Θα θυμούνται, ίσως, οι αναγνώστες της στήλης το σημείωμα για την «Αντζελίνα» του Γάλλου κομμουνιστή συγγραφέα Λουί Γκιγιού (1899-1980), το τέταρτο - από τα δεκατρία συνολικά - μυθιστόρημά του. Μυθιστορήματα «στρατευμένα» στην υπόθεση της κοινωνικής αφύπνισης, συνειδητοποίησης και οργάνωσης του προλεταριάτου και γενικότερα του λαϊκού κινήματος της Γαλλίας, στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Πρόσφατα εκδόθηκε από τη «Σύγχρονη Εποχή» και το τελευταίο μυθιστόρημά του, «Το Σπίτι του Λαού», σε ρέουσα μετάφραση, και αυτό, του Κώστα Αλάτση και εύγλωττα φιλοτεχνημένο εξώφυλλο του Μιλτιάδη Γκολέμα. Οποιος έχει διαβάσει την «Αντζελίνα» και διαβάσει τώρα «Το Σπίτι του Λαού» θα διαπιστώσει ότι η αμεσότητα, η καθαρότητα, η δύναμη, η αλήθεια της ρεαλιστικής μυθοπλασίας και γλώσσας του Γκιγιού, πηγάζουν από ανεξίτηλα οικογενειακά και προσωπικά του βιώματα. Οτι τα βασικά πρόσωπα των έργων του δεν είναι «πλάσματα» της φαντασίας, αλλά οι ταπεινοί και καταφρονεμένοι της οικογένειάς του, της γειτονιάς του, της γενέτειράς του, όλου του γαλλικού προλεταριάτου, όπως τον έζησε συμπορευόμενος μαζί τους, από τα παιδικά του ακόμα χρόνια, στους πρώτους αφυπνιστικούς και μετέπειτα αγώνες του.

Οπως η «Αντζελίνα», έτσι και «Το Σπίτι του Λαού», σαν αφηγητής κυρίως, αλλά και σαν πρόσωπο της πλοκής (ο μικρός Λουί), ο συγγραφέας «φωτογραφίζει» πιστά, αλλά χωρίς ίχνος μελοδραματισμού, την πείνα, την ανείπωτη στέρηση, αλλά και την αγάπη και περηφάνια της πάμπτωχης οικογένειάς του. Τους αγώνες μιας «φούχτας» προλεταρίων, μεταξύ των οποίων και ο τσαγκάρης Φρανσουά Περέ (μετονομασία του πατέρα του) για τη συγκρότηση των συνδικάτων και του κόμματος της εργατικής τάξης. Αγώνες που, εκτός από τον ταξικό εχθρό, βρέθηκαν στην ανάγκη να αντιμετωπίσουν οπορτουνιστές «καθοδηγητές», συμβιβασμένους για ίδιον όφελος, όπως ο «δόκτορας» Ρεμπάλ. Αγώνες ενάντια στην απογοήτευση της εργατικής τάξης από τέτοιους προδότες. Αγώνες για την ανασυγκρότησή της και το στέριωμά της. Αγώνες και για τη δημιουργία του δικού της «σπιτιού». Την αγορά του οικοπέδου του, από το υστέρημα και το χτίσιμό του, με τη φλόγα και το «κόκκινο μεροκάματο» της πρωτοπόρας εργατιάς.