Γνωρίζετε ότι τα τραπεζογραμμάτια του ευρώ -που από την 1η Γενάρη μπαίνει στη ζωή μας, κλπ., κλπ. - δεν κατασκευάζονται από χαρτί, αλλά από ίνες 100% καθαρού βάμβακος. Επομένως, δε θα πρέπει να τα λέμε χαρτονομίσματα, αλλά ...βαμβακονομίσματα.

Το γεγονός αποκτά μια ιδιαίτερη επικαιρότητα, αφού οι Ελληνες βαμβακοπαραγωγοί βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των αγροτικών κινητοποιήσεων αυτών των ημερών. Και έχει και αρκετό βάθος και νόημα, αν συνυπολογιστεί πως η ΕΕ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δε χρησιμοποίησε ούτε κιλό βαμβάκι από την Ελλάδα ή την Ισπανία (οι μόνες βαμβακοπαραγωγικές χώρες στην ΕΕ) για την κατασκευή των τραπεζογραμματίων ευρώ. Οι τεράστιες ποσότητες βαμβακιού, που χρειάστηκαν και χρειάζονται, ώστε να τροφοδοτηθούν όλες οι χώρες, με τις απαραίτητες ποσότητες τραπεζογραμματίων, εισήχθησαν από τον αμερικανικό νότο, την Αφρική και την κεντρική Ασία. Την ίδια στιγμή, η ΕΕ, με τη σύμφωνη γνώμη και των ελληνικών κυβερνήσεων, έχει επιβάλει απαράδεκτες και βαθιά ζημιογόνες «ποσοστώσεις» στην παραγωγή βαμβακιού στη χώρα μας. Η Ελλάδα μπορεί να παράγει μόνο μέχρι 782.000 τόνους το χρόνο (συνήθως η ετήσια παραγωγή φθάνει το 1.300.000 τόνους), ενώ για κάθε επιπλέον κιλό επιβάλλεται στους βαμβακοπαραγωγούς το διαβόητο «πρόστιμο συνυπευθυνότητας».

Χρειάζεται, μήπως, να θυμίσουμε το παλιό διαφημιστικό μήνυμα «Είδες η ΕΟΚ;»...

Δεν είναι λίγες οι φορές που η κυβερνητική προπαγάνδα και ο πρωθυπουργός επαίρονται για τα οφέλη από τη μείωση των επιτοκίων. Μάλιστα, συχνά - πυκνά ο Κ. Σημίτης αναφέρει τη μείωση των επιτοκίων για τα στεγαστικά δάνεια, ως επίτευγμα. Φυσικά, πρόκειται για ένα ακόμα «σύνηθες ψέμα». Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, οι απώλειες των νοικοκυριών από τη μείωση των τόκων καταθέσεων από την αρχή του χρόνου ξεπέρασαν τα 636 δισ. δρχ.! Τα κέρδη των τραπεζών, μόνο από αυτή τη νομότυπη ληστεία -την «ψαλίδα» μεταξύ των επιτοκίων καταθέσεων και χορηγήσεων- ανέρχονται σε 500 δισ. δρχ.(!). (Οσο για τους δανειολήπτες των στεγαστικών δανείων ωφελήθηκαν από τη μείωση των επιτοκίων μόλις κατά 94 δισ. δρχ.). Παρ' όλα αυτά η κυβέρνηση Σημίτη με ακόμα μεγαλύτερο πάθος τα δίνει όλα στο χρηματιστικό κεφάλαιο και μάλιστα την ίδια στιγμή ισχυρίζεται ξεδιάντροπα ότι με αυτό τον τρόπο θα λύσει τα προβλήματα της «ανάπτυξης», της αντιμετώπισης της ανεργίας, κ.ο.κ. Ομως αυτή είναι η «δουλιά» της: Ενώ τα δίνει όλα στο κεφάλαιο, ταυτόχρονα επιχειρεί να εξαπατήσει τους εργαζόμενους.

Εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια αλλάζουν χέρια στο Αφγανιστάν, τις μέρες αυτές, μεταδίδουν οι εκεί ανταποκριτές, καθώς οι Αμερικανοί εξαγοράζουν τους διάφορους οπλαρχηγούς. Γεγονός, το οποίο παραδέχτηκε και ο αμερικανός υπουργός Αμυνας.

Βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά, που γίνεται κάτι τέτοιο και, μάλιστα, στο Αφγανιστάν. Εκατομμύρια δολάρια ξοδεύτηκαν για να εξαγοραστούν και εξοπλιστούν -μετά την Αφγανική επανάσταση του 1978- μουλάδες, οπλαρχηγοί και αρχηγοί φατριών. Οπως έγραφε το εγκυρότατο, για Δυτικούς αναλυτές, αμερικανικό περιοδικό «Foreign Affairw» (Νοέμβρης - Δεκέμβρης 1999) η CIA ξεκίνησε το 1979, με απόφαση του τότε Προέδρου, Τζ. Κάρτερ, τη μεγαλύτερη μυστική επιχείρηση που οργάνωσε ποτέ. Μια από τις πρώτες τους ενέργειες ήταν να πείσουν ή να εξαγοράσουν αρκετούς από τους εκατοντάδες χιλιάδες Αφγανούς μουλάδες, ενώ, ταυτόχρονα, έφεραν μουλάδες και ιμάμηδες του ακραίου εξτρεμιστικού χώρου από την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Σύμφωνα, με το ίδιο αμερικανικό περιοδικό, στη δεκαετία 1982 - 1992 πολέμησαν στο Αφγανιστάν, πάνω από 35.000 φανατικοί μουσουλμάνοι από 40 χώρες του κόσμου. Ανάμεσά τους, βέβαια και ο Οσάμα μπιν Λάντεν.

Η διαφορά με τις σημερινές συνθήκες βρίσκεται κυρίως στο εξής: Τότε, η CIA συνόδευε τα δολάρια με την καλλιέργεια και τροφοδότηση της λογικής του «ιερού πολέμου» ενάντια στην «άθεη» λαϊκοδημοκρατική κυβέρνηση της χώρας και τους Σοβιετικούς «κατακτητές». Οπως έλεγε τότε ο υπεύθυνος για την «επιμόρφωση» των μουτζαχεντίν, Αμερικανός πράκτορας (πρακτορείο «Ιντερπρες» 21/11/1995): «Το μήνυμα ήταν πως το Ισλάμ αποτελεί από μόνο του ένα πλήρες κοινωνικό - πολιτικό σύστημα, το οποίο έπρεπε να συγκρουστεί με τα όπλα με τους άθεους Ρώσους, που τόλμησαν να καταπατήσουν το ιερό μουσουλμανικό χώμα»

Σήμερα, η τότε «επιμόρφωση» βρίσκεται απέναντι στους Αμερικανούς και τα δολάριά τους. Και μπορεί τα τελευταία να έχουν μπόλικη ακόμη πέραση, αλλά ο αφγανικός λαός και η χώρα του πληρώνουν βαρύ και ασήκωτο τίμημα, για χρόνια τώρα και ποιος ξέρει πόσο θα πληρώσουν ακόμη.

Οπως η «Αντζελίνα», έτσι και «Το Σπίτι του Λαού», σαν αφηγητής κυρίως, αλλά και σαν πρόσωπο της πλοκής (ο μικρός Λουί), ο συγγραφέας «φωτογραφίζει» πιστά, αλλά χωρίς ίχνος μελοδραματισμού, την πείνα, την ανείπωτη στέρηση, αλλά και την αγάπη και περηφάνια της πάμπτωχης οικογένειάς του. Τους αγώνες μιας «φούχτας» προλεταρίων, μεταξύ των οποίων και ο τσαγκάρης Φρανσουά Περέ (μετονομασία του πατέρα του) για τη συγκρότηση των συνδικάτων και του κόμματος της εργατικής τάξης. Αγώνες που, εκτός από τον ταξικό εχθρό, βρέθηκαν στην ανάγκη να αντιμετωπίσουν οπορτουνιστές «καθοδηγητές», συμβιβασμένους για ίδιον όφελος, όπως ο «δόκτορας» Ρεμπάλ. Αγώνες ενάντια στην απογοήτευση της εργατικής τάξης από τέτοιους προδότες. Αγώνες για την ανασυγκρότησή της και το στέριωμά της. Αγώνες και για τη δημιουργία του δικού της «σπιτιού». Την αγορά του οικοπέδου του, από το υστέρημα και το χτίσιμό του, με τη φλόγα και το «κόκκινο μεροκάματο» της πρωτοπόρας εργατιάς.

Της «νέας τάξης»

συνεργοί

γίνονται οι νάνοι μας

ταγοί,

στέλνουνε πλοία

κι αεροσκάφη

στων δολοφόνων

το σινάφι,

βάζουνε πλάτες

δίνουν χέρι

στων δολοφόνων

το ασκέρι!

* * *

Πιστοί σε κάθε

διαταγή

οι μπιστικοί,

οι παραγιοί

στέλνουν βοήθεια

στα κτήνη

που σπέρνουν

θάνατο κι οδύνη,

γίνονται δούλοι

δεκανίκι

στο χαλασμό

κι όλη τη φρίκη!

* * *

Της «νέας τάξης»

συνεργοί

στα φονικά

στη διαρπαγή,

μα στην αισχρή τους

μαύρη πράξη

«όχι» ο λαός

ας αντιτάξει!

Η συνταγή του «όλα για όλα» και των πολιτικών ελιγμών μέσω διλημμάτων και εκβιασμών, στο Βερολίνο, πέτυχε επί του παρόντος... Ο Γκέρχαρντ Σρέντερ κατάφερε την περασμένη Παρασκευή μία διττή, αλλά πύρρειο, όπως εκτιμούν αρκετοί, νίκη στην Ομοσπονδιακή Βουλή: Αφ' ενός ανάγκασε τους διαφωνούντες Σοσιαλδημοκράτες και Πράσινους βουλευτές να ψηφίσουν υπέρ της αποστολής γερμανικών στρατευμάτων σε Κεντρική Ασία, Αφγανιστάν και αλλού. Αφ' ετέρου πέτυχε την κοινοβουλευτική «ανανέωση» του εναπομείναντος ενός τετάρτου στη θητεία της κυβέρνησής του μέσω της ψήφου εμπιστοσύνης που επιτεύχτηκε με τη διαφορά μόλις δέκα ψήφων.

«Η σημερινή απόφαση για την ανάπτυξη των στρατιωτών θα είναι σίγουρα ένα σημείο καμπής... Ομως, για μία απόφαση τέτοιας σημασίας, είναι απόλυτα απαραίτητο ο καγκελάριος και η κυβέρνησή του να βασιστούν στην πλειοψηφία», έλεγε ο Γκέρχαρντ Σρέντερ μιλώντας στη Βουλή, για να εισπράξει ακολούθως το ένα μετά το άλλο τα «ναι» των διαφωνούντων βουλευτών της «Σοσιαλδημοκρατικής» παράταξής του έστω και εάν αυτά «αποσπάστηκαν» με τη βία και τη συνοδεία «επεξηγηματικών» ομιλιών.

Ωστόσο, το γεγονός πως ο Γκέρχαρντ Σρέντερ επιβίωσε κατά την ψηφοφορία της περασμένης Παρασκευής στη Βουλή, δε σημαίνει πως εξασφάλισε την ηρεμία του απ' τα «ανήσυχα» στελέχη της παράταξής του και κυρίως την «αδιασάλευτη» συνέχιση της κυβερνητικής συμμαχίας Σοσιαλδημοκρατών - Πρασίνων. Αλλωστε, ο δεδομένος τρόπος με τον οποίο δόθηκε η ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνησή του δεν ήταν μόνο μία ακόμη αφορμή «διαζυγίου», αλλά ένα ακόμη «θανάσιμο» πλήγμα για το όποιο μέλλον της συγκατοίκησης Σοσιαλδημοκρατών - Πρασίνων στην εξουσία... Ανοίγοντας, ενδεχομένως, ακόμη περισσότερο τους κρουνούς εξελίξεων και για αμφότερες τις κυβερνητικές παρατάξεις...