Παπαγεωργίου Βασίλης

Τώρα, τι πραγματικά έγινε στην Επιτροπή; Διευκρινίζεται καταρχήν ότι δεν έγινε καμία ψηφοφορία. Ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ ζήτησε να γίνει ψηφοφορία προκειμένου να αποφασίσει η επιτροπή αν θα κληθεί ο πρωθυπουργός και με ποια διαδικασία θα εξετάσει τους υπουργούς Πολιτισμού, προτείνοντας να κληθεί πρώτος ο Μ. Λιάπης και στη συνέχεια κατά σειρά όλοι όσοι προηγήθηκαν αυτού, συμπεριλαμβανομένων και του πρωθυπουργού και 3 υπουργών του ΠΑΣΟΚ. Εχοντας επίσης καθαρό πως οι αστοί πολιτικοί είναι μανούλες στο κουκούλωμα σκανδάλων που δημιουργεί η πολιτική τους, και οι της ΝΔ και οι του ΠΑΣΟΚ. Τόνισε δε, την ανάγκη να αναδειχτούν οι πολιτικές ευθύνες και να καταλογιστούν οι ποινικές, αν υπάρχουν ακόμα κι αν αυτές αφορούν στον πρωθυπουργό. Αυτά για το «Εθνος» συνιστούν «κουκούλωμα» και «σύμπραξη». Ο καθείς εφ ω ετάχθη...

«Επειδή δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν συμβασιούχοι δύο ταχυτήτων στο υπουργείο Πολιτισμού, όπως και σε οποιοδήποτε υπουργείο, και επειδή είναι απαράδεκτες οι διακρίσεις υπέρ κάποιων συμβασιούχων, ερωτάστε Κύριοι Υπουργοί:

Τι ακριβώς συμβαίνει στο υπουργείο Πολιτισμού με τους συμβασιούχους; (...) Πότε προτίθεστε να μονιμοποιήσετε τους συμβασιούχους, για τους οποίους θα αποδειχθεί ότι αδίκως εξαιρέθηκαν από τις μονιμοποιήσεις;».

Ετσι καταλήγει η Ερώτηση 49 βουλευτών του ΠΑΣΟΚ προς τους υπουργούς Πολιτισμού και Εσωτερικών. Αν και μεταξύ των ερωτώντων υπάρχει και το όνομα ενός πρώην υπουργού Πολιτισμού του ΠΑΣΟΚ, του Θ. Πάγκαλου - οπότε κάτι θα μπορούσε να πει και αυτός ως προς το πρώτο ερώτημα στους συντρόφους του - η στήλη, θέλοντας να βοηθήσει τη «μνήμη» των βουλευτών της αξιωματικής αντιπολίτευσης για το τι γινόταν πάντα στο ΥΠΠΟ και πως αντιμετώπιζε το ΠΑΣΟΚ τους συμβασιούχους, τους χαρίζουμε το παρακάτω απόσπασμα από τα παλιά:

«Θέλω να καταγγείλω την κατάληψη που έγινε στο υπουργείο Εργασίας, την κατάληψη που γίνεται στο χώρο της Ακρόπολης και την προσπάθεια κατάληψης και άλλων χώρων. Δείχνουν ότι υπάρχει ένα οργανωμένο σχέδιο. Ενα σχέδιο που έχει ως στόχο να δημιουργήσει εικόνες. Είναι μια παράσταση, ένα θέατρο που θέλει να συγκαλύψει τη δική μας προσπάθεια, την προσπάθεια για κοινωνική συνοχή»!

Τάδε έφη... ο τότε πρωθυπουργός Κ. Σημίτης στις 5/4/2001. Ηταν η μέρα που οι συμβασιούχοι του ΥΠΠΟ προχώρησαν σε συμβολικό αποκλεισμό μιας ώρας της εισόδου προς τον αρχαιολογικό χώρο της Ακρόπολης και κατόπιν άφησαν τους επισκέπτες να συνεχίσουν την περιήγησή τους. Αυτή ήταν η... «κατάληψη» της Ακρόπολης. Α, «παρεμπιπτόντως»: Απαιτούσαν μόνιμη και σταθερή δουλιά και λήξη της εργασιακής τους ομηρίας...

Σε επαγρύπνηση και αντίσταση, για την υπεράσπιση και αναβάθμιση του δημόσιου πανεπιστημίου, καλεί η «Συσπείρωση Πανεπιστημιακών», δηλαδή η - επίσημη; - παράταξη του ΣΥΝ στους πανεπιστημιακούς, που πρόσφατα ολοκλήρωσε την πανελλαδική της συνδιάσκεψη και σχεδιάζει κι άλλες πρωτοβουλίες. Η «Συσπείρωση» φαίνεται να μιλάει ενάντια στην εμπορευματοποίηση της Παιδείας και τις αναδιαρθρώσεις που προωθούνται.

Την ίδια στιγμή, άλλοι πανεπιστημιακοί του ΣΥΝ (κάποιοι από αυτούς μάλιστα, κατέβηκαν στο τελευταίο συνέδριο της ομοσπονδίας τους σε άλλη παράταξη, την «Αριστερή Μεταρρύθμιση») υπογράφουν στις κινήσεις πανεπιστημιακών που ζητούν την εφαρμογή των αναδιαρθρώσεων («ΑΡΣΗ», κίνηση των 1.000, «μεταρρύθμιση... με πυξίδα την κοινή λογική»).

Και οι μεν και οι δε, ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ είναι. Αλλά φαίνεται να λένε εντελώς αντίθετα πράγματα. Ετσι είναι ο οπορτουνισμός, «πότε άσπρα, πότε μαύρα, πότε κόκκινα»... φτάνει να «παίζουμε» πάντα μέσα στα όρια του συστήματος.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Οπως, λοιπόν, δεν πιστεύουμε στη ...μαγεία, έτσι ακριβώς δεν πιστεύουμε τις μεγαλοστομίες όλων όσοι μιλάνε για «ισχυρούς θεσμούς» που θα μας λύσουν όλα τα προβλήματα, κι αυτοί δε βρίσκονται μόνο στο κυβερνητικό στρατόπεδο.

Οι «θεσμολάτρες» θα μπορούσαμε να πούμε, μάλιστα, ότι μοιάζουν με τους «μάγους». Βγάζουν κουνέλια από καπέλα. Μόνο που οι «μάγοι» σού λένε - τίμια - ότι όλα αυτά είναι μια απάτη. Οι θεσμολάτρες προσπαθούν να σε πείσουν ότι είναι πραγματικότητα αυτά που υπόσχονται.

Ούτε «διά μαγείας» λοιπόν, ούτε «διά των θεσμών» μπορεί να εξαφανιστεί η διαφθορά. Διά της ...ανατροπής μπορεί και ειδικότερα της ανατροπής του συγκεκριμένου συστήματος.

Οσο υπάρχει ένα κράτος που η μόνη του δουλιά είναι να διευκολύνει το μεγάλο κεφάλαιο, ενισχύοντάς το με όσα εισπράττει από τον κοσμάκη, πάντα θα υπάρχει αυτός που έχει λόγο να διαφθείρει κι αυτός που θέλει να διαφθαρεί.

(Γιατί, παρεμπιπτόντως, διαφθορά ...κατά λάθος, ή από παρεξήγηση δεν υπάρχει).

ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, ο Γιώργος Παπανδρέου δηλώνει αγανακτισμένος από τον ...κατήφορο που έχει πάρει η δημόσια ζωή. Δεν μπορεί να ανεχθεί το περιβάλλον που έχει δημιουργηθεί και ζητά άμεσα μέτρα για την αποκατάσταση της «αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος».

Περίεργο που νιώθει έτσι. Λογικά, θα έπρεπε σε αυτό το κλίμα να νιώθει εξαιρετικά άνετα. Και γιατί θα 'πρεπε να του θυμίζει τον καιρό που το ΠΑΣΟΚ ήταν κυβέρνηση κι αυτός υπουργός, και γιατί ...έχει κάτι να λέει.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Τις γενικόλογες διακηρύξεις («όλα στο φως», «η δικαιοσύνη θα βρει τι κρύβεται πίσω από την υπόθεση»), καθώς και τις προσωπικές διαβεβαιώσεις («είμαι αποφασισμένος να προστατεύσω την αξιοπιστία και την αξιοπρέπεια της πολιτικής ζωής») που μοίρασε χτες ο πρωθυπουργός στη Βουλή, ο ελληνικός λαός τα έχει ακούσει δεκάδες φορές, τόσο από τα δικά του χείλη όσο και των προκατόχων του. Τα ίδια ακριβώς λόγια είχε ακούσει στην υπόθεση των υποκλοπών, που μόλις προχτές πήγε «στο αρχείο», στην υπόθεση της απαγωγής των Πακιστανών, των ομολόγων, του καρτέλ γάλακτος κ.ο.κ. Αντικειμενικά, αν όχι συνειδητά, τέτοιες διακηρύξεις αποτελούν πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της επιχείρησης κουκουλώματος που στήνει η κυβέρνηση κάθε φορά που «σκάει» κάποιο σκάνδαλο, με στόχο να ρίξει στάχτη στα μάτια του λαού και να συγκαλύψει τις πολιτικές ευθύνες και τα αίτια που γεννούν τα σκάνδαλα. Η δεύτερη παρατήρηση έχει να κάνει με την «περίεργη» ανικανότητα του αστικού κράτους να διαλευκάνει «σκάνδαλα διαφθοράς», ενώ την ίδια στιγμή αποδεικνύεται ικανότατο να γκρεμίζει εργασιακά δικαιώματα και να κατασκευάζει σιδηρόφρακτους μηχανισμούς καταστολής των λαϊκών αγώνων... Το ελπιδοφόρο είναι ότι ολοένα και περισσότεροι τους παίρνουν χαμπάρι.

«Θετικό παράδειγμα» χαρακτήρισε ο Κ. Καραμανλής τον αγωγό Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολης, με το μήνυμα που μετέφερε ο υπουργός Ανάπτυξης Χ. Φώλιας στην πολυεθνική «παρέα» που υπέγραψε χτες στη Σόφια τη συμφωνία των μετόχων του έργου. Ο δρόμος για το «διά ταύτα» του αγωγού άνοιξε και τα επόμενα βήματα αναμένεται να είναι πρακτικής φύσεως, ώστε ο αγωγός να λειτουργήσει το 2011.

Και εν μέρει έχει δίκιο ο πρωθυπουργός. Είναι πολύ θετικό παράδειγμα για το μεγάλο κεφάλαιο μια συμφωνία που εξυπηρετεί τα υπερεθνικά συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου Ρωσίας, Βουλγαρίας και Ελλάδας. Είναι θετικό παράδειγμα για τους πλουτοκράτες μια συμφωνία που εντάσσεται στο συνολικότερο στόχο της ενεργειακής πολιτικής της ΕΕ για πλήρη ιδιωτικοποίηση του τομέα της ενέργειας σε όλη την Ευρώπη.

Αρνητικό παράδειγμα είναι μόνο για τους λαούς της περιοχής που βρίσκονται στη δίνη των έντονων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και λόγω των αγωγών.

Ο Κ. Καραμανλής έκανε επίσης λόγο για «αγωγό ανάπτυξης, σύγκλισης συμφερόντων». Μόνο που οι δρόμοι της ενέργειας, όπως λέγονται, είθισται εδώ και δεκαετίες να είναι και δρόμοι απόκλισης συμφερόντων. Και με δραματικές συνέπειες επίσης για τους λαούς...

«Τα κόμματα της Αριστεράς, για μένα ο ΣΥΝ, γιατί το ΚΚΕ θεωρώ ότι είναι ένα κόμμα που ζει σε ένα δικό του απομονωμένο από την πραγματικότητα κόσμο, ο ΣΥΝ έχει την ευθύνη, πέρα από τη διαμαρτυρία του και την παρουσία του στη δημόσια ζωή, να προσδιορίσει και τη σχέση του με τη διακυβέρνηση της χώρας».

Ασφαλώς και αποτελεί τίτλο τιμής για το ΚΚΕ η παραπάνω «διαπίστωση» όταν προέρχεται από την Αννα Διαμαντοπούλου και τον κόσμο που εκφράζει. Απ' αυτόν τον «σάπιο» κόσμο, τον οποίο το στέλεχος του ΠΑΣΟΚ έχει υπηρετήσει με αξιοθαύμαστη στοχοπροσήλωση, το ΚΚΕ έχει ξεκόψει από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του και βρίσκεται σε ανειρήνευτο πόλεμο με διακηρυγμένο στόχο την ανατροπή του. Οσο για τον ΣΥΝ, οι ελπίδες της φαίνεται πως δεν είναι αβάσιμες. Ισως κάποια μέρα «θα αναλάβει την ευθύνη να αναλάβει εξουσία», όπως ζητά...