Στη βδομάδα που πέρασε έγινε απόλυτα καθαρό ότι ο μπαξές της κυβερνητικής πολιτικής έχει απ' όλα: Και ιδιωτικοποιήσεις (μετά τα αεροδρόμια και την Ενέργεια, το κεντρικό λιμάνι και ο «Αστέρας»). Και επανασυγκρότηση του κράτους ώστε να ανταποκρίνεται καλύτερα στις σύγχρονες απαιτήσεις του κεφαλαίου. Και στρώσιμο του εδάφους για πλήρη κατάργηση των ψηγμάτων δημόσιας Παιδείας (προβλέπουν ως και «Mall» στις σχολές για να ...μη μένουν αναξιοποίητες οι αίθουσες!). Και κορυφαίο, βεβαίως, το Ασφαλιστικό, όπου δε θα μείνει πέτρα πάνω στην πέτρα. Για να μη μείνει, μάλιστα, καμία μερίδα της αστικής τάξης παραπονούμενη, η κυβέρνηση φρόντισε διά της πλαγίας να νομοθετήσει και το «lock out» μέσα από την επικύρωση του «Κοινωνικού Ευρωπαϊκού Χάρτη».

Οσο κι αν σε επίπεδο τακτικής η κυβέρνηση φροντίζει να εμφανίζει σαλαμοποιημένη την πολιτική της, επιδιώκοντας, μάλιστα, να στρέφει κάθε φορά μια ομάδα του εργαζόμενου λαού ενάντια στην άλλη, είναι «στιγμές» που το σύνολο της πολιτικής της εμφανίζεται στο πιάτο όχι πλέον ως γενική διακήρυξη, αλλά πρακτικά και εφαρμοσμένα. Τέτοια στιγμή ήταν η βδομάδα που πέρασε. Ενόψει τόσο της παρουσίας του πρωθυπουργού στο Νταβός, όσο και κυρίως της συνεχιζόμενης «αξιολόγησης» του κυβερνητικού έργου από τους δανειστές, η κυβέρνηση εμφανίστηκε με επιταχυνόμενους ρυθμούς στην εφαρμογή της πολιτικής της, έτσι που να δίνει τη δυνατότητα να παρατηρηθεί αυτή στην ολότητά της, παρατήρηση που με τη σειρά της καταλήγει σε ένα και μόνο συμπέρασμα: Πρόκειται για ολομέτωπη επίθεση. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός σε μια αποστροφή του λόγου του ομολόγησε ότι η κυβέρνησή του έχει νομοθετήσει σ' ένα χρόνο περισσότερα απ' όσα νομοθέτησαν όλες μαζί οι προηγούμενες κυβερνήσεις της περιόδου των μνημονίων. Αυτό το εμφανίζει, βέβαια, ως θετικό στοιχείο - και είναι, από τη σκοπιά των συμφερόντων της αστικής τάξης: Πράγματι, η σημερινή κυβέρνηση επιλέχθηκε από την αστική τάξη για να κάνει τη βρώμικη δουλειά και αυτό ακριβώς ζητάνε να τους αναγνωριστεί.

Παράλληλα, βέβαια, τα παπαγαλάκια της κυβερνητικής προπαγάνδας, προσπαθώντας να μαζέψουν τα απόνερα της δυσαρέσκειας που προκαλούν διάφορες κυβερνητικές πράξεις, ισχυρίζονται πως δεν είναι άλλο από ψέματα όσα ως αποτέλεσμα ήδη μετρώνται: Το είπαν για τις συντάξεις που «δεν μειώνονται» αλλά ήδη μειώνονται. Το είπαν για το «lock out» που δεν είναι στην πολιτική τους αλλά ήδη το ενέκριναν. Το είπαν για τους πλειστηριασμούς σπιτιών που δεν θα γίνονταν αλλά ήδη ανακοινώνονται από τις τράπεζες κ.ά.

Η κυβερνητική προπαγάνδα δεν μπορεί να κρύψει πως πάνε τρέχοντας να σώσουν την παρτίδα για λογαριασμό του κεφαλαίου: Προωθούν το σύνολο των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και ας ρίχνουν στάχτη στα μάτια με θέματα όπως η εξέλιξη στις Σκουριές ή οι δηλώσεις Στουρνάρα για το Νομισματοκοπείο. Κάθε ψέμα, τελικά, έχει κοντά ποδάρια.

Την ώρα που ο Κατρούγκαλος δήλωνε ότι είναι «υπέρ αδυνάτων» η πολιτική τους, και ο Τόσκας χαρακτήριζε «ατυχή» τη ρίψη δακρυγόνων στη διαδήλωση του ΠΑΜΕ, η ΕΕ, διά των οργάνων της, έκανε καθαρό πως είναι «σε καλό δρόμο» η κυβερνητική πολιτική για Ασφαλιστικό και δημοσιονομικά, ό,τι δηλαδή τσακίζει κι άλλο το λαό.

Δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής ότι την ώρα που η κυβέρνηση μιλά για συνεχιζόμενη διαπραγμάτευση σε θετική κατεύθυνση για το λαό, τα παπαγαλάκια της μιλάνε ήδη για «plan B», δηλαδή για τα πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα που θα χρειαστεί να πάρει η κυβέρνηση ...δήθεν εκβιαζόμενη!

Κι επειδή ό,τι προωθούν είναι ζόρικο, έχουν ρίξει τα συνθήματα της συναίνεσης στο όνομα του μικρότερου κακού. Την προηγούμενη Κυριακή, ο ίδιος ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Γ. Δραγασάκης, σημείωνε σε συνέντευξή του στην κυριακάτικη «Αυγή» πως η εξασφάλιση της συναίνεσης του λαού στην πολιτική που υλοποιούν αποτελεί «στοίχημα», το οποίο πρέπει να κερδίσουν, ώστε να υπηρετήσουν με επάρκεια το στόχο της ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας και θωράκισής της, όσο είναι δυνατόν, μπροστά στον κίνδυνο εκδήλωσης νέας κρίσης, που θα απαιτήσει νέα αντιλαϊκά μέτρα. Οπως χαρακτηριστικά ανέφερε, «οι παγκόσμιες εξελίξεις δείχνουν ότι η κρίση που ζούμε δεν έχει ξεπεραστεί. Αντίθετα, υπάρχουν κίνδυνοι αναζωπύρωσης. Για τον λόγο αυτόν, κεντρικός στόχος για το 2016 είναι η σταθεροποίηση και η ανάκαμψη της οικονομίας». Να μάθει, δηλαδή, ο λαός να ζει με δεδομένες τη φτώχεια, τη μιζέρια, την εξαθλίωση, γιατί μπορεί να έρθουν και χειρότερα.

Στα θέματα της βδομάδας που πέρασε, καταγράφηκαν και οι εξελίξεις για την αναδιάταξη του πολιτικού συστήματος, όπως εκφράστηκαν μέσα από την εκλογή νέου προέδρου στη ΝΔ, θέμα που η κυβέρνηση αξιοποίησε για να διατυπώσει τη θέση πως «το δίλημμα είναι Αριστερά ή Δεξιά», με την υποσημείωση ότι ο νέος αρχηγός της ΝΔ είναι «νεοφιλελεύθερος». Παράλληλα, από την πλευρά της, η ΝΔ κάλεσε σε μέτωπο στο «λαϊκισμό μιας ανίκανης κυβέρνησης». Και οι δύο κάνουν γαργάρα το γεγονός πως παρότι επιχειρούν να εκφράσουν διαφορετικά τμήματα της αστικής τάξης, υπηρετούν τον ίδιο αντιλαϊκό στόχο, την καπιταλιστική ανάκαμψη, η οποία προϋποθέτει το διαρκές τσάκισμα του λαού. Γι' αυτό και τα «νέα» διλήμματά τους πρέπει να κάνουν παρέα στον κάλαθο των αχρήστων στα αντίστοιχα προγενέστερα, του τύπου «μνημόνιο - αντιμνημόνιο», «δεξιά - αντιδεξιά», «μερκελιστές - αντιμερκελιστές» κ.ο.κ. Βασικός στόχος των διλημμάτων που λανσάρουν είναι η χειραγώγηση των λαϊκών συνειδήσεων, το «κουκούλωμα» του ταξικού χαρακτήρα της κλιμακούμενης αντιλαϊκής επίθεσης.

Ο ίδιος ο ΣΕΒ, εξάλλου, δεν αφήνει περιθώρια γι' αυταπάτες. Με νεότερη παρέμβασή του μίλησε ήδη για «ολοκλήρωση της αξιολόγησης, αποφασιστική υλοποίηση του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων και προώθηση του νέου αναπτυξιακού νόμου». Τραπεζίτες και άλλα τμήματα του εγχώριου κεφαλαίου ζητούν διαβεβαιώσεις «αποφασιστικότητας και συνέπειας». Και εισπράττουν από την κυβέρνηση διαβεβαιώσεις για την «ολοκλήρωση της αξιολόγησης το συντομότερο δυνατόν» και την «εφαρμογή των δεσμεύσεων της συμφωνίας με τους δανειστές».

Με αφορμή το Ασφαλιστικό, σε ειδικό τετρασέλιδο που μοιράζεται στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές το ΚΚΕ σημειώνει: «Είναι ώρα ευθύνης για όλους μας! Είναι η ώρα ο λαός να ορθώσει το ανάστημά του, να οργανώσει τον αγώνα του ενάντια στον πόλεμο που του έχουν κηρύξει. Δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλο χαμένο χρόνο, αυταπάτες κι απογοητεύσεις. Το νέο έγκλημα στο Ασφαλιστικό μάς αφορά όλους. Κανείς δεν μένει έξω από τη νέα σφαγή! Ολοι κι όλες πλήττονται από τις νέες μειώσεις συντάξεων, από την αύξηση των εισφορών και των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, από την προς τα κάτω εξομοίωση συντάξεων και κοινωνικών παροχών. Από τις κουτσουρεμένες συντάξεις ζουν άνεργα κι απολυμένα παιδιά, εγγόνια, οικογένειες ολόκληρες».

Και απαντώντας στην κυβερνητική προπαγάνδα τονίζει: «Η "κοινωνική δικαιοσύνη" της κυβέρνησης είναι η εξομοίωση προς τα κάτω, ο φτωχός να πληρώνει για το φτωχότερο και το κεφάλαιο να μένει στο απυρόβλητο. Κοροϊδεύει, όταν λέει ότι η επιστροφή στην καπιταλιστική ανάπτυξη θα οδηγήσει σε αποκατάσταση απωλειών. Τα νέα μέτρα ήρθαν για να μείνουν και στη φάση της όποιας ανάκαμψης, που κι αυτή είναι αβέβαιη, με βάση την πορεία της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας.

Οσο δεν βλέπουν ισχυρή λαϊκή αντίσταση, τόσο πιο αδίστακτοι θα γίνονται!

Εχουμε πλέον πείρα, ιδιαίτερα τον τελευταίο χρόνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, για να δούμε ότι δεν υπάρχει κυβέρνηση, διαχείριση, διαπραγμάτευση που μπορεί να εξανθρωπίσει το καπιταλιστικό σύστημα και να κάνει φιλολαϊκή την ΕΕ.

Σήμερα, λοιπόν, ο καθημερινός αγώνας για τα οξυμένα προβλήματα του λαού μας πρέπει να συμβάλλει στη συγκέντρωση δυνάμεων, με στόχο την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και εξουσίας.

Το πραγματικό δίλημμα για το λαό είναι: Συναίνεση και ανοχή στη σφαγή ή οργάνωση της πάλης για την ανατροπή;».

Τον Δεκέμβρη του 2015 ολοκληρώθηκαν οι αρχαιρεσίες σε ένα μεγάλο αριθμό Συλλόγων Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης (60 στους 135, οι 28 στην Αττική) και ΕΛΜΕ (62 στις 87, 16 στην Αττική).

Το ψηφοδέλτιο της Αγωνιστικής Συσπείρωσης Εκπαιδευτικών που στηρίζουν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στο χώρο της Εκπαίδευσης σημείωσε άνοδο 1,64% πανελλαδικά στις ΕΛΜΕ (1,96% στην Αττική), σημειώνοντας ποσοστό 16,34% (18,66% Αττική) και 1% πανελλαδικά στους ΣΕΠΕ (1,68% Αττική), σημειώνοντας ποσοστό 20,55% (26,6% Αττική).

Οι φετινές εκλογές για τα ΔΣ των σωματείων πραγματοποιήθηκαν σε πολύ διαφορετικές συνθήκες σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Θα λέγαμε ότι οι συνθήκες ήταν πολύ διαφορετικές ακόμα και από τις αρχές του καλοκαιριού του 2015, οπότε πραγματοποιήθηκαν τα συνέδρια των ΔΟΕ - ΟΛΜΕ, τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ κινούνταν στον αστερισμό της «σκληρής διαπραγμάτευσης» και του «περήφανου ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα που τελικά έγινε ΝΑΙ στο 3ο μνημόνιο.

Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ (μαζί με τους ΑΝΕΛ), ως κυβέρνηση πια, κάνει αγώνα δρόμου όχι για το στόχο της «πρώτη φορά Αριστεράς», αλλά για να υλοποιήσει, για λογαριασμό των μεγάλων συμφερόντων, της ΕΕ, του ΔΝΤ, των μονοπωλίων έναν ορυμαγδό αντιλαϊκών μέτρων στο πλαίσιο της εφαρμογής του 3ου μνημονίου. Συνεχίζει, σαν τιμονιέρης τώρα και όχι σαν «αγωνιστική αντιπολίτευση», να οδηγεί το τρένο της αντιλαϊκής πολιτικής στις ίδιες ράγες που ακολούθησαν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Οι εκπαιδευτικοί, όπως και όλοι οι εργαζόμενοι, βιώνουμε τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής: Το νέο Ασφαλιστικό που στέλνει στα 67 χρόνια τους εκπαιδευτικούς στην τάξη, το νέο μισθολόγιο - σφαγείο στο Δημόσιο, την κατάσταση που αντιμετωπίσαμε με την έναρξη της φετινής σχολικής χρονιάς, με τα χιλιάδες κενά σε εκπαιδευτικούς, τα άδεια ταμεία των Σχολικών Επιτροπών.

Οι πυκνές εξελίξεις των τελευταίων χρόνων δημιουργούν νέα δεδομένα που πρέπει να τα πάρουμε υπόψη στη δουλειά μας, γιατί λειτουργούν αντιφατικά στη συνείδηση των εργαζομένων. Η πραγματικότητα είναι ότι σε ένα μεγάλο τμήμα εκπαιδευτικών τα προηγούμενα χρόνια καλλιεργήθηκαν, επέδρασαν και σε μια πορεία κυριάρχησαν, διάφορες λογικές διαχείρισης της κατάστασης και των επιπτώσεων της κρίσης. Αυταπάτες ότι, μέσα από μια άλλη κυβέρνηση, «αποφασισμένη να τα βάλει με τους δανειστές», μπορεί να μπει φρένο στην αντιλαϊκή πολιτική, η «ελπίδα» ότι, μια «αριστερή», «αντιμνημονιακή», «νέα», σε σχέση με το «παλιό» πολιτικό σύστημα, κυβέρνηση μπορεί να αλλάξει τα πράγματα, να επιστρέψει πίσω στους εργαζόμενους έστω ένα μέρος από τις απώλειες του 2009 και μετά. Δεν είναι ψέμα ότι αυτές οι αντιλήψεις και αυταπάτες είχαν επίδραση και σε ένα μέρος της δικής μας συνδικαλιστικής επιρροής.

Σήμερα, αυτές οι απόψεις ξεθωριάζουν. Η ίδια η ζωή αποδεικνύει καθημερινά ότι «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» ήταν τελικά παγίδα και δηλητήριο για το λαό. Ολοι αναγνωρίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υλοποίησε αυτά που υποσχέθηκε προεκλογικά. Ενας κόσμος κάνει προσπάθεια να δώσει εξήγηση στο γιατί. Να βαθύνει πολιτικά τη σκέψη του, να δει τι κρύβεται πίσω από την κυβερνητική προπαγάνδα.

Είναι αλήθεια ότι η πείρα μας από την επαφή με τους εργαζόμενους μπροστά στις αρχαιρεσίες, αλλά και μπροστά στη μάχη που δώσαμε για την προετοιμασία των δύο πανεργατικών απεργιών (12/11 και 3/12) έδειξε πως, σε ένα μεγάλο κομμάτι των συναδέλφων, υπάρχει απογοήτευση από τις εξελίξεις. Η δυσαρέσκεια απέναντι στην κυβέρνηση μεγαλώνει. Υπάρχει προβληματισμός σε αρκετούς συναδέλφους, γίνονται διεργασίες στη συνείδηση ενός κόσμου που έδωσε στήριξη στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στο χώρο της εκπαίδευσης χρεώνονται αυτήν τη δυσαρέσκεια, έχουν πολύ μεγάλη πτώση στις εκλογές, ειδικά στους καθηγητές (-8,63%).

Το κρίσιμο ζήτημα είναι, η γενικευμένη δυσαρέσκεια προς την κυβέρνηση να μην οδηγήσει σε αποστράτευση, σε αποδοχή της σημερινής κατάστασης και σε αδιέξοδες περιπλανήσεις στους λαβυρίνθους των ατομικών λύσεων. Με αποφασιστικότητα και σε κόντρα με τις δυσκολίες, και πάντως μέσα στη μάχη, θα κριθεί αυτός ο στόχος. Κυρίως μέσα από την ενίσχυση της πάλης ενάντια στην κυβερνητική πολιτική και την ΕΕ με όρους αναμέτρησης για τη ζωή και το μέλλον που αξίζει στους εργαζόμενους (π.χ. η μάχη για το Ασφαλιστικό).

Ενας κόσμος που ακουμπάει σήμερα στο ΠΑΜΕ ξεπερνά τις συμπληγάδες των αυταπατών καθώς και τις παγίδες, αλλά και τα εμπόδια που στήνουν μέσα στο κίνημα οι δυνάμεις των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ/ ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η γραμμή τους, ειδικά στο χώρο της εκπαίδευσης, δοκιμάζεται και κρίνεται. Δίνει συγκεκριμένα δείγματα γραφής που χρειάζεται να τα πάρουν υπόψη οι εργαζόμενοι, κυρίως όσοι επεξεργάζονται την πείρα τους, όσοι δοκίμασαν πολλές αδιέξοδες επιλογές τα προηγούμενα χρόνια, απογοητεύτηκαν, θέλουν σήμερα να κάνουν ένα βήμα μπροστά.

Ο χώρος των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ, με τη στάση του, συνέβαλε στην καλλιέργεια αυταπατών, από κοινού με το ΣΥΡΙΖΑ/ΜΕΤΑ. Ολο το προηγούμενο διάστημα, όταν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπολίτευση, αλλά και μέχρι πρόσφατα, καλλιεργούσαν αυταπάτες για τη δήθεν «πρώτη φορά αριστερά». Καλούσαν το κίνημα να γίνει υποστηρικτής της κυβερνητικής διαπραγμάτευσης για λογαριασμό των τραπεζιτών και των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Ακόμα και σήμερα, αυτές οι δυνάμεις συνεχίζουν να εξαπατούν. Σε 250 σωματεία κατεβαίνουν από κοινού με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, σε κοινές παρατάξεις. Χρειάζεται κάθε καλοπροαίρετος συνάδελφος να προβληματιστεί. Η στάση των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ συνέβαλε ή εμπόδισε τελικά την ανάπτυξη ενός κινήματος που θα μπορούσε πιο αποτελεσματικά να αντιπαλέψει και να εμποδίσει την αντιλαϊκή λαίλαπα κυβέρνησης - ΕΕ - κεφαλαίου; Οταν στο Σύνταγμα από κοινού χειροκροτούσαν τον Τσίπρα που έλεγε ότι «η ΕΕ είναι το κοινό μας σπίτι» για ποια συμφέροντα δούλευαν; Τώρα, επειδή ακριβώς έχουν λερωμένη τη φωλιά τους σηκώνουν κουρνιαχτό απέναντι στην κυβέρνηση, κάνουν σημαία τους τις μορφές πάλης, κυρίως προτείνοντας πολυήμερες απεργίες, αδιαφορώντας για την οργάνωση και την προετοιμασία τους.

Βέβαια, δεν πρέπει να υποτιμήσουμε το γεγονός ότι η δικαιολογημένη αποδοκιμασία προς τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ/ΜΕΤΑ, δυστυχώς, οδήγησε ένα μέρος των εκπαιδευτικών να ακολουθήσει την αδιέξοδη επιλογή ενίσχυσης της παράταξης της ΔΑΚΕ. Με τα μέτρα που υλοποιεί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, στο πλαίσιο της υλοποίησης του 3ου μνημονίου, μαζί με όλα τα άλλα, τροφοδοτεί και την επιχειρηματολογία των δυνάμεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που εμφανίζονται δικαιωμένοι για τη δική τους αντιλαϊκή - αντιεκπαιδευτική πολιτική.

Η άνοδος του ψηφοδελτίου που στηρίζει το ΠΑΜΕ, η κατάκτηση της απόλυτης πλειοψηφίας σε 6 σωματεία και της πρωτιάς σε 9 ακόμα, αλλά και νέων θέσεων σε ΔΣ, είναι ένα μικρό θετικό βήμα στην πορεία ανασύνταξης του κινήματος.

Ας σκεφτούμε λίγο πάνω σε αυτό. Ενα κομμάτι της εκλογικής επιρροής των δυνάμεων του ΠΑΜΕ τον Δεκέμβρη του 2014 γνωρίζουμε ότι το Γενάρη του 2015 ενίσχυσε εκλογικά τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως επίσης και το καλοκαίρι με το δημοψήφισμα επηρεάστηκε από την επιχειρηματολογία για το «περήφανο ΟΧΙ» και τη «σκληρή διαπραγμάτευση». Ακόμα και το Σεπτέμβρη του 2015, στις τελευταίες εκλογές ένας κόσμος που μας στήριζε μπήκε στη λογική «του μικρότερου κακού» ξαναψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα, αυτός ο κόσμος μπορεί να βγάλει από καλύτερες θέσεις πιο ουσιαστικά πολιτικά συμπεράσματα. Οι εκπαιδευτικοί που μας ενισχύουν στις αρχαιρεσίες, που εμπιστεύονται και εκτιμούν τη συνέπεια, τη σταθερότητα και την πρωτοπόρα αγωνιστική δράση του ΠΑΜΕ σήμερα, ακόμα περισσότερο σε σχέση με προηγούμενα χρόνια, θεωρούμε ότι είναι πιο δεμένοι πολιτικά με τις θέσεις μας, με τη γραμμή που παλεύουμε μέσα στο κίνημα, με την προοπτική του αγώνα. Αναγνωρίζουν ότι το ΠΑΜΕ είναι σταθερή και πρωτοπόρα δύναμη στην οργάνωση της πάλης για τα μεγάλα λαϊκά προβλήματα, στήριγμα για τους εργαζόμενους, δύναμη δοκιμασμένη στον αγώνα ενάντια στο σύστημα και τις πολιτικές που βασανίζουν το λαό μας.

Η ενδυνάμωση του ΠΑΜΕ αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία, γιατί γίνεται μέσα σε συνθήκες που ένας κόσμος βγάζει συμπεράσματα και επεξεργάζεται την πείρα του. Φυσικά από αυτό το γεγονός προκύπτουν και καθήκοντα για τη δουλειά μας το επόμενο διάστημα και αφορούν την πιο αποφασιστική υλοποίηση των στόχων για την ανασύνταξη του κινήματος.

Με όπλο και τα θετικά αποτελέσματα των αρχαιρεσιών, συνεχίζουμε τη δύσκολη και βασανιστική πορεία ανασύνταξης του συνδικαλιστικού κινήματος. Κέντρο οργάνωσης της πάλης πρέπει να γίνουν τα πρωτοβάθμια σωματεία. Επιδιώκουμε τη ζωντανή, ουσιαστική λειτουργία των σωματείων. Δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με τις άμαζες Γενικές Συνελεύσεις, με αποφάσεις Διοικητικών Συμβουλίων που παίρνονται αλλά δεν γίνονται υπόθεση των ίδιων των συναδέλφων. Είναι ανάγκη να δώσουμε ακόμα μεγαλύτερο βάρος στην παρουσία και την παρέμβασή μας στους χώρους δουλειάς. Ειδικά χρειάζεται να μας απασχολήσει η δουλειά με τους νέους εκπαιδευτικούς, τους αναπληρωτές και τους ελαστικά εργαζόμενους στην εκπαίδευση, με τις ιδιαιτερότητες των όρων ζωής και εργασίας τους. Να επιδιώξουμε ακόμα πιο αποφασιστικά να γίνουν βήματα στην οργάνωση των διεκδικήσεών τους.

Τέλος, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, είναι η παρέμβασή μας στο μορφωτικό περιεχόμενο του σχολείου, στην τάξη, στους μαθητές μας. Δεν είναι άλλη μια δουλειά που πρέπει να βγάλουμε. Είναι κρίσιμο ζήτημα και βασικό στοιχείο ανασύνταξης του κινήματος. Στοιχείο που μπορεί να συμβάλει ώστε να αλλάζουν αρνητικοί συσχετισμοί στο κίνημα, να απεγκλωβίζονται οι εκπαιδευτικοί από την επίδραση της κυρίαρχης ιδεολογίας, από τις οδηγίες του αστικού κράτους - εργοδότη τους. Εχουμε μεγάλη ευθύνη που αφορά το μέλλον και την προοπτική της νέας γενιάς. Η στάση των αγωνιστών - ριζοσπαστών εκπαιδευτικών είναι στάση αγώνα και ευθύνης απέναντι στα παιδιά των λαϊκών οικογενειών, διδάσκοντας και διαπαιδαγωγώντας με βάση τις αξίες του αγώνα, της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης, σε αντιπαράθεση με τις αντιδραστικές αξίες του εκμεταλλευτικού συστήματος.