συμφέροντα με το λαό, που καμιά σχέση δεν έχουν με τα συμφέροντα του μεγάλου εφοπλιστικού, βιομηχανικού, τραπεζικού και άλλου κεφαλαίου της χώρας (που άλλοι ονοματίζουν «εθνικά»). Το συμφέρον όλων των εργαζομένων του λαού είναι να έχουν δουλειά με ανθρώπινους όρους, σπίτι, υγεία, μόρφωση, ελεύθερο χρόνο, κοινωνικά δικαιώματα σε κάθε φάση της ζωής τους. Ολα αυτά δεν είναι δυνατόν να εξασφαλιστούν στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος, παρά μόνο όταν ο πλούτος που διαθέτει η χώρα και παράγει ο λαός αξιοποιείται δίκαια από την εργατική - λαϊκή εξουσία προς όφελος των πολλών, του λαού, και όχι προς όφελος των λίγων πλην όμως μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, όπως γίνεται σήμερα.

Καταλήγοντας, νομίζω ότι οι συνάδελφοι των Ενόπλων Δυνάμεων έχουν συμφέρον να αφουγκράζονται τις προτάσεις του Κόμματος χωρίς ενδοιασμούς, που επί χρόνια έχουν καλλιεργηθεί στις Ενοπλες Δυνάμεις.

Από την άλλη πλευρά, εκτιμάται ότι το Κόμμα θα πρέπει να απευθύνεται όσο γίνεται εντονότερα προς τα στρατευμένα παιδιά και τα στελέχη που στην πλειοψηφία τους προέρχονται από λαϊκές οικογένειες. Είναι άλλο τα παιδιά αυτά του λαού και άλλο ο μηχανισμός στον οποίο ανήκουν, που είναι ένα εργαλείο της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών. Το ΚΚΕ, ένα πραγματικά πατριωτικό κόμμα, δεν πρέπει να εξαιρεί το τμήμα αυτό του λαού, με υψηλό αίσθημα πατριωτισμού, από την προσπάθεια επεξήγησης - ανάλυσης της πολιτικής και της στρατηγικής του. Μια τέτοια στάση θα αποτελεί παράλληλα αντίδοτο στο δηλητήριο του φασισμού - ναζισμού που διαχέει στον κρίσιμο χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων η εγκληματική ΧΑ.

Κατ' αρχάς συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ. Ζητούμενο είναι πώς με βάση τις Θέσεις θα εκτιμήσουμε τι βήματα έχουν γίνει, τι αδυναμίες υπάρχουν μέσα από τη δράση μας και τι καθήκοντα προκύπτουν τόσο για το κόμμα όσο και για τη νεολαία του. Συμπεράσματα προκύπτουν και από την πείρα των ΚΝίτικων οργανώσεων και από τη σχέση τους με τις Κομματικές. Στοιχεία των Θέσεων μπορούν να συμβάλλουν στην ποιοτική βελτίωση και της δουλειάς της ΚΝΕ.

Πρέπει να επικεντρώσουμε την προσοχή μας στο κατά πόσο κατακτιέται συντονισμένα σε ΚΟΒ και ΟΒ ένα ενιαίο σχέδιο για τους χώρους που ιεραρχούμε, αλλά και ενιαία αντίληψη για το περιεχόμενο της κομματικής οικοδόμησης, όπως μπαίνει και στη θέση 68. Σύνθετο ζήτημα αν συνυπολογίσουμε ότι το Κόμμα ιεραρχεί τη στρατολογία σε νέες ηλικίες. Βέβαια, έχουν γίνει και γίνονται βήματα στο συντονισμό ΚΟΒ - ΟΒ, όμως πρέπει να δούμε καλύτερα να μεταφέρεται η εικόνα στο Γραφείο της ΚΟΒ από τον Γραμματέα της ΟΒ, καθώς και η ίδια η ΚΟΒ να ελέγχει πιο ουσιαστικά τη δουλειά της ΟΒ. Χρειάζεται ο συντονισμός αυτός να διαπερνά όλα τα όργανα από πάνω μέχρι κάτω, πόσο μάλλον να βελτιωθεί ανάμεσα στα δύο Τομεακά Γραφεία, αφού αυτά πρέπει να αποτελέσουν τον κρίκο της καθοδηγητικής δουλειάς που πρέπει να ενισχυθεί πιο αποφασιστικά.

Σημαντικό είναι να αμβλύνουμε τις μεγάλες διαβαθμίσεις στη δουλειά και στα αποτελέσματα από ΟΒ σε ΟΒ, από περιοχή σε περιοχή. Σίγουρα, υπάρχουν οι αντικειμενικές δυσκολίες και είναι λογικό να υπάρχουν μικρές διαβαθμίσεις. Αλλο αυτό, κι άλλο να κρυβόμαστε πολλές φορές πίσω από τις δυσκολίες αυτές και να μη δουλεύουμε όπως πρέπει, να καθυστερούμε. Αυτό είναι υποκειμενική αδυναμία. Χρειάζεται οι Γραμματείς των ΟΒ και οι καθοδηγητές να λύνουν ζητήματα με μια τυποποίηση και σταθεροποίηση της δουλειάς. Τυποποίηση που στο μεγαλύτερο μέρος της να είναι κοινή σε όλη την Οργάνωση. Το μεράκι και η ανησυχία να έρχονται ενισχυτικά. Εκεί έγκειται και η διαφοροποίηση και η εξειδίκευση. Αλλωστε χρειάζεται ιδιαίτερη στήριξη και φροντίδα για τον κάθε σύντροφο ξεχωριστά.

Στη θέση 40 αναφέρει: «Εξειδίκευση σημαίνει και ιεράρχηση στόχων με βάση τους κεντρικούς στόχους για ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, προώθηση της κοινωνικής συμμαχίας, ιδεολογική και πολιτική ωρίμανση στελεχών και μελών, διεξαγωγή αυτοτελούς ιδεολογικής διαπάλης αλλά και μέσα στο κίνημα». Σε ένα σημείο παρακάτω αναφέρει επίσης «...η καθοδηγητική δουλειά που προσανατολίζει τα όργανα και τις ΚΟΒ στην παρακολούθηση των γενικών και ειδικών ζητημάτων της διαπάλης, στην επεξεργασία και εξειδίκευση της δικής μας παρέμβασης και στη γενίκευση της πείρας από αυτή την παρέμβαση. Το βασικό ζήτημα που πρέπει να μας απασχολεί δεν είναι μόνο το αν και πόσο δουλεύουμε, αλλά και το πώς δουλεύουμε».

Πώς αυτά τα στοιχεία έχουν έκφραση στη δική μας δουλειά;

Το παράδειγμα των μουσικών σχολείων βοηθάει στο συμπέρασμα. Η εξειδίκευση στις ιδιαίτερες ανάγκες και ανησυχίες που έχουν οι μαθητές εκεί, εγκυμονεί κίνδυνο, γιατί μπορεί να συμβάλει στην καλλιέργεια υπεροψίας που έτσι κι αλλιώς υπάρχει σε ένα βαθμό. Δεν είναι τυχαία η διαπάλη που έχουμε στα σχολεία αυτά με οπορτουνιστικές και μικροαστικές αντιλήψεις, φορείς των οποίων είναι και καθηγητές, και μαθητές, και γονείς. Αυτό αντιμετωπίζεται εξειδικεύοντας μεν, αλλά έχοντας σταθερά την ίδια κατεύθυνση πάλης που έχουμε συνολικά στο μαθητικό κίνημα.

Αλλο παράδειγμα από την περιοχή του Ελληνικού. Εκεί το επόμενο διάστημα θα γίνουν έργα που θα απασχολήσουν πολλούς εργάτες κυρίως από τον κλάδο των κατασκευών. Είναι προφανές ότι θα το ιεραρχήσουμε και πρέπει από τώρα οι Οργανώσεις, συντονισμένα ΚΟΒ - ΟΒ να προσανατολίσουν τη δουλειά στο πώς καλύτερα θα συμβάλουν. Να επιμείνουν στον κοινό βηματισμό με τον κλάδο, μελετώντας και προβάλλοντας ειδικά αιτήματα πάλης. Για παράδειγμα, πολύ σημαντικό ζήτημα θα αποτελέσει η ασφάλεια στην εργασία, όπως και οι Συμβάσεις Εργασίας. Με άλλα λόγια, χρειάζεται να ξεψαχνίσουμε πολύ τι επιδρά με άμεσο στόχο τη συγκρότηση εργοταξιακής επιτροπής ή ακόμη και Παραρτήματος Συνδικάτου. Αν και αυτό θα είναι σημαντικό για την οργάνωση των εργαζομένων δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι απέχει πολύ από το βασικό στόχο που θα είναι η οικοδόμηση και η στρατολογία.

Επίσης, στο Ελληνικό λειτουργεί το πολυπολιτισμικό σχολείο. Θέλει ειδική μελέτη και κοινό σχέδιο από το πρώτο, που είναι το ποιοι θα είναι στην ομάδα που θα παρεμβαίνει και οι οποίοι θα πρέπει να είναι σταθεροί. Να αναδεικνύεται η πρότασή μας για το Μεταναστευτικό και το Προσφυγικό. Να εμπνεύσουμε την εμπιστοσύνη τους. Να μεταφέρεται στα όργανα η εικόνα από τις παρεμβάσεις μας, ώστε έγκαιρα να επανασχεδιάζονται τα επόμενα βήματα και η επιχειρηματολογία μας. Μέχρι και το ποιοι ξεχωρίζουν ως κρίκοι ή ακόμη και ως υποψήφιοι για στρατολογία. Παρά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που υπάρχουν και σε αυτόν το χώρο δεν πρέπει να ξεφύγουμε από την κοινή κατεύθυνση της πάλης, στην προκειμένη περίπτωση του μαθητικού κινήματος.

«Πρόκειται για δράσεις που εξυπηρετούν την ίδια κατεύθυνση πάλης, χωρίς να ταυτίζονται μεταξύ τους όσον αφορά το βάθος και το σκοπό της ταξικής πάλης».

Συμφωνώ με το κείμενο των Θέσεων για το 20ό Συνέδριο του Κόμματός μας, από την εισαγωγή δίνει τον προσανατολισμό και την κατεύθυνση να ασχοληθούμε συλλογικά αλλά και ατομικά ο καθένας με την ευθύνη που έχει για να συμβάλουμε στο στόχο που βάζει η ΚΕ.

Από τα 3 πρώτα κεφάλαια είναι αναλυτικά και μπορεί εύκολα να γίνουν κατανοητές οι εξελίξεις στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα αλλά και τους ανταγωνισμούς που υπάρχουν μεταξύ των ιμπεριαλιστικών χωρών, οι στόχοι που έχει η αστική τάξη της χώρας μας για να κερδίσει μερίδιο από την πίτα. Ειδικά το 3 κεφάλαιο μπορεί να γίνει αντιληπτό από το σύνολο όσων διαβάζουν τις Θέσεις ακόμα και εμπειρικά από το προσωπικό βίωμα, όμως χρειάζεται να βοηθήσουμε και να επιμείνουμε να ενισχυθεί αυτή η προσωπική εμπειρία με την πολιτική του Κόμματος, την αφομοίωσή της από το σύνολο κομματικών μελών, τη διάδοσή τους.

Οπως μπαίνει και από τις Θέσεις, πρέπει οι ΤΕ να αποτελέσουν επιτελείο μάχης στο χώρο που έχουν ευθύνη, να συμβάλουν στη συσπείρωση και οργάνωση λαϊκών μαζών. Κάναμε μια προσπάθεια να λειτουργήσει η ΤΕ όπως έμπαινε από τις Θέσεις, να μελετήσουμε ως όργανο της πόλης σε ποιους χώρους είναι συγκεντρωμένοι εργαζόμενοι, τι ακούγεται στους χώρους δουλειάς για να μπορέσουμε να τα απαντάμε, να ιεραρχήσουμε την παρέμβασή μας κύρια σε χώρους όπως νοσοκομείο και κάποιες μονάδες που έχουν προσωπικό, να καλλιεργήσουμε την ανησυχία που πρέπει να έχουν όλα τα στελέχη της Οργάνωσης για την ανάπτυξη του Κόμματος, τη διαπαιδαγώγηση της νεολαίας. Συζητήσαμε μέσα σε αυτά τα χρόνια για την οικοδόμηση και την ανασύνταξη του κινήματος, ως αλληλένδετα για την ισχυροποίηση του Κόμματος, όπως μπαίνουν πολύ αναλυτικά από το κείμενο των Θέσεων. Παρόλα τα θετικά βήματα που έγιναν, θα σταθώ σε αυτά που ακόμα μπαίνουν εμπόδιο για να προχωρήσουμε πιο αποφασιστικά.

1. Το όργανο χρειάζεται να αποφύγει την τυπική συνεδρίαση, πώς και πόσοι θα συσπειρώνονται στο Κόμμα, χρειάζεται ουσιαστική συζήτηση για το πώς, με ποιον τρόπο, τα συμπεράσματα που θα συζητάει να ακουμπάνε τις ΚΟΒ για να εμπλουτίζονται με παραδείγματα και να δυναμώνουμε αδύνατες πλευρές των ΚΟΒ παίρνοντας μέτρα. Να αποκτάει δηλαδή το όργανο συλλογική ευθύνη για την αντιμετώπιση δυσκολιών μέσα από τα όποια θετικά ή αρνητικά παραδείγματα. Αυτό φάνηκε και στην αδυναμία μας για σταθερό έλεγχο σε όλα αυτά που συζητάγαμε για την οικοδόμηση, με αποτέλεσμα να γίνεται καθήκον μόνο για τους συντρόφους που έχουν ευθύνη τους συγκεκριμένους χώρους δουλειάς. Δεν αποκτήσαμε τη συλλογική ευθύνη ως ΤΓ και ως ΤΕ για τη συνολική βοήθεια που έπρεπε να δώσουμε προς τις Οργανώσεις, π.χ. εκεί που είχαμε καλύτερη εικόνα για χώρους που είναι οι κλαδικές ΚΟΒ έγινε καλύτερη συζήτηση, μπήκε αναλυτικό σχέδιο στην ΚΟΒ με ονόματα, χώρους, στόχο τι θέλουμε να πετύχουμε, με αποτέλεσμα να μετρήσουμε κάποια βήματα στη λειτουργία της ΚΟΒ και στην καλύτερη συζήτηση μέσα σε αυτή. Αντίθετα, στις ΚΟΒ που δεν έχουμε καλή αντίληψη των πραγμάτων και δεν έχουμε σαφές σχέδιο τι θέλουμε να βγάλουμε, κυρίως στις εδαφικές, πιο αδύναμα είδαμε το σχέδιο, όταν τελειώνει η ΚΟΒ δεν μένει κάτι στα μέλη της ΚΟΒ για το πού οι ίδιοι πρέπει να έχουν ως επίκεντρο της παρέμβασης και δράσης τους.

2. Ομάδες οικοδόμησης, δυσκολία να κατανοήσουμε το ρόλο και το χαρακτήρα της λειτουργίας αυτής της ομάδας, θεωρούσαμε ότι άμα βγούμε εξόρμηση στο χώρο που ιεραρχούμε, σημαίνει ότι κάναμε το καθήκον μας, θέλει να επιμείνουμε για να κατανοήσουμε όλοι μας τι σημαίνει να δυναμώσει η παρέμβασή μας σε χώρους που δεν έχουμε καμία κομματική δύναμη ή δεν υπάρχει καθόλου παρέμβαση, να συγκεντρώνουν και να προσπαθούνε να αυξήσουμε την καταγραφή του περίγυρου, να μελετήσουν το χώρο και να διαμορφώνουν εικόνα για τις αντιλήψεις που επικρατούν στο χώρο αυτό, να δίνουμε απαντήσεις σε αυτά, να μαζεύονται για να διαμορφώνουν σχέδιο παρέμβασης με στόχο να αναπτύξουμε παρέμβαση κομματική, να μετρήσουμε αύξηση της διακίνησης του «Ριζοσπάστη», να παρεμβαίνουμε για να αναπτύξουμε αγώνες πέρα από τα γενικά αλλά και τα ιδιαίτερα προβλήματα που έχει ο χώρος, να μας αφήσει δυνάμεις που θα αξιοποιούμε στο κίνημα, δηλαδή να λειτουργούν ως ΚΟΒ στο χώρο που έχουμε ιεραρχήσει.

3. Η δυσκολία για σταθερή επαφή που πρέπει να έχει ο σύντροφος εργαζόμενος με τον συνάδελφό του και στον τόπο που κατοικεί, όπως επίσης την ίδια επαφή που χρειάζεται να έχει ο σύντροφος της εδαφικής για να συμβάλει στην ανάπτυξη δεσμών με τους εργαζόμενους που μένουν εκεί, με στόχο να τους φέρει σε επαφή με το σωματείο, και πάει λέγοντας. Συνήθως η επαφή με αυτό τον κόσμο σταματάει σε μια εξόρμηση στο χώρο που δουλεύει ή εκεί που μένει. Αυτό οφείλεται και στη δυσκολία που έχουμε για να κατανοήσουμε τη σύνδεση εδαφικής - κλαδικής δουλειάς, η στρεβλή αντίληψη που πρέπει να αλλάξουμε, ότι ο εργαζόμενος είναι για το χώρο δουλειάς και την υπόλοιπη δουλειά στις συνοικίες την έχει η ΚΟΒ η εδαφική. Η δυσκολία να το εφαρμόσουμε στην πράξη, κατά τη γνώμη μου, οφείλεται στην απειρία τη συνδικαλιστική των πιο νέων ηλικιακά συντρόφων αλλά και νέων κομματικά, όπως επίσης ότι τα μέλη των εδαφικών ΚΟΒ είναι συνταξιούχοι στην πλειοψηφία, με συνέπεια ο περίγυρος να είναι εκτός παραγωγικής διαδικασίας.

Τέλος, ήθελα να αναφερθώ για τους συντρόφους φαντάρους, ή σε όσους πιάνουν πρώτη φορά δουλειά, ή νέους γονείς που θέλει να ασχοληθούμε παραπάνω και καλύτερα, να προβληματιστούμε για ποιο λόγο μπορεί να κάνουν πίσω στη νέα φάση που περνάνε στη ζωή τους, πόσο τους στηρίζουμε ή πόσο μαθαίνουμε από αυτούς για να παρέμβουμε αντίστοιχα σε όσους είναι στην ίδια φάση της ζωής τους, π.χ. για τις συντρόφισσες που γίνονται μητέρες θέλει να πάρουμε υπόψη τι αντιμετωπίζουν στο σπίτι από τον σύζυγο, την οικογένεια ή άλλες δυσκολίες που μπορεί να έχουν και δύσκολα να το λένε προς τους υπόλοιπους. Κατά τη γνώμη μου, όμως θέλει να τις αξιοποιήσουμε παίρνοντας σκέψεις από τις ίδιες πάνω στις δυσκολίες που οι ίδιες αντιμετωπίζουν, τι ενδιαφέροντα έχουν την περίοδο αυτή, για να γίνει αφετηρία να ανοίξουμε δουλειά στις νέες μητέρες, υπάρχει το παράδειγμα ενός χωριού στην Καρδίτσα που έχει αρκετές νέες μητέρες και εμείς δεν έχουμε βρει ακόμα τρόπο να παρέμβουμε για να τις συσπειρώσουμε ή να καταφέρουμε να έρθουν σε κάποια εκδήλωση που γίνεται, για να αποκτήσουμε κάποια επαφή.

Αγαπητοί σύντροφοι,

Με μολύβι και χαρτί προσεχτικά και μεγάλο ενδιαφέρον, μελέτησα και τις 106 σελίδες των Θέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ για το 20ό Συνέδριο που θ' αρχίσει τις εργασίες του στις 30 Μάρτη - 2 Απρίλη 2017. Εγκάρδια τις αποδέχομαι και τις χαιρετίζω.

Θα 'ναι ένα Συνέδριο ιστορικό, της εποχής, του 21ου αιώνα, «Φως που καίει», όπως λέει σε ποίημά του ο μεγάλος μας ποιητής Κώστας Βάρναλης, μια δάδα που θα φωτίσει παντού στον κόσμο. Αυτές οι Θέσεις μου δίνουν μεγάλη ορμή για νέους μεγάλους αγώνες, που εδώ και 100 χρόνια διεξάγει το δοξασμένο ΚΚΕ.

Είμαι και 'γω ένας βετεράνος του Κόμματος. Μπήκα στις γραμμές του όντας φοιτητής του Πανεπιστημίου του Χάρκοβο το 1960. Αχ, πόσο ξένοιαστη και ευτυχισμένη ήταν εκείνη η εποχή, όταν όλα ήταν για τον εργαζόμενο λαό. Τώρα λυπάμαι που όλα πάνε στραβά. Λίγα λόγια για την ΚΝΕ: εμείς οι βετεράνοι κι όχι μόνο, του τιμημένου ΚΚΕ, χαιρόμαστε για το καινούργιο αίμα που ποτίζει τα λάβαρα του αγαπημένου ΚΚΕ της εργατικής τάξης.

Ετσι, πρόσφατα, τις δύο τελευταίες Κυριακές του Δεκεμβρίου στρατολογήσαμε ομόφωνα από την ΟΒ ΚΝΕ 2 μέλη του Κόμματος και μέχρι το 20ό Συνέδριο, με περηφάνια, θα δεχτούμε άλλα 3 μέλη.

Ξέρουμε ότι το παρελθόν αποτελεί φάντασμα, ενώ το πιστεύω, το μέλλον και η ελπίδα αποτελούν αισιοδοξία. Κι ας ουρλιάζει στο σύμπαν η σάπια καπιταλιστική κοινωνία. Από ατσάλι είναι η εργατική τάξη που παράγει τον πλούτο και τ' αγαθά.

Από 'δω αναδεικνύεται και το χρέος μας, όλων μας, που διαβάσαμε πολλά, ακούσαμε, είδαμε και τα ζήσαμε στο πετσί μας όλα τα γεγονότα των παλιών καιρών, να μεταδώσουμε τις εμπειρίες μας και στους νεότερους, τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας, καλώντας τους να συνειδητοποιήσουν την ανάγκη της οργανωμένης πάλης και μέσα σ' αυτό να δούνε το χρέος τους, να μπούνε στις γραμμές του μαζικού λαϊκού κινήματος για να αγωνιστούν με συνέπεια, πεποίθηση ότι θα ανατρέψουν τα πολεμικά σχέδια των ιμπεριαλιστών όπου Γης. Να επικρατήσει και πάλι η ειρήνη, να χαρούν την προκοπή και την κοινωνική δικαιοσύνη οι λαοί. Κι αυτό θα γίνει, όπως έλεγε ο αείμνηστος κομμουνιστής Κώστας Λουλές, και θα είναι ντάλα μεσημέρι.

Εύχομαι καλούς καρπούς στις εργασίες του 20ού Συνεδρίου!

Με κομμουνιστική υπερηφάνεια

Το τελευταίο διάστημα, η παρέμβασή μας στο χώρο του Πολιτισμού μέσω των επιστημονικών συνεδρίων, φεστιβάλ κ.λπ. έχει αναπτυχθεί σημαντικά σε σχέση με το παρελθόν και αποτελεί βάση για την περαιτέρω ανάπτυξή της. Μέσω αυτών των κύκλων εργασιών, μπορέσαμε να απαντήσουμε σε ένα σωρό ιδεολογήματα που υπάρχουν σε αυτόν το χώρο, αλλά και γι' αυτόν το χώρο.

Τα βασικά ιδεολογήματα είναι:

Ιδίως μετά τις ανατροπές όπου και το κίνημα βρίσκεται σε υποχώρηση, ο αντικομμουνισμός και το ψέμα στο χώρο της τέχνης είναι το νούμερο 1 θέμα προς απασχόληση. Ανέβηκαν ένα σωρό παραστάσεις, γράφτηκαν τόνοι μελάνης για τη «βαρβαρότητα» με την οποία αντιμετωπίζονταν οι καλλιτέχνες στην ΕΣΣΔ. Το επιχείρημα της «ανελευθερίας» φιγουράρει ακόμα και στις μέρες μας στις αίθουσες του πανεπιστημίου που διδάσκονται οι τέχνες, όταν και αν ασχοληθούν με τους κομμουνιστές ή αγωνιστές καλλιτέχνες (π.χ. Στις μουσικές σχολές δεν αναφέρονται καν οι Σοστακόβιτς, Χατζατουριάν κ.λπ., στις σχολές θεάτρου αναφέρεται ότι ο Μαγιακόβσκι αναγκάστηκε από το καθεστώς να αυτοκτονήσει κ.λπ.).

Η απολιτίκ τέχνη ως θέση. Εχει γίνει προσπάθεια για να αποσπαστούν οι κοινωνικές συνθήκες που έζησε ένας μεγάλος καλλιτέχνης. Αυτός που διαβάζει ή παρακολουθεί ή ακούει ένα έργο τέχνης, δεν πρέπει να το συνδέει με τίποτα, να μένει στην πρώτη εντύπωση. Χαρακτηρίζονται μεγάλοι κομμουνιστές καλλιτέχνες και προοδευτικοί καλλιτέχνες που συνδέθηκαν με το εργατικό κίνημα ως μη πολιτικοί και ως ακομμάτιστοι. Για παράδειγμα, στη θεάτρου αναφέρεται ότι ο Μπρεχτ δημιούργησε τέτοιου μεγέθους έργα επειδή ήταν ένας πολύ ικανός άνθρωπος. Επίσης, αναδεικνύονται επιμέρους έργα των καλλιτεχνών τα οποία δεν είναι τόσο εξόφθαλμα πολιτικά (στη Φιλοσοφική για τον Ρίτσο). Η χειρότερη έκφανση αυτής της άποψης είναι ότι οι νέοι καλλιτέχνες πρέπει να μη διαμορφώνουν ολοκληρωμένη γνώμη για ό,τι συμβαίνει και πρέπει να εστιάζουν αποκλειστικά στην τέχνη τους. Πρέπει να μην παίρνουν θέση επειδή είναι κάτι διαφορετικό από την κοινωνία και δεν πρέπει να κάνουν πολιτική μέσω της τέχνης.

Η τέχνη είναι για να χαλαρώνει κάποιος από τα προβλήματα. Χρησιμοποιώντας την ανάγκη του κόσμου για ξεκούραση και ψυχαγωγία, προβάλλεται μια παθητική διασκέδαση με απώτερο στόχο τη διατήρηση του χαμηλού μορφωτικού επιπέδου. Πράγμα το οποίο φροντίζει να κάνει έτσι και αλλιώς η αστική τάξη με οποιοδήποτε τρόπο. Αυτή η αντίληψη υπάρχει έκδηλη και στους χώρους εκπαίδευσης νέων καλλιτεχνών αλλά και στα ΜΜΕ (ιδιωτικά και κρατικά).

Η τέχνη είναι κάτι εύκολο, μπορεί ο καθένας να το κάνει αρκεί να 'χει τις κατάλληλες γνωριμίες. Προωθείται κυρίως από τους ιδιωτικούς φορείς εκπαίδευσης αλλά και από τα ΜΜΕ ότι δεν χρειάζεται κάποιος να σπουδάσει μια τέχνη, αρκεί να το 'χει μέσα του. Εχοντας ως επιχείρημα ότι πολλοί που δεν σπούδασαν ήταν καλοί, εκμεταλλεύεται την ανάγκη πολλών νέων για δημιουργία βάζοντάς τους σε ένα κύκλωμα το οποίο είναι πέρα για πέρα σάπιο. Επίσης έτσι δημιουργούνται και πρότυπα στη νεολαία ότι με αυτόν τον «εύκολο» τρόπο τα «κατάφεραν» στη ζωή τους χωρίς να προσπαθήσουν και μάλιστα «πατώντας» πάνω στους άλλους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα talent show και οι εμπορικοί καλλιτέχνες.

Το Κόμμα με τις κεντρικές του εκδηλώσεις και τις θέσεις του αναδεικνύει ότι η τέχνη είναι ταξική. Αρα η εργατική τάξη έχει συμφέρον από τη δική της τέχνη, που τη δημιουργεί η ίδια.

Για τα μέλη του Κόμματος που είναι καλλιτέχνες, θα ήταν πολύ σημαντική βοήθεια η αποκωδικοποίηση πολλών θεωρητικών της αισθητικής της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας με την αντίστοιχη κριτική.

Στους επαγγελματίες καλλιτέχνες χρειάζεται βαθιά ιδεολογικοπολιτική δουλειά για να τους πείσουμε για το σκοπό μας. Στους χώρους που εργάζονται, θέλει να συνδυαστεί η συνδικαλιστική δουλειά, εφόσον είναι εργαζόμενοι, με την πολιτική δουλειά. Να τους φέρουμε πιο κοντά μας έτσι ώστε να θέσουν το μυαλό τους και την τέχνη τους στον αγώνα της εργατικής τάξης. Ιδίως τώρα που το κίνημα είναι σε ύφεση, τα αγωνιστικά ερεθίσματα για τους νέους καλλιτέχνες είναι ελάχιστα. Πρέπει να αναδεικνύουμε την ταξική τους καταγωγή και την αγωνιστική στάση. Ιδίως στους νέους που σπουδάζουν σε αυτές τις σχολές, πρέπει να αναδεικνύουμε με προσοχή, υπομονή και επιμονή τη θέση μας. Να μην υποτιμάται η δουλειά και ο χρόνος που ξοδεύουν στις σπουδές τους. Να τους εμπιστευόμαστε και ας μην έχουν πεισθεί σε όλα.

Δεν χρειάζεται σε ένα καλλιτεχνικό έργο να είναι εξόφθαλμα όλα τα αγωνιστικά στοιχεία. Μπορεί το καλλιτεχνικό έργο να αποτελεί την αφορμή για μια πιο βαθιά κουβέντα με αυτούς τους ανθρώπους που συμμετέχουν σε αυτό ή που το παρακολουθούν.

Επίσης, σημαντικό ρόλο στη δράση μας μπορεί να παίξει η ερασιτεχνική δημιουργία. Υπάρχουν τέτοιες ομάδες, υπό την αιγίδα δήμων, φοιτητικές ή ανοιχτές ερασιτεχνικές στις οποίες πρέπει να παρεμβαίνουμε. Στη Θεσσαλονίκη στήθηκε πριν τρία χρόνια μια ερασιτεχνική ομάδα. Στην ομάδα αυτή συμμετέχουν εργαζόμενοι και φοιτητές που θέλουν να εκφραστούν μέσω της τέχνης. Σ' αυτές τις ομάδες μπορούν να συμμετέχουν και άνθρωποι που δεν έχουν συμφωνήσει σε όλα με τις θέσεις μας. Σε κάθε πρόβα, πέραν από το καθαρά καλλιτεχνικό κομμάτι γίνεται κουβέντα πάνω στο έργο. Ολοι ψάχνουν να βρουν το ιστορικό πλαίσιο του έργου, του καλλιτέχνη, του κάθε χαρακτήρα. Γίνεται κουβέντα στο πώς θα παρουσιαστεί καλύτερα το έργο, με στόχο να προβληματίσει και να διεγείρει αυτόν που θα 'ρθει να το δει. Συζητείται το πώς καλύτερα θα περάσει στο κοινό αυτό που η ομάδα έχει βάλει σαν στόχο να πει μέσω του έργου. Το ζητούμενο είναι να βαθαίνουν οι κουβέντες, να μη μένουν σε μια περιγραφή της κατάστασης και να συνδυάζονται με την καθημερινή δράση. Στην παρουσίαση της παράστασης, τα ίδια τα μέλη της ομάδας απευθύνθηκαν σε κόσμο για να την παρακολουθήσει. Μετά από κάθε παράσταση γίνονταν κουβέντες πάνω στο έργο. Στα τρία αυτά χρόνια έγινε μια προσπάθεια να αξιοποιηθούν επαγγελματίες καλλιτέχνες (μουσικοί, ηθοποιοί) για την αρτιότερη παρουσίαση του έργου. Η ομάδα, με την καίρια βοήθεια του Κόμματος, φτιάχνει δικά της σκηνικά και κουστούμια. Την πρώτη χρονιά παρουσιάστηκε ένα έργο για τη ζωή του Γκόρκι σε ξεχωριστή εκδήλωση του Κόμματος. Πέρσι ανέβηκε ένα έργο του Αρθουρ Μίλλερ, αντιπολεμικό και αντιναζιστικό. Φέτος συνεχίζεται αυτή η προσπάθεια. Είναι βασικό σε τέτοιες προσπάθειες να αποκτήσουμε την ικανότητα να βαθαίνουμε τον πολιτικό μας στόχο, βελτιώνοντας περισσότερο τη σχέση μορφής και περιεχομένου.