Αναφερόμενος στη θέση του ΚΚΕ, για τον κρατικό προϋπολογισμό ο Αγγελος Τζέκης τόνισε:

«Ο Κρατικός Προϋπολογισμός είναι ένας αναδιανεμητικός μηχανισμός προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου. Η εκτέλεσή του θα οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη επιβάρυνση της θέσης των εργαζομένων και πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Τη στιγμή μάλιστα που αυτοί θα υφίστανται τις ιδιαίτερα αρνητικές επιπτώσεις, λόγω της αύξησης των επιτοκίων και τις συνέπειες που αυτή θα έχει στην αποπληρωμή των καταναλωτικών και στεγαστικών δανείων, τα οποία παρουσιάζουν την τελευταία πενταετία μια τεράστια άνοδο, από το 14% του ποσοστού του ΑΕΠ που ήταν τον Αύγουστο του 2000 η δανειακή επιβάρυνση των νοικοκυριών, ανήλθε στο 32,5% του ΑΕΠ τον Αύγουστο του 2005.

Βεβαίως, ανάλογα με την πορεία εκτέλεσης του ΚΠ, την πορεία των εσόδων για το 2006 και τις ανάγκες της δημοσιονομικής προσαρμογής, δεν αποκλείεται να ληφθούν και νέα αντιλαϊκά μέτρα.

Το ΚΚΕ καταψηφίζει τον ΚΠ του 2006. Θεωρεί δίκαια τα αιτήματα του ταξικού και λαϊκού κινήματος, τα οποία ανταποκρίνονται στις νέες και διευρυνόμενες ανάγκες της λαϊκής οικογένειας και τα οποία μπορούν να ικανοποιηθούν από το επίπεδο του παραγόμενου κοινωνικού πλούτου.

Απαιτείται η ενίσχυση του ταξικού προσανατολισμού του συνδικαλιστικού κινήματος, το δυνάμωμα της λαϊκής πάλης, η δημιουργία ενός πλατιού λαϊκού μετώπου, σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, για τη ριζική ανατροπή των συσχετισμών δυνάμεων σε πολιτικό επίπεδο με στόχο τη Λαϊκή Εξουσία. Η οποία θα οργανώσει την οικονομική ανάπτυξη με κίνητρο την εξυπηρέτηση των λαϊκών αναγκών και όχι την κερδοφορία του κεφαλαίου. Μια λαϊκή οικονομία η οποία θα βασίζεται στην κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, στον εργατικό έλεγχο και στον κεντρικό πανεθνικό σχεδιασμό για την ολόπλευρη αξιοποίηση των παραγωγικών δυνάμεων και δυνατοτήτων της χώρα μας, απαγκιστρωμένη από τις διεθνείς ιμπεριαλιστικές ενώσεις.

Αυτός ο δρόμος είναι αναγκαίος και ρεαλιστικός για τους εργαζόμενους, για τα λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου.

Ενάντια στην κυβερνητική πολιτική οι εργαζόμενοι κλιμακώνουν τους αγώνες τους διεκδικώντας να μπει φραγμός στις αντιλαϊκές επιλογές

«Ο χαρακτήρας του Κρατικού Προϋπολογισμού (ΚΠ) για το 2006 είναι βαθύτατα αντιλαϊκός, αφού υπηρετεί την κυβερνητική προσπάθεια αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου σε όφελος του μεγάλου κεφαλαίου και σε βάρος των λαϊκών αναγκών.

Η κυβέρνηση μέσα και από τον ΚΠ προσαρμόζει τις προτεραιότητες της δημοσιονομικής διαχείρισης, με γνώμονα τις σύγχρονες ανάγκες της αστικής τάξης της χώρας, δηλαδή:

• Τη μείωση του ελλείμματος και του δημόσιου χρέους.
• Την αύξηση της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, με συνέπεια την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης.
• Την ενίσχυση της κερδοφορίας του ελληνικού κεφαλαίου μέσα από τη βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος, μέσα από την απελευθέρωση των αγορών και τις ιδιωτικοποιήσεις, την παροχή νέων κινήτρων και φοροαπαλλαγών, τις συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ).
• Την παραπέρα ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας.
• Την άμβλυνση των ακραίων φαινομένων φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού, που αναπαράγει και διευρύνει αυτή η πολιτική.

Ο ΚΠ υπηρετεί τους προαναφερόμενους στόχους αναδιανέμοντας ένα σημαντικό τμήμα της παραγόμενης υπεραξίας των εργαζομένων, το οποίο συγκεντρώνει το κράτος, προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου.

Από την άποψη του ταξικού του προσανατολισμού, ο φετινός προϋπολογισμός κινείται στην κατεύθυνση όλων των προηγούμενων που εφάρμοσε το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, σύμφωνα με τις κατευθύνσεις της ΕΕ και της άρχουσας τάξης και στο πλαίσιο του Συμφώνου Σταθερότητας.

Ο ΚΠ αποτελεί εργαλείο υλοποίησης μιας πολιτικής που θυσιάζει τα λαϊκά δικαιώματα και τις κατακτήσεις στο βωμό των συμφερόντων των μονοπωλιακών ομίλων. Η γενική κατεύθυνση αυτής της πολιτικής εφαρμόζεται στο σύνολο των κρατών - μελών της ΕΕ και αποτελεί παράγοντα όξυνσης των λαϊκών προβλημάτων.

Γι' αυτό και είναι αποπροσανατολιστική η διαμάχη μεταξύ κυβέρνησης και ΠΑΣΟΚ, που εστιάζει στη διαφάνεια του προϋπολογισμού και στις συνέπειες της περιβόητης απογραφής, σε σχέση με την αναγκαιότητα λήψης αντιλαϊκών μέτρων (π.χ. αύξηση των έμμεσων φόρων).

Η κάλπικη αντιπαράθεση κυβέρνησης - ΠΑΣΟΚ επιχειρεί μάταια να συγκαλύψει την ουσιαστική συμφωνία τους στον ταξικό προσανατολισμό της δημοσιονομικής διαχείρισης, αλλά και γενικότερα στους βασικούς άξονες της οικονομικής πολιτικής.

Αξονες στους οποίους συμφωνούν εξάλλου τα σοσιαλδημοκρατικά και τα φιλελεύθερα κόμματα σε ολόκληρη την ΕΕ και οι οποίοι συνοψίζονται με τη Στρατηγική της Λισαβόνας.

Πρόκειται για ένα στρατηγικό σχέδιο προώθησης των αναδιαρθρώσεων, με στόχο να γίνει η ΕΕ η πιο ανταγωνιστική οικονομία στον κόσμο μέχρι το 2010. Είναι ένα συνεκτικό πλαίσιο αντιλαϊκών μέτρων με το οποίο ο ευρωενωσιακός ιμπεριαλισμός επιχειρεί να απαντήσει στις ανάγκες αναπαραγωγής του κεφαλαίου, αλλά και να δημιουργήσει ένα ευνοϊκότερο περιβάλλον σε σχέση με τις απαιτήσεις:

1. Αντιμετώπισης του ανταγωνισμού με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, αλλά και την ανερχόμενη δύναμη, την Κίνα.

2. Αύξησης του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, μέσα από την επιτάχυνση της ευελιξίας της αγοράς εργασίας, από τις ανατροπές στη δημόσια κοινωνική ασφάλιση και την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης.

3. Επιτάχυνσης των διαδικασιών συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, με την πολιτική της απελευθέρωσης των αγορών και τις ιδιωτικοποιήσεις.

4. Νομιμοποίησης της ταξικής συνεργασίας και υποταγής της εργατικής τάξης στις επιδιώξεις του κεφαλαίου.

Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής είναι ήδη ορατά: Αύξηση των απολύσεων με ταυτόχρονη ενίσχυση της κερδοφορίας - η επίσημη ανεργία φτάνει στο 9%. Σχετική αλλά και για ορισμένα στρώματα απόλυτη εξαθλίωση των λαϊκών οικογενειών. Διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, η φτώχεια αγκαλιάζει δεκάδες εκατομμύρια. Διεύρυνση της περιφερειακής ανισομετρίας μέσα στο ίδιο το κράτος, αλλά και ανάμεσα στα κράτη - μέλη της ΕΕ.

Η κυβέρνηση της ΝΔ σε αυτά τα πλαίσια, επαναλαμβάνει και στην Εισηγητική Εκθεση για τον ΚΠ του 2006, την ανάγκη προώθησης των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων σε όλους τους τομείς της οικονομίας (αγορά εργασίας, δημόσια διοίκηση, φορολογία, επενδυτικά κίνητρα κλπ.), «μεταρρυθμίσεις απαραίτητες για την αύξηση του παραγωγικού δυναμικού της οικονομίας, της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας και την αύξηση της απασχόλησης, παράγοντες που αποτελούν τη βασική προϋπόθεση για την επίτευξη της ταχείας και βιώσιμης οικονομικής ανάπτυξης». Την όλη της οικονομική πολιτική την εντάσσει - όπως σημειώνεται στην Εισηγητική Εκθεση - στο «τρίπτυχο της ανταγωνιστικότητας, της εξωστρέφειας και της ανάπτυξης της υγιούς ιδιωτικής επιχειρηματικής πρωτοβουλίας».

Σε κάθε ευκαιρία η κυβέρνηση, αλλά και οι υπόλοιποι πολιτικοί εκπρόσωποι των συμφερόντων της πλουτοκρατίας, επαναλαμβάνουν την ανάγκη για βελτίωση της παραγωγικότητας της εργασίας και της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, ως βασικές προϋποθέσεις για μια βιώσιμη και ισόρροπη οικονομική ανάπτυξη, για επιτάχυνση των ρυθμών μεγέθυνσης του ΑΕΠ. Μάλιστα προβάλουν αυτές τις ανάγκες και ως μονόδρομο για την επίλυση των λαϊκών προβλημάτων. Επιδιώκουν δηλαδή, να διασφαλίσουν τη συναίνεση των εργαζομένων, των πλατιών λαϊκών στρωμάτων σε μια πολιτική η οποία επεκτείνει τις σχέσεις ταξικής εκμετάλλευσης, αυξάνει το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης.

Αυτές οι στρατηγικές επιλογές είναι αναγκαίες μόνο για τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας, για να απαντήσει στην ανάγκη, στο πρόβλημα της όξυνσης του καπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Αδιάψευστος μάρτυρας γι' αυτό είναι η ίδια η κατάσταση που βιώνει η εργατική τάξη, πλατιά λαϊκά στρώματα, αλλά και δηλώνουν τα ίδια τα στοιχεία. Την τελευταία 25ετία ενώ η παραγωγικότητα της εργασίας αυξήθηκε περίπου κατά 60%, η μέση πραγματική αμοιβή αυξήθηκε μόνο κατά 15%, ακόμη και αυτή η μικρή αύξηση ανακόπτεται από την περίοδο 2003-2004, με αποτέλεσμα οι πραγματικοί μισθοί να παραμένουν καθηλωμένοι ουσιαστικά στα επίπεδα του 1981. Βλέπουμε, δηλαδή, την αδιαμφισβήτητη μείωση του μεριδίου της μισθωτής εργασίας στην πίτα της παραγόμενης, από τους ίδιους αξίας, προς όφελος του κεφαλαίου.

Στα πλαίσια της επιτάχυνσης της διαδικασίας υλοποίησης της Στρατηγικής της Λισαβόνας, η κυβέρνηση της ΝΔ κατέθεσε το Εθνικό Πρόγραμμα Μεταρρυθμίσεων (υποχρέωση που είχαν αναλάβει όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ από την Εαρινή Σύνοδο Κορυφής του 2005), με το οποίο εξειδικεύει, με βάση και τις ιδιαίτερες ανάγκες της εγχώριας αστικής τάξης, αυτή τη Στρατηγική. Σε αυτό καθορίζονται τέσσερις προτεραιότητες:

α) Η δημοσιονομική πειθαρχία στο Σύμφωνο Σταθερότητας.

β) Η αύξηση της παραγωγικότητας.

γ) Η βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος.

δ) Η αύξηση της απασχόλησης.

Στα πλαίσια αυτά εξειδικεύει μια σειρά μεταρρυθμίσεις. Οι βασικές ενότητες των οποίων, όπως επαναλαμβάνονται και στην Εισηγητική έκθεση για τον ΚΠ, είναι:

1. Η δημοσιονομική προσαρμογή μέσα από:

• Τη μείωση των δημόσιων δαπανών, από τη μείωση της επιχορήγησης των φορέων που καλύπτουν λαϊκές ανάγκες. Οπως για παράδειγμα η μείωση των επιδοτήσεων των αστικών συγκοινωνιών, με αποτέλεσμα και την αύξηση των τιμών των εισιτηρίων, αλλά και τη δανειακή επιβάρυνσή τους.
• Την αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης των μισθωτών και των συνταξιούχων (αύξηση ΦΠΑ, μη τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας) και την ταυτόχρονη φοροαπαλλαγή των επιχειρήσεων. Ακόμη και σχεδιαζόμενες αλλαγές στη φορολόγηση φυσικών προσώπων είτε πρόκειται για τον περιορισμό των φορολογικών κλιμάκων και μείωση του ανώτατου συντελεστή είτε για την εφαρμογή του ενιαίου φορολογικού συντελεστή (Flat tax), στο όνομα και της απλοποίησης του φορολογικού συστήματος, θα έχουν σαν αποτέλεσμα τη φοροελάφρυνση της αστικής τάξης και τη μετακύληση των βαρών σε λαϊκά στρώματα.
• Την προώθηση των αντιδραστικών - ταξικών διαρθρωτικών αλλαγών... Νέος νόμος για τις ΔΕΚΟ, εφαρμογή των Συμπράξεων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ), καθιέρωση ΦΠΑ στα ακίνητα και επιχειρηματική αξιοποίηση της ακίνητης δημόσιας περιουσίας από το ιδιωτικό κεφάλαιο.
• Την κλιμακούμενη επίθεση απέναντι στα ασφαλιστικά δικαιώματα στο όνομα της βιωσιμότητας των ασφαλιστικών ταμείων (αύξηση ορίων συνταξιοδότησης, αύξηση εισφορών ασφαλισμένων, κεφαλαιοποίηση και ανταποδοτικότητα) και στο δημόσιο υγειονομικό σύστημα μέσα από τη μεγαλύτερη εμπορευματοποίηση της υγείας.

2. Την ενίσχυση της επιχειρηματικής δραστηριότητας με τη δημιουργία ενός ακόμα πιο ευνοϊκού επιχειρηματικού περιβάλλοντος, όπως αυτό θα διαμορφωθεί με το νέο φορολογικό και αναπτυξιακό νόμο, την αναμόρφωση των κριτηρίων του ΠΔ 89/1967, τις ΣΔΙΤ, την αναθεώρηση του πτωχευτικού δικαίου και της πολιτικής της γης μέσα από το νέο χωροταξικό σχεδιασμό.

Σημαντική παράμετρος αυτού του νέου, ευνοϊκότερου επιχειρηματικού περιβάλλοντος παραμένει η επιτάχυνση των διαδικασιών απελευθέρωσης των αγορών σε ενέργεια, μεταφορές, τηλεπικοινωνίες και ταχυδρομεία και την πλήρη ιδιωτικοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων.

3. Τον εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης και την απλοποίηση των γραφειοκρατικών διαδικασιών για έναν ευέλικτο δημόσιο μηχανισμό, πλήρως συγχρονισμένο με την ικανοποίηση των αναγκών του κεφαλαίου και την ταυτόχρονη επιδείνωση της θέσης και του βιοτικού επιπέδου των δημοσίων υπαλλήλων.

4. Τις ανατροπές σε απασχόληση, κατάρτιση και εκπαίδευση, με στόχο την άνοδο της παραγωγικότητας της εργασίας. Αυτές οι ανατροπές επικεντρώνονται στην:

• «Προσαρμοστικότητα» της αγοράς εργασίας μέσα από τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας (ν. 3385/2005), τη γενίκευση της μερικής απασχόλησης και της ευελιξίας των μορφών, τις ενεργητικές πολιτικές για την αντιμετώπιση της ανεργίας και την επαγγελματική κινητικότητα.
• «Τη διά βίου εκπαίδευση», η οποία θα προέλθει μέσα από την προσαρμογή των συστημάτων εκπαίδευσης στις ανάγκες της αγοράς.
• Πρόκειται δηλαδή, για μια ταξική πολιτική με την οποία θα οξυνθούν οι κοινωνικές ανισότητες στο όνομα της ενίσχυσης του εγχώριου κεφαλαίου. Για μια πολιτική, η οποία συνεχίζει και διευρύνει την αντιλαϊκή πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων. Για μια πολιτική η οποία δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος.

Η «λογική», για παράδειγμα, ότι η αύξηση των κερδών θα οδηγήσει σε νέες επενδύσεις και σε αύξηση της απασχόλησης δεν επιβεβαιώνεται από τα ίδια τα πράγματα.

Διατυμπανίζει η κυβέρνηση ότι στο νέο αναπτυξιακό νόμο έχουν υποβληθεί 890 επενδυτικά σχέδια συνολικού ύψους 1,8 δισ. ευρώ (σημείωση: από αυτά μόνο το 25% περίπου είναι ίδια συμμετοχή, δηλαδή του επιχειρηματία) και έχουν ήδη εγκριθεί 385 από αυτά συνολικού ύψους 581 εκατ. ευρώ και προβλέπουν τη δημιουργία 2.340 θέσεων εργασίας. Τη στιγμή που από τα ίδια τα στοιχεία του προϋπολογισμού προκύπτει ότι τον Αύγουστο του 2005 οι τοποθετήσεις ελληνικών κεφαλαίων (κερδών δηλαδή) στα ξένα χρηματιστήρια και σε ξένα ομόλογα, ανήλθαν στα 12.560 εκατ. ευρώ, παρουσιάζοντας αύξηση 225%, σε σχέση με τον Αύγουστο του 2003 (5.580 εκατ. ευρώ), ενώ και οι καταθέσεις Ελλήνων στο εξωτερικό έφτασαν το ίδιο διάστημα στα 13.087 εκατ. ευρώ, παρουσιάζοντας αύξηση 567% σε σχέση με τον Αύγουστο του 2003 (2.307 εκατ. ευρώ).