Η συγκλονιστική κεντρική προεκλογική συγκέντρωση του ΚΚΕ στο Σύνταγμα το βράδυ της Τετάρτης ήταν το γεγονός της μέρας. Μια τεράστια σε όγκο και παλμό συγκέντρωση, που μόνο απαρατήρητη δεν πέρασε, όπως δείχνουν και οι περισσότερες από 50.000 αναπαραγωγές της στο διαδίκτυο μέσα σε λιγότερο από ένα 24ωρο. Φαίνεται όμως ότι τα αστικά ΜΜΕ «δεν την παλεύουν» με τόσο κόκκινο στο Σύνταγμα. Ετσι, πέρα από κάποιες σκόρπιες αναφορές, ή μερικά μονόστηλα στον Τύπο, η συγκέντρωση σχεδόν εξαφανίστηκε από τις χτεσινές εφημερίδες. Αυτές που κάτι έγραψαν, στην πλειοψηφία τους δεν βρήκαν μια από τις εκατοντάδες μαζικές φωτογραφίες για να εικονογραφήσουν το θέμα τους, ενώ άλλες περιορίστηκαν σε μια φωτογραφία ...ταυτότητας του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, που ήταν κεντρικός ομιλητής. Οσοι βρεθήκαμε όμως εκεί, κι όσοι παρακολουθήσαμε τη συγκέντρωση από τις οθόνες, ξέρουμε καλά πως ο ενθουσιασμός και το πείσμα της, για να είναι το ΚΚΕ πιο ισχυρό το βράδυ της Κυριακής, είναι αυτά που της έριξαν ...«απαγορευτικό» στα αστικά ΜΜΕ. Με αυτά τα εφόδια, και με την εικόνα ενός κατακόκκινου Συντάγματος συνεχίζουμε μέχρι το τελευταίο λεπτό, επειδή δεν χάνουν καμιά αφορμή να μας επιβεβαιώνουν: Μόνοι τους και όλοι μας!

Στις αρχές της σχολικής χρονιάς έκανε τον γύρο του διαδικτύου η είδηση ότι μια εκπαιδευτικός στη Σαντορίνη πήγαινε καθημερινά στο μάθημα με το παιδί στην αγκαλιά της, επειδή δεν έβρισκε θέση σε βρεφονηπιακό σταθμό. Την ίδια περίοδο βλέπαμε φωτογραφίες από εκπαιδευτικούς που έκαναν κάμπινγκ σε παραλίες, γιατί δεν έβρισκαν σπίτι να νοικιάσουν σε τουριστικά νησιά. Τώρα, Μάη μήνα, διαβάζουμε ξανά για εκπαιδευτικούς που τους πετούν έξω από τα ενοικιαζόμενα σπίτια σε δημοφιλή νησιά, λόγω έναρξης της τουριστικής σεζόν. Οι τιμές αυτών των κατοικιών ανεβαίνουν κατακόρυφα με τις πρώτες αφίξεις τουριστών, οι οποίες σε πολλά θέρετρα ξεκινάνε από τα μέσα Απρίλη και φτάνουν μέχρι τον Οκτώβρη. Αυτό σημαίνει ότι οι εκπαιδευτικοί και κυρίως οι αναπληρωτές δεν μετατρέπονται μόνο σε ...νομάδες κάθε χρόνο, μεταναστεύοντας από Βορρά σε Νότο και από Δύση σε Ανατολή, αλλά έρχονται αντιμέτωποι και με το πρόβλημα της στέγης, είτε λόγω των πανάκριβων ενοικίων, είτε λόγω του τουρισμού. Αντί όμως όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις να δώσουν λύσεις, με επινοικιάσεις ξενοδοχείων, σχέδιο κοινωνικής κατοικίας και εξασφάλιση στέγης για όλους τους δημόσιους υπαλλήλους που αναγκάζονται να μετακινούνται μακριά από τον τόπο κατοικίας τους, μοιράζουν ...τσάι και συμπάθεια για το δράμα τους και διαιωνίζουν τις άθλιες εργασιακές σχέσεις στο Δημόσιο, αντί για μόνιμη και σταθερή δουλειά. Οι χιλιάδες αναπληρωτές και οι άλλοι εργαζόμενοι, που ζουν «άστεγη» ζωή και εργασία - λάστιχο, έχουν μια πρώτης τάξης ευκαιρία να εκφράσουν την αγανάκτησή τους και στην κάλπη. Να ψηφίσουν το μόνο κόμμα που βρίσκεται σταθερά δίπλα τους, το ΚΚΕ.

Μια από τις πιο πλούσιες περιοχές της Ιταλίας και του βιομηχανικού της Βορρά είναι η επαρχία που πλήγηκε από τις μεγάλες βροχοπτώσεις, με αποτέλεσμα τον θάνατο 9 τουλάχιστον ανθρώπων. Στην επαρχία αυτή έχουν την έδρα τους μεγάλες ιταλικές βιομηχανίες (Φεράρι, Ντουκάτι, Μπαρίλα), ο τουρισμός είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένος, φιλοξενεί την πίστα της «Φόρμουλα 1» στην Ιμολα και έχει μεγάλη συμβολή στην αγροτική παραγωγή. Είναι επίσης κόμβος μεταφορών από Βορρά προς Νότο, με μεγάλα συγκοινωνιακά έργα και υποδομές (αυτοκινητόδρομοι, σιδηρόδρομος κ.τ.λ.). Φαίνεται όμως ότι όλα αυτά δεν ήταν αρκετά για να προστατέψουν τους κατοίκους από την κακοκαιρία και την έλλειψη αντιπλημμυρικών έργων, παρά το γεγονός ότι την επαρχία διασχίζουν δεκάδες ποτάμια και παραπόταμοι, ενώ πολλοί από αυτούς περνάνε μέσα από μεγάλες πόλεις. Η απουσία σύγχρονων οχυρωματικών - αντιπλημμυρικών έργων, σε συνδυασμό με την ένταση των φαινομένων, έφερε την καταστροφή, με 13.000 εκτοπισμένους από τις εστίες τους. Η αποτίμηση του κρατικού μηχανισμού τα φορτώνει όλα στην «κλιματική αλλαγή» και κάνουν πως ...πέφτουν από τα σύννεφα. Αν κάτι επιβεβαιώνεται πάντως, στην Ιταλία, στην Ελλάδα και παντού, είναι πως οι δείκτες της καπιταλιστικής ανάπτυξης ακολουθούν πορεία αντίστροφη με την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, ακόμα και των πιο στοιχειωδών, όπως να μην κινδυνεύουν ζωές και περιουσίες από προβλέψιμα φυσικά φαινόμενα. Ο λαός πλήρωσε κι εδώ την πολιτική του «κόστους - οφέλους», που είναι στρατηγική της ΕΕ, αφήνοντας πίσω της ζημιές και θύματα σε κάθε φυσική καταστροφή.