Λόγω πληθώρας ύλης, τα υπόλοιπα θέματα που είχαν ανακοινωθεί για το 4σέλιδο «Διεθνή και Οικονομία» θα δημοσιευτούν σε επόμενο φύλλο του «Ριζοσπάστη».

Διαβάστε σήμερα στην ενότητα «Διεθνή και Οικονομία»:

«ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΕΞΑΜΗΝΟ» 2019: «Συστάσεις» - προαναγγελία για το νέο κύκλο αντιλαϊκής επίθεσης

ΝΙΓΗΡΙΑ: Κάλπες σε περίοδο έντασης της εκμετάλλευσης και όξυνσης της φτώχειας

Αυτό αναφέρεται στην έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με τίτλο «Ετήσια Επισκόπηση της Ανάπτυξης 2019: Για μια ισχυρότερη Ευρώπη απέναντι στην παγκόσμια αβεβαιότητα», που εκδόθηκε στο πλαίσιο του «Ευρωπαϊκού Εξαμήνου» για το 2019. Αυτό με τη σειρά του αποτελεί την τελευταία «επικαιροποίηση» των μνημονίων διαρκείας απέναντι στους λαούς της ΕΕ, με ρότα τη διαρκή κούρσα για την απόσπαση «πόντων» ανταγωνιστικότητας από τα ευρωπαϊκά μονοπώλια.

Στη βάση αυτή, οι αντιλαϊκές κατευθύνσεις και συστάσεις που απευθύνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ειδικά προς τα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης, για το διάστημα 2019 - 2020, εστιάζουν στους παρακάτω άξονες:

• Στην ανάγκη να πραγματοποιήσουν «ταχεία πρόοδο» για την ολοκλήρωση της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης, η οποία σύμφωνα με την Κομισιόν «έχει καθυστερήσει πολύ». Ο συγκεκριμένος άξονας αφορά ένα μπαράζ από νέες αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις, με στόχο - όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται - «την αντιμετώπιση πιθανών μελλοντικών κλυδωνισμών».

Ειδική έμφαση δίνεται «στην επείγουσα ολοκλήρωση της Τραπεζικής Ενωσης, συμπεριλαμβανομένης της δημιουργίας μηχανισμού ασφαλείας για το Ενιαίο Ταμείο Εξυγίανσης», ταυτόχρονα με την ανάγκη «να διατηρηθούν ισχυρά κίνητρα για διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις σε εθνικό επίπεδο».

Εν μέσω ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών και αντιθέσεων, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε ειδική έκθεση για τα «κόκκινα» δάνεια έχει προτείνει μεταξύ άλλων παρεμβάσεις όπως η δημιουργία κοινής ηλεκτρονικής πλατφόρμας για τη διαχείριση των «κόκκινων» τραπεζικών δανείων στην ΕΕ, την περαιτέρω ανάπτυξη των «δευτερογενών αγορών» με την εμπλοκή νέων «παικτών» και επίδοξων «επενδυτών», προκειμένου να απαλλαγούν οι τραπεζικοί όμιλοι από τα «βαρίδια».

«Η Τραπεζική Ενωση θα πρέπει να ολοκληρωθεί, με παράλληλη επίτευξη της μείωσης και του επιμερισμού των κινδύνων», υπογραμμίζεται χαρακτηριστικά, με φόντο το σχέδιο διαμόρφωσης «κοινού ταμείου» κρατικών και τραπεζικών διασώσεων στην ΕΕ, σχέδιο βέβαια που με τη σειρά του φουντώνει παραπέρα τους ανταγωνισμούς.

• «Να καταστήσουν λειτουργικό τον μηχανισμό ασφαλείας για το Ενιαίο Ταμείο Εξυγίανσης, να θεσπίσουν ένα ευρωπαϊκό σύστημα ασφάλισης καταθέσεων και να ενισχύσουν το ευρωπαϊκό ρυθμιστικό και εποπτικό πλαίσιο».

Η συγκρότηση του «κοινού ταμείου» διασώσεων με τη σειρά της προϋποθέτει τη ραγδαία συρρίκνωση της μάζας με τα «κόκκινα» τραπεζικά δάνεια, ειδικά στους σχετικά αδύναμους κρίκους, όπως είναι η ελληνική οικονομία, προκειμένου να επιμεριστούν οι «κίνδυνοι» στο πλαίσιο της «αναλογικότητας» και των μέσων όρων που επικρατούν κάθε φορά στην ΕΕ.

Να σημειωθεί ότι τα κεφάλαια για τη χρηματοδότηση του «ενιαίου ταμείου εξυγίανσης των τραπεζών» αλλά και αυτά για την «εγγύηση των καταθέσεων» θα προέλθουν από τις ευρωπαϊκές τράπεζες, με σταδιακές εκταμιεύσεις σε ορίζοντα ετών. Η προοπτική αυτή αποτελεί ένα ακόμη πεδίο ενδοαστικής διαπάλης γύρω από τον επιμερισμό των κινδύνων.

• Η κλιμάκωση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων που θα συζητιούνται και στις συνεδριάσεις του Γιούρογκρουπ τη διετία 2019 - 2020 αφορά μεταξύ άλλων μέτρα για την «εμβάθυνση της ενιαίας αγοράς», τη «βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος», τη «συνέχιση των μεταρρυθμίσεων στις αγορές προϊόντων και υπηρεσιών», δηλαδή νέες παρεμβάσεις τόνωσης των επιχειρηματικών ομίλων, με αντίστοιχα αντιλαϊκά μέτρα.

Οι στοχεύσεις αφορούν και τη μείωση του κρατικού χρέους (η Ελλάδα βρίσκεται στην πρώτη θέση της λίστας), καθώς - όπως χαρακτηριστικά επισημαίνεται - «η μείωση του χρέους μπορεί να δημιουργήσει χώρο για επενδύσεις και ανάπτυξη», με άλλα λόγια να δημιουργήσει «δημοσιονομικό χώρο» για παρεμβάσεις ενίσχυσης των επιχειρηματικών ομίλων.

Στον ίδιο άξονα συνυπάρχουν οι «μεταρρυθμίσεις για την τόνωση της παραγωγικότητας στα κράτη - μέλη της ζώνης του ευρώ με ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών», αλλά και σε κράτη - μέλη της ζώνης του ευρώ με μεγάλα πλεονάσματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, όπως στην περίπτωση της Γερμανίας.

• Να ανασυστήσουν τα δημοσιονομικά αποθέματα ασφαλείας στις χώρες της ζώνης του ευρώ με υψηλά επίπεδα δημόσιου χρέους, να στηρίξουν τις δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις και να βελτιώσουν «την ποιότητα και τη σύνθεση των δημόσιων οικονομικών σε όλες τις χώρες».

Σ' αυτό το πλαίσιο, θυμίζουμε, εντάσσεται και το δημοσιονομικό «απόθεμα ασφαλείας» που «χτίζει» η κυβέρνηση σε συμφωνία με τους «θεσμούς», αξιοποιώντας τα ματωμένα πλεονάσματα από τους κρατικούς προϋπολογισμούς, που είναι αποτέλεσμα της φοροληστείας του λαού και της κατακρεούργησης κονδυλίων που αφορούν ακόμα και στοιχειώδεις κοινωνικές ανάγκες.

• Να «μετατοπίσουν τους φόρους από την εργασία», καθώς και την αποτελεσματικότητα των «ενεργών πολιτικών για την αγορά εργασίας».

Πρόκειται, μεταξύ άλλων, για τη «σύσταση» που αφορά τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών που καταβάλλονται μέσω της εργοδοσίας, αλλά και για παρεμβάσεις κρατικής επιδότησης στο μισθολογικό «κόστος» των επιχειρήσεων, όπως αυτές που νομοθέτησε πρόσφατα και η ελληνική κυβέρνηση για την τόνωση των επιχειρηματιών, με χρηματοδότηση από τα πλεονάσματα που φορτώνουν στις πλάτες του λαού.

Την ίδια ώρα, στην περίπτωση της ελληνικής οικονομίας, η διαδικασία των «Ευρωπαϊκών Εξαμήνων» θα «τρέχει» ταυτόχρονα και παράλληλα με το «ενισχυμένο εποπτικό πλαίσιο», με τους ειδικούς όρους για την απογείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων τα επόμενα χρόνια, καθώς και για τις άλλες «δεσμεύσεις» και τα αντιλαϊκά ορόσημα που προβλέπονται στη συμφωνία στο Γιούρογκρουπ για την περίοδο μέχρι και το 2022.

Μεταξύ άλλων, η συμφωνία προβλέπει ρητά και κατηγορηματικά τις «ειδικές δεσμεύσεις της Ελλάδας που θα διασφαλίσουν τη συνέχιση και ολοκλήρωση των συμφωνημένων μεταρρυθμίσεων τη μεταπρογραμματική περίοδο». Ταυτόχρονα, το ελληνικό κράτος «θα σεβαστεί πλήρως τη δέσμευσή του να εξασφαλίσει ότι οι ετήσιοι προϋπολογισμοί θα επιτύχουν μεσοπρόθεσμα πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ».

Παράλληλα με την «έκθεση ενισχυμένης εποπτείας» για την ελληνική οικονομία, στο πλαίσιο του φετινού «Ευρωπαϊκού Εξαμήνου» η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα δημοσιοποιήσει και την έκθεση με τις «μακροοικονομικές ανισορροπίες» στην ΕΕ.

Σε σχέση με αυτές, η ελληνική οικονομία έχει ενταχθεί στη λίστα με τα κράτη που υπάγονται σε «εμπεριστατωμένη επισκόπηση» για το 2019, καθώς σύμφωνα με την Κομισιόν «αναδεικνύονται ζητήματα που σχετίζονται με το υψηλό δημόσιο και εξωτερικό χρέος, τα χαμηλά επίπεδα αποταμίευσης και το υψηλό απόθεμα μη εξυπηρετούμενων δανείων, και όλα αυτά σε συνθήκες υψηλής ανεργίας, χαμηλής αύξησης της παραγωγικότητας και υποτονικής επενδυτικής δραστηριότητας».

Παράλληλα, η Κομισιόν υπογραμμίζει ότι «το υψηλό επίπεδο των μη εξυπηρετούμενων δανείων εμποδίζει την αποκατάσταση υγιούς ροής πιστώσεων προς την οικονομία, η οποία είναι απαραίτητη για τη στήριξη της ανάπτυξης μεσοπρόθεσμα», δείχνοντας ξανά προς την κλιμάκωση των πλειστηριασμών απέναντι στη λαϊκή κατοικία.

Πρόκειται για την «κανονικότητα» της ΕΕ, που έχει στόχο «την πρόληψη ή τη διόρθωση των "ανισορροπιών" που εμποδίζουν την ομαλή λειτουργία των οικονομιών των κρατών - μελών της ζώνης του ευρώ ή της ΕΕ συνολικά»...

Copyright 2019 The Associated

Μεγάλο μέρος των Νιγηριανών ψηφοφόρων εξακολουθεί να εγκλωβίζεται στα ψευτοδιλήμματα των αστικών κομμάτων, ελλείψει πραγματικής επαναστατικής πολιτικής δύναμης

Στη Νιγηρία συναντά κανείς τη γνωστή αντίθεση πολλών άλλων καπιταλιστικών αναπτυσσόμενων χωρών: Διαθέτει τεράστιο ορυκτό πλούτο (π.χ. πετρέλαιο), φυσικούς πόρους, όπως αχανείς εύφορες εκτάσεις που θα μπορούσαν να θρέψουν δεκαπλάσιους πληθυσμούς. Διαθέτει επίσης μεγάλα ποτάμια (ποταμός Νίγηρας) που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν για την ανέγερση υδροηλεκτρικών σταθμών παραγωγής Ενέργειας, καλύπτοντας επαρκώς τις τεράστιες ενεργειακές ανάγκες της χώρας. Ωστόσο, ελάχιστα από αυτά συμβαίνουν! Τα έργα υποδομών περιορίζονται σε τομείς της οικονομίας που ευνοούν τα συμφέροντα των λίγων και εκλεκτών (μεγαλογαιοκτήμονες, επιχειρηματίες στο χώρο της Ενέργειας κ.ά.) που στηρίζουν τον εκάστοτε Πρόεδρο.

Κάπως έτσι, η Νιγηρία, που είναι μέλος του OPEC από το 1971, μολονότι διαθέτει σημαντικά κοιτάσματα πετρελαίου και είναι η πρώτη στην παραγωγή «μαύρου χρυσού» σε όλη την υποσαχάρεια Αφρική, αναγκάζεται, έως σήμερα, να κάνει εισαγωγές καυσίμων! Μεταξύ άλλων, διότι οι αστικές κυβερνήσεις επί σειρά ετών αδιαφορούν και δεν εκσυγχρονίζουν ούτε καν τα τέσσερα παλιά διυλιστήρια που υπολειτουργούν εδώ και χρόνια. Συχνά, παρατηρούνται ελλείψεις καυσίμων και εξαιτίας της μείωσης των συναλλαγματικών αποθεμάτων της Κεντρικής Τράπεζας σε δολάρια, τα οποία είναι σε τόσο χαμηλά επίπεδα που περιορίζουν ακόμη και τις εισαγωγές βενζίνης. Κάπως έτσι, στη χώρα με ημερήσια παραγωγή πάνω από 500.000 βαρελιών πετρελαίου, σχηματίζονται συχνά τεράστιες ουρές έξω από βενζινάδικα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι και οι έξι μεγάλοι τερματικοί σταθμοί εξαγωγής πετρελαίου είναι στα χέρια πέντε ξένων μονοπωλίων: «Shell», «Mobil», «Chevron», «Texaco», «Agip».

Το σφιχταγκάλιασμα των ξένων και ντόπιων μονοπωλίων, της αστικής τάξης με τους εκάστοτε διαχειριστές της εξουσίας δεν αφήνει πολλά περιθώρια στην εργατική τάξη να «αναπνεύσει». Η διαφθορά, την οποία υποτίθεται πως θα «καταπολεμούσε» και ο απερχόμενος Πρόεδρος Μουχαμάντου Μπουχάρι, εξακολουθεί να ανθεί παντού και ιδιαίτερα σε τομείς της οικονομίας (Ενέργεια) που επί δεκαετίες ήταν υπό τον συστηματικό έλεγχο ξένων και ντόπιων μονοπωλίων. Η ανεργία επισήμως μαστίζει πάνω από το 23% του πληθυσμού και το 38% των νεαρών κάτω των 25 ετών, ενώ εκτός σχολικού συστήματος μένουν (λόγω φτώχειας) κάθε χρόνο εκατομμύρια παιδιά. Πάνω από το 60% του πληθυσμού παλεύει να επιβιώσει με λιγότερο από ένα δολάριο τη μέρα, γι' αυτό και τον περασμένο Ιούνη η Νιγηρία πήρε τα «σκήπτρα» από την Ινδία στα ποσοστά της ακραίας φτώχειας παγκοσμίως. Η θλιβερή αυτή κατάσταση εκτοπίζει σημαντικό μέρος της εργατικής τάξης στο περιθώριο και το εγκλωβίζει στη μέγγενη της ανέχειας ή το ρίχνει στους ριψοκίνδυνους δρόμους της μετανάστευσης προς τη Δύση, τροφοδοτώντας τα διεθνή κυκλώματα διακίνησης ανθρώπων και μαστροπείας.

Σε αυτές τις συνθήκες, το πολιτικό σύστημα της χώρας είναι απόλυτα ελεγχόμενο από λίγους δισεκατομμυριούχους και ξένα μονοπώλια, που απομυζούν και θησαυρίζουν από τον τεράστιο ορυκτό και φυσικό πλούτο της νιγηριανής γης.

Βασικοί διεκδικητές της εξουσίας είναι ο 76χρονος απερχόμενος Πρόεδρος (πρώην επικεφαλής στρατιωτικού πραξικοπήματος το 1982) Μουχαμάντου Μπουχάρι από το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα APC (All Progressives Congress) και ο 72χρονος πρώην αντιπρόεδρος (1997-2007) και πάμπλουτος επιχειρηματίας (ιδιοκτήτης εταιρείας εφοδιαστικής αλυσίδας σε λιμάνια, πρώην NICOTES, νυν INTELS) Ατίκου Αμπουμπακάρ από το κεντροδεξιό κόμμα PDP (People's Democratic Party). Και οι δύο διατείνονται έτοιμοι να πολεμήσουν τη διαφθορά, να καταπολεμήσουν τη φτώχεια, να ενισχύσουν τις υποδομές της χώρας και τις ξένες επενδύσεις. Δηλαδή, να «σώσουν τη Νιγηρία» διατηρώντας απαράλλακτο το εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα, που είναι η αιτία για την ακραία φτώχεια, πολλαπλασιάζει τα πλούτη των αστών και κρατά τις μελλοντικές γενιές αιχμάλωτες στην ανέχεια και σε αυταπάτες περί μιας «καλύτερης διαχείρισης» και «πιο δίκαιης αναδιανομής».

O απερχόμενος Πρόεδρος Μπουχάρι, γνωστός στο νιγηριανό λαό με το παρατσούκλι «Baba go slow», λόγω της βραδύτητας που τον χαρακτηρίζει στη λήψη αποφάσεων, διεκδικεί δεύτερη προεδρική θητεία χωρίς ιδιαίτερη λαϊκή απήχηση. Η πολιτική «προίκα» που δημιούργησε μετά την ανάδειξή του στην εξουσία από τις εκλογές του 2015 (που συνέπεσε με τη σημαντική μείωση στις διεθνείς τιμές πετρελαίου) δεν φαίνεται να είναι αρκετή για να εξασφαλίσει τη σίγουρη επανεκλογή του. Η οικονομία παραμένει σε ύφεση και οι ρυθμοί καπιταλιστικής ανάπτυξης χαμηλοί. Η ανεργία σχεδόν διπλασιάστηκε αφότου εξελέγη Πρόεδρος. Η κλιμάκωση των στρατιωτικών επιχειρήσεων σε βάρος των τζιχαντιστών της «Μπόκο Χαράμ» σε αρκετές από τις βορειοανατολικές πολιτείες της χώρας με μουσουλμανικό πληθυσμό περιόρισαν τη δράση της τρομοκρατικής οργάνωσης. Ωστόσο, η προσοχή του στρατού κυρίως στη δράση της «Μπόκο Χαράμ» «ανέστησε» άλλες ομάδες του οργανωμένου εγκλήματος, ενθαρρύνοντας π.χ. την ανομία και την έξαρση της εγκληματικής δράσης συμμοριών κυρίως στη βορειοανατολική πολιτεία Ζαμφάρα (με πληθυσμό 3,2 εκατ. άτομα), σημαντικό μέρος της οποίας βρίσκεται στο έλεος ομάδων που σφάζουν αμάχους, απαγάγουν τους πιο εύπορους για λύτρα και σκοτώνουν όσους αντισταθούν. Προβλήματα αποσταθεροποίησης δημιουργούν κάθε τόσο οι αιματηρές συγκρούσεις κτηνοτροφικών και αγροτικών φυλετικών κοινοτήτων στην κεντρική Νιγηρία, όπου και εκεί έχει αναπτυχθεί στρατός.

Ο 72χρονος Ατίκου Αμπουμπακάρ, που ξεκίνησε ως τελωνειακός υπάλληλος, λανσάρεται σήμερα ως «φιλάνθρωπος» αστός που μπορεί να αξιοποιήσει την προηγούμενη θητεία του ως αντιπρόεδρος (όπου επίβλεψε μεγάλο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων τάχα «για το καλό της πατρίδας») και την εμπειρία του από την εταιρεία εφοδιαστικής αλυσίδας «Intels Nigeria Limited», που κατέχει μαζί με μία βιομηχανία αναψυκτικών και παρασκευής ζωοτροφών. Τον περασμένο Γενάρη, σε μία προσπάθεια να αποστομώσει τους πολιτικούς αντιπάλους που υποστήριζαν ότι οι Αμερικανοί τού έχουν απαγορεύσει (εδώ και περίπου 15 χρόνια) την είσοδό του στις ΗΠΑ λόγω συμμετοχής σε μεγάλο κύκλωμα ξεπλύματος μαύρου χρήματος, κατάφερε να μεταβεί στην Ουάσιγκτον χάρη στις καλές διασυνδέσεις του 56χρονου Αμερικανού λομπίστα Μπράιαν Μπάλαρντ, που θεωρείται «ο ισχυρότερος λομπίστας στις ΗΠΑ μετά την εκλογή Τραμπ» («Politico.com» 2/4/2018) και πληρώθηκε με πάνω από 1,6 εκατ. δολάρια για αυτές τις υπηρεσίες. Ο Ατίκου Αμπουμπακάρ, που είναι και αυτός όπως ο Μπουχάρι μουσουλμάνος από τη βορειοανατολική Νιγηρία, υπόσχεται δημιουργία νέων και καλοπληρωμένων θέσεων εργασίας, δημιουργία υποδομών σε διάφορους τομείς, εκσυγχρονισμό. «Οταν λέω ότι θα κάνω κάτι, το κάνω. Δεν είμαι σαν το APC (σ.σ. κόμμα του απερχόμενου Προέδρου Μπουχάρι). Υπόσχομαι στους Νιγηριανούς να αναδομήσω τη χώρα και θα το κάνω! Τους υπόσχομαι να δημιουργήσω δουλειές και θα το κάνω!», επανέλαβε ο Αμπουμπακάρ στις αρχές της βδομάδας, σε μία από τις τελευταίες προεκλογικές συγκεντρώσεις.

Ωστόσο, μεγάλο μέρος των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, που έχει ξανακούσει μεγαλόστομες υποσχέσεις αλλά δεν έχει χορτάσει την πείνα του, δεν μπορεί εύκολα να βρει εναλλακτικές. Εν απουσία επαναστατικής πρωτοπορίας, Κομμουνιστικού Κόμματος (σημαντική αδυναμία σε μια τόσο μεγάλη και με σημαντικές παραγωγικές δυνατότητες χώρα), ισχυρών εργατικών (όχι εργοδοτικών) συνδικάτων, η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν πραγματική εναλλακτική όχι τόσο στις εκλογές, όσο στην καθημερινή σκληρή ταξική πραγματικότητα. Προϋπόθεση για την όποια χειραφέτηση από την αστική πολιτική, ώστε να αναπτυχθεί ταξική συνείδηση που θα συμβάλλει σε ριζικές αλλαγές σε επίπεδο οικονομίας και εξουσίας.